คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตามหาแมวที่หายไปของคุณนายวิคกี้
ตอนที่ 3 ตามหาแมวที่หายไปของคุณนายวิคกี้
สามภารกิจที่ต้องทำ สก็อตเริ่มต้นที่การ ตามหาแมวที่หายไปของคุณนายวิคกี้ เริ่มจากการหาข้อ
มูลว่าอพาร์ทเมนต์ของคุณนายวิคกี้อยู่ที่หัวมุมถนนคริสตัล โร้ด ชั้น 4 ห้อง 425 เป็นห้องที่คุณนายวิค
กี้พักอาศัยอยู่ สาวรับใช้ของคุณนายวิคกี้เป็นประตูต้อนรับเขาเข้ามา มองดูสก็อตด้วยสายตาดูถูก เห็นที
เขาต้องเปลี่ยนการแต่งตัวซะใหม่ให้ดูน่าเชื่อถือกว่าสภาพแมวป่วยแบบนี้
คุณนายวิคกี้ นอนป่วยซมอยู่บนเตียง นึกแล้วคิดถึงคุณปู่เมื่อตอนเริ่มป่วยใหม่ๆ คุณนายวิคกี้มี
รูปตัวเองถ่ายคู่กับแมวเปอร์เซียขนปุกปุยสีขาวอยู่หลายรูป เธอเคยมีรูปร่างอวบอ้วน แต่ตอนนี้ซูบผอมลง
ไปเยอะกับการเสียใจที่แมวตัวโปรดหายไป
สก็อตนั่งลงข้างๆเตียง คุณนายวิคกี้ลืมตามองเขา พูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “คงเป็นนักล่า
สมบัติฝึกหัดสินะ ทางสมาคมไม่ส่งคนมานานแล้ว บางคนมาก็หายไป ไม่มีใครตามเจ้านมสด ตัวน้อยของ
ฉันเจอเลย”
“คุณนายไม่ต้องเป็นห่วงครับ ผมจะตามหาแมวของคุณนายกลับมาให้ได้ในเร็ววัน แต่ผมอยากรู้
ว่าเจ้านมสดของคุณนายรูปร่างหน้าตาเป็นยังไง”
หญิงรับใช้พยุงร่างของคุณนายวิคกี้ให้อยู่ในท่ากึ่งนอนกึ่งนั่ง เพื่ออธิบายเรื่องราว แต่เดิม
คุณนายย้ายมาจากต่างเมืองนำเจ้านมสดที่ตอนนั้นยังตัวเล็กเพิ่งหย่านม เลี้ยงมันในอพาร์ทเมนต์นี้มาจน
เริ่มโต เจ้านมสดเป็นแมวที่นิสัยร่าเริง รักและขี้อ้อนเจ้านาย มันเป็นแมวตัวเมียที่อยู่ตัวเดียว ครั้งหนึ่งเคย
แอบหนีไปข้างนอกแต่ก็กลับมาได้ จากนั้นเจ้านมสดก็เริ่มเปลี่ยนไป จากที่สดใส กลายเป็นแมวซึมเซาตัว
หนึ่ง จนเมื่อปลายปีที่แล้วมันได้หายไป ตอนนี้ก็หลายเดือน
เมื่อคุณนายวิคกี้บอกเล่าเรื่องราวของเจ้านมสด สก็อตก็ขอเดินดูทางออกของอพาร์ทเมนต์นี้ ว่า
เจ้านมสดจะออกไปทางไหนได้บ้าง คงมีเพียงหน้าต่างที่เปิดไปแล้วเห็นหลังคาบ้านคนที่อยู่เตี้ยกว่าชั้นที่
คุณนายพักอาศัยอยู่
สก็อตพูดกับหญิงรับใช้ “คุณลืมปิดหน้าต่างหรือเปล่า เจ้านมสดเลยหนีไปข้างนอกได้”
