คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : chapter9
ตอนที่เก้า
Seulgi’s part
ย้อนกลับไปก่อนหน้านั้น.....
ฉันกำลังยืนรออยู่หน้าห้องของเซยูออนนี่ ออนนี่จะตื่นรึยังเนี่ย วันนี้ฉันทำขนมมาให้ออนนี่ชิมด้วย เป็นการตอบแทนที่ช่วยฉันเรื่องพี่ชานยอลไง
“ไง”เสียงคุ้นๆดังขึ้นข้างหลัง....เซฮุน
“อืม”ฉันตอบรีบเบๆ ไม่อยากเห็นหน้าเขาเลย
“มาหานูนาอ่อ”
“อืม” เขาดันตัวฉันออกเบาๆ ก่อนจะสแกนคีย์การ์ดและเปิดประตูออก เขาดันประตูไว้และยืนนิ่ง ส่วนฉันก็แค่มองหน้าเขา
“จะเข้ามามั้ย หรือจะยืนรอตรงนั้น” ปากเสียเหมือนเดิม ฉันค้อนให้เขาก่อนจะเดินเข้าไป
“นูนาคงหลับอยู่มั้ง เข้าไปปลุกสิ” เขาพูดและพยักเพยิดไปที่ประตูห้องนอนที่เปิดว้
“จะไม่เป็นไรหรอ”
“ไปเหอะ ไม่ปลุกก็ไม่ตื่นอ่ะ”ฉันเลยตัดสินใจเดินเข้าไปที่ห้องนั้น
“เซยูออน....” ไม่ทันที่ฉันจะพูดจบ ภาพข้างหน้าก็ทำให้เรี่ยวแรงฉันหายไปหมด จนฉันทำขนมที่เอามาตกพื้น
เซยูออนนี่...กับ...พี่ชานยอล กำลังจูบกัน...อยู่...บนเตียง
“ซึลกิ!! เดี๋ยวก่อน..” ฉันวิ่ง....วิ่งออกจากห้องนั้นให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
“เห้ย เธอจะไปไหนอ่ะ ไม่อยู่รอนูนา...”เซฮุนคว้าแขนฉันไว้ ต่ฉันสะบัดออกและวิ่งออกนอกห้องไป ฉันไม่รู้ว่าจะไปไหน รู้แค่ว่าต้องออกจากห้องนี้ให้เณ็วที่สุด
ฉันทรุดตัวลงที่หน้าคอนโด ภาพนั้นยังคงอยู่ในหัวฉันอยู่ ภาพที่เขาสองคน...พี่ชานยอลกับเซยูออนนี่ มันเจ็บ...เจ็บกว่าที่เคยคิด ทั้งๆที่คิดว่าทุกอย่างกำลังไปด้วยดี คิดมาตลอดว่าเซยูออนนี่จะช่วยฉันจริงๆ แต่มันไม่ใช่เลย ทุกอย่างมันตรงกันข้าม ฉันมันโง่เองแหละ โง่ที่เข้าข้างตัวเองมากไป โดยไม่ได้เตรียมใจไว้เลยว่ามันจะไม่สมหวัง คำพูดของเซฮุนเมื่อวันก่อนผุดขึ้นมาในหัวฉันทันที
“อย่าตั้งความหวังไว้สูง ถ้าตกลงมามันจะเจ็บมาก”
“พูดอะไรไม่เห็นเข้าใจ”
“เปล่า ก็แค่มาเตือน ไปล่ะ”
แสดงว่านายนั่นรู้ รู้มาตลอด แต่ก็ไม่ได้บอกฉัน มันยิ่งทำให้ฉันสมเพชตัวเองเข้าไปใหญ่ นายนั่นคงจะสมเพชฉันมากที่เห็นฉันคิดเข้าข้างตัวเองแบบนั้น เขาเลยมาเตือน
ฉันนั่งกุมเข่าอยู่ที่บันไดหน้าคอนโด น้ำตาก็เหมือนจะไหลออกมาเรื่อยๆ เวลาเดินช้าลง แล้วฉันก็สังเกตเห็นมือที่ยื่นผ้าเช็ดหน้ามาข้างหน้าฉัน
“เสียใจก็ร้องออกมาให้หมดเถอะ อย่าเก็บไว้” ฉันเงยหน้ามองคนพูด
“เซฮุน....” เขานั่งลงข้างๆฉัน
“ก็รู้ว่าเจ็บ ฉันเข้าใจว่าการที่เขาไม่รักมันเป็นยังไง เราบังคับหัวใจใครไม่ได้นี่”
“คนอย่างนายมีแต่มาชอบ นายจะมาเข้าใจอะไรฉัน”
“เข้าใจสิ เพราะคนที่ฉันชอบ เขาก็รักคนอื่นเหมือนกัน” เขามองลึกเข้าไปในตาฉัน
“...”
