chapter save บทบันทึกความจริง

ลำดับตอนที่ #8 : หนังสือของฉัน

อาณาเขตบ้านตระกูล เบลอง ตั้งตระหง่านกลางเมืองฟรีแกรนซิตี้และเป็นที่รู้จักกันดีในกลุ่มชาวเมืองมาแสนนาน แสงสว่างได้สาดส่องกระทบกำแพงสีขาวสะอาดตาอย่างเป็นธรรมชาติ สวนหน้าบ้านมีการประดับด้วยต้นไม้เล็กๆเป็นหย่อมๆกระจายทั่วพื้นที่

      “หญิงน้อย จะหลับแต่เช้าเลยหรอคะ”เสียงทักหวานจากคีต้าถึงเด็กสาวที่กำลังอิ่มเปรมกับการฟุบนอนบนหมอนจำเป็น โดยใช้หนังสือเล่มหนาขนาดเท่าฝ่ามือเป็นที่กั้นระหว่างใบหน้ากับโต๊ะหินอ่อน

“งืม” เสียงสะลึมสะลือของผู้ที่ยังอยากจะนอนต่อดังขึ้นพร้อมกับการฟุบตัวหลับไปอีกครั้งข้างกองหนังสือที่วางเกะกะเป็นสิบเล่มใกล้ตัว

“ดูทำเข้าสิคะ หญิงน้อย” เสียงเรียกอีกครั้งอย่างไม่ยอมแพ้ของคีต้า ซึ่งได้ผล ใบหน้าที่สงบนิ่งได้เปลี่ยนเป็นใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความอยากนอนอย่างไม่มีสิ้นสุด

“สวัสดีคะ พี่คีต้า”

“ดูทำเข้าสิคะ” คีต้าพูดในขณะที่มองเฟลด้วยสายตาที่บอกว่า ‘อย่าทำนะ’ ใส่ใบหน้าที่กำลังจะอาปากหาว ทำให้เฟลที่พยายามบิดขี้เกียจอยู่นั้นหันกับเป็นท่านั่งตรง

“มีอะไรหรอคีต้า”เสียงหวานไม่แพ้กันดังออกมาจากด้านหลังของคีต้า ใบหน้าสงบนิ่งขณะเคลื่อนตัวเข้ามาบ่งบอกได้เลยว่าได้รับการฝึกมาอย่างดีเป็นแน่

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พี่แซน”เสียงทักตอบอันอ่อนโยนของคีต้าดังขึ้นในขณะมองหญิงน้อยของตนกำลังนั่งหยิบหนังสือมาวางเรียงกันไว้อีกครั้งอย่างน่าเอ็นดู

“หญิงน้อยกำลังอ่านอะไรอยู่หรอคะ” แซน คาเมล์ คนใช้ที่น่าจะอาวุโสสุดในกลุ่มแม่บ้านได้ถามขึ้นพร้อมกับการย่อกายทำความเคารพ ผมสีเขียวแก่ของเธอก็ได้สะบัดขึ้นลงตามแรงกระทำรวมกับการดึงชายกระโปรงขึ้นอย่างเพียบพร้อมสร้างความนับถือได้อย่างดี ซึ่งเฟลเองก็ยืนทำความเคารพแบบเดียวกัน เสื้อสีฟ้าใสของน้าลีน่าที่ได้ถูกนำมาใส่อีกครั้งหลังจากไม่ได้ใส่มาเลยตั้งแต่กลับมาถึงบ้านเล็กของเธอ

      “คะ อ่านข้อมูลที่พวกรุ่นพี่เขาเจอกันนะคะ” เฟลตอบในขณะที่มองหนังสือเป็นสิบเล่มวางอย่างมีระเบียบและหันกลับมามองคนที่ถามด้วยรอยยิ้มน่าเอ็นดู ซึ่งไม่น่าแปลกที่จะถูกพ่อบ้านแม่บ้านชอบใจกันนัก

      “แล้วเจอสิ่งที่ต้องการไหมคะ” คราวนี้คีต้าเป็นคนถามบ้างแต่สายตาก็ไม่ได้มองที่หญิงน้อยของตนแต่อย่างใด แต่กำลังมองสาวๆนับสิบคนกำลังเดินกลับมาพร้อมกับชายหนุ่มที่ทำหน้าตาเหนื่อยหน่ายขั้นสูงสุด

