คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ไอน้ำแข็ง : โดย... น้องชายนายกระสัน
ไอน้ำแข็งตื่นขึ้นมากลางดึก มองออกระเบียงห้องทางปลายเท้า เห็นจันทร์ทอแสงนวลสว่าง แสงจุดดาวสีเงินรายล้อมเต็มฟ้า แสงจันทร์สาดเต็มระเบียง พอให้เธอได้เห็นชายหนุ่มที่ยืนเกาะราวระเบียงอยู่ จ้องมองจันทร์ไม่วางสายตา สายลมแรงแต่อุ่นสบายพัดเอาชายม่านขอบประตูระเบียงพลิ้วไหว ชายผ้าขนหนูที่ชายหนุ่มนุ่งไว้ก็สะบัดแรงด้วยเช่นกัน
"ดวงแขแลผ่องแผ้ว พร่างพราว
ทอส่องแสงสุกสกาว พร่างฟ้า
เดือนดวงเด่นดาดาว ดาวดาษ ดาดื่น
เพียงเด่นอยู่มิช้า ลับฟ้าลาไป" น้ำเสียงเคล้าความเศร้าของชายหนุ่มเอ่ยเพ้อกับความมืดมนโดยรอบ
หญิงสาวชันกายขึ้นจากเตียงพบว่ามีเพียงความมืดเท่านั้นเสมือนอาภรณ์ล้อมห่มร่างของเธอไว้
เป็นร่างอรชรของเด็กสาววัย17 เค้าหน้ามนสวย จมูกคิ้วตาคมได้รูป ริมฝีปากน่าจูบสัมผัส ผมสั้นซอยประคอดำขลับกลับกลืนไปกับความมืด ตัดกับผิวกายขาว เธอเป็นคนตัวสูง หุ่นเหมือนนางแบบ อากัปกิริยาแฝงแรงดึงดูดไว้
เสียงใสเอ่ย "ดวงจันทร์สวยจัง"
"เราทำให้ตื่นรึเปล่า" เด็กหนุ่มหันควับมาถาม ท่าทีห่วงใย
"เปล่า" เด็กสาวยิ้ม แก้มแดงระเรื่อจากแอลกอฮอล์ในกระแสเลือด ไม่ใช่ระเรื่อเพราะอายสายตาที่มองจับมาบนเรือนร่างเปลือยเปล่าของตน
"ห่มผ้าไว้ คืนนี้ลมแรง เดี๋ยวไม่สบายหรอก" ชายหนุ่มพูดไปอย่างนั้น แล้วหันกลับไปเสพบรรยากาศรอบข้าง
ภูเขายืนอยู่บนระเบียงคอนโด สูงเพียงยอดสนโตเต็มที่ต้นหนึ่งซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ลมพัดมาทีไรสนต้นนี้มีแต่ต้องไหวเอนไปตามลมแรง ค่ำคืนของเมืองนี้หนาวเย็นมากนัก
"ไปยืนริมระเบียง หายเมาแล้วหรือยัง" หญิงสาวถามเสียงระเริง "ถ้ายัง ระวังพลัดตกไปตายโป้ๆอย่างนั้นนะ"
"เราไม่ดื่มสักหน่อยจะเมาได้ไง"
"เออใช่ ไอลืมไป" วรรคนานเท่าอึดใจ "แต่ว่านายไม่ดื่ม แล้วจะลืมอะไรๆที่อยากลืมได้หรอ"
"ลืมนะหรอ หลับตาตื่นคืนเดียวเท่านั้นแหละ เราเป็นคนลืมอะไรง่ายนะ แต่บางทีมันก็ทำให้เป็นทุกข์" ชายหนุ่มนิ่งคิดนาน "ทุกข์เพราะต้องลืมสิ่งที่ไม่อยากลืม"
