คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ข้อตกลง O^O
หลายวันต่อมาค่ำคืนยามมืดมิดของวันวานได้หายไปแล้วเหลือไว้เพียงแสงกลมโตที่ขอบฟ้าสีแดงสดกับก้อนเมฆที่สวยงามคอยรับลมอย่างเสรีเหมือนประกาศก้องไว้ว่า เช้าวันใหม่ของเฟลิต้าได้เริ่มขึ้นแล้ว
คืนก่อนเช้าประมาณสามชั่วโมงจันทราเริ่มที่จะกลับลงสู่ดินก่อนที่เธอจะกลับมาถึงบ้านโดยมีคิวเดินมาเป็นเพื่อน ซึ่งเธอก็ไม่ได้อายอะไรที่จะให้เพื่อนมาเห็นสภาพความเป็นอยู่ ส่วนคิวเองก็ไม่ได้คิดอะไรแถมยังฉีกยิ้มใส่หน้าเฟลตั้งหลายครั้งหลายหนแต่สุดท้ายคิวกับเฟลก็ต้องเดินไปสถานีตำรวจพร้อมกัน
ภายหลังการกลับบ้านของเฟล คนทางบ้านก็ยิ้มรับด้วยความเป็นห่วง อีกทั้งฝ่ายบิดาก็ได้ขอโทษกันเป็นยกใหญ่ แปลกดีจริงแหะ เฟลคิดในขณะเดินออกไปนอกบ้านเนื่องจากมีเพื่อนคุณพ่อของเธอมาหาถึงที่
“ลูกคะ มานี้หน่อยสิ” ผู้เป็นแม่เรียกหาหลังจากที่เฟลยังออกมาข้างนอกได้ไม่นานนัก สิ้นสุดเสียงเรียกขานของผู้เป็นแม่ เด็กสาวก็มายืนอยู่ด้านหน้าคนเรียกหาทันที
“มีอะไรให้ลูกคนนี้รับใช่คะ” เสียงล้อเลียนจากคนเป็นลูกทำให้ผู้เป็นแม่อดที่จะยิ้มไม่ได้ ก่อนพาลูกของตนเข้ามาด้านในบ้านหลังเล็กของเธอ
“สวัสดีหนูน้อย” เสียงทักทายจากชายสวมชุดสูทสีดำสนิทซึ่งน่าจะมีอายุประมาณคุณพ่อของตนดังขึ้น
“สวัสดีคะ”เฟลก็ทักทายด้วยรอยยิ้มอันแสนน่ารัก แต่ใบหน้าก็ต้องเปลี่ยนเป็นสีหน้าตกใจกับคำถามเพียงเรื่องเดียว
“อยากมีเงินไหม” คำถามสั้นๆแต่ใจความอัดแน่นไปด้วยคำที่จะจุดชนวนต่อมอยากรู้ของเด็กสาวขึ้นได้มาก แต่ไม่ทันไรก็พูดเสริมขึ้นมาอีกว่า
“ลุงมีงานให้ทำ อยากลองดูไหมละ” คุณลุงถามเสียงเรียบเสมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“งานอะไรหรอคะ” เฟลถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจกับสิ่งที่คุณลุงตรงหน้าเธอพูดขึ้นมา
“ตามหาของ...”คำพูดสั่นๆของคุณลุงทำให้คนที่ฟังอดที่จะคิดตามไม่ได้
‘ลุงคนนี้ต้องเป็นคนที่เงียบขรึมแน่เลย พูดไม่กี่คำสั้นๆ แค่ใบหน้าที่ค่อนข้างจะดูเป็นคนเงียบอยู่แล้ว ยังพูดแบบนี้อีก’ เฟลคิดในขณะนั่งรอฟังคุณลุงพูดต่อ
“อัญมณีชิ้นสำคัญชิ้นเดียวที่สุดในโลก” ในที่สุดคุณลุงที่นั้นเงียบมาระยะหนึ่งก็ดังขึ้น
“แล้วหนูจะหายังไงกันค่ะ คุณลุง”เฟลเริ่มพูดถามอย่างอารมณ์เสียเพราะอีกฝ่ายพูดแต่คำสั้นๆฟังไม่ค่อยเข้าใจ
“ไม่ต้องห่วงหรอกหนู ลุงไม่ได้ให้หนูหาเพียงคนเดียว” ลุงผู้มาเยือนยังพูดต่อ แต่เฟลก็ยังนึกหาวิธีไม่ออกว่าแล้วมันเกี่ยวอะไรกับงานที่จะให้ทำ แต่ความคิดนั้นก็ได้หยุดไปหลังจากคำพูดที่แสนยิ่งใหญ่ประโยคหนึ่งของคุณลุงผู้มาเยือน
“เพราะหนูไม่ใช่คนแรก ที่ตามหาอัญมณีชิ้นนี้ แต่พวกเรามีสมาคมที่หาอยู่เหมือนกัน” แค่คำว่า ‘พวกเรา’ ก็คิดอยู่ว่าลุงคนนี้คงไม่เอาจริงเอาจังกับเรื่องนี้เพียงคนเดียวหรอก แต่คำว่า ‘สมาคม’ นี้มันใหญ่เกินไปสำหรับเรื่องของอัญมณีเพียงเม็ดเดียว
“ไม่ต้องห่วงเรื่องผลต่างๆ ทางเรามีแต่จะให้” คุณลุงพูดขึ้นในขณะมืออีกข้างกำลังจับเน็คไทสีขาวสะอาดตาให้เข้าที่ ก่อนจะพูดในเรื่องที่ค้างกันมาตั้งแต่ประโยคคำถามแรกไว้ว่า‘อยากมีเงินไหม’ต่อ
“อย่างต่ำเดือนละ 500,000 เดล” คุณลุงพูดเรื่องเงินที่มีมูลค่ากว่าเงินค่างานพิเศษที่เธอทำอยู่เกินไปเป็นพันๆเท่า
ทุกอย่างหยุดลง ทุกอย่างรอบตัวของคนทั้งบ้านหลังเล็กนี้ ยกเว้นลุงที่นั่งขุกเข่าอยู่ข้างๆคุณพ่อของตน อากาศจำนวนมหาศาลถูกสูดเข้าปอดกันยกใหญ่กับสิ่งที่ฟังอย่างเหลือเชื่อว่าเพียงตามหาอัญมณีเพียงเม็ดเดียวต้องทุ่มทุนไปมากขนาดนี้เชียวหรอ
“จะลองดูไหมหนู” คำถามสุดท้ายมาถึงแล้ว อีกทั้งคำถามก่อนหน้านี้ยังเป็นตัวกระตุ้นที่แสนแปลกตาแปลกใจกับคนในครอบครัว แบบนี้ยังต้องถามอีกหรอ ถ้าได้งานนี้มาครอบครัวของเธอจะจะได้อยู่อย่างเป็นสุขเสียที แบบนี้ยังจะถามอีกทำไม
“แล้วแต่ลูกเลยจ๊ะ” เสียงพูดให้โอกาสแต่หน้าตาของคนพูดนี่ออกอาการลุ้นอย่างเต็มที่เสียก่อนแล้วยังไม่นับร่วมกับคุณพ่อที่ใบหน้าบอกว่า ‘ไปเลย ไปเถอะ’ แบบนี้ยังจะให้โอกาสกันอีกทำไม
ความคิดเห็น