[โน่ริท] Have You Ever :: เธอเคยบ้างไหม

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

  

...คุณเคยบ้างไหม...

...ที่จะคิดถึงใครสักคนจนทนไม่ไหว...

...ผมเคย...

ⒽⒶⓋⒺ_ⓎⓄⓊ_ⒺⓋⒺⓇ

สวัสดีค่ะรีดเดอร์ ^^

วันนี้ลงฟิควันลอยกระทง เป็นเรื่องบังเอิญนะคะ ไนล์ไม่ได้เป็นพวกนิยมลงชอตฟิคในวันเทศกาลนะ (ฮา) 

ก็พอดีว่าหนีน้ำท่วมมาพักพิงอยู่ในแหล่งปลอดภัยค่ะ ได้โอกาสว่างแบบสมองปลอดโปร่งสักทีเลยแต่งฟิคได้อย่างที่เห็น ^^ ใครที่รอฟิคยาวของไนล์อย่าเพิ่งปาผักตบชวามานะคะ (หัวเราะตาย) ให้ไนล์ค่อยๆบิ๊วท์เห้อออ ไนล์เพิ่งว่างจริงๆจังๆเองเนี่ย หะๆ

ก็หวังว่าฟิคสั้นๆเรื่องนี้จะเป็นที่ถูกใจ คราวนี้ไม่เกรียน ไม่กาก แต่คนแต่งมันเพ้อออออ 555 ^^ หากไม่ถูกใจใครก็ขอให้ปาผักตบชวามา (ช่วงน้ำท่วมนี่มันเยอะจริงจัง ฮาาา) ไม่เอาๆ ปาเม้นท์มาดีกว่าค่ะ จะได้ปรับปรุงกันต่อไปเนาะ

แล้วเจอกันฟิคหน้านะคะ (ยังกล้าพูด)

แฮปปี้โน่ริทค่ะ ^^
ไนล์

เนื้อเรื่อง

...คุณเคยบ้างไหม...

...ที่จะคิดถึงใครสักคนจนทนไม่ไหว...

...ผมเคย...

ⒽⒶⓋⒺ_ⓎⓄⓊ_ⒺⓋⒺⓇ

“คัททททท เลิกกอง พักได้!”

เสียงประกาศของผู้กำกับเป็นเหมือนเสียงสวรรค์ของใครหลายๆคนรวมถึงตัวผมที่ตรากตรำทำงานมาทั้งวัน ทันทีที่พี่นก ผู้กำกับสั่งพัก ผมก็ล้มตัวลงนอนหงายกับพื้นหญ้าอย่างหมดแรง

“เฮ้อ...”

“อะไรไอ้โน่...เวอร์อะไรขนาดนั้น เป็นพระเอกหล่อๆ จะมานอนหมดฟอร์มงี้ได้ไง”

“โธ่พี่ พระเอกก็เหนื่อยเป็นนะ พวกพี่เล่นให้ผมวิ่งฝ่าดงกระสุนมาทั้งวัน ไม่วิ่งชนต้นไม้ล้มกลิ้งตกเขาไปก็ดีเท่าไหร่แล้ว” ผมหัวเราะตอบผู้กำกับที่รักที่มายืนเท้าเอวหัวเราะอยู่เหนือหัวพลางหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน พี่นกหัวเราะทุ้มพลางค่อนขอดเรื่องที่ผมต่อปากต่อคำ

“เออ งั้นก็พักให้สบายซะ มีใครมาบอกรึยังว่าเย็นนี้ยกกอง”

“อ้าว ทำไมล่ะพี่?” ผมลืมตาขึ้นมาถามอย่างสงสัย และคำตอบของพี่เขาก็ทำให้ผมกระเด้งตัวขึ้นมาอัตโนมัติ