"นายเนี่ยต่างจากเรา ทำไมฟ้าถึงทำอย่างนี้ สนุกมากหรือไรไม่รู้ คนที่อยากลืมฟ้ากลับให้จำ ส่วนคนที่อยากจำฟ้ากลับให้ลืม"
"เพ้อนะเรา หายเมาอยู่รึเปล่าเนี่ย" ชายหนุ่มหันมาถามห่วงๆ
หญิงสาวไม่ได้ตอบเขา แต่พูดเบาๆ ให้ตนเองได้ยินคนเดียว "เมาใจนะสิ ที่เมาแล้วเสียคน"
ดวงจันทร์เริ่มลับฟ้า อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะสว่าง ชายหนุ่มยังยืนอยู่ที่ราวระเบียง เด็กสาวผล็อยหลับไปแล้ว อาจเป็นเพราะเพลียจากเมื่อคืน ที่ชายหนุ่มยังหยัดยืนมองพระจันทร์อยู่ได้อย่างนี้ ไม่ใช่เพราะเขาแข็งแรงกว่า แต่เป็นเพราะเมื่อคืนเด็กสาวเอาเปรียบเขา เอาแต่ออกแรงอยู่คนเดียว
แต่ความรู้สึกที่เขาได้สัมผัส มันกลับเย็นชา แม้อารมณ์ของทั้งคู่จะกระจัดกระเจิงไปไหนต่อไหน แต่เขารู้สึกได้ว่ามีบางอย่างแปลกไป แปลกไปกว่าหญิงสาวคนอื่นที่เขาพามานอนด้วย มีอะไรบางอย่างที่เขาคิดเท่าไรก็คิดไม่ออก
ถึงแม้มีอารมณ์เต็มล้น แต่เพราะขาดความรู้สึก คืนที่ผ่านมาเขาจึงยังไปไม่ถึงดวงดาว แม้จะมีโอกาสหลายคราก็ตาม
ภูเขาจ้องมองหมู่ดาวบนฟ้าที่ถูกดวงจันทร์ลับฟ้าทิ้งไว้ รู้สึกหัวใจเต้นไหวๆชอบกล
เมื่อโลกหมุนครบรอบ และเวลาเลื่อนคล้อยไปยามสาย ทองฟ้ากลับมืดครึ้ม เต็มไปด้วยละอองหมอกสีหม่น ภูเขาขับรถยนต์มาจอดหน้าศูนย์การค้าแห่งหนึ่ง เด็กสาวที่นั่งอยู่ข้างๆทำท่าจะเปิดประตูออกไป
ชายหนุ่มรั้งมือเธอไว้ "หออยู่ไกลไหม ให้เราไปส่งที่หอได้ไหม"
"อย่าเลย ขอไอลงที่นี่แหละ"
"เราจะได้พบกันอีก...ไหม" ไม่รู้คิดอย่างไร แต่เขาเผลอพูดคำเหล่านี้ออกมา
"ทำไมล่ะ อย่าบอกนะว่าตกหลุมรักไอซะแล้ว อะไร เพิ่งรู้จักกันได้แค่คืนเดียวเอง" หญิงสาวยิ้ม เขาดูออก ว่ามันไม่ใช่ยิ้มที่บริสุทธิ์เลย
"ก็เลยอยากจะรู้จักอีกหลายๆคืนไง" เขายิ้ม
เด็กสาวยิ้มหวานให้ ตาจ้องตา เขารับรู้ได้ รอยยิ้มคราวนี้เป็นอะไรที่บริสุทธิ์จริงๆ เขามีความหวัง
"แต่มันเป็นไปไม่ได้หรอก" เด็กสาวปฏิเสธเสียอย่างนั้น แล้วเปิดประตูรถ
