คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #69 : ดอกที่ 65 – ยัยบ้า!!
ไทศัราที่6 วันที่ 10 เอพิวล่า 10.15 นาฬิา
“ริๆอยู่่ออีหน่อย็ไ้นี่นา ยัยนมโ”
เวอร์มินพูึ้น้วยเสียสั่นเรือ ระ่ายาวัวิ๋วในุหัวโมยสีเียวัวโปรำลัลาระเป๋าเินทาใบให่ว่าัวเอไปามทาอสถานีรถไฟพร้อมๆับเพื่อนสนิทอเธออีนหนึ่
ราฟา เอลฟ์สาวผมทอที่ปัุบันลายเป็นหนึ่ในเ็ปีสามที่ถูับามมออโรเรียนมหาเวทไทระสาาหลัไปแล้ว
“ไม่ไ้หรอ่ะเวอร์มิน นี่เราอยู่ปีสามแล้วนะ ยัไ็้อไปเรียนที่สาาหลันะ”
หิสาวผิวเนียนละเอียราวับผืนทรายสีทอเผยรอยยิ้มอ่อนๆ เ้าหิแห่แนเอลฟ์ยัเปี่ยมไป้วยเสน่ห์นหน้าหมั่นไส้ เสื้อลุมสีำสนิทราวับท้อฟ้ายามรารีลุมทับร่าบาไ้รูปอเธอ เนื้อผ้าหนาหนัลู่ไปบนร่าาย่วยเน้นรูปร่าสมส่วนอเธอนโเ่น บนแนเรียวาราประำโรเรียนอโรเรียนมหาเวทเียม่านเอาไว้
“ปะ เรา้อรีบึ้นนะะ รถไฟมาถึแล้ว” ราฟายิ้มแป้น หิสาวึแนเพื่อนสนิทผู้ไม่เยเรียื่อัวเอสัรั้เบาๆ ปลายเท้า้าวไป้าหน้า้วยท่าทีร่าเริ
“ไม่ใ่เราหรอ”
“เอ๊ะ หมายวามว่าไะ” ราฟาพูอย่าสสัย เท้าเรียวหยุะั ่อนที่เธอะหวนนึึ้นไ้ว่าลอเวลารับน้อ เธอไม่เยเห็นเวอร์มินโผล่ออมา่วยเลยสัรั้เียว
เธอ้มลมอร่าอระ่ายัวิ๋วที่เินามหลัเธอมาโยลอ น้ำาใสๆเออล้นอยู่เ็มวาลมโอมมพูอระ่ายร่าเล็รหน้า มันไหลอาบแ้มอเธอนนาวๆเปียุ่มไปหม
ราฟาย่อัวลอพร้อมับเสียสะอื้นอเวอร์มินที่ัึ้นเบาๆ ‘ทำไมเธอถึไม่รู้ัวมา่อนเลยนะ’ เอลฟ์สาวิในใ
เธอลูบมือไปทั่วแผ่นหลัและใบหูอระ่ายนเรียนในอ้อมอ วามโศเศร้าทิ้ัวลทับพวเธอทั้สอนราวับสายฝน ร่าเล็ๆที่ไม่เยเรลัวใรหน้าไหนำลัสั่นเทา เวอร์มินัริมฝีปาราวับลัวว่าะไม่ไ้พูอะไรออไปพร้อมวามเสียใทีุ่อยู่ในอ
