คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 Friends "เพื่อน"
บทที่ 1 Friends “เพื่อน”
————————————
ก่อนหน้านั้น.......
กริ๊งงงงงงงงง เสียงออดเข้าแถวดัง ผมยังไม่เจอห้องเรียนเลยด้วยซ้ำ
“เอ่อออ ห้อง 4/12 ไปทางไหนเหรอครับ”
“ไม่รู้อะค่ะ”
“ห้อง 4/12 อยู่ตึกไหนเหรอครับเหรอครับ”
“ไม่รู้นะครับ”
“ครูครับถามหน่อยนะครับ ห้อง 4/12 ไปเรียนตึกไหนเหรอครับ”
“รู้สึกว่าจะอยู่ด้านในนะ”
“ขอบคุณครับ”
“ด้านในๆๆๆ ตรงนี้รึปล่าวนะ”
“ธงชาติและเพลงชาติไทย...” ตายละไงเข้าแถวกันแล้ว ผมลองเดินขึ้นไปที่ชั้น 3 ของตึกอะไรซักอย่าง
“เอ่ออ นี่ใช่ม.4/12 รึปล่าวครับ” ผมถามคนที่อยู่ปลายสุดของแถว ที่ชั้น 3
“วันนี้ขอให้นักเรียนทุกคนเข้าแถวที่ห้องเรียนคาบแรกของตัวเองนะคะ”เสียงที่ผมคิดว่าเป็นประธานนักเรียนประกาศ
“ไม่ใช่หรอก /12 น่ะอยู่ตรงกลางนู่น”
“ขอบคุณครับ”ผมลองเดินไปตรงกลางของระเบียงที่ชั้น 3
“นี่ใช่ /12 รึปล่าวครับ”ผมถามผู้ชายที่สูงประมาณ 170 หน้ากลม รูปร่างท้วม ที่ชื่อปักไว้ว่า ธันกร
“อืม ใช่แล้วแหละ”ธันกรตอบด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร
“ขอบคุณมากครับ”ผมพยายามยิ้มตอบแบบธันกร
“เธอคือนักเรียนใหม่ใช่มั้ย มานี่สิ”ครูท่านหนึ่งเรียกผม ครูท่านนี้ดูมีอายุราว 50ปลายๆเพราะสังเกตจากผม หน้าต่า และท่าทางการยืน
“อ.อ..ครับ”
“มาเข้าแถวตรงนี้สิ”ครูชี้ที่ว่างให้ผม
“ประเทศไทย.....(บลาๆๆๆ)”
“เธอรออยู่นอกห้องนี่นะ”ครูท่านนั้นก็แง้มประตูพร้อมส่งซิกให้ครูที่อยู่ในห้อง “เดี๋ยวครูอุทุมพรเรียนให้เธอเข้าไปนะ อย่าลืมซ้อมก่อนนะ งั้นครูไปก่อนล่ะ โชคดีกับวันแรกล่ะ” ครูท่านนั้นหัวเราะให้ผมเบาๆ
“เอ่ออ..ครูครับซ้อมอะไรเหรอครับ”ผมรีบเดินไปถาม
“แนะนำตัวไง”ครูท่านนั้นหัวเราะอีกครั้ง
“แนะนำตัว!!”ผมอุทานออกมา ท่ามกลางสายตาที่จับจ้องจากทุกซอกทุกมุมของโรงเรียนครูท่านนั้นหัวเราะอีกครั้ง เอาไงดีล่ะ “สวัสดีครับผมชื่อ กวินทร์ เศวตศิลา ชื่อเล่นช...”ผมบ่นกับตัวเอง
“เชิญเข้ามาแนะนำตัวเลยค่ะ”
ต่อจากนั้น........
“อ.เอ่.ยินดีที่ได้รู้จักครับกาญจน์ ถ้าผมมีอะไรไม่เข้าใจขอถามนะครับ?”ผมพยายามยิ้มแบบธันกรอีกครั้ง
“ยินดีเสมอค่ะ”กาญจน์ยิ้มให้ผม สงสัยว่าคำอวยพรของครูท่านนั้นจะเป็นจริง ผมยิ้มกับตัวเองและยิ้มตอบให้กาญจน์
...........พักเที่ยง..........