หญิงรับใช้ดูมีทีท่าจะจำไม่ได้ แต่หน้าต่างถูกเปิดไว้อยู่เสมอเพื่อรอคอยการกลับมาของมัน
สก็อตขอยืมผ้าพันคอของคุณนาย เพื่อให้เจ้านมสดอาจจะจำกลิ่นเจ้านายได้ สก็อต ออกจากอ
พาร์ทเมนต์ เดินตามหลังคาที่เขาคิดแทนเจ้านมสดว่า ถ้ามันออกมาแล้ว มันคงจะเดินตามหลังคาออกมา
ไปสิ้นสุดที่ไหน ระหว่างทางก็เจอแมวจรจัดหลายตัว เดินผ่านบ้างก็คุ้ยขยะบ้าง บ้างก็วิ่งหนีเมื่อเขาเดิน
ผ่าน
… ”ภารกิจแรก มันก็ยากใช้ได้เหมือนกันนะ” เขาบ่นพึมพำกับตัวเอง…
หลังคาโผล่มายังซอยเปลี่ยวร้างแห่งหนึ่ง เป็นห้องแถวที่ไม่มีคนพักอาศัยอยู่ หน้าประตูล็อค
ด้วยกลอน แถวนี้อาจจะเศรษฐกิจไม่ค่อยดีกระมัง ทำกิจการไม่ขึ้น ไม่ค่อยมีคนผ่านไปผ่านมาเท่าไหร่
ตึกแถวร้างนี้อาจจะเป็นที่ที่แมวอาศัยอยู่
สก็อตมองหาทางเข้า มีหน้าต่างที่แตกออกบานหนึ่งแต่จะไปให้ถึงตรงนั้นคงต้องผาดโผนกันซัก
หน่อย สก็อตค่อยๆทำตัวลีบๆเบียดตัวเข้าไป โชคดีที่ร่างกายเขาผอมบางไปซักหน่อยเลยลอดช่องนั้นออก
มาได้ ไม่กี่อึดใจ หน้าต่างแตกๆที่พอจะแทรกตัวเข้าไปได้นั้นเขาก็มาถึงที่หมาย สก็อตค่อยๆปีนป่ายขึ้นไป
สองขานั่งยองๆที่ขอบหน้าต่าง แต่เข้าใช้มือกระชากหน้าต่างอีกข้างออก เพื่อให้มีช่องมากขึ้น มองไปข้าง
ใน มีแต่ความมืดมิด แสงสว่างจากข้างนอกเล็ดรอดเข้ามาตามรอยแยกของซี่ลูกกรง คล้ายแสงเลเซอร์สี
ขาวทะลุไปยังข้างใน
…ตุบ…สก็อต ลงสู่พื้นข้างล่าง ดูจะเต็มไปด้วยฝุ่น จนเขาต้องยกแขนมาบังจมูกไว้ นัยน์ตาสี
เหลืองนับสิบคู่จ้องมองเขาจากความมืดมิดของตึกแถว แมวไร้เจ้าของนับสิบ อาศัยอยู่ในตึกแถวร้างนี้จริงๆ
อย่างที่คิดด้วย จะดูขนลุกไปบ้างหากไม่คิดว่านั่นเป็นสายตาของแมว
เสียงเมี้ยวๆ…อีกทั้งเสียงขู่ฟ่อๆ ดังมาจนกลบความเงียบ สก็อต พูดออกไปเสียงสะท้อนดังไป
ทั่วบริเวณ “เจ้าเหมียว เรามาตามหาเจ้านมสด เรามาดีไม่ได้มาทำร้าย”
แมวเหมียวเหล่านั้นเรากับฟังเขาไม่เข้าใจ พอเขาพูดจบมันกลับส่งเสียงดังระงมมากกว่าเดิม
เขาถอนหายใจ “เฮ้อ ทำไงดีวะ หรือต้องพูดภาษาแมว” สก็อตลองเลียนเสียงแมวตอบโต้กลับไป
มันทั้งหมดกลับเงียบไม่สงเสียงอย่างไม่น่าเชื่อ
เสียงของฝีเท้าแมวตัวหนึ่งเดินสวบสาบใกล้เข้ามา “…ที่นี่ไม่มีใครมีชื่อมีแซ่อะไรทั้งนั้น เจ้านมสด
