คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : นิมิตรในฝัน
"หวัดดีเพื่อนๆ" เซเลสทักไปยังเพื่อนก๊วนเดียวกัน
"ดีจ้า,หวัดดี,hi" เสียงตอบกลับจากคนก๊วนเดียวกันอย่างฉับไว
"วันนี้มีเซอร์ไพรส์ให้แปลกใจเล่นด้วยน่ะ" เซเลสพูดพลางพิงไม้เท้าไว้ข้างโต๊ะเรียนของตนเอง
"อะไรๆ จะมีอะไรเหรอ" วัยรุ่นหน้าอ่อนผมหยิกเป็นลอนกระโดเกาะคอเซเลสทันที
"เวอร์ไพรส์น่ะ ถ้าบอกไปก็ไม่เซอร์ไพรส์จ๊ะ" เซเลสขยิบตาให้โพฮา
"งกชะมัด" คนตัวสูงกว่าที่มีตา,คิ้ว,ผม เป็นสีน้ำตาลผิวขาว ว่าพลางใช้นิ้วเคาะดาบด้วยความอยากรู้
"เซอร์ไพรส์น่ะเข้าใจหรือเปล่า เซอร์ไพรส์ เซอร์ไพรส์" โพฮากระเข้าไปแลบลิ้นปริ้นตาใส่ครูซิส
"ทำไมต้องความลับน่ะ ยิ่งพูดยิ่งเซ็ง" ชายหนุ่มผู้ที่มีสีตา,คิ้ว,ผมเป็นสีเดียวกันบ่นอุบ ด้วยความสงสัยสัยเลยกดปากกาเล่นเพื่อระบายความอยากรู้ และสุดท้าย ก็ทำให้นักฆ่ามือหนึ่งของสายหันมามองอย่างอาฆาตด้วยความรำคาญ
"ถ้ายิ่งคุยยิ่งอยากรู้ ก็หุปปากซะ แล้วเรื่องที่ได้ยินก็ลืมให้หมด" นูม่า สบถออกมาขณะที่สายตายังอ่านหนังสือ "หรือให้ชั้นทำลายโสตประสาทส่วนหูและด้านความจำให้ดี" พูดจบ นูม่าก็ดึงเข็ม3เล่ม ออกจากตรงไหนซักที่อย่างรวดเร็ว
"อ่ะนู่ม่า อ่าใจเย็งๆ อ่าแต๊ดๆแต๋ อ่าหนุงนิ๋งๆ อ่ะอย่างเพิ่งโกรธเด้" เซเลสวิ่งปรู้ดเข้าหานูม่าและเริ่มทำการปลอบใจด้วยความเร็วสูง
"เธอก่อนมั้ย" นูม่าหันไปทางเซเลส
"อ่ะ!" เซเลสกระตุกนิสหนึ่ง "อ่าไม่เปงราย ไปดีฝ่า อ่ะลัลๆล้า" เซเลสก็กระโดดดึ๋งๆออกจากเขตอันตรายทันที
"ทุกคนหุปปากซะถ้าไม่อยากตาย ตอนนี้นูม่าไม่มีสมาธิในการอ่านหนังสือ ได้ชักเข็มแดงออกมาแล้ว" โพฮากระโดดขึ้นไปยินบนโต๊ะทำตัวเป็นเครื่องกระจายเสียง ผลออกมาคือ ....เงียบกริบ....................