“ัน… ไม่ไปนราเทพนรหรอนะ ยายเลา” เวอร์มินพูออมาเสียอู้อี้
“ันโนบัับออาทาระูลนะ”
“มะ ไม่ริ”
เอลฟ์สาวพูอะไรไม่ออ เธอรู้ัเวอร์มินั้แ่เ้าเรียนรั้แร ทสอบ้วยัน เรียน้วยัน และยัเ้าเป็นรรมารนัเรียนพร้อมันอี้วย ถึเวอร์มินะไม่เยเรียื่อริอเธอสัรั้ ทะเลาะัน็บ่อย แ่ว่าพวเธอ็ไม่เยทิ้ันไปไหน พวเธออยู๋้วยันมาโยลอ…
“นี่มันเรื่ออะไรัน…” ราฟาพูเสียเศร้า นัยน์าสีอำพันสั่นระริ เธอยัไม่พร้อมที่ะลาาเพื่อนอนนี้
“รถไฟสาย่วนพิเศษ เียม่าน–นราเทพนระออในอีห้านาที ผู้โยสารที่้อารึ้นรถไฟสายพิเศษรุารวสัมภาระให้เรียบร้อย ย้ำอีรั้ รถไฟสาย่วนพิเศษ เียม่าน–นราเทพนร…W เสียนายรถไฟะโนเรียบอสายที่เธอ้อึ้นำลัะออทา แ่ว่าร่าายอเธอลับยัอ้อยอิ่ เอลฟ์สาวยิ่นิ่อยู่ระหว่าประูรถไฟ เธอหันไปมอประูทาเ้า่อนะอเวอร์มินแน่นึ้น
“มะ ไม่นะ มัน้อมีวิธีสิ…”
“ไปเถอะ ันไม่เป็นไรหรอ แล้วเอันนะ”
ฟุบ
ร่าเล็ที่รวเร็วยิ่ว่าสายลมระาร่าบาที่ออยู่่อนะโยนเ้าไปในรถไฟที่ำลัปิ เสียอเพื่อนสนิทหายไปในรถไฟเวทมนร์ที่เพิ่ผ่านารบูระมาหมาๆ ประูั้นเสียทำหน้าที่อมันไ้ีอย่าไร้ที่ิ เวอร์มินเ็น้ำาที่ไหลเป็นสาย่อนะะโนเสียัลั่น
“แล้วัน ะไปหานะ ยัยนมโ ไม่สิ ราฟา!!”
เสียร้ออระ่ายาวัสนั่นไม่แพ้รีโน่ยามออศึ เธอืนร่ามนุษย์อัวเอเพื่อให้เพื่อนสาวไ้เห็นัๆ ่อนะเินาไปพร้อมับน้ำาที่เปี่ยมไป้วยวามรู้สึมามาย พวเธอทำภาริรวมันมาหลายรั้ มันเป็นวามรู้สึที่บอไม่ถูริๆ หัวใราวับถูบีบ เวอร์มินไม่อบมันเลย
“เ้าระ่ายบ้า เธอบ้าที่สุเลย”
ราฟาทรุัวลับประู น้ำาไหลพราในะที่รถำลัวิ่ออาานาลา้วยวามเร็วสู น้ำาที่ไหลออมาทำให้เธอไม่เห็นใบหน้าอเพื่อนสนิทอัวเอที่ำลัโศเศร้าไม่แพ้ัน
“บ้าที่สุเลย เวอร์มิน”
เอี๊ย!!
