ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Story-ระเบิดครั้งที่สอง
อากาศเย็นสบายภายใต้เครื่องปรับอากาศ ณ บ้านเรย์ฟา
วันพุธที่ 3 พฤษภาคม 2016 เวลา 18.12 น.
“พาราเรล...หรอครับ” เสียงสนทนาด้วยความงุนงงทำเอาดีฟที่กำลังทานอาหารที่แสนอร่อยจากเจ้าของบ้านได้หยุดลง
“ก็อย่างที่บอกไป พาราเรล ชื่อของมิติทั้ง 4 รวมกันและมีจุดเชื่อมต่อ” เรย์อธิบายยามขณะที่กำลังตักซุปร้อนเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย
“จะบอกว่า ไม่ใช่มีแค่พวกเราแบบนั้นนะหรอ”
“จะว่าแบบนั้นก็ได้นะ เพราะคนที่ทำแบบฉันได้ก็มีอยู่หลายคน แต่ถูกมองว่าเป็นพวกปีศาจต่างๆนาๆไป”
“แย่เลยนะครับ” ดีฟยังพูดขณะที่ในปากยังมีหมูทอดชิ้นโตในปาก
“นั้นสินะ ก็คงแย่...สำหรับคนที่ยอมรับตัวเองไม่ได้” เสียงพูดที่เริ่มจะเบาลงของเรย์ ทำเอาดีฟที่กำลังเคี้ยวอาหารอย่างเมามันได้หยุดลงและกลืนลงท้องไปพลางมองหน้าคู่สนทนาด้วยสีหน้าความเป็นห่วง
“แล้วเราจะรู้ได้ยังไงครับว่าใครคนไหนมีพาราเรลอื่น” ดีฟรีบถามเพื่อขจัดความเงียบที่กำลังจะเคลื่อนตัวเข้ามา
“ไม่มีหรอก”
“ไม่มี?”
“ก็เพราะสุดท้ายก็คือคนยังไงละ ยกเว้นพาราเรลที่สาม ที่น่าจะเป็นครึ่งสัตว์มากกว่า”
เรย์อธิบายต่อด้วยสีหน้ากลุ้มใจ
“เหมือนจำพวกที่มีหางมีปีกอะไรแบบนี้ใช่รึป่าว”
“ใช่ ใช่ แบบนั้นแหละ”
“แฟนตาซี จังเลยนะครับ” ดีฟพูดแบบขำๆขณะลุกไปช่วยเก็บจานชามไปวางไว้ในครัว
“นั้นสิ แฟนตาซีจังนะ” เสียงตอบกลับแบบเล่นๆสร้างความครึกครื้นขึ้นมาบ้างหน่อย
“แล้วจะจับยังไงครับเนี้ย” ดีฟยังถามต่อ
“วิ่งไล่ตามไง ถ้าเป็นพาราเรลที่สาม...ก็ลองมองดูลักษณะที่ไม่เหมือนมนุษย์เอาละกัน”เรย์พูดพลางยิ้มใส่หน้าของชายหนุ่มวัยร้อนแรง แต่ก็ต้องเปลี่ยนเป็นสีหน้างุนงงอีกครั้งจากคำถามของอีกฝ่าย
“พรุ่งนี้พอว่างไหมครับ”
“ว่างไหม...ทำไมหรอ”เรย์เริ่มทำท่าทางคิดถีงเรื่องวันเวลา
“ผมอยากให้เพื่อนของผมได้ฟังด้วยนะ”
“แบบนั้นคงไม่ได้หรอกนะ เราแค่ช่วยในฐานะที่เป็นฐานข้อมูลแค่นั้น จะให้ไปยุ่งเรื่องของตำรวจ เราไม่เอาด้วยหรอก” คำตอบพร้อมคำอธิบายมาถึงที่ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยอาการลุ้นก็ได้หายไปรวดเร็ว
“ถ้าแบบนั้น ผมขอตัวนะ” ดีฟเริ่มที่จะทำการบอกลาสำหรับวันนี้ก่อนที่จะโค้งตัวและพูดออกไปว่า
“ผมยังต้องให้คุณช่วยอีกเยอะครับ คุณเรย์...เออ...เรียกเรย์ได้ไหมครับ”
“เชิญเลยถ้าสะดวก โชคดี” สิ้นสุดการสนทนา แสงแดดที่เริ่มจะลงระดับลงมาสู่พื้นดินทำเอาใบหน้าของคนที่กำลังคิดพูดกับตัวเองซึ่งกำลังโดนย้อมแสงสีส้มแดดไปครึ่งหน้า
‘เป็นงานใหญ่ดีนะ ว่าไหมละ ดีฟ’
วันพฤหัสบดีที่ 4 พฤษภาคม 2016 เวลา 10 : 09 น.