"มันเป็นกฎของฟ้า" รอยยิ้มของเธอปรากฏอีกครั้ง หลังจากนั้นเสียงปิดประตูก็กระแทกหน้าเขาเต็มแรง
แล้วเด็กสาวก็เดินจากไป โดยไม่หันมองกลับมาอีกเลย
ถึงอย่างนั้น รถของเขาก็ยังไม่เคลื่อนตัวออกไป สักพัก ประตูรถอีกข้างหนึ่งก็เปิด มอเตอร์ไซค์ที่ขับมาจากข้างหลังหักหลบทันหวุดหวิด ชายหนุ่มก้าวออกจากรถได้ยินเสียงตะโกนด่าไปถึงบรรพบุรุษ แต่เขาก็ไม่สนใจ และเดินไปตามทางที่เด็กสาวเพิ่งก้าวจากไป
ไอน้ำแข็ง รู้สึกไม่ดีเมื่อเปิดประตูเข้าไปในห้องพัก แล้วก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ ไฟในห้องถูกเปิดไว้แล้ว และมีใครบางคนนั่งอยู่บนเตียงนอนของเธอ
"ไฟ เข้ามาได้ไงเนี่ย"
"เราบอกแม่บ้านว่ามาหาเธอ เขาเลยเปิดประตูให้เข้ามา" ผู้ไม่ได้รับเชิญเป็นหญิงสาว ชื่อละอองไฟ อายุมากกว่าไอน้ำแข็ง3ปี เป็นสาวหน้าตาน่ารัก ผมประบ่าสีแดงเพลิง คิ้วเข้ม ตาโตใสแป๋ว ตัวเล็กกว่าไอน้ำแข็งนิดหน่อย
"นี่มันหอไอนะ ไฟเข้ามาแบบนี้ได้ไง" เสียงของไอเดือดขึ้น
"ทำไมล่ะ ทีเมื่อก่อนยังเข้าได้" สาวผมแดงจ้องมองเธออย่างพิจารณา "แล้วนี่เธอไปไหนมา ทำไมกลับมาเอาป่านนี้"
"ไปเอากับผู้ชายมา"
"นี่เธอ" ละอองไฟลุกขึ้น เจอคำพูดสวนมาตรงๆ ตอนนี้เธอกลับเป็นฝ่ายเดือดดาลแทน
"ทำไมล่ะ ชีวิตเป็นของฉัน"
"เธอเป็นของเรา"
"ไอไม่ใช่ของใคร ทีไฟยังไปเอากับผู้ชายได้ ทำไมไอจะทำบ้างไม่ได้"
"เราเปล่า"
"ไม่จริง ฝนมันเห็นมันเล่าให้ไอฟังหมดแล้ว"
"ฝนมันโกหก"
"ฝนไม่เคยโกหกไอ ถ้าฝนมันโกหกแล้วมันจะได้อะไร"
"..." ละอองไฟจนมุม
"ออกไปจากห้องของไอได้แล้ว" ไอตวาด แล้วชี้นิ้วออกไปข้างนอก ประตูยังเปิดไว้ตั้งแต่เธอเข้ามา
สาวผมแดงก้าวไปที่ประตู ไอนึกว่าเธอจะเดินออกไป หากแต่ไม่ หญิงสาวกลับปิดประตูแล้วล็อกกลอน
"จะทำอะไร" ไอถอยหลังไปติดเตียง
ไฟเดินเข้ามาประชิดเธอ
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีก
"ฮัลโหล"
ผู้รับโทรศัพท์เป็นชายหนุ่ม เขานั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่มีระดับ เบื้องหลังเก้าอี้นวมหนา มีแฟ้มเอกสารเป็นตั้งๆกองปะปนกันอยู่ คงกำลังรอให้ใครสักคนจัดการมัน บนโต๊ะมีแฟ้มที่กำลังจะถูกเซ็นชื่อ ปากกาหมึกซึมหัวแตกวางสำลักหมึกอยู่ข้างกันนั้น
