คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : RETURN | INTRO
“คิมซอกจิน! พี่จะไปจากผมไม่ได้นะ!”
“ฉันจะไปไหนมันก็เรื่องของฉัน! ปล่อยฉันนะนัมจุน!”
“คิมซอกจิน!”
เฮือก!
ฝันร้าย…นี่เขาฝันร้ายอีกแล้วหรือเนี่ย…
ความฝันแบบนี้มันเกิดขึ้นซ้ำๆ มันอาจจะเกิดจากการที่เขาทำงานหนักมากเกินไปก็เป็นไปได้ แต่พักนี้ฝันเรื่องนี้บ่อยมาก บ่อยจนเขาแทบที่จะเป็นบ้าตายอยู่แล้ว หยาดเหงื่อเกาะบนใบหน้าหวานและเสื้อที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ แม้ตอนนี้จะเป็นฤดูหนาวก็ตาม
ร่างสูงพาตัวเองเดินเข้าห้องน้ำ ให้ตายเถอะ ตอนนี้เพิ่งจะตี 3 เองเหรอ…ต้องตื่นแต่เช้าซะด้วย อากาศหนาวขนาดนี้ ถ้าจะให้นอนอีกครั้งก็คงยาก ซอกจินไม่ชอบฤดูหนาว ไม่ชอบเรื่องสภาพอากาศ ไม่ชอบหิมะ ไม่ชอบวันคริสต์มาส และไม่ชอบทุกอย่างที่เป็นฤดูหนาว มันทำให้นึกถึงเขาคนนั้น คนที่เขาเลือกที่จะเดินจากมา เมื่อ 10 ก่อน…
++++++++++++++++++++++++++++++
“พี่จิน พี่ซอกจิน!”
“หะ…หืม อะไร?”
“ไปนั่งที่โต๊ะลงทะเบียนห้องพี่ซะ วันนี้วันปฐมนิเทศอย่าลืมสิ”
“อะ…อ่อ จริงด้วยๆ จะไปเดี๋ยวนี้แหล่ะ”
คงเป็นเพราะเมื่อคืนที่กว่าจะนอนได้ก็ปาเข้าไปตี 4 กว่าๆ เช้านี้เขาเลยรู้สึกมึนหัวนิดหน่อย วันนี้วันปฐมนิเทศของเด็กเกรด 7 กับเด็ก 10 ไม่ได้อยากเป็นครูประจำชั้นของเด็กเกรด 10 เลย แต่ตอนมาเป็นครูของที่นี่ก็ได้รับมอบหมายให้เป็นครูประจำชั้นเลย แต่ก็มีความสุขดีไม่ได้เดือดร้อนแม้จะมองว่ามันไม่ยุติธรรมก็เถอะ…
บรรยากาศในหอประชุมของโรงเรียนเต็มไปด้วยเด็กนักเรียนและผู้ปกครอง ไม่ต้องหวังที่จะได้เห็นนักเรียนหญิงสาวๆสวยๆที่โรงเรียนนี้หรอก เพราะนี่เป็นโรงเรียนมัธยมชายล้วน แม้ซอกจินจะไม่ได้ชอบผู้หญิง แต่การได้เห็นแต่เด็กผู้ชายอยู่ทุกๆวันมันก็น่าเบื่อเหมือนกันนะ *เบะปาก*
“ขอโทษนะครับคุณครู นี่ใช่ห้อง 3 หรือเปล่าครับ?”
“ใช่แล้วครับ เซ็นชื่อตรงนี้แล้วไปรวมที่…”
เสียงของเด็กนักเรียนคนหนึ่งดังขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดูอึกอักเล็กน้อย แสดงว่าต้องเป็นเด็กใหม่แน่นอน ซอกจินพูดพลางยื่นเอกสารให้ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็เจอกับเด็กแก้มป่องคนหนึ่งที่กำลังเงอะงะอยู่กับการหาปากกาที่อยู่ในกระเป๋าของเขา แต่…ทำไมเด็กคนนี้หน้าคล้ายกับเขาจัง? แต่หน้าเหมือนกับเขายังไม่พอ ยังหน้าเหมือนกับคนๆนั้นอีกต่างหาก ไม่น่าซอกจิน คนๆนั้นเค้าคงไม่กลับมาอยู่โซลหรอก มีเหตุผลอะไรที่เขาต้องกลับมาล่ะ
“ให้ผมไปรวมตรงโน้นใช่มั้ยครับ?”