"โพฮา" นูม่ากวักมือเรียกโพฮาทำตายิ้มเล็กๆ
"จ๋าจ๊ะ" โพฮากระโดดเข้าหาตามนิสัยเด็กๆ พร้อมกับโดนนูม่าตบหัวดัง
'ปับ'
"เลิกซุกซน ซักทีเจ้าตัวยุ่ง นั่งที่ๆ" อ.เดินเข้ามา พลางปัดมือห้วนๆ "สวัสดีจ๊ะนักเรียนเป็นไงบ้าง พักร้อน ในฤดูหนาว สำหรับเรื่องแรกคือเรื่องวิชาแห่งดวงตาน่ะจ๊ะ ซึ่งวิชานี้ พวกของลงอาคมทั้งหลายก็ให้เคลียร์ เพราะมันจะรบกวนพลังที่ต้องใช้ **เคลียร์**" อ.พูดพร้อมกับทำให้ไม้เท้าแก้วหายไป
"วิชาแห่งดวงตา ในระดับแรกจะเรียนเรื่องตาทิพย์ การใช้ตาทิพย์ คือการใช้ออรั้ลในร่างกายส่งไปที่เยื้อหุ้มตา ทำให้สามารถ มองเห็นสิ่งลี้ลับต่างๆเช่น วิญญาณ ปิศาจ เทพ ภูติ ยมทูต หรือเจ้าที่หรือสิ่งต่างๆที่ไม่สามารถมองอย่างธรรมดาได้ ซึ่ง ใครมีคำถาม" อ.ผู้ซึ่งสอน กวาดสายตาแต่กลับเจอเพียงความเงียบงันที่เป็นคำตอบ
"โอเค เอาเป็นว่าไม่มีปัญหา แต่ถ้ามีก็เปิดหนังสือ saven20 หน้า449น่ะ ไปเปิดดูเองหล่ะกัน
"เอ่อ อ.ค่ะ แล้ววิชาแห่งดวงตามันมีอะไรบ้างเหรอค่ะ" ชาล็อตยกมือถาม
"ไว้เรียนทีละอย่างไม่ดีกว่าเหรอ" อ.ทำท่านับนิ้วเล็กน้อย
"อยากรู้น่ะคะ"
"ก็ได้ มาม่าจัดให้ เรื่องแรกตาทิพย์ 2.เบิกเนตร 3.ใช้พลังจากดวงตา 4.สะกดจิตโดยดวงตา สีเรื่องที่พวกเธอเรียนได้ส่วนอีกเรื่อง 5.ดวงตารัติกาล ซึ่งครูมั่นใจแน่ว่าพวกเธอไม่สามารถเรียนได้ และไม่มีในหลักสูตร"
"ทำไมค่ะ มันยากขนาดนั้นเลยเหรอค่ะ" ชาล็อตเอียงคอ
"มันไม่ยากหรอก แต่ก็ไม่มีใครสามารถใช้ได้ แม้กระทั้งครู"
"แล้วทำไมอ.ถึงทราบหล่ะค่ะ" ชาล็อตยิงคำถามใส่ผู้เรียกตัวเองว่ามาม่า ทำให้อ.ผู้นั้นทำหน้าตกใจ และลำบากใจ ซึ่งไม่ว่าใครก็ไม่อาจเดาความรู้ได้ แท้จริงแล้ว มาม่ารูสึกว่า
"รู้หรือเปล่าว่าการเล่าเรื่องเก่าๆมันทำให้รู้สึกว่าตัวเองแก่แล้วแค่ไหนน่ะ" อ.