“ไอ้สิวมันจัดคิวผิด เลยขอใช้สถานที่ไม่ได้ ถ่ายอีกทีก็พรุ่งนี้บ่ายโน่นน่ะ มันน่าโบกนัก! แต่เอาเถอะ ก็ถือว่าได้พักวันนึงละกัน พรรคพวกวางแผนจะเข้าเมืองไปกินเหล้ากัน จะไปกับพวกมันมั๊ยล่ะ”

ได้พักหนึ่งวัน! โอกาสที่หาไม่ได้ง่ายๆแบบนี้ เรื่องอะไรผมจะไปกินเหล้าให้มันเมาไปเปล่าๆปลี้ๆ้ด้วยล่ะ

“ไม่ล่ะ พวกพี่ไปกันเถอะ ผมนอนเล่นของผมอยู่แถวนี้ดีกว่า” ผมตอบพลางลุกขึ้นไปคว้าเสื้อแจ๊คเกตตัวโปรดที่วางพาดอยู่ใกล้ๆ เก้าอี้ผู้กำกับ ก่อนจะโบกมือให้พี่นกเป็นเชิงลา

“หึๆ นอนเล่น?” พี่นกมองการกระทำของผมยิ้มๆ ก่อนจะยักไหล่และตะโกนไล่หลัง

“หลับคาโทรศัพท์บ่อยๆมันไม่ดีนะเว้ยไอ้พระเอก”

ⒽⒶⓋⒺ_ⓎⓄⓊ_ⒺⓋⒺⓇ

...เลขหมายที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้...

เสียงตอบรับเดิมๆที่พักนี้ได้ยินถี่ ทำให้ผมถอนใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย แต่จะทำยังไงได้ ในเมื่ออีกฝ่ายไม่สามารถที่จะคุยกับผมได้จริงๆเพราะกำลังอยู่ในช่วงสอบ

แล้วทำไมพวกหมอถึงได้สอบถี่แทบจะวันเว้นวันกันขนาดนี้นะ ไม่เหนื่อยรึไง?

ผมโยนโทรศัพท์ลงบนเตียงก่อนจะถลาลงนอนตาม ข้อความสุดท้ายที่ผมได้จากเขารู้สึกจะเป็นเมื่อสามวันก่อนซึ่งเป็นวันแรกที่ผมเดินทางมาถ่ายละครที่เขาใหญ่นี่

‘ริทสอบนะคร้าบบบบพี่โน่~ โทรไม่ติดอย่ามางอนกันนะ’

ข้อความที่ส่งมาใช้สำนวนภาษาที่แทบจะทำให้นึกท่าเวลาเจ้าตัวลอยหน้าลอยตาบอกออกมาได้เป็นฉากๆ ทุกครั้งที่ผมโทรหาแล้วไม่ติด ไอ้ตัวดีมันไม่ให้ผมงอน แต่เวลามันโทรมาแล้วผมไม่ได้รับ ถ้าไม่รีบโทรกลับทันทีที่ว่างเชื่อมั๊ยมันงอนผมยาวเลย เหตุผลน่ะเหรอ?

‘ก็พี่โน่ว่างกว่าริท’ ดีจริงๆ สองมาตรฐานชัดๆ

“พอคนเค้าว่างก็หัดว่างให้ตรงกันบ้างเซ่!” ผมบ่นเบาๆในห้องพักที่เงียบเชียบ ใครจะว่าผมติดไอ้น้องชายคนนี้ก็ช่างเถอะ เพราะมันเป็นความจริง ตั้งแต่จบรายการประกวดเมื่อสองปีก่อนจนกระทั่งมันกลับไปเรียนในปีนี้ เด็กบ้านนอกอย่างผมกับไอ้มิสเตอร์เตี้ยก็ร่วมหัวจมท้าย ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาโดยตลอด รอยยิ้ม หรือแม้กระทั่งรอยน้ำตาที่เผชิญชะตากรรมบนโลกมายามาด้วยกันทำให้ความผูกพันที่มีมันมากเกินกว่าที่จะอธิบายให้ใครเข้าใจ

มันอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้...ผมระบุความสัมพันธ์ระหว่างผมกับมันไม่ได้...
ผมรู้แค่...มันเป็นน้องชายคนพิเศษมากว่าใครๆ ที่ผมจะคิดถึงเป็นอันดับแรกนอกจากครอบครัวของผม

แล้วพอมันมาทิ้งให้ผมอยู่คนเดียวแบบนี้...มีเหรอ...ที่ผมจะไม่เหงา

...ติ๊ด...ติ๊ด...