อะไรของท่านเราไม่รู้จักหรอก”
นั่นเป็นเสียงที่แมวสีเทาตัวใหญ่ท่าทางมีอายุ เดินมาหาเขา หากไม่ใช่แมวตัวนี้คุยกับเขา แล้ว
เสียงมันดังมาจากไหนกัน สก็อตต้องสะบัดศีรษะแรงๆ นี่เขาเจอแมวพูดได้หรอเนี่ย หรือตัวเองเครียดมาก
เกินไป
ไม่ใช่เสียงเมี้ยวๆ ที่เขาได้ยินแต่แรก แต่ครั้งนี้เขากลับได้ยินเสียงเหมือนคนนับสิบคุยกัน “เฮ้ มี
มนุษย์มานี่ล่ะ” “สงสัยจะเป็นพวกหัวขโมย”…”มาตามหาเจ้านมสด หรือจะเป็นเจ้าแมวอ้วนตัวขาวนั่น
นะ”… “หัวหน้าไปคุยอะไรกับมันน่ะ”
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันไปใหญ่แล้ว ทำไมเขาถึงอยู่ๆก็ฟังภาษาแมวรู้เรื่องกัน…แต่นี่ไม่ใช่เวลาจะมา
ขบคิดเรื่องนี้ ภารกิจการตามหาเจ้านมสดสำคัญกว่า แสงสว่างส่องลอดมาพอดี จึงพบเจ้าแมวแก่สีเทาตัว
ใหญ่นั้นเดินมาใกล้ สก็อตมองตาคู่นั่นก่อนจะสื่อสารออกไป
คล้ายจะไม่ได้พูด ไม่ได้เปล่งเสียงออกไป กลับสื่อสารกันด้วยทางหนึ่งที่เขาเองก็เพิ่งจะทำออกไป
ได้อย่างไม่ตั้งใจ “มันตัวนั้นเป็นแมวของคุณนายวิคกี้ ช่วยบอกมันไปที ว่าตอนนี้เจ้านายของมันป่วยหนัก
เพราะการจากไปของมัน เอานี่ไป เจ้านมสดคงจะจดจำได้” สก็อตล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อเป็นผ้าพันคอ
ของคุณนายวิคกี้ แมวตัวสีเทาก้าวถอยไปทำท่าระวังตัวเล็กน้อย
สก็อตยื่นผ้าพันคอไปให้มัน เจ้าแมวสีเทาเดินเข้ามาดมๆ แล้วคาบหายไปในความมืด
สก็อตเป่าปากโล่งอก
หายไปชั่วอึดใจ เสียงทุกเสียงค่อยๆเงียบลง แมวหลายตัวเริ่มขยับเขามาหาเขา เหมือนกับว่า
รับรู้ได้ว่าเขาสื่อสารกับพวกมันรู้เรื่อง แมวตัวน้อยตัวหนึ่งวิ่งมาคลอเคลียเขา “พี่ชายพูดภาษาพวกเราได้
ด้วยเหรอเนี่ย” เสียงที่ได้ยินคล้ายเสียงเด็กชายตัวเล็กๆคนหนึ่ง
สก็อตไม่ได้ตอบอะไร เพียงใช้ฝ่ามือเกาที่ท้องมันแทน ถุงมือไหมพรมสีน้ำตาล ปรากฏขึ้นอีกครั้ง
ความอุ่นกลับสร้างความสบายแก่มัน แมวหลายตัวมารุมเขา ให้เอาใจมันบ้างเต็มไปหมด ตอนนี้เหมือนเขา
เป็นฮีโร่ในหมู่แมว จนสก็อตต้องสื่อสารกับพวกมัน “เฮ้ย ใจเย็นๆ เดี๋ยวเสร็จจากนี่จะหาอะไรมาให้กินนะ”
“เฮ้ย พวกเจ้าหลบๆไป ตามเจ้าขาวมาพบแล้ว” เสียงเข้มๆของเจ้าแมวที่มีท่าทางจะเป็นผู้นำของ
