ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Believe in love "เชื่อมั่นในรัก"

    ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 1.1 Friends "เพื่อน"

    • อัปเดตล่าสุด 24 เม.ย. 55


        บทที่ 1.1 Friends “เพื่อน

    ————————————

               “ธงชาติและเพลงชาติไทย... ฉันเข้าแถวอยู่หน้าห้องเรียน

               “นี่ใช่ /12 รึปล่าวครับฉันได้ยินเสียงผู้ชายคนนึงถามธันกร ฉันไม่ได้สนใจบทสนทนานั้นอีกต่อไป

               “กาญจน์เสาร์อาทิตย์นี่เธอไปไหนมารึปล่าว ชั้นนะไปเที่ยวเซ็นทรัลกับแฟนมาล่ะ เค้ายังชมชั้นเรื่องชุดด้วยนะ ต่อจากนั้นเราก็ไปดูหนังละก็กินข้าวที่เชสเตอร์กริล ชั้นรู้สึกมีความสุขมากเลยล่ะ ดูนี่สิส้มเพื่อนสนิทตั้งแต่ประถมชี้สร้อยรูปส้มที่ห้อยอยู่ เค้าซื้อมันให้ชั้นด้วยแหละ สวยมั้ยๆ

               “สวยดีนะ กาญจน์ไม่ค่อยได้ไปไหนเลยอะ อยู่บ้านหน้าคอมช่วงนี้คนแอดเฟสมาเยอะ ดูแปลกๆ

               “เค้าคงจะชอบเธอละซี้

               “บ้าฉันได้ยินเสียงบอกให้นักเรียนเข้าห้องเรียน ฉันมองไปยังที่ๆผู้ชายคนนั้นอยู่

               “เธอรออยู่นอกห้องนี่นะครูเกียรติพูด ฉันเดินไปนั่งประจำที่ของฉัน   มุมหลังห้อง ซึ่งที่นั่นฉันนั่งคนเดียวเพราะนทีเพื่อนที่นั่งข้างฉันพึ่งย้ายโรงเรียนเมื่อปีที่แล้ว

               แนะนำตัว!!”ฉันได้ยินเสียงมาจากนอกห้อง เพื่อนหลายคนหัวเราะคิกคัก

                เชิญเข้ามาแนะนำตัวเลยค่ะครูปทุมพรพูด

                อ..เอิ่มม..เอ่ออ..สวัสดีครับผมชื่อ กวินทร์ กวินทร์ เศวตศิลา อ..ชื่อเล่นชื่อโอ๊ตครับ.. ฝากตัวด้วยครับฉันมองหน้าเค้ารู้สึกเหมือนว่าตัวเองอยากรู้จักชายคนนี้ อยากเป็นเพื่อนหรือมากกว่านั้น ฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน

                กวินทร์ไปนั่งข้าง ชนม์นิภาเลยค่ะฉันตกใจเมื่อครูปทุมพรเอ่ยชื่อฉัน เค้ากระซิบกับครูปทุมพร และเค้ากับฉันต่างก็มองหน้ากันและกัน ฉันเห็นเค้าเดินมา รู้สึกทำตัวไม่ถูก แน่นอน ฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน

                เอ่อ...คื..อว่..าเค้าพยายามพูดกับฉัน ฉันจึงถือโอกาสนี้ทำความรู้จัก

                กาญจน์ค่ะ

                “อ.เอ่.ยินดีที่ได้รู้จักครับกาญจน์ ถ้าผมมีอะไรไม่เข้าใจขอถามนะครับ?”เค้ายิ้มให้ฉัน ยิ้มของเค้าดูคุ้นตาแปลกเหมือนฉันเคยเห็นที่ไหน

               “ยินดีเสมอค่ะฉันยิ้มให้เค้าเหมือนที่เค้ายิ้มให้ฉัน คาบเรียนผ่านไปอย่างรวดเร็วเมื่อเค้านั่นข้างฉัน ฉันพยายามจะพูดกับเค้าแต่ก็ไม่กล้าได้แต่มองผ่านหางตา เวลาผ่านไปถึงพักเที่ยงฉันคิดว่าฉันควรจะลองชวนเค้าไปกินข้าว แต่มันก็ไม่กล้า ฉันพยายามเก็บของยื้อเวลา ฉันได้ยินเค้าคุยกับจอยหัวหน้าห้อง

                “เอ่ออ กเค้ามามองฉัน

                รีบมาสิจอยพูดกับเค้า ฉันเห็นเค้าเดินออกไปกับจอย ฉันไม่เข้าใจเลยว่า...................................      ทำไมถึงเจ็บขนาดนี้

     

               

    To be continued…

     

    ....สำหรับโปรเจ็ก .1 อาจจะสั้นๆแต่ผมคิดว่ามันคงทำให้คุณรู้ว่ากาญจน์รู้สึกยังไงกับโอ๊ต....

    ....ขอโทษด้วยนะครับที่ปล่อยออกมาช้า ช่วงนี้ไม่ค่อยว่างเลยครับ.....

    .....อย่าลืมติดตามต่อในบทที่ 2 นะครับ....

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×