      “เจอคะ” เสียงตอบกลับของเฟลในขณะที่สายตากำลังมองรูปภาพที่แปะมากับหนังสือสีเทาที่ได้มาจากลุงเมารี

      “คีต้า พี่คิดว่าอย่าไปกวนหญิงน้อยเลยดีกว่า”แซนพยายามลากคีต้าที่กำลังมองคุณหญิงอีกเป็นสิบที่คนเดินมาพร้อมเครื่องประดับหลากหลายราคาแพง

      “โชคดีคะ” คีต้าพูดส่งท้ายก่อนที่จะเดินลับสายตาของเฟลไป

      ‘โชคดีคะ...หรอ’ เฟลคิดถึงคำพูดที่พี่คีต้าได้พูดทิ้งท้ายไว้ขณะที่อีกมือหนึ่งกำลังพลิกกระดาษหน้าต่อไปอ่าน

      “เฟล ทำอะไรอยู่นะ” ผู้มาใหม่พูดขึ้นขณะยื่นหน้ามามองหนังสือเล่มพลางหันมามองหน้าคนที่กำลังอ่านอย่างใจจดใจจ่อ

      “อ่านหนังสือไง” เฟลตอบเสียงเรียบพร้อมกับยื่นมือไปหยิบที่คั่นหนังสือทำเองมาคั่นหน้าที่อ่านไว้

      “โอ๋โห้ ทำเองหรอ ทำให้ผมบ้างสิเฟล” คิวพูดพร้อมกับเดินเข้ามานั่งเก้าอี้หินอ่อนอีกตัวข้างๆ

      “นั้นสิสวยจริงจริ๊ง ว่าไหมแนน” เสียงของหญิงสาวผมสีเหลืองอ่อนพูดขึ้นโดยเน้นคำว่าจริงให้สูงขึ้นในขณะกำลังเดินมายืนข้างๆเฟล

      “นั้นสิเธอ ทำให้ฉันบ้างสิแคน”เสียงแหลมกวนประสาทของหญิงเจ้าของกระเป๋าใบใหญ่ที่คิดว่าคงซื้อมาไม่นานนี้แน่ๆพร้อมกับการปรากฏตัวข้างเฟลเช่นกัน

      “ทำอะไร ฉันทำของแบบนี้ไม่เป็นหรอก ไปให้ยัยเด็กนี้ทำสิ” แคนตอบกลับ

      “ของแบบนี้มันต้องซื้อสิถึงจะมีราคา” เสียงแหลมของอีกคนดังขึ้นจากนั้นก็เริ่มที่จะมีเสียงพูดคุยจากคนอื่นๆเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

      เบื่อหน่าย นี้คือสิ่งเดียวที่ทำให้ชายหนุ่มเจ้าของบ้านทำหน้าแบบบูดได้ตั้งแต่เช้า ไม่ยิ้มเหมือนคราวก่อนๆ ซึ่งเฟลก็พอจะรู้ความรู้สึกนั้นบ้างแล้ว

      “แล้วรู้อะไรมาบ้างละ” คิวถามพลางยิ้มอ่อนๆให้กับคู่หูของตน

      “ไม่มากหรอก…”

      “ไม่มากหรือไม่บอก” เสียงกวนประสาตของแนนดังขึ้นแทรกขณะที่เอาอีกมือหนึ่งดึงหนังสือที่เฟลอ่านมาอย่างหน้าตาเฉย

      “ชี...วะ...ประ...วัติ…เบน...ต้า”เสียงพูดชื่อหนังสือทีละคำของแนนทำให้คิวซึ่งมองภาพการจับหนังสือโดยใช้เพียงสองนิ้วในการจับ มือข้างขวาของคิวก็ได้ดึงหนังสือจากมือของอีกฝ่ายในทันที

      “ว้ายๆ ระวังมือจะติดเชื้อนะคะ”เสียงร้องด้วยความซะใจของแนนดังขึ้นพร้อมกับการสะบัดมือท่าทางขยะแขยงออกมา

