หอสมุดเก็บตัวละคร

ลำดับตอนที่ #13 : A perverted man (Shh, guy not be RUDE. )

ชื่อ: กริณ เกรียงไกรเดช

ชื่อเล่น: กริณ

บท : ผู้ทำลายล้าง

อายุ: 20

นิสัย : มักแสดงถึงขั้วอารมณ์​ที่รุนแรงออกมาทางสีหน้า เพราะฉะนั้นถ้าไม่มีรอยยิ้มกว้างมีความสุขจนแทบบ้าก็จะกลายเป็นสีหน้าที่พร้อมทำลายโลกทั้งใบทิ้งได้ในคราวเดียว ดังนั้นคนส่วนใหญ่การที่จะสามารถรับรู้​อารมณ์กริณนั้นเป็นเรื่องที่ง่ายมาก

แต่... มันจะเป็นอย่างงั้นจริงๆหรอ? บ่อยครั้งเหลือเกินที่ชายหนุ่มฉีกยิ้มในขณะที่ความคิดกำลังอยากกระชากหัวของคู่สนทนาให้หลุดออกจากไหล่ สิ่งที่เห็นมักไม่เป็นอย่างที่เห็น คำคำนี้ราวกับเกิดมาเพื่อนิยามตัวตนของเขา เขารู้ว่าตัวเองไม่ปกติ มันสมองที่มากเกินไปทำให้ความคิดเหมือนมดที่วิ่งงุ่นง่านนับล้านตัวในรังของมัน

และบางครั้งนั้นเองกริณก็แสดงออกอย่างใสซื่อและตรงไปตรงมาราวกับหมาตัวใหญ่ เรียกได้ว่าไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่าในหัวชายคนนี้กำลังคิดถึงสิ่งใดอยู่กันแน่

เป็นพวกรักสนุกและชื่นชอบความท้าท้ายอยู่เป็นนิจ เพราะเกรงว่าเขาคงจะเบื่อตายก่อนถ้าไม่ได้ทำอะไรบ้าๆ โดยเฉพาะการยั่วโมโหหรือล้ำเส้นชาวบ้านให้เกลียดเอาเล่นๆจะชื่นชอบมากเป็นพิเศษ 

อาจจะเป็นเพราะเป็นพวกไม่แคร์โลก ต่อให้มีคนแช่งให้ไปตายซะเกินครึ่งของคนรู้จัก ก็ยังทำเป็นไม่รู้อีโน่อีเน่ได้อยู่ดี และต่อให้โดนทำร้ายก็จะปล่อยไม่โต้ตอบ และในท้ายที่สุดเขาก็ตอบแทนบุญคุณ​คืนแบบสมน้ำสมเนื้อ

ลักษณะ : สีผมและสีตาก็กลายเป็นสีเงิน ผิวกายขาวซีด ร่างกายสูงโปร่งและผอมบาง มักแต่งกายด้วยเสื้อผ้าโทนเรียบเน้นขาวดำเป็นเอกลัษณ์​บ้างก็เป็นเชิ้ตและกางเกงสีขาวสะอาด บ้างก็เป็นฮู้ดและกางเกงวอร์มสีดำ และสิ่งเดียวที่ขาดมือไม่ได้เลยก็คือร่มสีดำสนิทคู่ใจที่มักกางออกมาเสมอๆแม้จะไม่ได้อยู่ท่ามกลางแสงแดดก็ตาม

ประวัติ : กริณกำพร้าตั้งแต่เกิด เพราะลืมตามาก็พบว่าตัวเองอาศัยอยู่ในสลัมตัวคนเดียวซะแล้ว หลังเกือบตายในหน้าหนาว พี่เลี้ยงคนหนึ่งในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแถวนั้นก็พบเขาและช่วยเหลือเขาไว้ได้ทัน

มันก็เป็นแค่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจนๆที่ใกล้ปิดตัวลงเต็มที่ เด็กที่นี่ก็มีแต่เด็กเกเรและนิยมชมชอบในการเถิดทูนคนที่แข็งแกร่งที่สุดเพื่อที่คนคนนั้นจะรู้สึกมีอำนาจจะได้ไปทำร้ายคนที่อ่อนแอกว่า และหนึ่งในนั้นคนที่โดนทำร้ายก็คือกริณเอง