พูดก็เสกเก้าอี้มาตัวหนึ่ง "สมัยก่อนแม่ของอ.เป็นหมอขั้นสูง วันหนึ่งมีคนใข้มาหาบอกว่าอยากใช้ดวงตารัติกาลให้ได้ สุดท้ายแม่อ.ก็อ่อนใจ แล้วบอกว่า 'ความจริงข้ารักษาโรค ทุกส่วนของร่างกาย ถึงจะเป็นหมอของสภารัฐ ก็ไม่ถนัดเรื่องการผ่าๆเท่าไหร่' คนนั้นตอบว่า 'ข้านี่เป็นหมอแต่จะผ่าตัดให้ตัวเองได้อย่างไร ข้าแค่จะให้ท่านช่วยเพราะท่านคิดว่าไว้ใจได้' และแม่อ.ก็ยอมใจอ่อน ถัดจากนั้น อาการของคนนั้นก็ดีขึ้นหลังจากผ่าตัด ขณะที่รอบดวงตายังคงใช้ผ้าปิดตาไว้อยู่ จนวันหนึ่ง แม่ให้อ.นั่งเฝ้าช่วยหยิบน้ำ ชวนคุยกับคนๆนั้น ภาพที่อ.เดินเข้าไปพอดี ชายคนนั้นก็กำลังแกะผ้าปิดตาออก อ.บอกว่า 'อย่าเพิ่งน่ะค่ะ ยังไม่ถึงเวลา' ชายคนนั้นพูดว่า 'ไม่หรอกข้ารู้สึกได้' ทันทีที่ชายคนนั้นเปิดผ้าออก ดวงตาเค้าก็เบิกกว้าง เค้าใช้มือกุมขมับ แล้วเค้าก็เริ่มบ้าคลั่ง อ.วิ่งไปตามแม่ แต่เมื่อมาถึง เค้าคนนั้นก็ได้คลุ้มคลั่งจนเสียชีวิตไป" ถ้าอ.ยกแก้วน้ำข้างตัวขึ้นมาจิบ แล้ว เล่าต่อว่า " เรื่องนี้ถูกปิดเป็นความลับ แต่กฎมีไว้ให้แหกจริงป่ะ แต่แม่ของอ.ก็ถูกปลดจากจอมแพทย์ กลายเป้ฯหมอธรรมดา ซึ่งก็ไม่เสียใจเลยที่ได้ประสบการณ์แปลกใหม่"
"ถ้าอย่างงั้นก็ไม่มีใครเคยใช้ดวงตาแห่งรัติกาลได้ใช่มั้ยค่ะ" เซเลสยังคงถามขึ้น จากที่ตั้งใจฟังมานาน
"คนอื่นครูไม่รู้ว่ามีใครใช้ได้บ้าง แต่รู้2อย่าง คือ 1.พวกเธอไม่ได้เรียนแน่ อย่างที่2คือ คนที่มีดวงตาราชสีห์อยู่เท่านั้นที่ใช้ได้"
-*กริ๊ง..........*-
"คงต้องต่อกันคาบหน้าถ้าอยากเรียนเรื่องดวงตาให้จบคงต้องลบคำถามออกจากสมองให้หมด แล้วคราวหน้าครูจะเริ่มฝึกปฏิบัติน่ะ" อ.มาม่าเสกให้เก้าอี้หายไป
"รู้สึกว่าจะล้ำเวลากันเกินไปหน่อยหน่อยแล้วน่ะค่ะคุณมาม่าซาเรย์" เสียงอ.ที่ไม่ว่าใครฟังเป็นต้องไปเฝ้าพระอินทร์เพราะแม่คุณพูดจีบปากจีบคอซะจนน่าหมั่นไส้
"ดิชั้นรู้แล้วค่ะ แต่มารยาทของผู้เป็นสตรีต้องนุ่มนวลไม่ใช้เหรอค่ะ จะรวเร็วปานลิงบาบูนตูดแดงเอ้ยลิงทโมนไม่ได้จริงมั้ยค่ะ" อ.มาม่าซังแกล้งทำท่าสโลว์โมชั่น "**คัม**" เมื่อพูดจบอย่างช้าๆไม้เท้าแก้วอาจารย์ก็ปรากฏอย่างเชื่องช้าตามคำสั่ง จนออกมาครบทุกส่วน "บ๊ายบายขอให้สอนสนุกๆน่ะค่ะ จุ๊บ!" อ.มาม่าซังหยิบไม้เท้าขึ้นพร้อมกับชิ่งออกจากห้องราวกับว่า ชาตินี้ไม่ขอฟังเสียงนี้อีก
"ชิ" อ.ชาร์เพย์เดินกระทืบเท้าปึงปังด้วยความโมโหจนรู้ตัวว่าสอนว่าชามารยาทจึงแกล้งทำเป็นเหนียมอายชวนอาเจียน "สวัสดีจ๊ะนักเรียน วันนี้อาจารย์จะสอนเรื่อง...อยากให้นักเรียน.......ลองว่า...น่ะค่ะ" แล้วเสียงจีบปากจีบคอจนน่าสะอิดสะเอียนก็หายไปในการตั้งจิตเป็นหนึ่ง รวบรวมพลังไว้ที่เปลือกตาให้ปิด และเอาหน้าฟุบโต๊ะ ส่วนโพฮาก็แอบสร้างกำแพงเวทชนิดลวงตาแล้วหลาบไปนอนอย่างสบายใจ ครูซิสก็นั่งฟังเพลงสบายใจเฉิบ ตาก็มองที่อ.ทำเป็นว่าตั้งใจเรียน นูม่าก็ตั้งใจอ่านหนังสือสารคดีของตนอย่างไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ส่วนแม็กซ์กำลังขีดๆเขียนๆสูตรระเบิดด้วยความเมามันส์ ส่วนนักเยนอีกทีม ส่วนมากเป็นอันลอกเลียนวิธีที่เซเลสใช้