“วะ ว๊ายย”
เอลฟ์สาวผมทอร้อไห้อยู่ับพื้น มือบาทุบประูรถไฟเบาๆ วามเหาทอัวลมาอย่า้าๆ ในะที่น้ำาำลัไหลรินอย่าไม่รู้ัหม ร่าบาพลันหยุะั ่อนที่เธอะลิ้ไปามทาเินรถไฟพร้อมับเสียะโน้วยวามใ
“พวผมยัมีเรื่อ้อให้พี่่วยนะรับ”
“เอ๊ะ เวโร่า”
เ็หนุ่มในุสีาวบริสุทธิ์ลุมทับ้วยเสื้อหนัสีำเป็นเอลัษ์ำลัเินมาหาเธออย่า้าๆ ราฟายี้าเบาๆราวับลัวว่ามันะเป็นภาพลวา เ็หนุ่มผิวแทนราวับน้ำผึ้เอื้อมมือในถุมือออมาให้เธอ พร้อมับรอยยิ้มเ้าเล่ห์ประำัว
“เธอมาไ้ยัไะเนี่ย”
“ะบ้าาย ไอ้เวโร่ามันใ้านเราอย่าับทาสัๆ”
หนุ่มอ้วนะโนสวนับเสียหวีร้ออรถไฟหนัเินสิบัน มือหนานาบอยู่บนรถไฟที่ำลับยี้รารถไฟนเิไฟสว่าวาบ าานสูหายใ พลัเวทสีแสไหลเวียนไปทั่วรอยสับนแผ่น
รอยสัพายัษ์ผู้รอรับปิรามิว่ำำราม้อ มันทอแสสีเียวราวับมรออมาพร้อมับร่าอาานที่เปลี่ยนไปราวับเล่นล
“ฮึ้บ” เ็หนุ่มหัวส้มะโนลั่น “ยัยีน เสร็รึยั”
เ็หนุ่มะอใส่อุปร์สื่อสารบนใบหู ร่าายที่เ็มไป้วยไมันลายเนื้อหล หน้าท้อหายไป่อนที่สบายเป็นล้ามเนื้อแ็หนาราวับอลิล่า ผิวายเลือบทับไป้วยสีเียวอพายัษ์ ใบหน้าปรารอยสัสีแสประหลา วาทอแสสีทอระ่า
“อ๊า”
าานะโนลั่นเมื่อร่าายเปลี่ยนแปลสูุ่สูสุ ร่าายให่ึ้นว่าเิมสามเท่าราวับเผ่ายัษ์ วาสีแสทอประาย้วยพลัที่หลั่ไหลเ้ามา เี้ยวสีาวเาวับอออมาาปาหนา พลัมหาศาลรถไฟเวทลับพื้นราวับำลับยี้แมลัวิ๋ว
ในะที่เ็หนุ่มำลัถ่วเวลาเพื่อให้รถไฟหยุล ทา้านสอหนุ่มสาว โและีนำลัวุ่นวายอยู่ับห้อวบุมที่หัวบวน นับรถไฟสลบเหมือบ้วยาแฟผสมสูรพิเศษอโ าอนับรึ่บเหลือไม่เห็นนัยน์า ร่าลมๆป้อมๆอเาลิ้าเ้าอี้ น้ำลายฟูท่วมปา
“อืมม แน่ในะโว่าเาะไม่ายเนี่ย” ีนถามเมื่อเห็นเป้าหมายัระุเบาๆสอสามที ร่าอ้วนป้อมลิ้มาหยุที่ปลายเท้าอเธอ แนที่ไร้ารวบุมฟาพื้นัุ๊บ ูล้ายับาที่ถูเะลิ้ไปามสนามห้า
“ไม่เป็นอะไรหรอ ผมทลอับหนูมาแล้วนะ เาไม่ายหรอนะรับ” เ็หนุ่มอบ ปลายนิ้วเรียวยาวลาอุปร์เวทมนร์อเวโร่าไปามแผนผัที่เ็หนุ่มหัวำวาเอาไว้
“มั้นะ” โบ่นืมำ ในะที่ีนยืนอึ้เมื่อเธอไ้ยินเ็หนุ่มพูแบบนั้น