เพราะว่าที่แห่งนี้ก็ไม่รายได้มากนัก ทำให้สารอาหารปกติที่เด็กๆควรจะได้กลับไม่ได้บวกกับในตอนนั้นเป็นคนที่ชอบอ่านหนังสือมากกว่าการไปวิ่งเล่นข้างนิกและทำให้เขาผ่ายผอมและดูขี้โรคเป็นอย่างยิ่งแม้ในความจริงกริณจะไม่เคยป่วยสักครั้งก็ตาม

และไม่เคยเลยสักครั้งที่ระหว่างที่พี่เลี้ยงถามเขาว่าโกรธไหมและเขาจะไม่คิดอยากที่จะสับคอของพวกมันในใจระหว่างตอบคำว่า "ไม่ครับ" ระหว่างที่เธอกำลังบรรจงทำแผลทั่งร่างกายให้เขาอย่างเอาใส่ใจ

ถ้าจะโทษก็คงต้องโทษกองหนังสือบริจาคที่ไม่เคยมีใครคิดจะสนใจเลยว่ามันมีหนังสือที่ไม่ใช่ของเด็กปะปนอยู่ในกองนั้นด้วย

และหนังสือแสนรักของกริณก็มีชื่อว่า 'กายวิภาคสิ่งมีชีวิตฉบับละเอียด' หนังสือที่คุณจะรู้ตั้งแต่รายละเอียดพื้นฐานของร่างกายสิ่งมีชีวิต​จนกระทั่งวิธีการแล่มันออกมาเป็นส่วนๆ

และจนกระทั่งมีครอบครัวมีอันจะกินรับเด็กชายในวัย สิบสองขวบไปอุปการะ​ก็ไม่มีใครรู้ว่าหนังสือเล่มสีแดงเลือดหมูเล่มนั้นจนหายไปพร้อมกับเขา เช่นเดียวกับไม่มีใครรู้ว่าศพน่าสยดสยองของหัวโจกอันธพาลที่ชอบทั่งรังแกคนอื่นนั้นเป็นฝีมือของกริณนั่นเอง

และต่อให้ครอบครัวใหม่นั้นจะมอบนามสกุล"เกรียงไกรเดช"พร้อมความรักที่แสนดีเลิศเลอขนาดไหนก็ไม่อาจเปลี่ยนจิตใจที่แสนบิดเบี้ยวของฆาตกรคนนี้ได้อีก

สิ่งที่ชอบ : ชีสเค้ก แทบเปลี่ยนนรกให้เป็นสวรรค์​แถมยังเป็นเมนูอย่างเดียวที่กริณทำแล้วไม่พินาศ

สัตว์ตัวเล็กๆยิ่งน่ารักจะชอบมากเป็นพิเศษ แน่นอนว่าหมายถึงการชำแหละร่างกายมันน่ะนะ

คนใจดี หัวข้อนี้อาจจะดูแปลกไปสักนิดแต่เชื่อเถอะใครบ้างไม่ชอบคนใจดีที่ชอบเอาใจใส่เราไม่ว่าเราจะเป็นเด็กเปรตขนาดไหนน่ะ? แน่นอนว่าคนประเภท​นี้ต้องไม่ขี้จุกจิกและขี้บ่นด้วยนะ แค่นั้นก็แทบจะเทใจให้หมดแล้ว! 

สิ่งที่ไม่ชอบ : สิ่งที่เห็นแล้วเกะกะขวางตา (เป็นไปได้แม้แต่มดที่กำลังขนอาหารหรือความรักที่ชวนน่าหวานเอียน)​

ช่วงเวลาที่สงบสุขจนน่าเบื่อ (ไปป่วนชาวบ้านดีกว่า!)​

อะไรก็ตามที่ต้องพิธีรีตอง​วุ่นวาย นอกจากจะน่าเบื่อสุดๆแล้วก็ไม่เห็นว่าจะมีประโยชน์​อะไรอีก

จุดแข็ง : ชุดความคิดอัจริยะที่อยู่ในหัว, แรงเยอะมหาศาลถึงร่างกายจะดูอ่อนแอก็ตาม, เซ้นต์เตือนภัยที่รุนแรงกว่าปกติ