แมวทั้งหมดดังแว่วมาใกล้ๆ แมวหลายตัวต้องหลบทางออกไป แมวตัวสีเทาเดินนำหน้ามา ผ้าพันคอนั้น
หายไปที่ใดไม่ทราบ แต่มีแมวสี่ห้าตัวเดินตามมันมา
ตัวที่เห็นคลับคล้ายคลับคลาว่านั่นคือเจ้านมสดของคุณนายวิคกี้ บัดนี้มันดูโทรมไปกว่าเดิมมาก
แต่สี่ห้าตัวที่เดินตามหลังมา เป็นแมวรุนเยาว์ตัวเล็กตัวน้อย แย่งกันกัดกันดึงผ้าพันคออันนั้น “ไม่เอาลูก
ผ้าพันคอนี้ของเจ้านายแม่” เสียงของแมวที่คาดว่าจะเป็นเจ้านมสดดังติงลูกตัวน้อย
“คุณนายเป็นยังไงบ้าง” เจ้านมสดสื่อสารกับสก็อต
“คุณนายป่วยอยู่ เจ้ากลับไปอยู่กับเจ้านายเจ้าคืนเถอะ”สก็อตบอกกับเจ้านมสด
“แต่เราก็ทิ้งลูกของเราไว้ที่นี่ แล้วกลับไปลำพังไม่ได้” เจ้านมสดตอบกลับมา
…สก็อต เข้าใจกับความเป็นแม่ แม้แต่สัตว์เช่นแมวยังรักลูกของมัน แล้วเหตุใดคนเป็นแม่ยังทิ้ง
เขาไว้กับปู่ไม่ได้ คิดแล้วยังอิจฉาเจ้าแมวตัวน้อย นึกเศร้าใจในตัวเองอย่างบอกไม่ถูก…แต่จะบอกกับ
คุณนายอย่างไรดี จะบอกว่าเขาเจอเจ้านมสดแล้ว บอกว่าตัวเองสื่อสารกับแมวรู้เรื่องคุณนายคงจะไม่เชื่อ
แน่ๆ แต่มีทางออกที่อาจจะพอเป็นไปได้…
“เอาอย่างนี้ เราจะไปบอกกับคุณนายว่าเจอเจ้านมสดแล้ว แต่จะมีเครื่องยืนยันได้อย่างไรว่า
เจ้ายังมีชีวิตอยู่”
“มีปลอกคอที่อยู่ที่คอเรา เราเอาออกเองไม่ได้ คุณนายจะจดจำได้ทันทีว่านี่คือปลอกคอของเรา
ยังมีชื่อคุณนายสลักไว้อยู่” เจ้านมสดเดินมาใกล้ๆ สก็อตพบว่ามีปลอกคอทีคอของเจ้านมสดจริงๆ
สก็อตค่อยๆปลดมันออกอย่างยากเย็น ปลอกคออยู่ในมือเขา เสียงเจ้านมสดพูดกลับมา “มือ
ท่านอุ่นดีจัง” สก็อตต้องลูบหัวมันเบาๆ ก่อนจะปีนป่ายออกไป
เวลาค่ำลงแล้ว สก็อตกลับมายังห้องของคุณนายวิคกี้ ตอนนี้ตัวเขาคลุกไปด้วยฝุ่นจนหญิงรับใช้
อดขำไม่ได้ หลังจากบอกเล่าเรื่องราวทั้งหมดกับคุณนายวิคกี้ คุณนายวิคกี้ร้องไห้ด้วยความดีอกดีใจ
สก็อตคิดไม่ถึงว่าจะมีคนที่ผูกพันกับสัตว์เลี้ยงมากขนาดนี้ แต่สภาพเขาตอนนี้คุณนายจึงสั่งให้หญิงรับใช้
ไปหาชุดที่ดีกว่านี้มาให้มันใส่
คุณนายอาการดีขึ้นกว่าเดิม จากที่ต้องทานอาหารอยู่บนเตียงแต่ในห้องนอน ตอนนี้หญิงรับใช้
เตรียมอาหาร สก็อตถูกเชิญให้รับประทานอาหารร่วมด้วยในวันนั้น ชุดที่เตรียมมาให้ทำให้เขาดูมีสง่าราศี