“ีนรับ อย่ามัวแ่มอไ้ไหม ่วยันหน่อยสิ”
โโยนอุปร์อีุหนึ่ให้ับหิสาวผมสีรุ้ พวเาสอนวาผลึสีาวุ่นไปทั่วแผวบุมนูล้ายเส้นปะรูปสีเหลี่ยม เ็หนุ่มผิวีมออย่าพอใ่อนะราน้ำยาเวทสีแสลไปรลาเอามาผลึเวท
“ีนรับ ู้นทาให้หน่อย”
โพู้าๆ นัยน์าสีแราวับเลือมอน้ำยาเวทที่ไหลไปามท่อวบุมอย่า้าๆราวับไม่อยาให้มีอะไรผิพลา ระแสเวทบนแท่นวบุมระุเบาๆ มันส่เสียฟู่ออมา้าๆ เพียไม่นาน รถไฟบวนยาว็ถูวบุมโยเ็หนุ่มสาวไม่เินสี่น
เอี๊ย
รถไฟเวทมน์บวนยาวออย่าสบบนรานาให่ เสียหวอำรวอสถานีัึ้น แสสีเียวบนแผ่นหลัาานาหายไปพร้อมับลำแสสีเหลือราวับอำพันที่สว่าวาบึ้นมา เพียไม่ถึนาที นอินทรีัวอ้วนลม็ปราึ้นบนฟ้า ่อนที่มันะบินหนีหายไปอย่ารวเร็ว
“โมาแล้ว ระยะไม่เินห้าสิบเมร ให้ออไประทืบมันเลยไหม”
“ีนรับ ำลัไม่ใ่วิธีแ้ปัหานะ” โล่าว
หิสาวันแว่นที่สวมอยู่่อนะมอผู้วบุมที่สลบเหมือน ‘แ่วายา็ไม่ใ่วิธีที่ีหรอนะ’ เธอิในใ
“ื่มนี่แล้วออไปามปิ็พอรับ”
โยื่นวน้ำยาสีประหลาให้ีนพร้อมรอยยิ้มนุ่มละมุน เธอมอวยาทลอนาไม่เินหนึ่ืบ น้ำยาสีเ้มู้ำเลือ้ำหนอำลัแว่ไปมาามแรเหวี่ยอเธอ ผิวอมันูเรียบเป็นมันเหมือนำมะหยี่ลื่นๆ
ปลายเล็บแะฝาที่ผนึมันไว้ออมา ลิ่นประหลาที่ผสมันระหว่าาศพและลิ่นอ่อนๆอุหลาบพวยพุ่ออมา ีนส่ายหน้า่อนะหันไปมอผู้สร้ามันึ้นมาราวับไม่อยาิน
เ็หนุ่มผมาวหาไ้สนเพื่อนอัวเอแม้แ่น้อย เาื่มน้ำยาประหลาลไปอย่ารวเร็ว ผิวหนัเปลี่ยนสีไปมานับร้อยนับพันเสี พวมัน่อยๆผสมันทีละน้อยนระทั่ร่าายอเาเปลี่ยนสีไปามสภาพแวล้อมราวับิ่่าาเมเลี่ยน
“นายทำมันไ้ยัไนะ แหวะ รสาิแย่ะมั”
ีนบ่นออมาเบาๆเมื่อเธอระรวเียวนหม น่าประทับใที่มันไม่ทำให้เธออ้วออมาเสีย่อน ร่าายอเธอแปรสภาพเป็นหนึ่เียวับสภาพแวล้อมอย่าน่าอัศรรย์ พวเามอหน้าัน หนุ่มสาวสอนเินสวนผ่านลุ่มำรวไปอย่า่ายายโยที่พวเาไม่เห็นและไม่รู้สึัวแม้แ่น้อย
“เื่อเถอะรับ ุไม่อยารู้หรอว่ามันมีอะไรในนั้นบ้า” โพึมพำ เามอนาฬิา้อมือที่ำลัแ้ำสั่ให้พวเาลับไปรอที่โรเรียน
“ไปเถอะรับ านอเราเสร็แล้ว”
“ริๆผม็ไม่อยาัวาารเินทาหรอนะรับ”
