คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ผลพนัน(100%แล้วจร้า)
"โห...อะไรกันเนี๊ยะ" เซเลสอุธานด้วยความตื่นตะลึง เมื่อเห็นสิ่งต่างๆรอบๆตัว
มีอาวุธมากมายถูกจัดเรียงเป็นระเบียบไว้อย่างดีในห้องนี้ เริ่มจาก มีดสั้นที่ทำด้วยโลหะอ่อนสีฟ้ายาวขนาดฝ่ามือ,มี4ทิสที่แขวนเรียง ตั้งแต่สีฟ้า สีเทา สีเขียว สีแดง กล่องดาวกระจายที่ซ้อนสูงขนาดตู้หนังสือประมาณ4-5แถว ดาบซามูไรที่ตั้งเรียงเป็นแถวเป็นแนวยาวพร้อมกับมีชื่อผู้ตีดาบสลักที่ป้ายหน้าดาบ ประมาณ 10 เล่ม เชือกขนาดใหญ่ที่กองเหมือนกับว่ากองไว้เฉยๆไม่ได้ใช้อะไร เข็ม ต่างๆนานาชนิดที่แยกตามสีสันและขนาดsize อย่างสุดท้ายคือตู้เสื้อผ้า เนื่องจากแรงของเซเลสเปิดไม่ออกจึงต้องใช้ไม้เท้าช่วยงัด จนกระทั่ง ฝาตู้ยอมเปิดออก
"อะไรเนี๊ยะ" เซเลสอ้าปากค้างเมื่อในตู้นั้นมีแค่เสื้อผ้าลักษณะเดียว ผ้าปิดปากเสื้อ กางกาง เสื้อคลุมยาว มีแต่สีเท่านั้นที่แตกต่าง แต่ก็ไม่เท่าไหร่นัก คือสีดำ สีน้ำตาล สีน้ำเงิน สีเขียว สีเท่า สี ขาว เซเลสเมื่อเห็นว่าไม่ค่อยสดใสเท่าไหร่จึง นึกถึงสีพร้อมกับ ใช้ไม้เท้าขี้ไปที่ชุดต่างๆ ไม่นานชุดเหล่านั้นก็กลายเป็นชุดราตรีๆสีสดใสบ้าง เสื้อโชว์สะดือบ้าง กระโปรงยาวบ้าง เมื่อเสร็จภารกิจเปลี่ยนความมืดมนให้สดใสเรียบร้อย เซเลสจึงจัดการปิดตู้ แต่สายตากลับเหลือบไปเห็นรูปต่างๆที่ติดอยุ่บนฝาตู้
"รูปไรหว่า" เซเลสลูปรุปถ่ายพลางปัดฝุ่นออกเล็กน้อย "แก้มยุ้ยงี้น่ารักชะมัด" เซเลสชี้ไปที่เด็กผู้หญิงรวบผมอายุประมาณ6-7ปีที่กำลัง ถือมีดเล่มบะเอ้งไว้ในมือ 3เล่ม
"เสียแต่ถ้าเก๊กโห้ดโหดงี้ยังก่ะนูม่า" เซเลสทำถ้านึก "หน้าคุ้น ตาน่ากลัว ช่างเห้อะ..เ" เซเลสพูดไม่ทันจบก็แว้ปมานั่งเอ๋ออยู่บนพื้นที่อยู่ในสภาพเพิ่งจบสงครามหมาดๆ และเซเลสยังคงนึกอะไรไม่ออก จึงเงยหน้าขึ้นมาเห็นนูม่า
"อ๋า" (ชุดนั้นต้องเป็นของนูม่าแน่เลยToT ให้เค้ากลับไปอีกทีเถอะน่ะ)
"ยัยป่วน มาแล้วไง ยืนเอ๋ออยู่ได้ โดนทุบหัวป็อกเดียวหลับ 55555" ครูซิสที่นั่งชันเข่าลุกขึ้นมาผลักหัวเซเลส
"เฮ้อ!" นูม่าถอนหายใจ
"เป็นผู้หญิงอย่าคิดว่าแพ้พนันแล้วเบี้ยวน่ะ" ครูซิสเอาดาบไปสะกิดไหล่นูม่า
"เอาดาบโสโครกของนายไปไกลๆน่ะ"นูม่าปัดดาบออก "เออ แกะก็ได้ รอแป๊บ" นูม่ากรอกตาด้วยความเบื่อหน่าย
"ชั้นว่าน่ะ ยัยนั้นต้อง ฟันเหยิน ฟันเหยิน ๆ ๆ" ครูซิสทำเสียงแอ็คโค่ให้แม็กซ์
"หรือว่าจะ ปากห้อย ปากห้อย ๆๆ" และแม็กซ์ก็ทำเสียงแอ็คโค่ด้วยเช่นกัน
"เอ๋" เซเลสทำตาโต "what where when why เกิดอะไรขึ้น"
-โป๊ก!โป๊ก!