ผมรีบเก็บของใส่กระเป๋า นั่งรอว่าจะมีคนอยากชวนผมไปกินข้าวด้วยหรือเปล่า “กวินทร์ นายไม่ไปกินข้าวเหรอ?”ผู้หญิงคนหนึ่งในห้องถามผม
“เธอคือ?”ผมถามด้วยสายตางงๆ
“ชั้นชื่อรวิตา เรียกว่าจอยก็ได้ เป็นหัวหน้าห้องน่ะ”เธอตอบผมโดยที่ไม่มองผม
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
“ว่าไงล่ะ ที่ถามไปเมื่อกี้”เธอกลับมาจ้องหน้าผมอีกครั้ง
“เอ่อ...ไม่มีเพื่อนกินด้วยอะครับ เลยไม่ค่อยอยากกิน”
“งั้น..ไปกินกับชั้นมั้ยล่ะ”เธอหลบหน้าผมอีกครั้ง
“แล้วเอ่อ...จอย ไม่มีเพื่อนไปกินข้าวด้วยเหรอครับ?”
“ชั้นหนีเพื่อนเพื่อมาชวนนายไปกินข้าวไงเล่า”
“เมื่อกี้ว่าไงนะครับ”
“ไม่มีอะไรหรอก”เธอพูดโดยสายตาของเธออยู่ที่เท้า เธอเงยหน้ามามองผม “แล้วก็..ไม่ต้องพูดครับกับชั้นก็ได้”
“ครับ”
“บอกว่าไม่ต้องครับไงเล่า!” จอยตวาดใส่ผม
“อ..อืม” ผมมองเห็นกาญจน์ยังนั่งเก็บของอยู่ “เอ่ออ ก”กาญจน์หันมามองผม
“รีบมาสิ”จอยตัดบท
ผมเดินไปทางโรงอาหาร โรงอาหารที่นี่มีร้านอยู่ประมาณ 8 ร้านระบบการซื้ออาหารของที่นี่ผมคิดว่าค่อนข้างแปลกเพราะต้องนำเงินไปแลกคูปองแถมยังต้องมีบัตรประกันอาหาร “นั่นๆ โต๊ะว่าง”จอยชี้ให้ผมดูโต๊ะที่ว่าง “ไปแลกคูปองให้หน่อยดิ เดี๋ยวชั้นจองที่ให้”
ผมเดินไปที่ตู้ขายคูปอง “20 2 ใบครับ” ผมบอกป้าที่ตู้ขายคูปอง
“แฟนฝากซื้อล่ะสิ”ป้ายิ้มให้ผม
“ม..ไม่ใช่แฟนครับป้า”ผมบอกป้า
“ไม่ต้องอายหรอกพ่อหนุ่ม”
“ไม่ใช่ครับป้า”
“ไม่ใช่ก็ไม่ใช่”ป้าหัวเราะให้ผม
ผมเดินหาโต๊ะที่จอยจองไว้ “อะนี่ของจอย” ผมยื่นคูปองให้จอย “ละจะกินร้านไหนอะ เดี๋ยวเราซื้อให้ จอยจองที่ไว้นี่นะ”
“ออ อืม”จอยหลบตาผมอีกครั้ง “เอาข้าวมันไก่ร้านนั้นนะ ไม่ใส่ผัก ใส่น้ำจิ้มให้ด้วย”จอยยื่นบัตรประกันภาชนะให้ผม ผมรีบซื้ออาหาร
“นี่จอย ข้าว”
“รู้แล้วน่ะ”ผมกับจอยกินข้าวจนเสร็จ “นายมาจากจังหวัดไหนเหรอ”จอยเบนหน้าไปทางซ้าย
“อ๋อ มาจากจังหวัด.”
“โอ้ตเดี๋ยวค่อยบอกนะ รีบไปก่อนเถอะ”จอยมองซ้ายมองขวาเหมือนหาอะไรซักอย่าง
ผมกับจอยกำลังเดินนำจานไปเก็บ “จอยย” เสียงผู้ชายคนหนึ่งเรียก
To be continued…
ความคิดเห็น