chapter save บทบันทึกความจริง

[Chapter savE]

^ บทบันทึกความจริง ^

เรื่องราวของคนทั้งหมด 4 คน ที่ได้รับความลำบากจากความบังเอิญ

{..............................................}

เรื่องราวของโบราณสถานที่เป็นตำนานเล่าสืบต่อกันมาของแต่ละช่วงอายุคน ที่เล่ากันว่าใครถ้าใครเข้าไปถึงในตัวโบราณสถานนั้นได้ จะได้ครอบครองสมบัติของปีศาจที่หลับใหลอยู่ที่นั้นจึงเป็นเหตุของสิ่งที่ต้องตาต้องใจมากที่สุดของคนรู้เรื่องราวตำนานเล่าขานนี้ แต่ก็มีเรื่องเล่าอีกว่า ในโบราณสถานถ้าใครเข้าไปแล้วนั้นไม่สามารถออกไปจากโบราณสถานนี้ได้อีกเลย แต่ตำนานนั้นก็ไม่แพร่หลายอีกแล้วเนื่องจากมีข่าวต่างๆว่า ไม่มีใครออกจากที่นั้นได้อีกเลย และตำนานก็หายไปช่วงระยะเวลาหนึ่ง

แต่แล้วในปัจจุบันก็มีเด็กหนุ่มสาวกลุ่มหนึ่ง ได้ออกไปทัศนศึกษาจากต่างประเทศ แต่ด้วยเหตุการณ์ที่มีเด็กชายหนึ่งได้ซนเล่นจนตกหลงเข้าป่าไป แต่ด้วยความที่ว่า เด็กชายคนนั้น เป็นคนที่ดูแผนที่ เพื่อนที่เหลือก็ได้รีบลงไปช่วย แต่ยังมีเหลือ อีกคนที่ไม่เข้าไปด้วยเนื่องจากไปเรียก ไกด์ บอกว่าเพื่อนตกลงไป แต่แล้วเด็กหนุ่มสาวนั้นก็ได้หลงเข้าไปในโบราณสถานนั้นเสียแล้ว แต่แล้วคนหนุ่มสาวที่อยู่ ณ ที่นั้นได้ไปเจอกับสมบัติของปีศาจ แต่แล้วก็ถูกปีศาจนั้นสาป ทำให้พวกหนุ่มสาวพวกนั้นถูกแยกไปคนละทิศคนละทาง แต่ที่สำคัญที่สุด พวกนั้นไปอยู่ในที่ไม่รู้จัก ในมิติใหม่ เวลาใหม่และร่างกายใหม่ที่ถูกสาปจากปีศาจ และความสามรถพิเศษที่เป็นผลข้างเคียงจากการสาปครั้งนั้นด้วย แต่แล้วเหตุการณ์ก็พาไป คนในกลุ่มหนุ่มสาวก็ได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันอีกครั้ง และได้รับรู้วิธีที่กลับเป็นเหมือนเดิม คือ ไปเอาสมบัติของปีศาจนั้นจากโบราณสถานนั้นและขอให้กลับเป็นอย่างเดิมอีกครั้ง

{..............................................}

สวัสดีฮะ ทุกท่านที่เคารพ ช่วงเวลาที่ผมเขียนเป็นช่วงเวลาที่ร้อน โค-ตะ-ระ ร้อนสุดๆ

แต่ผมว่าผู้อ่านทุกท่านคงจะอ่านแบบใจเย็นกันนะฮะ

เอาละ! มาเข้าเรื่องดีกว่า

เรื่องที่เขียนในครั้งนี้คือส่วนหนึ่งเล็กๆของ Chapter Save เท่านั้น

และครั้งนี้ก็เป็นเรื่องราวของ เด็กสาวคนหนึ่ง (เรื่องราวติดตามอ่านเอาเอง)

ที่ตกลงไปในวิหารสีทองแห่งนั้น

P.S.

เนื่องจากการเขียนที่ไร้ประสบการณ์ อาจจะมีคำผิดอยู่มหาศาล

^o^ จึงอยากจะขอให้อภัยการกระทำผิดครั้งยิ่งใหญ่ของกระผมด้วย ^o^

[และที่สำคัญที่สุด]

เรื่องราวแต่ละบทในครั้งนี้อาจจะมีการเปลี่ยนแปลงตามความเหมาะสมอยู่บ้าง

ดังนั้นอาจจะมีเขียนคำว่า 100% หลังชื่อบทนั้นๆ

เพื่อให้ทุกท่านได้ทราบทั่วกันว่า บทนั้นผมจะไม่กลับมาแก้อีกเป็นครั้งที่สองของให้อ่านอย่างสบายใจ

[--*--*--*--*--*--*--*--*--*--*--*--*--*--*--*--*--]

เอาตามจริงนะครับ

ผมคิดว่า

“นี้อาจจะเป็นนิยายพูดก็ได้นะเนี้ย”

+555+