นูม่าปาก้อนหินใส่แม็กซ์ และครูซิสได้ตรงเป้าในข้อหาปากไม่ศรีวิลัย และทั้ง2โดนจุดตายมีสภาพเหมือนที่เซเลสเคยเป็น สลบเหมือด!!
"ชั้นสัญญากับหมอนั้นว่าถ้าฆ่าตัวประหลาดได้น้อยกว่าจะเปิดหน้าให้ดู" นูม่าพูดให้เซเลสรู้คำตอบที่ถามขึ้น
"โห ขอบคุณไอ้ครูซิสจริงจริ้ง"
"..." นูม่าดึงผ้าที่ปิดหน้าอยู่ออก
"อ่ะ" (แย่แล้วต้องของนูม่าแน่ๆ ตู้นั้น ย๊ากห์อยากตาย ดันไปเปลี่ยนชุดไม่รู้เรื่อง
"นูม่านั้นเองรูปในตู้นั้น"
"เธอเปิดมันออกด้วยเหรอ มันหนักมากน่ะ" นูม่าทำตาโต
"ใช้ไม้เท้างัดอะน่ะ กว่าจะออกก็แทบตายกว่าจะปิดก็เกือบชัก ขอโทษน่ะที่ยุ่มย่ามเรื่องส่วนตัว"
"ไม่อยากเชื่อว่าเธอจะโง่ขนาดนี้มีไม้เท้าไว้ตำน้ำพริกกินเร้อะ แค่เสกให้เปิดปิดก็ได้แล้ว" นูม่าผลักหัวเซเลส
"นี่เธอคิดว่าปาก้อนหินใส่หัวชั้นแล้วชั้นจะลืม ที่เธอพนันไว้งั้นเหรอ" แม็กซ์ลุกขึ้นพลางจะปาก้อนหินใส่หัวนูม่า
"ชั้นไม่ได้พนันกับนาย อีกอย่าง อยากลองอีกมั้ยแต่คราวนี้ไม่ใช่หินแต่เข็มเคลือบพิษให้ด้วย" นูม่าพูดพลางหันหน้ามาจ้องแม็กซ์ด้วยสายตาเหยียด
"อะเอ่อ" ครูซิสกำลังจะฟื้น นูม่าหันมา แม็กซ์ตะลึงในใบหน้าอันเกลี้ยงเกลาได้รูป และบังเอิญทำหินในหล่นใส่ครูซิสที่เพิ่งฟื้นและกำลังลุก
-ปึก
"เง้อนอนดีฝ่า" ครูซิสได้ไปเฝ้าพระอินทร์อีกรอบ
"ทำไม ชั้นก็เปิดให้ดูแล้วมีปัญหาอะไรอีก" นูม่าพูดพร้อมกับปาเข็มเฉียดหน้าแม็กซ์อย่างเฉียดฉิวแล้วปักตรงกำแพง
"สะ สะ สัวเอ้ย ซวย เฮ้ย!!ไอครูซิสตื่นเฟ้ยตื่น" แม็กซ์รีบเรียกครูซิสโดยที่ดึงครูซิสขึ้นมากระชากลากถู
"เด๋วขอต่ออีกแป๊บ" ครูซิสลืมตามาจ้องแม็กซ์และหลับพร้อมทิ้งตัวลงอีกรอบ และ หัวครูซิสก็โป๊กกับกำแพง ต่อด้วยโป๊กกับด้ามดาบของตัวเอง และโป๊กกับหิน ปีกสุดท้ายคือกลับพื้นจังๆ
"hey! แม็กซ์ชั้นว่าตอนแรกมันกำลังจะฟื้นแต่นายทำมันหลับอีกรอบ อาการไม่เท่าไหร่ แต่ตอนนี้ ชั้นคิดว่ามันคงรับจ๊อบเป็นยามเฝ้าพระอินทร์ได้งานดีแล้วแน่"
"เล่นซะโชค4ชั้นอย่างนั้น" นูม่าพูดจบครูซิสก็พลิกตัวทำให้กลิ้งตกบันไดลงไปหลายโป๊ก "ชั้นขอแก้ใหม่หลังจากนับขั้นบันไดเสร็จ" นูม่ายักไหล่แล้วเดินไปนั้งข้างเซเลส
"เอ่อ...ใช่ มาม่าซังนัดพบที่หอพัก แม้กซ์นายแบกครูซิสไปด้วยแล้วกันถ้ามันยังไมตื่น อีกประมาณ...." นูม่าพูดค้างแล้วดึงแขนเสื้อขึ้นดูนาฬิกาที่ข้อมือ "อีกประมาณ 3 ชั่วโมง เจ้าครูซิสมีโอกาสตื่น 45%"