เสียงข้อความเข้าดังขึ้นข้างๆหูไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย เสียงมันก็ไม่ดังหรอก แต่ผมตกใจจนหูจะแตกเพราะผมนอนทับโทรศัพท์อยู่นี่ล่ะ

‘วันนี้สอบวันสุดท้าย แต่สอบสองตัวแน่ะ เนี่ยเพิ่งสอบเสร็จตัวแรก กำลังจะสอบอีกตัว T^T ยิงปืนอยู่รึเปล่าพ่อพระเอก? ตั้งใจยิงนะ เดี๋ยวพระเอกกว่าสอบเสร็จจะตั้งใจนอนเผื่อ หะหะ’

เหมือนเจ้าตัวดีมันจะรู้ว่าผมกำลังบ่นถึงอยู่ในใจ มันถึงได้ส่งข้อความเข้ามารายงานตัวได้พอดิบพอดี ผมขมวดคิ้วอ่านข้อความอยู่สักพัก ถ้าให้เดานี่คงสอบติดกันสามวันเลยสิท่า ถึงได้เงียบหายไปเลย โผล่มาอีกทีก็มายั่วว่าจะนอนเผื่อ หึหึ คิดว่าพระเอกคิวแน่นละสิ? ผิดแล้วไอ้พระเอก(เตี้ย)กว่าเอ๊ย...

‘วันนี้พระเอกว่างเว้ย...’ ผมกดตอบข้อความรวดเร็ว เป็นความสามารถพิเศษที่ใครๆในกองก็รู้ดีว่านอกจากพระเอกกองนี้จะสามารถคุยโทรศัพท์ไปอาบน้ำไปได้แล้ว ยังมีความสามารถในการพิมพ์ข้อความเร็วแบบขั้นเทพอีกด้วย

‘...ยั่วเรื่องนอนไม่ขึ้นหรอก มิสเตอร์เตี้ย ฮ่าๆๆ...’  ข้อความสั้นๆ แต่เกทับกันไปมาแบบนี้เป็นเรื่องปกติ ผมกดส่งข้อความไปพร้อมกับนั่งหัวเราะอยู่คนเดียว ก่อนจะสะดุ้งอีกรอบเพราะเสียงเคาะประตูรัว

ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

“เฮ้ย! โน่ๆๆๆ”

“อะไรพี่?” ผมลุกไปเปิดประตูเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเคาะรัวอย่างกับมีเหตุด่วนเหตุร้าย แต่พอเห็นหน้าคนเคาะที่ยืนยิ้มเผล่เป็นพี่ฝ่ายฉากแล้วผมก็ได้แต่ถอนใจ

“เคาะซะเหมือนมีไฟไหม้ แต่เปิดมาแล้วเจอพี่ส่งยิ้มหวานตาวิ๊งให้แบบนี้ผมขนลุกนะ มีอะไรรึเปล่า” ผมบอกกลั้วหัวเราะ แต่ผมขนลุกจริงนะ มีผู้ชายตัวใหญ่ๆถึกๆมายืนส่งยิ้มหวานให้หน้าห้องนอนเนี่ย เป็นใครก็ต้องคิดว่าจะมีอะไรมิดีมิร้ายไว้ก่อนอยู่แล้วล่ะ หะๆ

“แฟนท่อมเข้าฉากพรุ่งนี้มาแล้วเว้ย ไอ้คันที่แกสั่งไปก็มาพร้อมกันด้วย!”

