ปริศนาเจ้าหญิงผู้สาบสูญ

ลำดับตอนที่ #1 : killer

ตอนที่1>>>>Killer

"องค์หญิงสิ้นพระชนม์แล้ว!"เมื่อข่าวนั้นได้แพร่ออกไปชาวเมืองต่างโศกเศร้าเสียใจเป็นอันมาก

"ลูกหญิง"ราชินีอาการทรุดหนักเนื่องจากการจากไปอย่างกะทันหัน ข่าวเป็นที่น่าปิติผ่านไปได้เพียงสามวันเท่านั้นหลังการประสูติ

"ใครบังอาคิดการกบฏกัน แม้แต่เด็กบริสุทธิ์ยังไม่เว้น ออกตามหามันให้ทั่วแม้จะไร้เบาะแสหรือหลบซ่อนในเงามืดก็ไปลากตัวมันออกมา ข้าจะจัดการกับมันอย่างสาสมกับการกระทำที่มันก่อ"กษัตริย์แห่งโครนัสประกาศก้องทั่วอาณาจักร เพื่อสร้างความเกรงกลัวต่อผู้ที่คิดจะกระทำการเช่นนี้อีก จะ10ปี 20ปี หรือจะเป็นร้อยๆพันๆปี จนความแค้นฝังแน่นเข้าไปในจิตใจเสียแล้ว......

"แก! เรดคิลเล่อร์อาซาเลีย....."ชายผู้หนึ่งนอนสิ้นใจจมกับกองเลือด สายตาบ่งบอกถึงความอาฆาตแค้นอย่างแรงกล้า แม้จะตายไปแล้วแต่สายตายังคงจ้องไปยังบุคคลที่เอ่ยถึง  หมวกบดบังเส้นผม หน้ากากปิดบังหน้าตา  เขาเผยรอยยิ้มหยิ่งยโส พึงพอใจในผลงานขณะกำลังปีนหน้าต่างออกจากสถานที่แห่งนั้น  ผ้าคลุมพลิ้วสะบัดตามสายลม  เมื่อร่างต้องแสงจันทร์เผยให้ชุดสีแดงราวกับเลือดสด

"เกล!"นกอินทรีย์ยักษ์ขานรับทันที เขากระโดดขึ้นเกาะขามันหนีไป กล่าวกันว่ายามใดที่ปรากฏนกอินทรีย์ยักษ์ละแวกนั้นต้องมีคนตาย  ด้วยฝีมือของยมทูตแดง เรดคิลเล่อร์อาซาเลีย  แต่ไม่มีใครสามารถเดาได้ว่าใครจะเป็นเหยื่อรายต่อไปเนื่องจากการกระทำนั้นเกิดอย่างเงียบๆ และหาความเกี่ยวพันไม่ได้เลย

"ของที่อยากได้ข้าไปเอามาให้แล้ว"เสียงนั้นเอ่ยอย่างเยือกเย็นขณะยื่นกล่องให้ผู้เป็นนายจ้าง  ชายผู้นั้นเปิดกล่องเช็คดูอย่างพึงพอใจและโยนถุงเงินส่งให้เป็นค่าตอบแทน

"ขอเสนอนั้นลองไปคิดดูหรือยัง"

"ข้าขอปฏิเสธ ข้าซื่อสัตย์ต่อทอร์ทารัสเพียงผู้เดียว ยามใดที่มีคำสั่งเข้ามาข้าไม่เกี่ยงว่าบุคคลผู้นั้นจะเคยเป็นผู้จ้างวานเก่าหรือไม่ ไม่แน่เหยื่อคราวหน้าอาจเป็นท่าน"

"ตามใจเจ้า"ผู้จ้างวานเอ่ยอย่างหัวเสีย เขาคลาดสายตาเพียงเสี้ยววินาที บุคคลตรงหน้าก็หายไปเสียแล้ว

"ยังฝีมือเฉียบเช่นเคยน่ะ อาซาเลีย"

"ขอบคุณที่ชมครับ ท่านไลแลค"ชายที่ชื่อไลแลคซ่อนหน้าตาตนไม่ต่างอะไรจากอาซาเลียเลยเพียงแต่ชุดของเขาเป็นสีดำ

"ท่านไลแลค ท่านอาซาเลียขอรับ ท่านอาคีละเรียกพบขอรับ"อีกาสีเผือกบินมาเกือบจะในทันทีที่บุคคลผู้นี้กลับจากภารกิจ

"ทราบแล้ว ข้าจะรีบไป"เมื่อไลแลคเอ่ยจบประโยคมันรีบบินโผไปแจ้งข่าวทันที

"พวกเจ้ามากันแล้วหรือ"ชายผู้นั่งอยู่บนเก้าอี้สูงเหนือจากพื้นเอ่ยขึ้นอย่างใจเย็น ราวกับราชาบนบังลังก์

"ขอรับ"สองเสียงผู้มาใหม่ตอบพร้อมกัน

"ข้ามีงานใหม่ให้พวกเจ้าทำ"

"อาซาเลีย!"