“มันเป็นเรื่องธรรมดา มีรักก็ต้องมีเจ็บแบบนี้แหละ เธอแค่ต้องเข้มแข็งเข้าไว้ แล้วก็ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง”
“ทำเป็นรู้ดี”
“มันคือเรื่องจริง ยิ่งยัยเซ่อแบบเธอยิ่งต้องเข้มแข็งให้มากๆ เข้าใจมั้ย”เขาพูดและขยี้หัวฉัน
“ทำบ้าอะไรเนี่ย หัวยุ่งหมดแล้ววว”
“ฮ่าๆๆ ก็เธอมันตลกนี่ นี่ๆๆดูสิ น่าเกลียดชะมัดด”เขาพูดและยืดแก้มฉัน
“ไอบ้า นี่แหนะๆๆๆๆ นายน่าเกลียดกว่าอีกเห็นมั้ย” ฉันยืดแก้มเขาคืน
“ยังไงก็ยังหล่อ”
“ไอหลงตัวเอง” เขาหยักไหล่อย่างไม่สนใจแล้วยิ้มกวนๆ ทำให้ฉันหัวเราะออกมา
“ขอบคุณนะ”ฉันพูดกับเขา
“ไม่เป็นไร ถ้าเธอไม่เซ่อเหมือนเดิม ฉันจะแกลังใครละ” เขาลุกขึ้นและบิดขี้เกียจ
“เกือบจะซึ้งละ”
“หึ ลุกๆๆๆ ไปกินไอติมกัน นั่งจนรากจะงอกละ”พูดและดึงฉันให้ลุกขึ้นและลากฉันไป
ถึงนายจะกวนประสาทตลอดเวลา แต่นายก็อยู่ข้างฉันในตอนที่ฉันอ่อนแอที่สุด ฉันคงจะต้องเปลี่ยนมุมมองเกี่ยวกับนายใหม่ซะแล้ว ขอบคุณนะ...โอเซฮุน
Chanyeol’s part
ผมนั่งมองโทรศัพท์มาทั้งวัน เซยูไม่โทรมาเลย ผมไปยืนหน้าห้องก็ไม่ออกมา เธอจะเป็นยังไงบ้าง ผมเป็นห่วงเธอ เธอก็รู้ เธอโกรธผมหรอ? แล้วโกรธเรื่องอะไรล่ะ หรือว่าเรื่องเมื่อเช้าที่ผมจูบเธอ...ผมก็แค่แกล้งเธอไปงั้นแหละ หรือว่ามันอาจจะเร็วไปสำหรับเธอ??
“โธ่เว้ย” ผมทุบโต๊ะ ผมทนไม่ไหวแล้ว ผมโทรไปหาเซฮุน
“เซฮุน”
“มีอะไรฮยอง แปปนะ” เหมือนเขาจะหันไปพูดกับใครบางคน
“นายอยู่กับเซยูรึเปล่า”
“เปล่าผมอยู่ข้างนอก ทำไมหรอฮยอง”
“เปล่า ช่างเหอะ แล้วนายอยู่ไหน”
“เอ่อ..ข้างนอก..กับเพื่อน”
“ละจะกลับเมื่อไหร่”
“ก็คงอีกซักพักอ่ะ คงต้องไปส่งเพื่อนก่อน”
“ส่งสาวอ่ะดิ ไม่กวนนายละ ไว้ค่อยคุย”
“เค ฮยอง แค่นี้นะ” แล้วเขาก็วางสายไป พึ่งโอเซฮุนไม่ได้จริงๆเลย ก็คงต้องรออย่างเดียว
“คุยเสร็จแล้วหรอ?”ซึลกิถามผมเมื่อผมเดินกลับมาหา หลังจากที่ผมปลอบซึลกิแล้ว เราก็ไปกินไอติม แต่ผมเห็นเธอยังสีหน้าไม่ค่อยดี ไม่อยากปล่อยไว้คนเดียว ผมเลยพาเธอไปเที่ยว เล่นเกม แล้วก็เพิ่งดูหนังเสร็จ
“อืม แล้วนี่กลับยังไง ให้ไปส่งป่ะ?”
“ไม่ต้องหรอก ฉันนั่งรถบัสกลับเองได้”
“งั้นเดียวฉันนั่งไปเป็นเพื่อน”
“ไม่ต้องหรอก..”