เวโร่าพูึ้น้าๆ ้านหลัอเาปราหูระ่ายอันุ้นเยระิไปมาอย่าร้อนลน เวอร์มินนั่นเอ เธอำลัีิ้นอยู่บนหลัอเ็หนุ่มผิวแทนไม่หยุราวับเ็ทารัวน้อยๆเมื่อเวโร่าับมัไว้ับแผ่นหลันระิไปไหนไม่ไ้
“เพราะเหุาร์ที่เิึ้นเมื่อ้นปีที่แล้ว ทาเมอร์ล็อลัวผมะเป็นอันราย เลยปลให้มาูแลผมลอเวลาแทนนะรับ”
“หรือะเรียว่าเป็น เม ส่วนัว็ไ้รับ”
“ฮะ ฮะ” ราฟาหัวเราะออมาเบาๆเมื่อเห็นใบหน้าเินอายอเวอร์มิน นาวๆนั่นไม่สามารถปิบัใบหน้าเินอายอเธอไ้แม้แ่น้อย
เ็หนุ่มเริ่น มือหนาปลระ่ายาวที่ำลัโวยวายลับพื้น เ็หนุ่มร้อโอ้ยเบาๆเมื่อเวอร์มินเะหน้าแ็อเานปวหนึบไปทั่ว
“เวอร์มินเลยไปับพี่ไม่ไ้ แ่ว่า เ้าัวมัวแ่เินนั่นนี่ ผมเลย้อให้พี่่วยอะไรนิหน่อย”
“อะไรหรอ่ะ”
“่วยรับอวัาระ่ายบ้าัวนี้ที่นะรับ”
เ็หนุ่มผมำลั้นเสียหัวเราะ ่อนะันระ่ายาวัวิ๋วไป้านหน้า เวอร์มินทำหน้าบู เธอหันมาาโทษเ็หนุ่ม้วยาเียวปั๊ที่ทำให้เวโร่าสะุ้โหย เ็หนุ่มโบมือเบาๆเป็นเิอโทษ
“เียวแโนแน่ไอ้หัวำ” เวอร์มินพูอยู่ในลำอ ่อนะหันมาเผิหน้าับเพื่อนสาวอเธอ
เวอร์มินถอนหายใเฮือให่ อมพลัแห่หออยเทพยุทธถอำไลทอที่พันผ้าสีเียวสอัวเอเอาไว้ออมาอันหนึ่ มือเล็ๆประอมันเอาไว้แน่นพร้อม เธอพยายามหยุน้ำาที่หล่นระทบมันเบาๆ่อนะฝืนพูออมา
“เ้านี่นะ” เวอร์มินพู้าๆ “มันเป็นอิ้นแรที่ันไ้เป็นราวัลาผู้นำน่อน”
“มันมีวามหมายับันมา เพราะว่านที่สร้ามันึ้นมาือพ่อันเอ”
ราฟาำมันไ้ีเหมือนับเรื่ออัวเอ เวอร์มินเยเล่าให้เธอฟัหลายรั้หลายหน มันเป็นำไลู่ที่พ่ออเวอร์มินสร้ามันึ้นมาเพื่อนให้เพื่อนสนิทอัวเอ ่อนะถูลอบสัหารโยนที่เาสร้าให้
เธอำไ้ว่าเวอร์มินเล่าให้ฟับ่อยแ่ไหน สุท้ายพอเวอร์มินโึ้น ระ่ายอมโหึไปไล่ล่าัวผู้ทรยศ ่อนที่ท่านผู้นำน่อนะมอบมันให้ับเวอร์มินเป็นอแทนใบิาอเธอเอ
“ะ ันรับไม่ไ้หรอ”
“อล้ำ่าแบบนี้นะะ”
“ถ้าไม่รับแปลว่าเธอเลียันนะ ราฟา” เวอร์มิน้อเอลฟ์สาว้วยวามรู้สึที่เ็มเปี่ยม ใบหน้าอเวอร์มินายแววือึ ราฟารู้ว่าถ้าเธอไม่รับ รับรอเวอร์มินะไปรัวานเธอนถึโรเรียนแน่ๆ