"เฮ้!!! ที่นี่ที่ไหน" เซเลซตะโกนใส่ความมืดมิดที่อยู่รอบตัว
-*ที่นี่ที่ไหนๆๆๆๆ(เสียงแอ็คโค่)
จนสักพักมีแสงวูปหนึ่งเกินขึ้น พร้อมกับปรากฏลวดลายในพระราชวังของที่ใดซักที่ ซึ่งเซเลสก็ต้องแปลกใจเข้าไปอีกเมื่อตนนั่งอยู่บนแท่นกษัตริย์
"ท่านลูน่าเป็นอะไรไปเจ้าค่ะ กระหม่อมเห็นทานนั่งหน้าถอดสีอยู่นานแล้ว" เสียงจากสาวที่นั่งอยู่เบื้องล่างถามขึ้น
"เธอเป็นใคร" เซเลสถามขึ้นอย่างรวดเร็ว
"ท่านค่ะ กระหม่อยก็สาวใช้ของท่านลูน่า ซึ่งท่านลูน่าที่อยู่ตรงหน้ากระหม่อมไง้เจ้าค่ะ"
"ตายโ..ห..ง" เซเลสสบถเบา จนกลไกสมองเริ่มทำงาน และความเฉียบคมของสมองก็ตอบไปว่า "ข้ากำลังเล่นเกมส์จำไม่ได้อยู่ เจ้าอย่าเสนอหน้านัก"
"ที่แท้ท่านก็เล่นเกมส์นี้เอง" สาวรับใช้พยักหน้ารับพลางร้อยดอกไม้พลาง "แล้วท่าน" สาวใช้หยุดและหันมาสบตากับเซเลส พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า "แล้วท่านหล่ะเป็นใคร"
คำว่า 'แล้วท่านหล่ะเป็นใคร' เกิดกึกก้องดังขึ้นในหูของเซเลส
"ข้าก็คือเซเลสไง" ทันทีที่ร่างสาวพูดจบทุกอย่างก็ดับมืดเหมือนกับตัดสวิตไฟไป ไม่นานก็มีแสงสาดผ่านสายตาของเซเลสพร้อมกับมีเสียงผู้ชายคนหนึ่งทักขึ้น
"เป็นไงบ้าง ได้สติแล้วนี้"
"..."เซเลสกระพริบตาถี่เพื่อปรับโฟกัสให้เข้าที่ "ข้าเห็นท่านสลบอยู่ที่บึง
หลังบ้านข้า ท่านชื่ออะไร" หนุ่มรูปงามที่มีดวงตาเฉียบคม รูปร่างสูงโปร่ง เดินเข้ามาส่งมือให้เซเลส และดึงเซเลสขึ้นมา
"................" เซเลสยังคงงุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และชายหนุ่มผู้นั้นก็เอื้อมมืออ้อมแตะที่ท้ายทอยของเซเลส ทำให้เซเลสผงะเล็กน้อย แล้วก็ดึงมือออก
"อ้อมาแล้ว ..เซเลส เซนเดียล" ชายหนุ่มผู้นั้นพึมพำอย่งเบาเพื่อไม่ให้เซเลสได้ยิน "ท่านชื่ออะไรรึ"
ทางชายหนุ่มเห็นเซเลสเงียบจึงพูดต่อว่า "ท่านอาจไม่เข้าใจภาษาของข้า ข้าคงต้องไปฝึกมาใหม่แล้วหล่ะ" ชายหนุ่มโค้งตัวสวัสดีพร้อมกับเปียผมสีขาวที่พาดอยู่กลางหลังบังเอิญหลุดออกมาพาดด้านหน้าแทน
"เซเลส" เซเลสยังคงมีท่าเอ๋อๆอยู่นิสๆ
"เซเลส อะไรคือเซเลส" ชายหนุ่มแกล้งตีหน้าเซ่อ
"ข้าชื่อเซเลส" เซเลสรีบปรับคำพูดให้เข้ากับยุคสมัย ไม่ว่ายังไงหามิตรดีกว่าไม่มีใคร ทันทีที่พูดจบ รอบข้างก็ดำมือสนิท
"ข้าชื่อเชนน่ะ" มีเพียงเสียงที่ผุดขึ้นกลางความมืดและก็ถูกตัดออกจากทุกสิ่งทุกอย่าง
"เซ! เซ! เซเลส!"