จุดอ่อน : บ่อยครั้งมักจัดการกับความคิดของตัวเองไม่ได้ และมักจะเผลอพูดสิ่งที่อยู่ในหัวออกมาหรือเกิดอาการ"สมองพัง" ง่ายๆก็คือเอ๋อและทำอะไรไม่ได้ไปฦลพักหนึ่ง , จิตใจที่อ่อนแอและชักจูงได้ง่ายราวกับเด็ก แอบเป็นสมาธิสั้นเล็กๆ

แพ้ : อาการเย็น -​ทำให้เกิดผื่นแดงอาจมีอาการคันเข้ามาเกี่ยวข้อง

กลัว : การรู้สึกเหมือนถูกทิ้ง -​ เพราะรู้สึกเหมือนโดนลดความใส่ใจและจะกลัวที่จะถูกลืม น้อยสุดก็แค่นอยด์เล็กน้อยๆแต่ถ้าร้ายแรงอาจถึงขึ้นอาละวาดได้ 

พลังความสามารถ : การวาร์ปหรือการเคลื่อนย้ายมวลสารจากอีกที่หนึ่งที่หนึ่ง ไม่จำกัดว่าจำเป็นต้องเห็นมันก่อนแต่เพียงการวาร์ปไปจุดนั้นอาจจะเป็นการสุ่มในระยะสิบกิโลเมตรจากจุดมุ่งหมายทำให้มีความแม่นยำน้อยกว่ามากกับการที่เคยเห็นมาแล้วครั้งนึง

ไม่รู้เหมือนกันว่าสามารถพาสิ่งมีชีวิตอื่นนอกจากตัวเองพาวาร์ปเข้าไปด้วยได้ไหม เนื่องจากไม่เคยลองและไม่มีใครกล้าที่จะลอง

ไอเท็ม : แหวนกักเก็บ มีลักษณะ​เป็นแหวนเหล็กอันใหญ่ กริณจะสวมไว้ที่นิ้วชี้ของมือซ้ายสามารถเก็บได้ตั้งแต่สากกะเบือ​ยังเรือรบหรือแม้กระทั่งสิ่งมีชีวิตต่างๆ ไม่มีใครรู้ว่าพื้นที่ภายในมันใหญ่มากแค่ไหนหรือภายในมีรูปร่างยังไง

กริณมักเก็บสิ่งของต่างๆเอาไว้ภายในและหากต้องการมันจะมาปรากฏ​อยู่ในมือ

เพียงแค่สัมผัสสิ่งของเหล่านั้นก็สามารถหายไปราวกับไม่เคยมีมาก่อนและไม่จำกัดแค่เพียงสิ่งที่สามารถจับต้องได้ เพราะแม้แต่ความทรงจำกริณก็สามารถขโมย​มันไปจากคุณได้ด้วยเช่นกัน

เพิ่มเติม : แรกเริ่มเดิมทีกริณเป็นคนมีเส้นผมและดวงตาสีดำสนิท แต่หลังจากที่หลุดเข้าไปในแดนจินตนาการ​ สีผมและสีตาก็กลายเป็นสีเงิน

-เป็นคนที่ใช้พลังได้มั่วซั่วและบ่อยมาก และขี้เกียจได้ไม่มีที่สิ้นสุด เอะอะๆก็วาร์ปเป็นว่าเล่น ขี้เกียจเดินก็วาร์ป ขี้เกียจหยิบของก็วาร์ปไปหา แถมอะไรเกะกะขวางทางแทนที่จะหลบก็ใช้แหวนเก็บและโด้เป็นของตัวเองซะเลย

-ช่วงเวลาผ่อนคลายที่น่าได้ยากคือช่วงที่กำลังอบชีสเค้ก แปลกใจใช่ไหมล่ะ!? 

-กริณนั้นเข้าใจค่อนข้างยาก ทางที่ดีที่สุดคืออย่าไปเข้าใจนางเลยค่ะ(?)​ แนะนำให้คิดว่าตัวเองเพี้ยนสุดกู่(???) แล้วละเลงมือไปลงแป้นพิมพ์เลยค่ะ!!!(????????)