“รับไปเถอะนะ มันะมีประโยน์ับเธอแน่นอน” ระ่ายสาวเ้าอารม์ยัมันลไปในมือ ร่าเล็สวมอเอลฟ์สาวรหน้า เธอปล่อยโฮัสนั่นพร้อมับน้ำาที่ไหลออมาไม่หยุเหมือนับเ็ๆ
“ันะิถึเธอนะเวอร์มิน”
“ระวััว้วยนะ ราฟา”
เวโร่ามอร่าอหนึ่เอลฟ์หนึ่ระ่าย้วยวามรู้สึีใปนอิาอย่าบอไม่ถู แ่เา็เ้าใมันี เหมือนอนที่เาิว่าโำลัะาย เวโร่า็รู้สึใโหวอย่าประหลาไม่่าันับที่เวอร์มินรู้สึแม้แ่น้อย
หมับ
“รถไฟ้อไปแล้วละ”
เวโร่าแะไหล่เวอร์มินเบาๆ ระ่ายาวหันมาู่เ็หนุ่มเล็น้อย่อนะหันไปอร่าอราฟาอีรั้ราวับแม่ลู เสียลไลยับบ่บอให้เวโร่ารู้ว่ารถไฟำลัะเลื่อนบวนอีรั้ มือหนาโยนแอร์ทริอันโปรอเ้าัวให้ับเวอร์มิน
เ็หนุ่มสวมอร่าบารหน้าท่ามลาวามใอเอลฟ์สาว
“ลา่อนนะรับ รุ่นพี่”
“อบในะ เวโร่า” ราฟาพูทั้น้ำา
เวโร่าระโนออไปนอประูพร้อมับเวอร์มินที่หันไปโบมือให้เป็นรั้สุท้าย ล่ออเล่นสีน้ำาลลอยอยู่้าๆเ็หนุ่ม เาพูับมันเบาๆ มันายแท่นยนาให่ราวับไม้ระานหอนยัษ์ออมานผู้โยสารหันมามออย่าะลึ
ูม!!
เสียำรามอแอร์ทริัลั่นไปทั่ว เวโร่าหันมามอหน้าระ่ายาวนสนิท พวเาพยัหน้าันราวับฝึ้อมมาเป็นอย่าี เ็หนุ่มระทืบเท้าเร่มอเอร์ให้ีัวแรึ้น ในะที่เวอร์มินพุ่ทะยานไป้านหน้า
ร่าเล็อาศัยแท่นยส่ัวเอึ้นฟ้า้วยวามเร็วสู ร่าอพวเาเหิน้ามรถไฟที่ำลัเลื่อนัว้วยวามเร็วมาว่าหนึ่พันิโลเมร่อั่วโมราวับนัายรรม
“ลา่อนนะรับ” เ็หนุ่มผิวแทนล่าวเบาๆ มือหนาโบไปมาเมื่อเห็นราฟาที่สวมำไลผ้าสีเียวสำลัโบมือให้พวเาสอนอย่าร่าเริ
ในะที่ร่าอเวอร์มินพุ่ออไปไลว่าที่เ็หนุ่มิเอาไว้ ระ่ายาวหลับาปี๋เมื่อเห็นถึยอไม้หนารหน้า ทันในั้น ปีสีทอผลันปราึ้นบนแผ่นหลัอพวเาพร้อมับรอยยิ้มอเอลฟ์สาวบนโบี้
"ยัยบ้าเอ๊ย" ระ่ายาวบ่นุบิบ
เวโร่าับเวอร์มินมอหน้าัน พวเาหัวเราะออมาัลั่น ปีสีทอสะบัหลบยอไม้ไปไ้อย่าหวุหวิ ำไลอีอันบนหูอเวอร์มินสะท้อนแสเป็นประายราวับะรู้ว่าพวมันะ้อไ้พบันอีรั้
“แล้วเอันนะ โล่สวรร์!” เวอร์มินับเวโร่าะโนลั่นในะที่พวเาปีอยู่บนฟาฟ้า้วยพลัเวทย์อันเหนือั้นออีเลาแห่สภานัเรียนรุ่นที่ 1468
อย่าแน่นอน…
อนหน้า้อมีบู๊ เบื่อเนื้อเรื่อนอร์มอลันรึยัรับผม^^
ความคิดเห็น