"ขอรับ"

"ข้าอยากให้เจ้าแฝงตัวเข้าไปในปราสาทเพื่อสังหารอาร์จีสแห่งอีคานอสซะ"

"ได้ขอรับ"

"อย่าลืมกฎของเราซะล่ะ"

"ขอรับ"

"ข้ารักเจ้ามาน่ะ เพราะฉะนั้นอย่าทำงานพลาดล่ะ"

"ตามบัญชาขอรับ"อาซาเลียรับปากรีบจากไปภายในทันที

"ส่วนเจ้า ไลแลค ข้ามีงานง่ายๆให้เจ้าทำ จงสังหารเมเปิ้ลศิษย์ทรยศของเจ้าซะ แล้วก็ไพน์ศิษย์ของมันด้วย"

"ขอรับ"

"คงทำได้สิน่ะ ก็เจ้าเป็นคนชุบเลี้ยงเองกับมือย่อมรู้ทางเจ้านั้นดี"

"ขอรับท่าน"ไลแลคโค้งคำนับและจากไปทิ้งไว้แต่ชายผู้ชื่ออาคีละยิ้มอย่างเย้ยหยันภายใต้หน้ากากสีทอง

องค์กรทอร์ทารัส เป็นองค์กรนักฆ่าที่มีอิทธิพลในเงามืด มีสาขาทั่วทุกมุมโลกแต่ไม่มีใครล่วงรู้ถึงสาขาหลัก ผู้คนเหล่านี้ทุกคนล้วนเป็นปริศนาและไม่เคยเปิดเผยหน้าตาแก่ผู้อื่น ผู้ที่จะมาอยู่ที่นี่ได้ต้องละทิ้งชื่อเดิมครอบครัวหรือแม้แต่จิตใจ พวกเขาไม่รู้จักคำว่ารัก ปราณี หรือสงสาร รู้แต่เพียงว่าต้องเชื่อฟังผู้สูงกว่า และต้องปฏิบัติตามกฎอย่างเคร่งครัด บทลงโทษของผู้ทำงานพลาดคือตายสถานเดียว

"ไพน์ยังตามมาอีกทำไม"หญิงสาวภายใต้หน้ากากแดงเอ่ยอย่างหัวเสีย เธอลุกลี้ลุกลนราวกับกำลังหนีอะไรบางอย่างที่น่าหวาดกลัว

"ก็อาจารย์...."

"กฎของทอร์ทารัสคือห้ามทำงานพลาด มันก็เป็นคำที่ง่ายแต่การจะตัดเยื่อใยโดยการฆ่าแม่ตัวเองน่ะยังไงก็ทำไม่ได้"

"ผมก็เหมือนกันจะทิ้งอาจารย์ที่เลี้ยงผมมา"

"ถ้านายกลับตัวตอนนี้ยังทันน่ะ กลับไปซะ!"เธอขึ้นเสียงตวาด

"สุดท้ายแล้วผมก็ต้องหันกลับมาเล่นงานอาจารย์ตัวเองน่ะหรือครับ ยังไงหนีก็ตาย ไม่หนีก็ตาย ค่าก็เท่ากันอยู่แล้ว"

"บอกให้กลับไป นี่คือคำสั่ง!"

"ไม่ทันแล้วล่ะเมเปิ้ล"เสียงของไลแลคดังลอดผ่านความมืดเข้ามายังขั้วหัวใจภายในจนสั่นสะท้าน เธอต้องควบคุมหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะให้สงบลงให้จงได้ ก่อนที่จะจบเหตุด้วยฝีมือคนตรงหน้าโดยที่ตัวเองยังไม่ได้ลงมือทำอะไรเลย

"อาจารย์...."

