สัญญาที่ไม่ต้องการ

ลำดับตอนที่ #2 : มาเป็นแฟนกันเถอะ

มาเป็นแฟนกันเถอะ

"คุณ ก็กำลังจะแต่งงานหรอครับ"
"ใช่ค่ะ คุณก็เหมือนกันนี่ แถมโดนบังคับด้วย"
"เราเหมือนกันเลยนะครับ ผมยังไม่รู้เลยว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร เป็นคนแบบไหน"
"ฉันก็เหมือนกันค่ะ"
"เอ่อ เรามาเป็นแฟนกันดีไหมครับ อย่างน้อยก็แสดงละครก็ได้ครับ เป็นข้ออ้างได้ ว่ามีแฟนแล้ว"
"จะ ดีหรอคะ"
~แต่จะว่าไป เค้าก็หล่อดีนะ แล้วก็ แสดงละคร ได้ประโยชน์ทั้ง 2 ฝ่ายด้วย~
"เอ่อ ไม่ดีหรอครับ"
"เอ่อ ได้ค่ะ"

บ้านของนัท
"นี่บ้านผมเองครับ"
"มันจะดีหรอคะ เราเพิ่งรู้จักกันเอง พามาบ้านซะแล้ว"
"อ๊า ไม่ต้องกลัวหรอกครับ ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก"
"อ๋อ ป่าวค่ะ ไม่ได้กลัวเรื่องนั้น แต่บ้านคุณใหญ่จังเรยนะคะ ใหญ่กว่าบ้านฉันอีก"
"หรอครับ แต่ผมว่ามันใหญ่ไป ผมอยู่กับปู่แค่ 2 คนเองครับ"
"แล้ว พ่อกับแม่คุณล่ะ"
"เอ่อ ท่านเสียแล้วหล่ะคับ ประสบอุบัติเหตุตั้งแต่ปีก่อน"
"อ๊ะ ขอโทษนะคะ"
"ไม่เปงไรหรอกครับ"
"ค่ะ"
"นั่นไง ปู่ผม"
~เอ๋ หน้าคุ้นๆ แต่ เรา นึกไม่ออกอ่า~
"เป็นไรไปครับ นี่ปู่ผม ชื่อชิวครับ"
"หรอคะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ"
~ชื่อเหมือนเพื่อนของปู่เราเลย ชิวนี่ชื่อโหลแหะ~
"ว่าแต่นัท นี่ใครหรอ"
"เอ่อ เค้าเป็นแฟนผมเองครับ"
"เฮ้ย"
"ชื่อ แพท ครับ"
"อ๊า บังเอิญจังนะ ผู้หญิงคนที่แกต้องแต่งงานด้วยก้อชื่อแพท ฉันเพิ่งไปเจอ แม่ของเด็กคนนั้นมาเองเนี่ย"
"แต่ปู่ครับ ผมมีแฟนแล้วนะ"
""ก็เลิกซะซี่~
"ปู่ พูดอย่างงี้ต่อหน้าแพทได้ไงครับ"
"เออ ขอโทษละกัน แต่ยังไงแกก้อต้องแต่งงานกับหลานของเพื่อนปู่"
"โถ่ ปู่ครับ"
"ไม่ครับโว้ย กางเกงข้าอ่ะ พอดี... แล้วนี่ก้อดึกแล้ว แพท หนูกลับบ้านไปซะเถอะ มันจะอันตรายนะ"
"ค่ะ"
"เอ่อ แพทครับ ผมไปส่งนะ"