“อะ…อ่อ ใช่ๆ ไปรอตรงโน้นจนกว่าจะถึงเวลาแล้วกัน ให้เป็นระเบียบเรียบร้อยด้วยล่ะ” เด็กคนนี้พยักหน้าเล็กน้อย ก่อนที่จะเดินไปรวมกับเพื่อนที่อยู่ในแถว เป็นเด็กที่น่ารักดี หน้าตาหวานเหมือนกับเด็กผู้หญิง คงอยู่ยากในโรงเรียนชายล้วน… (ไม่ใช่ว่าเด็กที่นี่จะชอบผู้หญิงทุกคนนะ)
‘คิม จีมิน’
จีมินงั้นเหรอ…ไม่ใช่ว่าเขาชอบอะไรเจ้าเด็กนี่หรอกนะ แต่เขายังสงสัยเรื่องหน้าตาที่ดูเหมือนกับเขาและคนๆนั้นจนน่าแปลกใจ เรื่องในอดีตตีกลับขึ้นมาจนทำให้เขาปวดหัว แต่ก็อย่างว่า มันเป็นเรื่องของอดีต คิดไปแล้วจะได้อะไรขึ้นมา มีแต่จะทำให้ปวดหัวซะเปล่าๆ
เวลาผ่านไปชั่วโมงกว่าๆแล้ว แต่ซอกจินก็ไม่อาจละสายตาไปจากเด็กที่ชื่อจีมินได้เลยจริงๆ ท่าทางที่สุขุมจนน่ากลัว และเครื่องประดับที่ใส่ต่างมียี่ห้อทั้งนั้น ถ้าเป็นลูกคุณหนู ก็ไม่น่าที่จะมาเรียนโรงเรียนรัฐแบบนี้ มันทำให้เขาอดคิดไม่ได้จริงๆ…
เหมือนจีมินจะรู้ตัวว่าถูกจ้องอยู่ จึงหันหน้ามาหาซอกจินจนอีกคนสะดุ้งเล็กน้อย แถมยังยิ้มตาหยีใส่เขาจนเขาคิดว่าถ้าโบกไม้โบกมือได้ก็คงทำไปแล้ว อ่า…เจ้าเด็กนี่ทำไมน่ากลัวอย่างนี้เนี่ย
“พี่ซอกจิน!” เสียงตะโกนของครูรุ่นน้องดังขึ้น
“มีอะไรโฮซอก?”
“ดูแลหลานผมด้วยนะ หลานผมได้อยู่ห้องพี่แหล่ะ”
“หลานนายงั้นเหรอ? ไม่น่าเชื่อเลยว่านายจะมีหลานกับเขาด้วย”
“พี่ก็พูดเกินไปนะบางที” ซอกจินหัวเราะเล็กน้อยกับท่าทีที่เหมือนจะงอนของเจ้าตัว จองโฮซอกที่มีนิสัยเหมือนเด็ก แต่ก็ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นครูสอนประวัติศาสตร์เกาหลี อย่างนี้ล่ะสินะที่เขาว่า อย่าตัดสินคนด้วยรูปลักษณ์ภายนอก “แล้วไหนล่ะหลานชายของนาย?”
“คิมจีมิน หลานชายผมเอง” แทบที่จะสำลักกาแฟที่ตัวเองดื่มอยู่
“ว่ะ…ว่าไงนะ? คิมจีมินคือหลานชายของนาย?”
“มันแปลกมากขนาดนั้นเลยเหรอที่ผมจะมีหลานเนี่ย - -”
“ปะ…เปล่าหรอกๆ ก็แค่ตกใจนิดหน่อยน่า ว่าแต่เป็นลูกของใครงั้นเหรอ”
“เพื่อนผมเองแหล่ะ แต่ตอนนี้พี่เข้าห้องก่อนเถอะ ผู้ปกครองกับเด็กนักเรียนนั่งรอกันอยู่ในห้อง สายไปเดี๋ยวก็โดนตำหนิหรอก”
ซอกจินพยักหน้าเล็กน้อยก่อนที่จะเดินไปที่ห้องเรียน ให้ตายสิ…กลายเป็นคนพูดมากไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ยซอกจิน
เมื่อซอกจินเดินเข้าไปในห้องเรียนก็พบกับเหล่าผู้ปกครองและนักเรียนห้องผมกระจัดกระจายอยู่มุมต่างๆของห้อง บ้างก็รู้จักกันมาก่อน บ้างก็ย้ายมาจากต่างจังหวัด ซอกจินเคาะโต๊ะเล็กน้อยเพื่อให้ทั้งผู้ปกครองและนักเรียนมานั่งโต๊ะที่จัดเตรียมไว้ให้ พวกเขาคงเลือกที่นั่งกันเรียบร้อยก่อนที่จะซอกจินจะเข้ามาแล้วล่ะมั้ง ในขณะที่กวาดสายตาไปรอบๆห้อง ก็ไปสะดุดกับเด็กที่ชื่อจีมินอีกครั้ง แต่ตอนนี้ไม่มีผู้ปกครองมานั่งอยู่ด้วย แล้วพ่อกับแม่หายไปไหนล่ะ?
