คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : เด็กขี้เซา
แสงสว่างริบหรี่จากโคมไฟในห้องเผยให้เห็นชายหนุ่มผมสีดำแซมแดงในชุดลำลองสีน้ำตาลเข้มยืนอ่านหนังสือชีวประวัติของเบนต้าอย่างเคร่งเครียดก่อนที่จะทรุดตัวนั่งลงด้วยอาการสงบเงียบ
เช้าอีกวันหนึ่งของชีวิตได้เริ่มต้นขึ้นพร้อมเสียงพูดคุยดังลั่นจากในห้องอาหารจนถึงนอกบ้าน แต่ก็ต้องหยุดลงพร้อมการเดินลงมาจากบันไดด้านซ้ายอย่างช้าๆของลูกชายเจ้าของบ้าน
“เป็นอะไรมาหรอค่ะ ท่านคิวบิส”เสียงทักทายด้วยอาการเป็นห่วงเกินกว่าเหตุของแนนดังขึ้นพร้อมกับการทำความเคารพอย่างนอบน้อมของสาวทั้งสิบคน
“เป็นอะไรมาหรอจ๊ะ” เสียงที่แฝงไปด้วยความเป็นห่วงของผู้เป็นแม่ดังขึ้นหลังจากที่เห็นว่าลูกของตนมีอาการผิดปกติไป
“ไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ แค่ไม่ได้นอนทั้งคืนเฉยๆ” คิวพูดอย่างถ่อมตนก่อนที่จะหันซ้ายหันขวาเพื่อหาคนที่ขาดหายไป
“เฟลละครับ” คิวถามขึ้นหลังจากการกำหนดตัวของผู้ที่หายไปอีกสองคนได้แล้ว
“น่าจะอยู่บนห้องละมั้งจ๊ะ” เสียงใสๆตอบคำถามของคุณลูกพร้อมกับการนั่งลงของเจ้าบ้าน ตามด้วยหญิงสาวอีกสิบคนที่นั่งกันอย่างมีระเบียบเหลือเพียงที่นั่งอีกสามที่ ซึ่งอยู่ห่างกันเป็นวา
“คีต้า ไปตามเฟลมาที”คำสั่งอย่างเคร่งขรึมของชายหนุ่มดังขึ้นพร้อมกับสีหน้าที่แปลกใจของคนหลายคน ชายหนุ่มผู้แสนใจดียิ้มได้ตลอดคนนี้กลับต้องมาทำหน้าเคร่งขรึมตั้งแต่เช้าจึงเป็นเรื่องที่ผิดปกติที่สุดของบ้าน
“คะ”เสียงรับทราบคำสั่งดังขึ้นทันทีหลังจากเสียงคำสั่งของชายหนุ่มได้ดังออกมา จากนั้นจึงรีบเคลื่อนตัวไปทำตามหน้าที่ทันที
“ยัยเด็กขี้เซา นอนไม่ตื่นแล้วละมั้ง” เสียงของแคนดังขึ้นหลังจากการไปปฏิบัติหน้าที่ของคีต้าได้ดำเนินการ จากนั้นเสียงหัวเราะของสาวๆก็ได้ดังตามมา
“หญิงน้อยคะ สายเกินไปแล้วนะคะ” เพียงไม่ถึงนาที คีต้าได้เคาะประตูห้องของเด็กสาวตามมาด้วยคำพูดที่แสนหวานหน้าประตูห้อง แต่ด้านในประตูบานก็ไม่มีทีท่าที่จะเปิดออกหรือมีเสียงตอบรับแต่อย่างใด
“หญิงน้อย ดิฉันของเข้าไปแล้วนะคะ…เอ๋!!” คีต้าที่ถือวิสาสะเปิดประตูห้องเข้าไปในห้อง
ทันใดนั้นเสียงร้องดังถึงห้องอาหารของคีต้าก็ได้ดังขึ้น ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าคือ ภาพของเด็กสาวสองคนที่ได้นอนอยู่บนกองหนังสือขนาดใหญ่ใต้แสงไฟนีออนเพียงดวงเดียว