“ก็บอกว่าเดี๋ยวนั่งไปส่งไง ถ้าเธอเกิดสิ้นคิด ทำอะไรบ้าๆลงๆไปจะทำยังไง? ยิ่งเซ่อๆซ่าๆอยู่ด้วย”ผมพูดและขยี้หัวเธอ
“ฉันไม่มีทางคิดสั้นเพราะเรื่องแค่นี้หรอก ฉันเข้มแข็งจะตายไป”เธอพูดและทำเป็นโชว์กล้าม
“ดีแล้ว”
ระหว่างทาง ซึลกิไม่ได้พูดอะไรซักคำ เอาแต่นั่งเงียบ แล้วก็มองออกไปนอกรถ
“ถ้ามันอึดอัดมาก ก็ร้องออกมาเถอะ” ซึลกิหันมามองผมก่อนที่น้ำตาจะค่อยๆไหลออกมา โชคดีที่รถบัสคันนี้มีค่ผมกับเธอเท่านั้น ผมค่อยๆจับหัวเธอให้พิงไหล่ผม ก่อนจะลูบผมเธอเบาๆ ไม่มีใครพูดอะไร จนมาถึงบ้านเธอ ผมเดินมาส่งเธอถึงหน้าบ้าน
“ขอบคุณนะที่มาส่งแล้วก็ที่พาเที่ยววันนี้นะ”
“ไม่เป็นไรหรอก ถ้าปล่อยเธอไว้คนเดียว จะเป็นยังไง”
“ฉันคง...น่าสมเพชมากสินะ ในสายตานาย”
“เห้ย ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น..”
“นาย..รู้เรื่องพวกเขามาตลอดใช่มั้ย วันนั้นถึงเตือนฉันแบบนั้น”
“เปล่า..ก็เพิ่งรู้ไม่นานว่าชานยอลฮยองชอบนูนา”
“แล้วออนนี่ล่ะ?”
“ฉันไม่รู้ ออนนี่ก็ไม่เคยบอกว่าชอบฮยองนะ แต่ว่าหลังๆมานี้ พวกเขาก็ทำตัวแปลกๆ ไม่ได้ทะเลาะกันแบบเก่า เห้ย อย่าร้องไห้ดิ..”
“เปล่า.. ฉัน..ไม่ได้ร้อง..”
“คงชอบชานยอลฮยองมากสินะ”ผมพูดก่อนจะรวบตัวเธอมากอด
“ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น..”
“ปล่อยเขาไปเถอะ...เธอจะได้ไม่เจ็บ ฉันรู้ว่ามันคงยาก แต่เธอต้องทำให้ได้เข้าใจมั้ย?”
“อืม”
“จำไว้..ว่าฉันอยู่ข้างๆเธอเสมอ”
“ทำไมนายถึงมาทำดีกับฉันแบบนี้ล่ะ”
“คงเพราะ...ฉันชอบเธอเข้าแล้วล่ะมั้ง”ผมพูดก่อนจะผละออกจากเธอ ซึลกิตาโตขึ้นทันที
“กู๊ดไนท์ยัยเซ่อ อย่าสิ้นคิดนะเข้าใจมั้ย ไว้เจอกันที่งานพรุ่งนี้ รีบนอน เดี๋ยวตาบวมละจะน่าเกลียดไปมากกว่านี้ ไปล่ะ”
ผมรีบบอกลาเธอและเดินจากไป โว้วว ผมไม่เชื่อว่าผมจะพูดมันออกไป ผมไม่หวังให้เธอตอบรับหรืออะไรหรอก ถึงเธอจะตอบผมก็ไม่อยากฟัง อย่างน้อยวันนี้ผมก็ได้อยู่ข้างๆเธอในเวลาที่ยากลำบากที่สุดของเธอ ทำให้เธอยิ้ม ทำให้เธอลืมเรื่องที่เกิดขึ้น แค่นี้ผมก็ดีใจแล้ว ผมเชื่อว่าเธอเข้มแข็งพอที่จะยอมรับความจริงและลุกขึ้นใหม่ได้ ผม...จะช่วยเธอเอง
--------------------------------------------------
มาแล้วน้าๆๆๆ ลงให้2ตอนเลยยย ใกล้จะจบแล้ว ขอบคุณที่รอแล้วก็ติดตามเรื่องนี้กันน้าาา คอมเม้นท์กันด้วยยย. ทวงฟิคได้555 จะรีบแต่งให้อ่านน
ความคิดเห็น