"เอ่อใช่ ว่าทำไมเงียบโพฮาหล่ะ"
"เฝ้าเวรอยู่หน่ะ" แม็กซ์บอกปัด ขณะสายตายังคงจับจ้องนูม่าอยู่
"แล้วนี่มันที่ไหนเนี๊ยะ" เซเลสเริ่มงงอีกรอบ
"นี่คือสภาพโรงเรียนหลังจากถูกบุก และโรงเรียนเราก็ชนะ" แม็กซ์พูดต่อขณะที่ตั้งท่าจะนอน"
"และที่นี่คือเขตอาคม c เขตโรงอาหาร" นูม่าพูดต่อ "คัม!" หนังสือเล่มหนาปรากฏขึ้นบนมือนูม่า
"เน้ เลิกอ่านได้แล้วม้าง" เสียงผู้หญิงที่ฟังดูแก่นเล็ดลอดออกมาจากปากทางเข้า พร้อมกับนูม่าส่งสายตารำคาญไปมอง "เฮ้ย! ใครฟ่ะเซเลสช่วยด้วย ว๊าก!ว๊าก!ว๊าก!" ต้นเสียงโวยวายกระโดดขี่คอของเซเลสทันที
"โพฮา โพฮ้า ใจเย็นๆ" เซเลสดังโพฮาที่ขี่คออยู่ลงมานั่ง คนที่ถูกคิดว่าเป็นตัวประหลาดอ่านหนังสือต่ออย่างไม่สนใจใคร
"อะเอ๋ ทะทะท่าทางอวดตัวเองอย่างนี้ นิสัยเฉยขาอย่างนี้ การแสดงตอบรับอย่างหยิ่งยโสอย่างนี้ หรือว่า หรือว่า อ็อค ขอเป็นลมล่ะคร่า" โพฮาพึมพำแล้วแกล้งเป็นลมทับบุคคลน่าสงสัย
-โป๊ก (นูม่าขยับตัวหลยทำให้โพฮาไม่มีบุคคลพึงประสงค็รับ
"โทษที อีกศพ" นูม่าบ่นพึมพำ
"ปวดเฮด" เซเลสสบถ
"กำเวรกรรมเวณ" แม็กซ์พูดพลางลุกไปเฝ้ายามเป็นคนถัดไปจากโพฮา
"นี่นูม่า แล้วมันเกิดอะไรขี้นหล่ะ"
"ก็มีปีศาจบุก แต่ไม่รุ้พวกไหน" นูม่านั่งลงและพิงหลังกับกำแพง
"อาว" เซเลสถอนหายใจเฮือก "ว่าแต่ทำไมนูม่าถึงต้องปิดหน้าด้วยน่ะ ออกจะสวย น่ารักขนาดนั้น"
"ที่จริงแล้ว นักฆ่าจะไม่เปิดหน้ากันหรอก" นูม่าลืมตาขึ้นเล็กน้อยและหลับลงต่อ
"แล้วทำไมถึงเปิดหล่ะ"
"ดูนี่น่ะ" นูม่าหันหน้าไปอีกทางพอหันมาอีกรอบก็กลายเป็นหน้าคนอื่น "ยังมีต่อ" นูม่าเอื้อมมือไปที่ท้ายทอย และดึงหนังยางที่ติดกับหน้าออกมา ก็กลายเป็นอีกหน้าไปเรื่อยๆ ที่ไม่มีซ้ำแบบ
"อาวงั้นเมื่อกี้ก็เบี้ยวนี้"
"ไม่ใช่หรอก หน้านั้นคือหน้าที่แท้จริงต่างหาก" นูม่าใช้มือลูบไปมาที่คางและก็ลูบขึ้นทั้งหน้า ก็กลับเป็นหแรก "ชั้นหน่ะ เริ่มปิดหน้าตอนอายุ 8ปี"
"แล้วเปิดให้ดูกันทั่วหน้างี้ไม่เป็นไรเหรอ"
"สำหรับทีมเดียวกัน ก็เห็นกันไว้จะได้รู้ๆกัน"
"พูดไปนูม่าก็น่ารักน่ะตอนเด็กๆ ตอนนี่เข้าสวยสมาร์ทกินใจ"
"พอเหอะ เฝ้าด้วยน่ะ ชั้นขอพักหน่อย" นูม่าดึงผ้ามาปิดปากเหมือนเดิมและหลับตานอน