“มีอะไร คีต้า” เสียงตะโกนกลับของเจ้าบ้านดังทันทีหลังจากได้ยินเสียงร้องลั่นของแม่บ้านที่พึ่งจะได้รับคำสั่งของชายหนุ่มไปหมาดๆ ในช่วงเวลาเดียวกันชายหนุ่มซึ่งได้ยินเสียงร้องตะโกนก็ได้เร่งฝีเท้าของตนเองทันที พร้อมกับการเดินวิ่งตามของหญิงสาวอีก 3 คน
“มีอะไรกันอีกละเนี้ย ยัยเด็กนั้นหาเรื่องให้เราคิดได้ตลอด จริงไหมแนน เดี๋ยว! จะไปไหนนะ” คำพูดหาพวกของแคนดังขึ้น แต่ดูเหมือนคนที่แคนได้กล่าวถึงจะไม่อยู่เสียแล้ว
“เฟล” เสียงของคิวดังขึ้นทันทีหลังจากการเร่งฝีเท้าวิ่งไปจนถึงหน้าประตูห้อง
“คุณหนู หญิงน้อยกับท่านหญิงสลบไปกันหมดเลยคะ” เสียงพูดที่สั่นคลอนของคีต้าที่พยายามพยุงร่างอันไร้สติของหญิงน้อยของตนเอาไว้
“ไหนดูสิ” คำพูดสั่นๆของหญิงสาวแว่นผมดำยาวถึงไหล่ดังขึ้นขณะเคลื่อนตัวมาหาร่างที่ไร้สติของเด็กสาว พร้อมกับนำมือไปจับข้อมือของทั้งสองคน
“ไม่เป็นไร แค่หลับไปนะ” คำพูดหญิงสาวที่กำลังใช้นิ้วนางขยับแว่นของตนให้เข้าที่
“หลับหรอ แต่นี้เช้าแล้วนะ” ชายหนุ่มยังไม่หยุดถามจนกว่าจะรู้สาเหตุของเด็กสาวทั้งสองคน
“อาจเป็นเพราะดูหนังสือจนถึงเช้าเลยละมั้งคะ” หญิงแว่นตอบพลางมองหนังสือที่กองเป็นภูเขาที่อยู่ตรงหน้า
“งั้นหรอ” ชายหนุ่มตอบพร้อมกับมองหน้าเด็กสาวทั้งสองคนอย่างโล่งอก ก่อนที่จะพูดต่อไปว่า
“ขอบคุณนะคุณ...”
“โมมอน คะ” หญิงเจ้าของแว่นตาสีน้ำเงินพูดต่อจากคำที่ชายหนุ่มที่ได้ลืมไป
“อ๋อใช่ โทษทีนะ”ชายหนุ่มพูดออกไปด้วยรอยยิ้มสดใสครั้งแรกของเช้าวันใหม่
“นี่ฉัน อยากจะจับคู่กับคนที่จำชื่อฉันไม่ได้หรอเนี้ย โชคดีที่ยังไม่มีคู่กับคนอื่นเขาแหะ” โมมอนพูดประชดชายหนุ่มที่กล้าลืมชื่อของตนไป
“โทษทีที่ทำให้ผิดหวังละกัน”
“จ้า จ้า รีบพาสองสาวนี่ ขึ้นไปหลับใหลบนเตียงได้แล้วละคะ คุณคิวบิส” โมมอนพูดขึ้นในขณะที่ช่วยพยุงร่างอันหลับใหลของสองสาวขึ้นไปบนเตียงนอน
แสงสว่างจ้าจากการเปิดหน้าต่างของผู้ที่หลับใหลเป็นเวลานานไปกระทบกับใบหน้าของเฟลทันทีที่เปิด ใบหน้าขาวนวลของเฟลที่เริ่มลืมตาตื่นแววตาสีเทาอ่อนก็ได้กระทบกับแสงจากพระอาทิตย์อัสดงทันที
“ทำให้ตื่นหรอ ขอโทษนะจ๊ะ”เสียงหวานช่ำของเด็กสาวที่เพิ่งตื่นนอนคนแรกดังขึ้น หลังจากการขยับลุกขึ้นมานั่งของเฟล
“อือ ไม่เป็นไรหรอก ตื่นแล้วละ เมลตื่นนานแล้วหรอ”เสียงถามด้วยอาการงัวเงียของคนเพิ่งตื่นขณะพยายามปลุกตัวเองให้ตาสว่าง
“ตื่นแล้วจ๊ะ ลุกเดี๋ยวนี้นะเจ้าขี้เซา” คำตอบพร้อมคำหยอกล้อของเมเลซ่าดังขึ้นหลังจากเห็นอีกฝ่ายทำท่าทางเหมือนจะลงไปนอนต่ออีกครั้ง
“อีกหน่อยเถอะ” เสียงอ้อนของเฟลดังขึ้นอีกครั้งแต่กลับถูกทำลายด้วยคำพยางค์เดียวของเมลทันที
“ไม่!”
ความคิดเห็น