"เออ ตะวันหรอ เฮ้ย ตอนนี้นายอยู่ที่ทำงานรึเปล่าเนี่ย" เสียงคุ้นๆวิ่งมาราธอนออกมาจากหูโทรศัพท์
"อ๋อ นั่นภูเขาหรอ ตอนนี้อยู่ อยู่ที่ทำงานเนี่ย วันนี้ปิดไง ไม่ต้องมาอ้างหรอกว่ารถติดเลยมาสาย วันนี้เขาไม่ทำงานกัน"
"เออๆ เอ้ย ไม่ใช่เรื่องนั้น คือ คนไข้ของเราเมื่อเย็นวานนี้ชื่อจริงชื่ออะไรนะ"
"คนไหละวะ ข้าจะรู้ไหมเนี่ย"
"ผู้หญิงผมดำซอยสั้นๆ สวยๆไง"
"อ๋อ แปปนะ" เขาลุกขึ้น ไปค้นดูเอกสารกองรกข้างหลังโต๊ะ
"อืม เจอแล้ว นางสาวไอน้ำแข็ง ทำไมหรอ"
"ไอน้ำแข็งหรอ อืม เราขอที่อยู่เธอหน่อยสิ"
แววตาวิตกปรากฏขึ้นในทันใด "เมื่อวานเห็นออกไปด้วยกัน นึกว่าเอ็งจะพาไปตี๊ดชึ่งแล้วซะอีก"
"เออ นั่นก็ไปมาแล้ว"
"เอ้ย แล้วเองจะขอที่อยู่เขาไปทำไมอีกวะ จรรยาบรรณแพทย์เอ็งป่นปี้หมด คลินิกหรือโรงพยาบาลอื่นเขาไม่รับเอ็งไว้ทำงานก็เพราะอย่างเนี่ย ข้าขอบอกตรงๆเลยนะโว้ย เอ็งจะเป็นจิตแพทย์ที่ดีที่สุดในประเทศไทยเลย ถ้าเอ็งไม่ติดนิสัยเหี้ยๆ ชอบพาคนไข้สวยๆไปเอา..."
"นายอิจฉาเราอะดิ ทำใจเว้ย เกิดมาหน้าตาไม่ดีก็..." เสียงในสายพูดแทรกขึ้นมา
"เดี๋ยวข้าจะไล่เอ็งออกจากคลินิกข้าทางโทรศัพท์ตอนนี้เลยดีไหมเนี่ย"
"เออ เฮ้ยล้อเล่นน่า เออ ตกลงนายบอกเราได้ยังว่าเธออยู่ที่ไหน"
"เออ เสียใจด้วยวะ นี่มันความลับของคลินิกข้าวะ"
"เห้ย เราไม่ได้ให้นายเอาความลับของคลินิกเหี้ยไรของนายมาบอกเรา แต่เราจะวานให้นายบอกที่อยู่ของเธอมาให้เรา แบบเพื่อนถามเพื่อนอ่ะ แค่นั้นแหละ"
"เฮ้ยมันเป็นความลับ…" ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบ
"แกก็เอาไอ้เอกสารอะไรที่กำลังเปิดอยู่ ปิดซะแล้วไปวางไว้ที่ชั้นรกๆนั่นเหมือนเดิม แล้วก็เดินกลับเข้ามาบอกเราว่าไอน้ำแข็งอยู่ที่ไหน ไม่ได้เอาความในเอกสารนั่นมาบอก แต่เอาความในความทรงจำนายมาบอก เข้าใจไหม"
"มันก็เหมือนกันนั่นแหละโว้ย เอ็งคิดว่าข้าจะบอกเอ็งไหมล่ะวะ"
"ไม่บอก"
"อืม เธออยู่ที่..."