แสงแดดเจิดจรัสสาดส่องไปทั่วเมืองแห่งการค้า สายลมร้อนที่ค่อยๆพัดผ่านผิวหนังของทั้งสามคนที่กำลังจะเริ่มมีการสนทนาเหมือนนกแก้วขึ้น
“เอาจริงๆนะเพื่อนรัก ถึงวันนี้จะเป็นวันหยุดเพื่อ‘รำลึก ด็อกเวล’ก็เถอะ” ดาฟบ่นในขณะที่ยืนมองแสงแดดจ้าจากฟากๆฟ้า ก่อนที่จะมีอีกเสียงหนึ่งดังขึ้นเพื่อเสริมคำพูดต่อ
“แต่ก็ไม่น่าจะเรียกรวมตัวกันในวันหยุดอากาศร้อนแบบนี้นะ”
“เอาน่า บ่นกันอยู่ได้ เดียวพวกนายได้หยุดบ่นแน่” ดีฟพูดทำนองว่าเดียวจะขำไม่ออก ใส่ทั้งสองคนที่มาด้วยกัน เพียงไม่กี่วินาทีเมล์ของดีฟก็เริ่มมีการแสดงผลออกมา ‘ถึงแล้วนะ ครั้งนี้มาเป็นชาย’ สิ้นประโยคข้อความ ดีฟหันซ้ายหันขวามองหาจุดที่อยู่ของแขกรับเชิญ
“เจอแล้ว พวก! ตามมาเร็ว” ดีฟพูดขึ้นทันทีหลังจากหาเป้าหมายเจอ และทั้งหมดก็ตามไปด้วยอาการมึนงง
“อรุณสวัสดิ์ เรย์ฟา” เสียงแสดงออกถึงความดีอกดีใจจากทางด้านขวาของเรย์ดังขึ้นพร้อมกับการเดินตามมาของคนแปลกหน้าอีกสอง
“นี่เรย์ จะแนะนำให้ ชายใส่แว่น นั้น ลอนเมล์ ดาฟ แล้วก็ เอลทอร่า เฟรัส ทั้งหมดเป็นเพื่อนของผมเอง” การแนะนำตัวฝ่ายดีฟจบลงตามด้วยชื่อของทางเพื่อนใหม่
“นี่ เซเซนารี เรย์ฟา”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณเรย์ฟา/ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณเรย์” เสียงของคู่ทั้งคู่ดังขึ้นพร้อมกันกับใบหน้าที่ยิ้มแย้มออกมาของเรย์ในร่างชายอายุราว 19 ปีเท่าๆกับทั้งสามคนที่มาใหม่ ผมสั้นสีดำสนิทกับดวงตาสีน้ำทะเลสดใส ทำให้เฟรัสกับดาฟอดตะลึกกับหน้าตาที่ไม่เท่าเทียมกันเลยระหว่างเพื่อนมนุษย์นี้ได้
“เรามาต่อกันกับเรื่องเมื่อวานกันเถอะนะ” คำพูดเรียบง่ายทำการเปิดฉากอธิบายเรื่องราวต่างๆทั้งเรื่องพาราเรล และอีกต่างๆไปมากมาย จนแสงอาทิตย์ก็เริ่มที่จะตั้งตรงบนหัวของทั้งสี่
“เอาแบบสรุปเลยนะครับ พวกคุณทำอะไรไม่ได้นอกจากการจับผิดเท่านั้น” เรย์พูดปิดประเด็นทำให้อีกสามคนทำหน้าเคร่งเคียดเหมือนกับว่าจะเลือกกินอะไรก่อนดีในเวลาอาหารมือสุดท้าย
วันพฤหัสบดีที่ 4 พฤษภาคม 2016 เวลา 15 : 12 น.
แสงสีสนธยาสาดส่องไปทั่วพื้นที่ของเมืองแห่งการค้าขาย สายลมที่พัดโบกสะบัดยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง จนถึงเมื่อครู่แสงสีแดงแตกจ้าออกจากกลางเมืองต่อด้วยควันสีเทาทมิฬลอยขึ้นสู่น่านฟ้าหลังจากเสียงดังสนั่นเมือง
“ตูม!!” เสียงดังของระเบิดขนาดใหญ่ได้ดังออกมาจากริมด้านทิศตะวันออกของเรือนจำนักโทษ แสงประกายแวบหนึ่งที่ได้สะท้อนแว่นของดาฟ สายตาที่ไม่ค่อยดีนักก็เริ่มที่จะปิดลง
“อะไรละนั้น?” เสียงของดาฟหลังแสงที่ปรากฏดังขึ้นพร้อมกันกับอีกสามคนที่กำลังก้มหน้าก้มตาลงดูจุดแผนที่ตั้งของบ้านช่องต่างๆหันกลับมามองหาจุดกำเนิดเสียงแทบจะทันที
“ไปดูกันเถอะ” เฟรัสแนะนำตามด้วยการพยักหน้าของอีกทั้งสาม
วันพฤหัสบดีที่ 4 พฤษภาคม 2016 เวลา 15 : 38 น.
