WORDS

ลำดับตอนที่ #1 : นิคมแห่งความหวัง

ณ...นิคมกลางน้ำแห่งหนึ่ง 
        เพล้ง!.... " แรนนารอส " เสียงชายชรา ตะโกนดังขึ้นมาจากข้างบนหลังคาโกดังเก็บของและ
เป็นที่ใช้สำหรับบังคับกังหันลมที่ใช้สำหรับปั่นไฟใช้กันทั้งนิคม
       "เอาอีกแล้วนะ เจ้านี่น่า ข้าบอกกี่ครั้งแล้วว่าเจ้าอย่าช่วยอะไรข้าดีกว่า แต่เจ้าก็ไม่เชื่อข้าเล้ย เฮ้อ"
เสียงสั่น ๆ ของชายชราผู้นั่นย้ำด้วยน้ำเสียงที่ระอาต่อการกระทำของหนุ่มน้อยผู้หนึ่งที่มาเป็น
ลูกมือของเขาในการทำงานและซ่อมเครื่องยนต์และอะไหล่ต่าง ๆ ของกังหันลมที่นั้น
"ข้า ๆ ๆ ๆ ขอโทษครับศาสตราจารย์ ออร์การ์โด้" เสียงของหนุ่มน้อยตอบกลับชายชราไปเช่น
เดิมที่เคยตอบอยู่ทุกวัน "เจ้านี่น่าจะไปใช้แรงงานนะ เพราะข้าว่าเจ้าน่าจะทำได้ดีมากเลย
อีกอย่างพละกำลังของเจ้าไปเอามาจากไหนนักหนาน้า..." ชายชราได้กล่าวต่อไปอีกครั้ง
"ข้าๆ ๆ ๆก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตัวข้าเอง ถึงไม่เหมือนคนอื่น ๆ ทุกคนไม่อยากอยู่ใกล้ข้า
เพราะว่าข้า วิ่งไวกว่าเขา กระโดดได้ไกลกว่า งั้นหรือ " แรนนารอส กล่าวด้วยน้ำเสียงที่เศร้า
"สงสัยว่าข้าจะเกิดมาเพื่ออยู่โดดเดี่ยว ลำพัง มีแต่ที่นี่เท่านั้นที่ข้าสามารถมาได้โดยไม่รู้สึก
ว่าตัวเองไร้ค่า...ท่านก็อย่าขับไล่ข้าออกไปอีกเลยได้ไหม..."แรนนารอสพูดกับชายชรา
"ข้าเข้าไจแล้ว...ข้าก็แค่พูดไปอย่างนั้นเองแหละ ข้าก็เข้าใจเจ้าที่เป็นแบบนั้นข้าถึงดึงตัวเจ้า
มาช่วยข้าทำงานที่นี่แหละ" ชายชรากล่าวปลอบเด็กหนุ่ม
"ออ .. ข้าพอจะรู้ละว่าทำไมพละกำลังของเจ้าถึงได้มากมาย..." ชายชรากล่าว
" ทำไมหรือ" แรนนารอส รีบกล่าวทามปัญหากับชายชรา
" ก็เพราะที่ที่เจ้า...." "ศาสตราจารย์"....มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากประตูโกดัง
"พายุกำลังจะมาแล้วครับ....." เสียงตะโกนดังขึ้นอีกครั้ง "ทางตะวันออกครับศาสตราจารย์"
ต้นเสียงย้ำอีกรอบเพื่อให้ชายชราต้องทำอะไรสักอย่าง
"แรนนานารอส...ไปเปิดสัญญาณเตือนภัยที่แผงควบคุม และเปิดระบบเก็บน้ำฝนไว้ให้พร้อม"
ศาสตราจารย์สั่งงานเด็กหนุ่ม พร้อมกับลงมาจากหลังคาโกดังและวิ่งไปที่หน้าต่างทางที่
ลมพายุมา " แรนนารอส เร็ว ๆ เลยตอนนี้กำลังเข้ามาใกล้เราแล้วห่างจากเราแค่ 1 กิโลไมล์
ทะเลเท่านั้น" ชายชราสั่งย้ำให้เด็กหนุ่มรีบเร่ง
เด็กหนุ่มกระโดดจากชึ้น2 ลงไปที่แผงควบคุมอย่างรวดเร็วว่องไวดุจวานรที่กระโดดจากต้นไม้
อีกต้นไปหาต้นไม้อีกต้นที่อยู่ไกลมาก
กึง ๆ ๆ ๆ ๆๆ เสียงของประตูโกดังกังหันดังกระทบกันเนื่องจากแรงลมพายุทำให้เด็กหนุ่มต้อง
เร่งมือทำงานของตนให้เสร็จ
และเมื่อทำสำเร็จแล้ว...เครื่องจักรขนาดใหญ่เริ่มทำงานเสียงของเฟืองอันใหญ่ได้หมุ่นดังครืด...