“คิมจีมิน ผู้ปกครองของเธอหายไปไหน ทำไมไม่มาด้วย”
“คุณพ่อของผมออกไปข้างนอก กำลังเดินทางมาครับ”
“แย่จริงๆเลย งั้นขออนุญาตพูดเรื่องกำหนดการเปิดภาคเรียนและเรื่องอื่นๆที่เกี่ยวกับพวกเด็กๆก่อนเลยแล้วกันนะ”
ในขณะที่ซอกจินกำลังจะอ้าปากพูด เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น ผู้ชายที่รูปร่างจัดได้ว่าเป็นนายแบบได้เลย เรือนผมสีบอร์นทองเงางาม สันจมูกที่ได้รูป สายตาของคนทั้งห้องต่างจ้องมาที่ผู้ชายคนนี้ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าการแต่งตัวและหน้าตาดูดีมากๆ แต่มันคงดีกว่านี้ ถ้าไม่ใช่…
“นะ…นัมจุน”
“ผมขอโทษที่มาสายนะครับ ครั้งหน้าผมคิดว่าจะไม่เกิดขึ้นอีก คุณครูซอกจิน” ซอกจินหลบสายตาของเขาด้วยท่าทางที่ตกอกตกใจไม่น้อย แต่ท่าทีของนัมจุนก็ยังคงสุขุมไม่ต่างจากเมื่อก่อนเลย
ไม่ต่างจากเมื่อก่อนเลยซักนิดเดียว…
++++++++++++++++++++++++++++++
“พี่ซอกจิน! วันนี้ไปกินบุฟเฟ่ต์กันมั้ย มีร้านเปิดใหม่แถวกังนัมน่ะ”
“นายห่วงแต่เรื่องกินตลอดเลยนะ แต่ขอโทษนะโฮซอกวันนี้ฉันไม่ว่าง”
“ทุกวันคริสต์มาสพี่ชอบไม่ว่างตลอดเลย จะไปไหนเนี่ย?”
“เถอะน่า นายไม่จำเป็นต้องรู้หรอก ไปแล้วนะ แล้วเจอกัน!”
“รีบไปไหนของเค้ากันเนี่ย?”
วันคริสต์มาสนี่เร็วจริงๆเลย ความจริงเขาก็ไม่ได้อยากให้มันมาถึงนักหรอก แต่เพราะวันนี้เป็นวันสำคัญของซอกจิน วันที่เขาต้องทำสิ่งๆหนึ่งซ้ำๆกันทุกปี
หิมะเริ่มโปรยปรายลงมาจากท้องฟ้า สองข้างทางทั่วกรุงโซลจะเห็นคู่รักเดินโอบกอดกัน ต้นคริสต์มาสที่ประดับประดาไปด้วยของขวัญและไฟที่ตั้งอยู่กลางเมือง มันเป็นเทศกาลที่ครึกครื้นและมีความสุข แน่นอนว่าซอกจินก็รู้สึกสนุกและมีความสุขเหมือนกัน ซอกจินเดินมาเรื่อยๆจนถึงนัมซานทาวเวอร์ ที่ๆเต็มไปด้วยความทรงจำของคนสองคน แม้มันจะเจ็บปวด แต่ซอกจินก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจทุกครั้งเมื่อได้มาสถานที่แห่งนี้
ซอกจินขึ้นมาจนถึงชั้นชมทิวทัศน์ของกรุงโซล สถานที่ที่หนุ่มสาวต่างขึ้นมาคล้องกุญแจที่เขียนชื่อตัวเองกับคนรักเอาไว้ เมื่อ 10 ปีก่อน ซอกจินก็ทำแบบนี้กับคนรักเหมือนกันแหล่ะ แต่ก็อย่างที่เห็น ก็ต้องกลับมาเล่นอยู่คนเดียวเหมือนเดิม พูดแล้วก็น่าอายที่แก่ขนาดนี้แล้วก็ยังไม่มีแฟนน่ะนะ…