"เซเลส"
"หืออะไร" เซเลสขยี้ตาด้วยความงัวเงีย "ฝันไปเหรอเนี๊ยะช่างเห๊อะ!"
"ฝันดีหล่ะซิท่า ปลุกก็ไม่ตื่น เล่นหลับทะลุ3คาบรวด ฝันว่าอะไรหล่ะห๊ะ ดีน่ะโพฮาตั้งกำแพงเวทให้" เสียงบ่นมาจากชายขี้บ่นมีพระนามเดิมว่า ครูซิส เท่ห์ตายหล่ะ
"พักแล้วน่ะ" โพฮาทำตาอ้อน
"อ๋อ...จำได้แล้ว" เซเลสตบมือตัวเมื่อนึกถึงเรื่องที่ต้องทำได้
"ทำเป็นลืม..เดี๊ยะ! เดี๋ยวบั๊ดๆ" แม็กซ์ทำท่าโวย
"เดี๋ยวบั๊ดอะไรคุณแม็กซ์" อ.ที่เพิ่งสอนจบเดินมาดู
"ดะ ดะ เดีย ดะ ดับดับเบิ้ลเอ กระดาษอะครับ อ. ไม่เคยได้ยินเหรอ แห๊ๆๆๆ" ครูซิสผลักแม็กซ์ติดฝาแล้วรีบแก้ปมแทน และอ.ก็เดินไปอย่างไม่สนใจ "ไปได้ซักที"
"นี่ไง .."เซเลสหยิบแคปซูลขึ้นมา
"หยี๋ ยาเหรอ" โพฮาทำท่าปัดมือ
"เซอร์ไพรส์ตรงไหน" ครูซิสฉกแคปซูลจากมือเซเลสมา2-3แคปซูล ในถ้ายืนค้ำดาบ
"อยากรู้ก็กิน" นูม่าผลักมือของครูซิสให้แคปซูลในมือเข้าปากครูซิสเอง แล้วครูซิสก็หายไป
"เฮ้ย!!" แม็กซ์ตกใจ "ยาล่องหลรึไง"
"ชั้นไม่เกี่ยว หมอนั้นกินยากับมือ เพราะตอนกินยากก็อยู่ที่มือหมอนั้นเอง" นูม่าทำท่าไม่สนใจ
"โอเคๆเลิกแตกตื่น นี่เป็นยาวาล์ป อ่ะคนล่ะอัน" เซเลสยื่นแค็ปซูลให้ทุกคน "ไปลาน่า" เซเลสยัดแค็ปซูลเข้าปากและก็ตามด้วยคนอื่นๆ ก็วาล์ปตามกันไป จนบริเวณเมื่อครู่ที่กำลังเจี๊ยวจ๊าว ก็เงียบลงอย่างน่ามหัศจรรย์เมื่อก๊วนป่วนได้ไปจากบริเวณนั้นกันหมด
ความคิดเห็น