**นูม่า ทันทีที่ดึงหน้ากากออก ผิวขาวสะอาดบริสุทธิ์ คิ้วเรียวสวย ดวงตาคมดั่ง ราชสีห์ ซึ่งนัยต์ตาสีบานเย็นราวกับปกปิดอ่ะไรบางอย่างไว้ เรือนผมสีม่วง เข้มจนเกือบดำ ยาวถูกรวบเป็นหางม้า ในบางเวลาทำให้ดูดุ อีกเวลากับทำให้น่าปกป้อง เช่นตอนหลับ
"ตั้ง 3 ชม นั่งฝึกเวทก่อนดีมั้ยน้า" เซเลสบ่นพึมพำเล็กน้อยก่อนที่จะหยิบไม้เท้าขึ้นมา เซเลสฝึกเวทได้ครู่หนึ่ง ก็มีมือหนึ่งมาจับที่แขน "ว๊าก!!!!!!!!!!!!" เวเลสใช้ไม้เท้าตีมือที่มาจับที่แขนของตนเองอย่างแรง
"โอ้ย..เจ็บๆๆๆ อะไรเนี๊ยะ" ครูซิสชักมือกลับตามสัญชาตญาณ
"อาว แล้วทำไมนายมาจับแขนเงียบๆ เป็นนูม่านายโดนปาดคอตายไปแล้ว"
"เฮ้ออ เธอนี้น่ะ"
"ออ..ใช่" เซเลสดูนาฬิกาที่ข้อมือของตัวเอง "เหลืออีก 2.30ชม. ปลุกชั้นกับโพฮาด้วยแล้วกัน คร่อก!"
"อะเอ๋ เดี๋ยวซี้" ครูซิสพูดพลางใช้มือลูบตามรอยเขียวที่เกิดจากการกระแทก
*****
"อะเอาอีกแล้ว กลับมาในฝันบ้าบออีกแล้ว" เซเลสบ่นพึมพำ เหมือนเป็นเรื่องธรรมดา
"เป็นอีกครั้งที่เธอมาอย่างสงบ มีสารนิมิตมาให้เธอรับซะ" เชนโยนม้วนกระดาษให้เซเลส
"อะไรหน่ะ" เซเลสคลี่กระดาษออก พร้อมกับมีแสงออกมาจากตัวหนังสือ ทันใดนั้นแสงของตัวหนังสือ ก็สาดส่องออกมาพร้อมกับดับวูปแล้วดึงเซเลสเข้าไปด้วย
"เฮ้อ...เจ้าบ้า เมื่อไหร่จะถึงเวลาน่ะ" เชนพูดและดีดนิ้วดังเป๊าะ พร้อมกับมี เก้าอี้ ถ้วยชา "สงสัยคงต้องรอซักพัก
-*ยินดีต้อนรับเข้าสู่การมองเหตุการณ์-
"เอ๋"
-*เริ่มเดินเรื่อง ขณะนี้ได้ถ่ายธรรมตอนลูน่าพิทักษ์แดนดิน"
'เจ้ามันเลวร้ายเกินกว่าที่จะให้อภัยได้ ซาเรเรียออร์!!" เจ้าหญิงลูน่าถอดแหวนออกมาและท่องมนตร์สั้นๆพร้อมกับโยนแหวนขึ้นไป และทันได้นั้แหวนทีโยนขึ้นไป ก็หล่นลงมาเป็นไม้เท้าที่มีลวดลายสัตว์นานาชนิด ซึ่งดูคล้ายกับไม้เท้าของเซเลส
'เจ้ากำลังว่าข้า อย่างนั้นเหรอ'
'ใช่ข้าว่าเจ้า ข้าพูดกับเจ้า ข้าตำหนิเจ้า และข้าต้องฆ่าเจ้าและปิดผนึก เพราะเจ้ามันชั่วช้า ยิ่งเจ้าเป็นเพื่อนข้า ข้ายิ่งปล่อยไว้ไม่ได้ ต้องทำให้รู้สำนึก' พูดจบ เจ้าหญิงคนนั้นก็กัดนิ้วใช้เลือดตัวเองทาบไปที่ไม้เท้าพร้อมท่องมนตร์ที่ไม่ทราบภาษาออกมา
'ทำไมหล่ะ ทั้งๆที่ข้านั้น ทำเพื่อเจ้า แรกด้วยตัวของข้า เพื่อเจ้า แต่ทำไม...'