“ฮะ!?” แฟนท่อมคือมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ที่ผมโปรดปรานนักหนา ครั้งหนึ่งสมัยที่มิสเตอร์เตี้ยยังอยู่กับผมที่กรุงเทพ ผมก็ได้นอร์ตันที่เป็นรถสไตล์คล้ายๆกันแต่คันเล็กกว่าของพี่แท่งมาขี่เล่นอยู่พักใหญ่ ผมอยากได้มากๆก็จริง แต่ก็ไม่คิดจะซื้อสักที จนผมตัดใจซื้อมันในที่สุดหลังจากที่อยู่คนเดียวมาได้ครึ่งปี

ทำไมน่ะเหรอ...ก็อยู่คนเดียวมันเหงา ผมก็ต้องหาอะไรทำแก้เหงาบ้างสิ...

“เฮ้ย! ของผมให้ไปส่งที่กรุงเทพไม่ใช่เหรอ ไหงเอามานี่ล่ะ?” ครับ คันนี้ผมฝากซื้อไปพร้อมกับที่พี่ๆฝ่ายฉากไปเช่ารถมาใช้ในละคร และสั่งให้ส่งแยกไปที่คอนโดผมที่กรุงเทพ แต่ที่มันมาโผล่ที่นี่ได้รู้สึกจะเป็นความผิดพลาดของพี่สิว(อีกตามเคย) ผมเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกง ก่อนจะออกจากห้องเดินตามไปดูรถด้วยความงง แต่ก็งงอยู่ได้ไม่นานหรอก เพราะความสวยของรถมันโดนใจเสียจนผมขี้เกียจจะถือสาหาความ

“โหยยยย สุดยอดเลยว่ะโน่ เอาเข้าฉากพรุ่งนี้ไปเลยดีมะ?”

“เฮ้ย! เรื่องอะไร ต้องขี่หลบระเบิดนะพี่ เดี๋ยวลูกผมก็หมดหล่อพอดี” บอกแล้วครับว่าผมรักของผมมาก นี่ผมยอมมีลูกโดยไม่ต้องมีเมียเลยนะ หะๆ

“แล้วจะให้เอายังไงดีครับคุณโน่ เดี๋ยวผมให้เด็กเอาไปส่งให้ที่กรุงเทพแล้วกันนะครับ” พี่คนส่งรถบอกออกมาอย่างเกรงใจที่มาส่งผิดที่ผิดทาง ซึ่งความจริงมันก็ต้องอย่างนั้น ไม่อย่างนั้นจะให้ผมเอามันกลับกรุงเทพยังไง? ขี่กลับไปก็คงไม่ใช่ละ...แต่...คนมันกำลังรักกำลังหลงน่ะครับ

“ไม่เป็นไรพี่ เอาไว้นี่ล่ะ ผมอยากลองเครื่องก่อน พี่ค่อยมาเอากลับพร้อมกับรถเช่ามะรืนนี้แล้วกัน”

“แกจะไปลองไหนวะไอ้โน่? นี่มันกลางเขาใหญ่นะเว้ย” พี่ๆฝ่ายฉากหัวเราะแซวความบ้าเห่อของผมที่ลูบๆคลำๆลูกชายคนแรกไม่หยุด ผมหัวเราะพลางคิดตาม

นั่นสิ...จะไปลองที่ไหนดี?

...ติ๊ด...ติ๊ด...

เสียงข้อความเข้าดังขัดจังหวะความคิด ผมควักโทรศัพท์ขึ้นมาดูอัตโนมัติ ก่อนจะอมยิ้มอย่างหมายมาดอยู่เพียงลำพัง

“ผมมีที่ลองแล้วกัน”

.
.
.

