คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : RETURN | PT.2 [30%]
ความรักของฉันเปรียบดั่งดอกกุหลาบสีแดง
ใช่ ฉันอาจมีกลิ่นหอมเย้ายวน
แต่ถ้าคุณยิ่งใกล้ชิด ฉันจะยิ่งทำให้คุณเจ็บปวดมากขึ้น
ซอกจินลุกขึ้นท่ามกลางความมืดของห้องนอน
จู่ๆเสียงเพลงที่เขาชอบก็ดังขึ้นเบาๆเหมือนถูกเปิดจากที่ใดที่หนึ่งในบริเวณบ้าน
ถ้าเป็นคนอื่นคงหลอนกับเสียงเพลงที่ไม่มีแหล่งที่มาที่ไปในยามวิกาลแบบนี้ แม้ซอกจินจะไม่ได้เดินตามหาแหล่งที่มาของเสียง
แต่ถ้าให้เขาคิด...ก็มีอยู่คนเดียวที่จะทำเรื่องบ้าๆแบบนี้ ซอกจินคิดเรื่อยเปื่อยก่อนที่จะล้มตัวนอนลงแล้วเอาผ้าห่มคลุมโปงตัวเอง
“ก็ไม่ได้เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนเลยนะ
นัมจุน...”
นานแค่ไหนแล้วก็ไม่รู้ที่นัมจุนยังคงนั่งอยู่หน้าบ้านของซอกจิน
โดยไม่ขยับเขยื้อนไปไหนมานานกว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว
กระป๋องกาแฟถูกวางเอาไว้ด้านข้างตัวกระป๋องแล้วกระป๋องเล่า
ทำไมเขาถึงมานั่งอยู่ตรงนี้คนเดียวน่ะเหรอ? คงเป็นความสุขเล็กๆน้อยๆล่ะมั้ง?
คนบ้าที่ไหนจะมานั่งอยู่นอกบ้านในวันที่หิมะตกแบบนี้ล่ะ
ก็มีแค่เขาคนเดียวนั่นแหล่ะ
เสียงเพลงที่คลอเบาๆ
นัมจุนเพียงแค่หวังให้มันลอยไปตามสายลมแล้วเข้าไปในช่องเล็กๆของหน้าต่างห้องซอกจินเท่า
เพลงที่เขาไม่เคยชอบ และไม่คิดที่จะชอบด้วย
มันเป็นเพียงเพลงที่ซอกจินชอบเปิดกรอกหูเขาทุกๆวันจนเขาร้องตามได้ก็เท่านั้นเอง
ความจริงนัมจุนไม่ควรปล่อยให้จีมินอยู่บ้านคนเดียว แต่ก็อย่างว่า ตี 2
แล้วเด็กนั่นก็คงหลับสนิทบนที่นอนนุ่มๆอุ่นๆในห้องนานแล้วล่ะ
“ผมรู้ว่าพี่ได้ยินมันซอกจิน
พี่ไม่ใช่คนหลับลึกขนาดนั้นซักหน่อย” นัมจุนยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยก่อนที่จะคว้ากระป๋องกาแฟทั้งหมดแล้วเดินออกจากบริเวณนั้น
ก็คนมันรัก...เรื่องบ้ากว่านี้ก็ทำได้
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ฮึ้บ!!”
แม้หิมะจะตกตั้งแต่เช้า
แต่สำหรับคุณพ่อยังหนุ่ม (หรืออาจจะเป็นคุณแม่ยังสาวก็ได้) อย่างโฮซอกก็ต้องทำงานบ้านอย่างขยันขันแข็งก่อนที่ลูกชายตัวดีจะตื่นขึ้นมา
ระแวกบ้านโฮซอกเป็นที่รักของทุกๆคน ทั้งหนุ่มๆสาวๆและคนแก่
แถมจองกุกลูกชายของเขายังพลอยโดนเอ็นดูจากคนรอบข้างอีกด้วย
ถุงขยะสีดำจำนวนหลายใบถูกหย่อนลงในถังขยะใบใหญ่
แค่นี้ภารกิจประจำวันก็เสร็จสิ้นแล้ว ต่อจากนี้โฮซอกก็ได้แค่นั่งจิบน้ำชาอุ่นๆอยู่ในบ้านและดูทีวีไปพลางเท่านั้นเอง
ชีวิตสุขสันต์ขนาดนี้ หาได้จากที่ไหนอีกล่ะ!!
