เกมส์รักบัดดี้

ลำดับตอนที่ #7 : ....เธออย่าเป็นอะไรนะ.....

ณ สวนสาธารณะ

"พี่โนะบุระ………พี่ลืมตาดูหนูสิตื่นๆๆๆๆๆๆ…..ลุกสิ..ลุกสิ…ลุกขึ้นมาแกล้งหนูสิ"

"พี่ว่านะชิโนบุเรารีบพามันไปโรงพยาบาลดีกว่านะ"

"ดีเหมือนกันพี่"

และในคืนวันนั้นฉันก็นอนเฝ้าไข้พี่โนะบุระจนถึงตอนเช้า

"ฮัลโลแม่หรอค่ะ แม่ให้จุนโกะเอาชุดนักเรียนมาให้หนูที่โรงพยาบาลหน่อยได้มั๊ยค่ะ……..ค่ะๆขอบคุณค่ะ"

จุนโกะคือน้องสาวของฉันเองล่ะ    ก๊อกๆๆเสียงหมอเคาะประตูแล้วก็พูดกับฉันว่า…………

"เออคุณใช่ญาติคนไข้รึเปล่าครับ"

"เอ่อไม่ใช่ค่ะแต่เป็นเพื่อนกับคนไข้ ไม่ทราบว่าคนไข้จะสามารถออกจากโรงพยาบาลได้วันไหนค่ะ"

"วันนี้ครับตอนเย็นๆก็กลับได้แล้วครับ เพราะไม่เป็นอะไรมาก"

ปั้ง เสียงหมอปิดประตู ความจริงตอนนี้พ่อแม่ของพี่โนะบุระอยู่ที่อเมริกาทำให้เค้าในตอนนี้ไม่มีญาติ

"ยัย…..ยัย….ยัยตัวแสบเอ้ย"

"อ้าว….ตื่นแล้วหรอ..แหมแผลยังไม่ทันหายเลยยังทำมาปากดีอีกนะ"

"เออแล้วเย็นนี้อย่าลืมมารับพี่กลับบ้านด้วยล่ะ"

"เออน่า…ยังไงก็ต้องมารับอยู่แล้ว"

"แล้วใครหรอ ใครต่อยพี่อะ"

"ก็แฟนของสาวๆที่มาชอบพี่อะดิมันพาพวกมาด้วยเห็นมันบอกว่ากะจะทำให้พี่หมดหล่อไปเลย"

"ดีแล้วละที่ไม่เป็นอะไรมาก"

ก๊อกๆๆๆ เสียงน้องสาวของฉันเคาะประตู

"อะพี่ชิโนบุหนูเอาชุดมาให้"

"ขอบใจมาก…….แล้วก็รีบไปโรงเรียนได้แล้วนะ"

"ค่ะๆๆๆ"     ปั้ง

"เออ..นี่เดี๋ยวหนูไปเปลี่ยนชุดก่อนนะพี่โนะบุระ"

"อืม"

แล้วฉันก็เปลี่ยนชุดเสร็จ

"นี่จะไปโรงเรียนแล้วหรอ"

"อืมใช่แล้ว"

"ไม่ไปไม่ได้หรอ"

"อืมก็ได้แต่ทำไมหรอ"

"ก็พี่เหงาอะดิเนี่ย"

"เหงาเป็นด้วยหรอเนี่ย"

"พี่ก็คนนะ ได้ป้ะอยู่เป็นเพื่อนพี่หน่อยนะ"

"อืมๆเดี๋ยวหนูโทรศัพท์แป๊ปนึงนะ"

แล้วฉันก็โทรไปเล่าเรื่องทั้งหมดให้เอริกะฟังแล้วก็ขอร้องให้เอริกะเขียนข้อความตามที่ฉันบอกและซื้อดอกไม้มา 1 ช่อแล้วก็ให้เอามาให้พี่โนะบุระตอนเย็นด้วยเดี๋ยวค่อยมาเอาเงินกับฉันทีหลังโดยใช้ชื่อผู้ส่งว่าบัดดี้

"เนี่ยพี่โนะบุระรู้รึเปล่าว่าตอนนี้เค้ารู้กันทั้งวงแล้วนะเรื่องพี่อะ"

"เหรอ"

"อืมใช่งานที่เราจะแสดงมันพรุ่งนี้แล้วนะพี่ไหวมั๊ย"

"ไหวสิ"

"แน่ใจนะ"

"แน่อยู่แล้วอย่างพี่หรอใครจะทำอะไรได้"

"ก็พวกเมื่อวานนี้ไง"

"เออพี่ลืมไป…………เอ่อคือว่าพี่ปวดเอ่อ…พี่อยากเข้าห้องน้ำนะ แต่ว่าเดินเองยังไม่ค่อยได้เลย ช่วยพาพี่ไปที่ห้องน้ำหน่อยสิ"

"ก็ได้เอ้าเกาะแขนหนูนะเดี๋ยวจะพาไป"

"นี่อย่าแอบดูพี่ล่ะ"

"ไม่อยากดูหรอกน่า"

"โธ่……………เอ้าพี่เสร็จแล้ว"

"แน่นะ"

"เออน่าหันมาได้แล้ว"

"ล้างมือยัง"

"ล้างแล้วมาให้เกาะเร็วๆดิ"

แล้วฉันก็พาเค้าไปที่เตียงเหมือนเดิมเราคุยกันเรื่อยเปื่อยจนถึงตอนเย็น

ก๊อกๆๆๆ

"อ้าวเอริกะมาแล้วหรอนั่นอะไรอะ"

"อ๊อ…นี่พี่โนะบุระบัดดี้พี่ฝากเอามาให้และนี่ด้วยการ์ด"

"อืมจริงสิเดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ก็จะได้รู้แล้วว่าใครบัดดี้พี่"

"หนูก็เหมือนกันเออ..ว่าแต่ว่าบัดดี้พี่ไม่ฝากอะไรมาบ้างหรอ"

"ไม่เห็นมีเลยอะ"

ก๊อกๆๆๆ  คุณหมอเคาะประตูแล้วเข้ามาในห้องพร้อมกับพูดว่า….

"เอาล่ะคนไข้กลับบ้านได้แล้วครับ"

แล้วฉันก็ค่อยๆพาพี่โนะบุระมาส่งที่บ้านพร้อมกับเอริกะแล้วระหว่างที่ฉันเดินกลับบ้านของฉันนั่นเองมือถือของฉันก็ดังขึ้น   กริ๊งๆๆๆๆ กริ๊งๆๆๆๆๆ

"ฮัลโล"

"เออนี่เราบัดดี้เธอนะชิโนบุ คือวันนี้ไปดูแลโนะบุระเป็นไงบ้างเหนื่อมั๊ย"

"ไม่หรอก"

"อืมงั้นฝันดีนะครับสวัสดีครับ"

ณ บ้านชิโนบุ

กริ๊งๆๆๆๆ กริ๊งๆๆๆๆๆ มือถือฉันดังขึ้นแล้วพร้อมกับขึ้นชื่อยัยยูมิเพื่อนซี้ฉัน

"ฮัลโล ว่าไงจ้ะยูมิ"

"นี่ชิโนบุทำไมวันนี้ไม่มาเหรอ"

"อ๊อ…ก็ดูแลพี่โนะบุระอยู่อะ"      แล้วฉันก็เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ยูมิฟัง

"แหมงั้นเธอก็หวานกันหยดกันเลยละสิ"

"แน่นอนเอ่อ…….งั้นแค่นี้นะ สวัสดีจ้ะ"