ไอน้ำแข็งแม้เป็นคนเย็นชาเหมือนน้ำแข็งแต่ก็กลับสั่นไหว เมื่อร่างในอ้อมกอดของเธอร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ รอยจูบถูกพร่างพรมทั่วร่างขาวเนียนของเธอ ทิ้งรอยจ้ำแดงระเรื่อไว้ บรรยากาศภายในห้องถูกบรรเลงช้าๆด้วยเสียงครางต่ำๆ ร่างทั้งสองพัวพันกันจนแยกไม่ออก หน้าอกเบียดทับกันภายใต้อ้อมแขนโอบกอด โอบกอดที่ห่างหาย อ้อมกอดที่กอดเท่าไรก็ไม่เคยหายอุ่นเลย
"ทำไมเธอถึง..." ไอใช้ท่อนแขนอันไร้เรี่ยวแรง พยายามผลักผู้ที่อยู่ข้างบนตัวเธอออกห่างกาย
แต่แรงก็ไม่อาจฝืนไว้ เมื่อไฟดันขาเธอให้ห่างออก
"เรายอมรับก็ได้ คราวนั้นเราไม่เป็นตัวของตัวเองเลย เธอช่วยทำให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม" ไฟไม่เพียงพูด แต่มือหนึ่งของเธอลูบไล้บนร่างของหญิงสาวคู่นอน เลื่อนลงมาเรื่อยๆ ลงไปสัมผัสบริเวณต้นขา แล้วก็เลื่อนลงไปสู่จุดนั้น
เมื่อปลายนิ้วสัมผัสลึก
อารมณ์ของไอกระเจิง จนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีก แล้วทุกสิ่งก็ดำเนินเรื่อยไปเหมือนที่มันเคยเป็น ครั้นส่งไอไปสู่ห้วงดาวสำเร็จ ละอองไฟก็หันมาจัดการกับตัวเองบ้าง
เพียงเวลาไม่นานแต่ก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว กาลเวลาบนความสุขนั้นสั้นเหมือนติดปีกบิน นอกจากจะรวดเร็วแล้ว ยังไม่สามารถบินย้อนกลับ หรือบินผ่านจุดใดจุดหนึ่งเป็นครั้งที่สองได้ เธอกระชับกอดเธอให้กระชับแน่น ผมสีแดงถูกลูบอย่างอ่อนโยน คิ้วหนาถูกปลายนิ้วสัมผัส ริมฝีปากถูกประกบด้วยอวัยวะเดียวกัน
"ไม่โกรธไอหรอ" ไอพยายามเปล่งเสียง ดูเหมือนมันจะว่างเปล่า แต่ยังมีเสียงเบาๆเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปาก
"จะโกรธทำไม เราเองที่ผิด เราเสียใจ แต่เธอก็ให้อภัยเรา มันเป็นความรู้สึกดีๆที่เราได้มา"
"ถ้าอย่างนั้นแล้วทำไม… ทำไมไฟถึงได้ไปนอนกับเขา"
"เมา"
"อืม ตอนนั้นไอก็เมา"
"เปล่าหรอก" ไฟเอ่ยอ่อนโยน "นั้นเป็นเหตุผลหนึ่งแค่นั้น ความจริงแล้ว... อืม เธอยังจำเรื่องความหลังของเราที่เราเคยเล่าให้ฟังได้ไหม"
"จำได้สิ ไฟผ่านอะไรๆที่เลวร้ายมาเยอะ"
"อืม ตอนนั้น เราถูกผู้ชายเลวๆคนหนึ่งทิ้ง เสียใจมากๆ ทั้งที่มันก็เป็นแค่ผู้ชายเหี้ยๆคนหนึ่ง เราฆ่าตัวตาย แต่ก็ไม่สำเร็จ แต่นั่นก็ดีแล้ว เพราะมันทำให้เราได้มาพบเธอในตอนนี้"
"อืม แล้ว...มันเกี่ยวอะไรกับเรื่องที่จะบอกหรอ"
"ก็ตั้งแต่นั้นมาเราก็เกลียดผู้ชาย คิดว่าผู้ชายหน้าไหนๆมันก็เหมือนกันหมด" พูดจบไฟก็อึกอัก เหมือนกลัวที่จะพูดต่อ "แต่แล้วเราก็ได้มาเจอกับผู้ชายที่นิสัยดีเข้าจริงๆ ทำให้เราสับสน..."