ควันสีเทาที่ล่องลอยไปบนอากาศบวกกับไฟสีส้มแดง ทำให้รู้ได้เลยว่า ‘จุดนี้แหละที่เป็นจุดระเบิด’ เรือนจำที่ตอนนี้มีรูช่องใหญ่เท่ากับคนจำนวนสองคนต่อตัวกันบนกำแพงสีขาวเก่าแก่อายุราว 200 ปี
“ทุกคน ฉันจะเข้าไปดูด้านใน ฝากทางนี้ด้วยนะ” เสียงอันแน่วแน่ของดีฟดังขึ้น
“อะไรนะรู้ไหมเนี้ยว่าเป็นความคิดที่ ห่วยแตกมาก” เฟรัสพูดขึ้นต่อหลังจากเห็นควัน
โขมงออกมาจากรูขนาดใหญ่
“เด็ก...เด็กคนนั้นเข้าไปทำอะไร เดี๋ยว!!” เรย์พูดขึ้นทำให้สายตาของคนที่อยู่รอบๆหันมามองเด็กที่กำลังวิ่งเข้าไปในควันไฟ พร้อมกับการวิ่งเข้าไปด้านในรูยักษ์บนกำแพง
“เดี๋ยวเรย์!!” เสียงพูดไล่ตามของดีฟดังขึ้นก่อนที่จะดีดตัววิ่งไปตาม ปล่อยให้ทั้งสองคนอยู่ด้านนอก
“ตูม!!” เสียงระเบิดดังอีกครั้งหลังจากการเข้าไปของทั้งสองคน ทำให้ใจของผู้ชมรอบนอกลงไปถึงตาตุ้ม
ลมร้อนบวกควันไฟจากภายในเรือนจำหลังจากแสงสว่างวาบครั้งที่สองได้เกิดขึ้น สายตาของดีฟที่พยายามมองหาเด็กสาวตัวน้อยที่วิ่งเข้าไปในควันไฟโดยไร้เหตุผลกับชายหนุ่มเจ้าของพาราเรลด้วยความเป็นห่วงป่นตกใจ
“อยู่ไหนนะ” เสียงร้องตะโกนหาของดีฟที่พยายามมองสุดชีวิตผ่านควันไฟสีเทาดำจนเห็นร่างเลือนรางของคนบางคน
“เรย์ เรย์รึป่าว” เสียงเรียกพร้อมกับการวิ่งไปยังจุดที่เห็น ร่างของเด็กสาวตัวน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดของเรย์ที่ตอนนี้ร่างกายได้กลายเป็นหญิงสาวผมสีดำยาวไปเสียแล้ว
“เรย์ เรย์ ได้ยินไหม ฮันโหล”ดีฟพยายามเรียกสติอันหลับใหลของหญิงสาวกลับมาพร้อมกับมองทิศทางที่ถูกไฟคอกเกือบหมด
“ดีฟ...หรอ”เสียงที่บ่งบอกถึงร่างกายที่หมดเรี่ยวหมดแรงของหญิงสาวทำเอาชายหนุ่มที่พยายามหาทางออกยิ่งร้อนรนเข้าไปอีก
“ใจเย็น...สิ แหก แหก” เสียงพูดปลอบโยนของเรย์พร้อมกับการสำลักควันดังขึ้นบวกกับมืออุ่นๆจนเกือบจะร้อนได้ค่อยๆลดลงจนไปสัมผัสแขนของดีฟแทบจะทันที สีหน้ากับใจที่ร้อนรนก็เริ่มที่เปลี่ยนเป็นสีหน้าตกใจ สมองที่รวมกับเส้นประสาทเอาไว้ให้ความรู้สึกที่ฉับไวต่อความร้อนภายในร่างกายผ่านมือที่ถูกอีกฝ่ายสัมผัส
“เรย์ ไหวไหมจะพาออกไปเดี๋ยวนี้แหละ” ดีฟพูดขึ้นด้วยสีหน้าร้อนรนกว่าเดิม ทำยังไงดี จะทำยังไง ควันและไฟรอบด้าน ช่องทางที่มีจำกัด ดีฟคิดในขณะที่กำลังมองไปทั่วพื้นที่ของเรือนจำ
“มีอะไรงั้นหรอ...เรย์” เสียงพูดจากการที่ได้สติกลับมาของดีฟดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่แสนหวานที่สุดจนเหล่ามดตัวน้อยอดที่จะมาเชยชมดูใบหน้าตอนนี้ของเรย์ได้
“ใจ...แหก...เย็นสิ...ดีฟ” เสียงหวานป่นเสียงไอของเรย์ทำให้ใจของดีฟเริ่มที่จะเต้นผิดจังหวะไปเล็กน้อย ก่อนจะพูดขึ้นอย่างเต็มอกไปด้วยรอยยิ้มไปว่า
“วางใจได้ ฉันจะพาออกไปเอง”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น