'เจ้าต้องหัดปลงซะบ้าง' ฝ่ายเจ้าหญิงดูท่าจะท่องมนตร์เสร็จและตอบคำถามเพื่อนชายพร้อมกับชูไม้เท้าด้วยมือขวาและมือซ้ายช่วยประคองพลังเวท จู่ๆ ท้องฟ้ามืดมิดดั่งพระอาทิตย์ดับสูญ พระจันทร์ทั้ง3ดวงค่อยเรียงตัวและเปล่งแสงต่างสีออกมา มีเพียงสีแค่ 3สีเท่านั้นคือ สีแดง เขียว ม่วง ซึ่งพระอาทิตย์ถูกบังจนมืดมิดที่ดั่งนิยามที่ว่า ยามอาทิตย์อ่อนแสง พระจันทร์แรงกล้า
-*ซ่า...............-
-*ขออภัย กรุณารอแผ่นต่อไป
"โอ๊ะ กลับมาแล้ว" เชนดีดตัวจากเก้าอี้เมื่อเซเลสปรากฎตัวขึ้น
"เฮ้อ...... ตกใจหมด ที่แท้ก็ดูหนังนี่เอง" เซเลสใช้มือกุมหัวใจที่เต้นรัวด้วยความตื่นเต้นแล้วครางออกมา
"ไม่น่ะ นั้นน่ะเรื่องจริงซ็อตเด็ดก่อนที่เจ้าหญิงลูน่าจะตาย เพื่อปกป้องสิ่งที่รัก ทั้งเมือง คนรัก เพื่อน และ แผ่นดิน ช่างซาบซึ้งอะไรเช่นนี้" เชนทำแววตาจากขรึมกลายเป็นบีบน้ำตาซึ้ง
"แล้วไงน่ะท่าน ทำไมไม้เท้านางถึงคล้ายกับของชั้นนัก แต่ก็ไม่เหมือน"
"จึ๊ๆๆ จะหมดเวลาแล้วน่ะ" เชนพูดพลางกระดกลิ้น "คราวหน้าเธอช่วยเขียนวงแหวนเวทใหญ่ๆ แล้วก็สะกดให้ทุกคนในทีมเธอหลับ ต้องหลับในวงแหวนเวทน่ะ แล้วเธอก็นอนตามมาด้วยน่ะ บ๊ายบาย"
"เฮ้อ เอาเป็นว่าถ้าอยากเจอคุณก็คงต้องหลับใช่ม่ะไม่งั้นไม่เห็น" เซเลสบ่นพีมพำขณะที่ตัวเองเริ่มจางหาย
"กว่าจะตื่นน่ะเธอเนี๊ยะ" ครูซิสบ่นเล็กน้อย
"ถึงเวลาที่มาม่าซังเรียกแล้วหล่ะ" นูม่าพูดแล้วเสยผม
"เซเลสนี่ขี้เซาจริงๆเล้ย" โพฮาล้อเสียงเล็ก
"ทางว่างแล้ว"
"มีแคปซูลไม่ต้องอาศัยทางหรอกน่า" เซเลสกรอกแคปซูลเข้าปากและโยนที่เหลือทิ้งไป และทุกคนก็ต้องกินแคปซูลจนได้ ซึ่งเท่ากับกินขนแมวนั้นเอง
ความคิดเห็น