มากขึ้นกว่าเดิม คุณนายวิคกี้กล่าวกับเขา “แต่งตัวแบบนี้ ค่อยดูดีขึ้นมาหน่อย ย้อนไปยี่สิบกว่าปี หล่อๆ
แบบคุณดิฉันคงไม่ปล่อยให้หลุดมือแน่ๆ”
หลังมื้ออาหารวันนั้น สก็อตพาคุณนายและหญิงรับใช้ออกมาที่ตึกร้างแห่งนั้น นานมากแล้วที่ทั้ง
สองไม่ได้ออกมาจากอพาร์ทเมนต์นั้นเลย
แมวนับสิบตัวออกมารอที่หน้าอพาร์ทเมนต์ บางตัวอยู่ชั้นบน รอคอยการมาของสก็อต แต่ตอนนี้
เขาพาหญิงสูงวัยกับหญิงรับใช้มาด้วยอีกคน
แมวสีเทาตัวนั้น มารอเขาพูดกับเขามา “ท่านมาแล้ว เราจะส่งเจ้าขาวให้ท่านไป ขอให้ดูแลมันให้
ดี”
แต่สก็อตก็ไม่ได้มามือเปล่า หญิงรับใช้เตรียมอาหารแมวมาด้วยที่พอสำหรับแมวหลายสิบชีวิตที่นี่
หญิงรับใช้วางอาหารแมวตามมุมต่างๆ แมวหลายตัวออกมาทานอาหารแมวอย่างเอร็ดอร่อย
“ขอบคุณท่านมากที่นำอาหารมาให้เรา” เจ้าเทาบอกกล่าวกับสก็อต
และแล้วสิ่งที่คุณนายวิคกี้รอคอยก็มาถึง เจ้านมสดที่บัดนี้ไม่ได้ขาวสดใสเหมือนเมื่อก่อน ตัวมัน
มอมแมมอยู่บ้าง แต่นั่นก็ไม่ได้ลดความรักของคุณนายที่มีต่อมันได้เลย ในสายตาของเจ้านมสดเจ้านายของ
มันกลับซูบผอมลงไปเยอะ มันรู้สึกผิดที่หนีออกมา แต่มันก็หนีออกมาหาคนรักนั่นก็คือเจ้าเทาที่อยู่ตรงหน้า
สก็อตนั่นเอง มันมีลูกน้อยห้าตัว วิ่งวุ่นวายพัวพันขาของคุณนายให้วุ่นวาย
“นี่ลูกเจ้าสินะ นมสด” คุณนายวิคกี้พูดกับเจ้านมสดและลูกๆ ลูกๆดูจะรู้ว่าต้องทำอย่างไร บ้าง
ก็คลอเคลียกับขาคุณนายอย่างน่าเอ็นดู คุณนายยิ้มอย่างสดใส อาการป่วยราวกับหายไปอย่างปลิดทิ้ง
คุณนายกอดเจ้านมสดอย่างคิดถึงสุดหัวใจ สก็อตยิ้มและทราบซึ่งกับภาพที่เห็น
ภารกิจแรก สำเร็จไปได้ด้วยดี
หลังจากวันนั้น คุณนายตัดสินใจซื้อตึกหลังนี้ และปรับปรุงให้เป็นสถานที่เลี้ยงอุปการะแมวที่ถูก
ทอดทิ้ง แมวเหล่านั้นมีชีวิตที่ดีขึ้น…
แต่ภารกิจทดสอบของสก็อตยังไม่จบ ยังมีอีกสองอย่าง หลังจากผ่านภารกิจแรกไป เขาต้องกลับ
มาที่ตรอกดินเหนียวอันเป็นที่อยู่เดิมของเขา ภารกิจต่อไป ดูจะต้องใช้กำลังเข้าจัดการสะสาง ใน
ภารกิจ”ฟันหน้าของหัวหน้าอันธพาลในตรอกดินเหนียว”
เป็นครั้งที่ 2 ที่เขาต้องทอดถอนหายใจครั้งใหญ่แบบนี้ ตอนนี้เขายืนอยู่หน้าตรอกดินเหนียว
พร้อมแล้วสำหรับภารกิจที่2
…..จบตอน
ความคิดเห็น