“ผมรู้ว่ายังไงวันนี้พี่ก็ต้องมาที่นี่”
เสียงทุ้มต่ำของคนบางคนที่คุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลัง ซอกจินค่อยๆหันหลังกลับ ก็พบกับเจ้าของร่างที่เขาเคยชมว่าดูดีทั้งหน้าตาและการแต่งกาย เขาเคยเป็นคนที่ซอกจินไม่อยากเห็นหน้า แต่ตอนนี้ทำไมรู้สึกคิดถึง…รู้สึกอบอุ่นหัวใจอย่างบอกไม่ถูก
แขนทั้งสองข้างของนัมจุนค่อยๆยื่นมาหาเขา พร้อมกับดึงตัวซอกจินไปกอด อ้อมกอดที่แสนอบอุ่นของผู้ชายที่ชื่อ คิมนัมจุน ทำไมเขาถึงกลับมา…ทั้งๆที่เมื่อ 10 ปีก่อนซอกจินเป็นคนเดินออกจากชีวิตเขาเองแท้ๆ
“อย่าหายไปอีกได้มั้ย?”
“…”
“ขอร้องล่ะ ซอกจิน”
“…”
“คิม ซอกจิน”
“นายจะกลับมาอีกทำไม…”
“ผมไม่ได้กลับมา”
“…”
“ผมแค่มาตามหาหัวใจของผม หัวใจของผมอยู่ที่ซอกจิน”
ทั้งที่เป็นคนเดินออกมาจากชีวิตแท้ๆ…
ทั้งที่เป็นคนผลักไสนัมจุนแท้ๆ…
วันคริสต์มาสเป็นวันที่แสนเจ็บปวดของซอกจิน แต่มันก็ไม่ใช่วันที่ซอกจินเจ็บปวดอยู่คนเดียว นัมจุนก็เช่นกัน…
“คุณพ่อครับ” เสียงของเด็กผู้ชายดังขึ้นจากด้านหลังนัมจุน เสียงนี้เป็นเสียงที่ซอกจินเคยได้ยินจากที่ไหนซักที่ แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก…
“จีมิน คือลูกของฉัน…ใช่มั้ย…”
“ครับ จีมินคือลูกของพี่” เขาไม่อยากเชื่อหูของตัวเอง เด็กน้อยที่เขาเคยอุ้มเมื่อ 10 ก่อนจะเป็นคนเดียวกับเด็กคนนี้ “แล้วเขารู้มั้ย” นัมจุนส่ายหัวเล็กน้อย แสดงว่าไม่เคยบอกเลยว่าแม่ของเขาเป็นใคร
“ถ้าไม่รังเกียจ พรุ่งนี้ตอนเที่ยง มาทานข้าวกับผมซักมื้อได้หรือเปล่าครับ? คุณครูซอกจิน”
“…”
“นี่ก็ดึกมากแล้ว ผมต้องพาจีมินไปเข้านอน ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะครับ”
นัมจุนโค้งคำนับก่อนที่จะเดินออกไปจากบริเวณนั้น จีมินที่ทำหน้าตาสงสัยมาตั้งแต่เห็นพ่อของเขายืนกับครูประจำชั้นของเขา พอนัมจุนถึงตัวก็พูดอย่างไม่หยุดปาก แม้ซอกจินจะไม่ได้ยินเสียงเหล่านั้นก็เถอะ
เขาไม่ชอบหิมะ เขาไม่ชอบวันคริสต์มาส เขาไม่ชอบทุกอย่างที่เป็นฤดูหนาว เพราะมันทำให้นึกถึงเขา ‘คิม นัมจุน’ คือคนๆนั้นนั่นเอง…
มาช้าไปนิด (คงไม่นิดแล้วมั้ง…)
ยังไงก็ฝาก+กดติดตามด้วยเน้ออออออออ สัญญาว่าจะตั้งใจแต่ง -.,-
อย่าลืมเม้นท์กันด้วยนะ เชิ้บๆ
ความคิดเห็น