ⒽⒶⓋⒺ_ⓎⓄⓊ_ⒺⓋⒺⓇ

‘ชริ! นอนได้นอนไปเลย จะแช่งให้ซิกแพคไหลมากองกันเป็นลูกเดียวเลยคอยดู’

เพราะข้อความนี้ข้อความเดียวที่ทำให้โทรศัพท์ผมสั่นไม่หยุดอยู่ในตอนนี้ แม้ใจจะอยากรับ แต่...ผมรับไม่ได้น่ะ J

เอี๊ยด...ด...ด

ลูกชายคนใหม่ผมเบรกนิ่มใช้ได้ ผมจัดแจงจอดแฟนท่อมคันเท่ห์ของผมให้เข้าที่เข้าทางเมื่อถึงที่หมาย และลงจากรถมาบิดตัวอย่างเมื่อยขบ โทรศัพท์ในกระเป๋าผมหยุดสั่นไปแล้ว งั้น...ก็ปล่อยให้มันสงบอย่างนั้นไปก่อนแล้วกัน ผมยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมองเวลา หกโมงกว่าแล้ว ท้องฟ้าตรงหน้าก็ค่อยๆมืดลงทุกทีๆ

จะว่าไป...ผมใช้เวลานานกว่าที่คิดไปหน่อยเหมือนกันนะ

ตื้ด....ตื้ด...

ยังไม่ทันที่จะได้ทอดอารมณ์ดี เจ้ามือถือตัวดีสั่นดิกๆ ขึ้นมาอีกครั้ง ผมถอนใจด้วยรอยยิ้ม...ครับๆ จะรับแล้วครับ

“ฮัลโหล...”

“ไอ้โน่!!! แกอยู่ไหน!” เสียงตะโกนลั่นที่ดังลอดลำโพงออกมาไม่ทันตั้งตัว ทำเอาผมรีบโยกโทรศัพท์ออกไปห่างๆแทบไม่ทัน ผมแหย่นิ้วเข้าไปในหู หมุนๆ เล็กน้อยเพื่อจัดระเบียบกระดูกค้อน ทั่ง โกลนของตัวเองเสียใหม่ โอย จะตะโกนมาทำไมวะครับ ลำโพงมือถือผมคุณภาพดีพี่ไม่รู้รึไง

“ตะโกนทำไมพี่นก” ผมบ่นออกไปอย่างอ่อนใจเมื่อรู้ว่าอีกฝั่งสายเป็นใคร ตะโกนมาได้ ผมยังไม่อยากเป็นพระเอกหูบอดนะครับ

“ก็โทรหาตั้งนานไม่รับวะ!!” เอ้า...แสดงว่าไอ้ที่มันสั่นดิกๆในกระเป๋าผมมาตลอดทางนี่พี่นกหรอกเหรอ ผิดหวังยังไงไม่รู้แฮะ

“มีอะไรรึเปล่าพี่”

“มีสิวะ พวกไอ้โจ้มันโทรมาบอกว่าแกเอาเวลาพักไปลองรถใหม่!!”

“อื้อ...ทำไมเหรอครับ นี่มันก็เวลาพักผม อย่าบอกนะว่าเปลี่ยนใจจะถ่ายต่อน่ะ ผมกลับไปไม่ทันหรอก”

“มันจะทันได้ยังไงวะ ใครใช้ให้แกไปพักผ่อนลองรถที่ขอนแก่น!!”

หะๆ ใช่ครับ พี่นกพูดไม่ผิดหรอก ผมออกมาพักผ่อน พาลูกชายมาเดินเล่นแก้เคล็ดขัดยอกที่...ขอนแก่น...

“ถ้าพี่ถ่ายพรุ่งนี้บ่ายก็ทันน่า ขามานี่ผมใช้เวลาแค่ 4 ชั่วโมงเอง ขากลับคงเร็วขึ้นแหละพี่ ผมไม่ชอบขับรถตากแดดนานๆอยู่ละ”

“มันใช่ประเด็นมั๊ยละโว้ยยย” เสียงพี่นกโวยวายมาตามสาย ผมก็รู้หรอกว่าเค้าโวยเพราะอะไรแต่ก็แกล้งโง่ไปอย่างนั้นเอง แปลกตรงไหน...แค่ขี่มอเตอร์ไซค์ข้ามจังหวัดจากโคราชมาขอนแก่นแค่นี้ เด็กต่างจังหวัดเค้าก็ทำกันเกร่อไป บางคนขี่จากหนองคายลงไปหัวหินยังมีเลย