      “โทษทีนะ” คิวพูดขึ้นขณะยื่นหนังสือกลับคืนให้เฟล

      “ทำไมย่ะ แค่นี้อ่านไม่ได้รึไง เลขาเอามาให้อ่านเพื่อเอาข้อมูล ไม่ใช่ของเธอเสียหน่อย” คำพูดของแคนลั่นตามมาพร้อมกับเสียงหัวเราะดังลั่นของแนน

      “สมุดนี้ถึงจะใช่สำหรับการหาข้อมูลก็เถอะคะ แต่นี้เป็นของฉันโดยสมบูรณ์”

เฟลพูดขึ้นขณะยื่นกระดาษห่อสีน้ำตาลที่ถูกฉีกออกมาแล้วพร้อมกับลายมือจริงของเลขาเขียนไว้ว่า ‘ถึงเฟลิต้า ทอเทนเซลต์’ไว้ตรงกลางกระดาษอย่าชัดเจน หน้าของแคนกับแนนก็เริ่มที่จะมีรอยร้าวกันเป็นคนๆไป

      “เฟลขออ่านต่อได้ไหม” คิวขอหนังสือจากเฟลด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความซะใจของตน

      “อืม” การตอบรับดังขึ้นพร้อมกับการยื่นหนังสือไปให้คิวที่ฉีกยิ้มให้อีกครั้ง

      “คิว หน้านายเป็นอะไรไปรึป่าวเอาแต่ยิ้มอยู่ได้” พอเฟลเห็นการฉีกยิ้มของอีกฝ่ายแบบนั้นก็อดที่จะถามถึงเรื่องนี้ไม่ได้ พร้อมกับการดึงใบหน้าของฝ่ายชายด้วยความหมั่นไส้ไปด้านข้างอย่างเต็มแรง

      “ก็ผมอารมณ์ดี จะให้ทำหน้าบึ้งรึไง” คิวตอบคำถามพร้อมกับจับแขนของฝ่ายหญิงเอาไว้ ก่อนที่จะถามต่อไปว่า

      “แล้วเฟลละ ถึงมานั่งอ่านหนังสือตรงนี้ ร้อนจะตาย” คิวพูดขณะสะบัดคอเสื้อของตนเพื่อให้เกิดลม

      “ก็ก่อนหน้านี้อากาศกำลังดี” เฟลพูดขณะนำหนังสือที่เหลือมาวางไว้หน้าตัว ก่อนที่จะไปลุกยืนขึ้น

      “จะไปไหนนะ”

      “เอาหนังสือไปเก็บที่ห้องไง”

      “ผมช่วยนะ” คิวรีบเสนอตัวทันทีหลังจากที่เสียงตอบของเฟลจบ

      “แต่...”เฟลพูดขณะมองไปหาหญิงสาวทั้งสิบ ที่กำลังมองการสนทนาของตน แต่ก็ไม่ทันจะพูดจบ ก็ถูกแทรกด้วยเสียงของคิวทันที

      “เฟลเร็วสิ เดี๋ยวผมไปค้นห้องคุณ ไม่รู้ด้วยนะ” ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสกว่าตอนที่เดินกลับจนถึงบ้านของวันเช้าตรู่

      “อย่าแม้แต่จะคิดทำเชียวนะ” เสียงของเฟลที่วิ่งไล่ตามดังห่างออกไปเรื่อยๆจากตรงหน้าหญิงสาวเกือบสิบคนที่ยืนมองการกระทำของทั้งสองฝ่าย

      “เป็นอะไรกันไป ทุกคนยืนนิ่งเป็นก้อนหินเชียว”เสียงทักหวานของเด็กสาวผมสีม่วงลึกที่จัดทรงด้วยผ้าเส้นยาวบางๆและเปลี่ยนเป็นยางมัดผมประดับศีรษะดังขึ้นก่อนที่จะมองไปอีกด้านหนึ่งซึ่งเห็นชายหญิงอีกคู่กำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน แล้วหันมาพูดกับตัวเองอย่างเหนื่อยใจ

      “หยุดทีเถอะเรื่องแบบนี้นะ”