กระทบกับเฟืองอันขนาดเล็กกว่าดังเอี๊ยดอ๊าด....ส่งผลให้กังหันทั่วทั้งนิคมหยุดทำงานและ
ประตูใต้กังหันลมเปิดขึ้นและกังหันลมได้ค่อย ๆ ยุบตัวลงช้า ๆ ลงไปในที่เก็บอย่างช้า ๆ
พร้อมกับเสียงสัญญาณเตือนภัยดังขึ้น..ทำให้คนทั้งนิคมได้ยินและรู้ว่ามีภัยมาจึงทำให้แตกตื่น
และวิ่งกันจ้าละหวัน ทั้งเสียงเด็กร้องไห้และเสียงของพ่อแม่ที่เรียกร้องหาบุตรของตน
กึง...กัง...กึก ๆ ๆ ๆ....
"หา...เกิดอะไรขึ้นทำไมกังหันหยุดไม่ลงไปในที่เก็บต่อหล่ะ" แรนนารอสถามชายชรา
"ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน...แย่แน่คราวนี้" ชยาชราตอบไปพรางบ่นไป
"เฟืองใหญ่มันหยุดทำงานสงสัยมีอะไรไปขัดเฟืองมันแน่เลย" ชายชราบอก
"เดี๋ยวข้าไปดูเอง " แรนนารอสกล่าวพร้อมกับวิ่งกลับไปที่โกดังกังหันลม
"ไม่....ไม่ต้อง" ชายชราห้ามเด็กหนุ่ม แต่เสียงแหบแห้งและเบาบางของชายชราไปไม่ถึง
เด็กหนุ่ม เด็กหนุ่มได้วิ่งไปถึงโกดังแล้ว
"ข้าว่า เราต้องเสียกังหันพวกนี้ไปอีกแน่เลย" ชายชรากล่าวกับยามของนิคม
"............." ยามนิคมนิ่งและดูที่กังหันลมที่ยังค้างอยู่ที่หลังคานิคม
    ภายในโกดังเต็มไปด้วยของระเกะระกะเนื่องจากแรงลมพัดเข้ามาทางหน้าต่างบานใหญ่
ที่ผังไปแล้วทำให้เศษหน้าต่างกระเด็นไปค้างที่เฟืองใหญ่ ขนาดของหน้าต่างใหญ่มาก
แรนนารอสยืนดูและรีบแหวกลมและเศษไม้ของหน้าต่างเพื่อไปให้ถึงเฟืองใหญ่นั้น
"เอาหล่ะ เพื่อนิคมเราต้องเสียสละเราเองบ้างหละ" จบเสียงของแรนนารอส เขาได้เดินมาถึง
ไม้ที่ติดอยู่ที่เฟืองและดึงไม้นั้นให้ออกจากเฟือง แต่เพราะแรงลมพายุที่กระหน่ำเข้ามา
ทำให้กังหันด้านนอกติดฝังตะวันออกได้ค่อย ๆ หักพังทลายลงมาที่ละอัน ๆ และเฟืองที่บิดไป
มาเนื่องจากมีไม้มาติดนั้นก็เริ่มที่จะหลุดออกจากหลักแกนของมัน
แรนนารอสเห็นดังนั้นจึงต้องดึงไม้นั้นให้ออกมาโดยเร็ว ด้วยกำลังทังหมดที่มีอยู่
"ย้าซ์"!.....เสียงตะโกนของเด็กหนึ่มแรนนารอสดังขึ้นจนทำให้ ศาสตราจารย์ออร์การ์โด้
ต้องหันกลับไปที่โกดังและรีบวิ่งไปที่โกดังด้วยความเป็นห่วงเจ้าของเสียง
พอสิ้นเสียงของ แรนนารอส กังหันลมที่เหลือก็ค่อย ๆ ขยับลงที่เก็บเหมือนเดิมอย่างช้า ๆ
ศาสตราจารย์ออร์การ์โด้ ได้เข้ามาที่โกดังยายามมองหาเด็กหนุ่มแต่.......

ภายนอกของห้องโกดังกังหันที่เหลือเริ่มเข้าที่เก็บเรียบร้อยประตูที่เก็บปิดลงระบบเก็บน้ำ
ได้ทำงาน....
รางน้ำได้รับน้ำจากหลังคาของนิคมที่ปิดลงและได้ไหลลงไปที่ถังเก็บน้ำที่อยู่ใต้นิคมซึ่งแต่
ละครั้งที่พายุมาจะสามารถเก็บน้ำได้ถึงการเกษตร ใช้ จนถึง1 ปีเลยทีเดียวซึ่งครั้งนี้พายุ
ได้อยู่นานถึง 2 วัน ทำให้มีฝนตกติดต่อกันยาวนาน 2 วัน 2คืนพายุจึงจะผ่านไป