“คุณแม่ครับ”
เสียงของเด็กหนุ่มดังขึ้นจากด้านหลัง
“เอ้าจองกุกกี้
ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ย”
“ก็นานแล้วครับ
แล้วผมก็ลงมาเห็นแม่กำลังแบกถุงขยะใบเบ้อเร่อทิ้งอีกด้วย ผมบอกแม่กี่รอบแล้วเนี่ย
ว่ารอผมก่อน อย่าแบกของหนักๆสิ เดี๋ยวก็ปวดเข่าอีกหรอก”
“กระต่ายน้อยของแม่
แม่ไม่ได้เป็นอะไรขนาดนั้นซักหน่อย อีกอย่างหนึ่งแม่เพิ่งสามสิบต้นๆเองนะ
จะให้มาปวดข้อปวดเข่าเหมือนกับคนแก่ๆได้ยังไงกันล่ะ ฮ่าๆ”
“ก็เห็นแม่พูดแบบนี้ตลอดนั่นแหล่ะครับ”
จองกุกส่ายหัวเล็กน้อยเมื่อเห็นแม่ของตัวเองยืนเกาหัวหัวเราะแห้งๆอยู่ตรงหน้า
ถึงแม้เขาจะดูเหมือนคนบ้าๆบอๆคนหนึ่ง
แต่เขาก็เป็นแม่ที่ดีและเลี้ยงดูเขามาตั้งแต่เล็กจนโต
ถึงแม้เขาจะไม่เคยเห็นพ่อและแม่ก็ดูท่าทางจะไม่อยากพูดเรื่องพ่อให้เขาฟังเลย
จองกุกพยุงโฮซอกเข้าไปในบ้าน
ถึงแม้จะบอกว่าไม่ปวดเข่าก็เถอะ แต่ความจริงก็ฝืนอยู่นั่นแหล่ะ
ยิ่งอากาศหนาวๆแบบนี้มันคงจะกัดเหล็กที่อยู่ด้านในหัวเข่าของแม่แน่ๆ...คิดแล้วก็อยากจะร้องไห้
ที่แม่เป็นแบบนี้ก็เพราะเขาทั้งนั้น
“เอ้าๆ
คุณแม่ลูกหนึ่ง ไม่ทันไรก็แก่ซะแล้วเหรอเนี่ย” เสียงของนัมจุนดังขึ้น
“อย่าพูดโง่ๆหน่าไอ้เพื่อนเวร
ไม่ได้อยากจะเป็นแบบนี้หรอกแหม่”
“ฮ่าๆ
กูแกล้งมึงเล่นเฉยๆ”
“เออไอ้สัส ว่าแต่วันนี้มีธุระอะไร?”
“โฮ่ยยย
เดี๋ยวนี้จำเป็นต้องมีธุระแล้วเหรอ ถึงจะมาหามึงได้น่ะ”
“เอ้า!
ไอ้มนุษย์หน้าโง่คนไหนมันจะมาเที่ยวบ้านเพื่อนในวันเสาร์แบบนี้ครับไอ้เพื่อนน
วันนี้มันวันของครอบครัวโว้ย! มึงไม่เห็นเหรอเนี่ย
จองกุกหยุดอยู่บ้านนะเว้ย โมเม้นต์หายากในรอบเดือน”
“โถๆๆ ไอ้สัส
ไม่มีอะไรมาก ก็แค่เพิ่งกลับมาจากแอลเอ เลยคิดว่าจะจีมินมาเที่ยวหาจองกุก
ไม่ได้เจอกันนานกลัวจีมินกับจองกุกจะลืมหน้ากันซะก่อน”
“เออๆ เข้าบ้านก่อนๆ กูหนาวครับ”
[ 30% ]
คอมเม้นเล็กๆน้อยๆก็ยังดี ฮ่าๆ
ไรท์ไม่ค่อยว่าง เตรียมสอบเข้ามหาลัยอยู่ ยังไงจะมาแต่งต่อแน่นอนเน้อ
กดโหวต กดเฟบ คอมเม้นอะไรก็ว่ากันไป ให้กำลังใจคนแต่งหน่อย♥
รักเหมือนเดิม แม้เวลาจะไม่เหมือนเดิมนะฮะ.
ความคิดเห็น