"มีคำสั่งมาแล้วให้สังหารพวกเจ้าสองคนซะ"

"ถือว่าขอร้องปล่อยไพน์ไปเถอะค่ะ เขาไม่เกี่ยว"

         "ผู้ทรยศคือผู้ทรยศมันเป็นคำสั่งลงมาแล้วยังไงก็ไม่สามารถแก้ไขอะไรได้อีก"

"แต่ว่า!"ไลแลคไม่สนใจในคำกล่าวใดๆอีกต่อไปเขาเตรียมลงดาบกับผู้เป็นลูกศิษย์อย่างเลือดเย็น

"ไพน์!"ศิษย์ของเมเปิ้ลเขามาขวางทางดาบแทน เธอสติหยุดไปชั่วขณะ นักฆ่าอย่างพวกเราสังหารคนมากมาย.... อย่างเลือดเย็นแค่คนกำลังจะตายไม่ได้ทำให้เธอหวาดกลัวแม้แต่น้อย แต่ตอนนี้คนเบื้องหน้า.....ศิษย์รักของเธอ  เธอกลัวที่จะสูญเสียเขาไป!

"หนีไปครับ"เขาเกาะแขนขาไลแลคไว้เพื่อยึดการเคลื่อนไหวให้ลำบากยิ่งขึ้น ยังไงเขาก็ไม่รอดอยู่แล้วถ้าเพื่อถ่วงเวลาหรือเสียสละตัวเองน่ะมันยังจิ๊บจ๊อยแลกกับชีวิตอาจารย์ที่เปรียบดังพี่สาวที่เหลือเพียงคนเดียวแล้ว เมเปิ้ลอึดอัดอยู่ชั่วครู่  เธอก็สบัดภาพเบื้องหน้าทิ้งออกวิ่งอย่างปนน้ำตาไม่คิดหันกลับมามองอีกเลย ฉันจะแก้แค้น อาคีละนายต้องชดใช้เรื่องนี้ ไพน์ยิ้มเป็นคำสุดท้ายโดยที่เลือดยังกลบปากอยู่ ไลแลคถึงกับชะงัก

"ระเบิด!"บริเวณนั่นเกิดไฟลามเป็นรัศมีกว้างพอดู เนื่องจากเวทย์ทำลายตัวเอง ไม่นานรถดับเพลิงก็มา และเกิดเหตุชุลมุนวุ่นวายยกใหญ่ ไม่เหลือแม้แต่ซากของศิษย์ให้เห็น

"ข้ามารับโทษขอรับท่านอาคีละ"ไลแลคเดินกลับมาอย่างไร้ร่องรอยของบาดแผล

"ไม่จำเป็น!"อาคีละเอ่ยด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน

"เรื่องนี้คงต้องให้ศิษย์เจ้าสานต่องานนี้"

"ข้าขอรับผิดชอบงานนี้ขอรับ"

"เรื่องนั้นก็แล้วแต่เจ้า ข่าวนี้ยังไงข้าก็แจ้งต่ออาซาเลียเรียบร้อยแล้ว"

"ยังไงข้าก็ต้องรับผิดชอบขอรับ"ไลแลคเอ่ยจบโค้งจากไปทันที  มือที่สั่นๆจากความกลัวที่ต้องฆ่าคนที่รู้จักแม้จะไม่ผูกพันทางสายเลือดแต่ว่า.....สุดท้ายแล้วถ้าเขาหมดประโยชน์คงเจอชะตากรรมแบบเดียวกันสิน่ะ

มนุษย์น่ะไม่สามารถที่จะอยู่คนเดียวได้หรอก  ไม่มีทางทำให้ไร้จิตใจได้หรอก มนุษย์ที่ฆ่าคนโดยไร้จิตใจนั่นน่ะก็ไม่ต่างอะไรจากเครื่องจักรกลสังหารน่ะสิ

ไลแลคเตรียมตัวเก็บกระเป๋าเพื่อตามอาซาเลียไป  ถ้าจะให้ศิษย์ทั้งสองฆ่าฟันกันเองนั้นสู้เขาเป็นคนลงมือเองเสียจะดีกว่า  ปราสาทแห่งโครนัสงั้นหรือ เป็นสถานที่ที่เหมาะแก่การละเลงเลือดเสียจริงๆ 

"ปราสาทแห่งโครนัสหรือ ตัวละครทั้งหมดไปรวมกันอยู่ที่นั้นแล้วสิน่ะซารอน"อาคีละเอ่ยอย่างพอใจกับกาสีเผือก

"ไอ้คนที่มันบังอาจขับไล่ข้าออกมาต้องได้รับความทรมานอย่างสาสม.....อาซาเลีย....!"

--------------------------

*จะเป็นพระคุณอย่างสูงถ้าจะกรุณาเม้นท์ให้หน่อยน่ะค่ะ ไม่รู้เรื่องสนุกอ่ะเปล่า  คำบรรยายอาจยอดแย่ไปหน่อย  ภาษาอ่อนแอน่ะ  ขอบคุณล่วงหน้าเจ้าค่า
รักน่ะ จุ๊บๆๆ