"สับสนจนต้องไปนอนกับไอ้หมอนั่นรึไง"
"เราไม่รู้ แต่... ช่างมันเถอะนะ เราไม่อยากคิดถึงมันแล้วล่ะ"
"ไอก็เหมือนกัน" ไอน้ำแข็งเอ่ยเสียงอ่อนโยน
พลางกอดกระชับเพื่อนสาวแน่นขึ้นกว่าเดิม
ตะวันพยายามโทรหาภูเขา แต่เท่าไรก็ไม่ติด บนโต๊ะเอกสารที่ค้างไว้ยังไม่ได้อ่านและจัดการ เพราะมัวพะวงใจกับเรื่องของเพื่อนรัก
เอกสารสองแฟ้มถูกเปิด แฟ้มหนึ่งเป็นของ ไอน้ำแข็ง และอีกแฟ้มหนึ่งเป็นของ ละอองไฟ
ทั้งคู่เคยเข้ารับบำบัดที่นี่ และทั้งคู่ก็เป็นคนไข้ของภูเขา
และตามทฤษฎีแล้ว ผู้หญิงสวยๆที่มาบำบัดไม่มีใครเคยรอดเงื้อมือเพื่อนของเขาไปได้สักคน
ละอองไฟเข้ามาบำบัดเมื่อสองสัปดาห์ก่อน ส่วนไอน้ำแข็งนั้นเมื่อวาน เรื่องที่มาบำบัดเป็นเรื่องของการเกิดภาพหลอน แต่ที่น่าสนใจคือ ตามข้อมูลในแฟ้มของทั้งคู่ มีโอกาสสูงที่ทั้งสองจะเป็นคู่รักกัน
"ไอ้เหี้ยเอ้ย เอาไม่เลือกเลยนะเพื่อนกู ทอมหรือเลสแม่งไม่สนเลยรึไงวะ"
ตะวันกดโทรศัพท์อีกครั้ง โทรติด แต่ปลายสายนั้นไม่ยอมรับ
หนึ่งชั่วโมงต่อมา ภูเขาก็หาห้องพักของหญิงสาวเจอ ยืนกล้าๆกลัวๆอยู่หน้าห้องครู่เดียว ได้เสียงกุกกักจากภายในเหมือนเสียงลูกบิดประตูกำลังไหว แล้วประตูก็เปิดออกมาโดยคนข้างในห้อง
"อ้าว นาย" ไอน้ำแข็งถึงกับผงะเมื่อเห็นเขา เธอกำลังจะไปข้างนอก
"สวัสดีครับ"
"นายมาที่นี่ได้ไง"
"...เออ คือ" ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะพูดตอบ ก็มีเสียงคุ้นหูดังแทรกมา
"มีอะไรรึเปล่าไอ ใครมาหรอ"
ไฟละอองเดินเข้ามาจากด้านหลัง เมื่อเห็นชายหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าประตูก็ตกใจ
"อ้าว นาย" เธอพร้องออกมา
ไอหันมามองเพื่อนสาวอย่างคืบแคลง "หือ…"
"อ้าว... นี่เธอ..." ชายหนุ่มเองก็ตกใจเมื่อเห็นไฟ
"รู้จักกับผู้ชายคนนี้หรอ" ดูเหมือนทั้งไฟและไอจะถามขึ้นพร้อมกัน และต่างคนก็ต่างถามกัน
"เออ... นี่มันอะไรกันเนี่ย ผมงงนะ"
"ฉันเองก็งง"
"นาย... นายเป็นหมอที่คลินิกตะวันส่องใช่ไหม" ไฟถามแกมไม่แน่ใจ "ชื่อภูเขาใช่ไหม"
"จำเราได้ด้วยหรอ" หัวใจชายหนุ่มเต้นตึกตัก
"ฉันไม่ใช่กระหรี่นะ ที่จะจำผู้ชายที่ผ่านเข้ามาในชีวิตไม่ได้"
ไอพลันนึกถึงเรื่องที่คุยกับไฟ ผู้ชายนิสัยดี? "ไฟ อย่าบอกนะว่าหมอนี่คือ..."
"อือ ไอ้คนเนี่ยแหละ"
ละอองไฟตอบเสียงเรียบ พลันสีหน้าของไอน้ำแข็งกลับซีดลง
สีหน้าชายหนุ่มเองก็ซีดลงตั้งแต่เห็นสองสาวอยู่ด้วยกันตอนแรกแล้ว
อาจมีเพียงไฟคนเดียว ที่ยังไม่รู้ว่ามันเกิดสิ่งใดขึ้น
ความคิดเห็น