“ฮาๆพี่ ฮาๆ” บางครั้ง...ความสุขของเราอาจจะแปลกประหลาดในสายตาคนอื่นไปบ้าง ยังไงพี่ก็เข้าใจๆผมหน่อยแล้วกัน หะๆ

“เพี้ยนอะไรขี่ไปถึงนั่นวะไอ้พระเอก เอากับมันสิ จะขี่รถใหม่ไปอวดแม่รึไง?” พี่นกยังคงบ่นผมไม่เลิก ผมหัวเราะลงคอกับคำถามท้ายประโยคที่เขาบ่นมา

“ไม่ได้จะเอามาอวดใคร”

“แล้วจะถ่อไปทำไมวะไอ้บ้า” ผมรู้ว่าคำถามของพี่นกไม่ได้ต้องการคำตอบ เอ...หรือพี่เขาอยากจะได้คำตอบ? หะๆ

“ความลับครับ  ท่านผู้กำกับที่เคารพ โอ๊ะ...เท่านี้ก่อนนะพี่ ผมต้องวางแล้ว” ผมตัดบทดื้อๆ และวางสายกันกันซึ่งๆหน้า เมื่อสายตาไปปะทะเข้ากับอะไรบางอย่าง

บางอย่าง...ที่ทำให้มุมปากกระตุกยิ้ม และนิ้วมือก็เลื่อนกดปุ่มเล็กๆในโทรศัพท์โดยไม่รู้ตัว

.
.
.

ⒽⒶⓋⒺ_ⓎⓄⓊ_ⒺⓋⒺⓇ

‘สอบเสร็จรึยังคุณหมอเตี้ย’

‘ไม่เสร็จจะรับสายได้มั๊ยละคร้าบบบ~ ถามไม่ฉลาดเลยกุ๊ยพระเอก’

‘กวนตรีนแล้ว ง่วงมั๊ย จะนอนยัง?’

‘ง่วง แต่คุยก่อนได้’

‘งั้นออกมาคุยที่ระเบียงสิ มามองดาวกัน’

‘ไม่เอาหรอก นอนซุกผ้าห่มคุยสบายดีกว่าตั้งเยอะ’

‘เหรอ หึๆ’

‘หัวเราะอะไร’

‘ไม่มีอะไร อยู่ในผ้าห่มก็ผ้าห่มสิ’

.
.
.

ทำไมผมถึงต้องถ่อมาถึงที่นี่น่ะเหรอ

ผมมา...เพียงเพื่อจะยิ้มให้กับระเบียงห้องๆหนึ่ง ระเบียงที่มีเพียงผ้าขนหนูผืนเล็กๆผืนหนึ่งตากไว้ กระถางต้นไม้เล็กๆหนึ่งต้น และคนตัวเล็กๆ คนหนึ่งที่เพิ่งจะเดินออกมากจากในห้องด้วยสีหน้าง่วงนอนสุดชีวิตนั่นไง J

ⒽⒶⓋⒺ_ⓎⓄⓊ_ⒺⓋⒺⓇ

‘ถ้าพี่คิดถึงผมนะ ก็เงยหน้ามองดาวสิ

อยู่ใต้ฟ้าเดียวกัน จะเหงาได้ยังไง

ถ้าผมคิดถึงพี่ผมก็จะเงยหน้ามองดาวเหมือนกัน‘

ⒽⒶⓋⒺ_ⓎⓄⓊ_ⒺⓋⒺⓇ

เธอเคยบ้างไหม

ที่จะรู้สึกดีกับใคร...จนเธอนั้นไม่อาจจะเก็บมันเอาไว้

อย่างเช่นความในใจของฉันในตอนนี้

อยากจะบอกเธอ

อยากให้เธอรู้ทั้งหัวใจ

...สักที...

ⒾⓂⒾⓈⓈⓎⓄⓊ