คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #46 : ดอกที่ 44 : ผิดปกติ
ไทศัราที่ 5 วันที่ 18 มาส์ 10.30 นาฬิา
"อร่อยนี่น่า หัวาว
ออีิ้นนะ"
"
แล้วสรุปเป็นอะไรถึหุหิมานานี้ เวอร์มิน"
น้ำเสียอเวโร่าเือไป้วยวามสสัย
เมื่อเาเห็นร่าบารหน้าำลัินนมในู้โว์ิ้นสุท้ายอย่ารวเร็ว
านำนวนมาที่เรียมไว้สำหรับลู้าถูลำเลียมาใส่นมหลานิฝีมือลูรึ่เวาล
ให้ับระ่ายร่าเล็ที่ลทุนืนร่ามนุษย์ที่นเอไม่อบ เพียเพื่อินนมอเ็หนุ่มผิวาวอย่าสะว
"อ้ำ.. อหวานนี้็ีนะ"
มือเรียวันมเ้ที่แ่นเย็น่ำเ้าปา้วยท่าทีมีวามสุ
่อนที่ะื่มน้ำปั่นสีสวยอีอึให่ ท่ามลาวามใอเ็หนุ่มทั้สามน
เมื่อเห็นปริมาอนมรหน้าที่เพียพอสำหรับายทั้ืนอเอร์เบอลอสหายไปในพริบา
อานใ้แล้วล้นออมาาอ่าล้านานและู้อบนอเป็นพะเนิน
เอิ๊!
เสียเรอัึ้นพร้อมับร่าอระ่ายนเรียนที่ลับมาืนมาอีรั้
วามเสียายที่พุ่ึ้นมาในออาานเป็นอัน้อหายไป
เมื่อระ่ายสาวหันมอเ็หนุ่มหัวส้มที่ำลัอ้าปา้าอย่าน่าเลียอย่ารู้ทัน
มือเล็ๆที่เ็มไป้วยนสีาวเส้นละเอียเาะะโหลอาานอย่าแร
นเ็หนุ่มร้อโอโอย
"เอาละ พอไ้แล้ว ฟัะ! เวโร่า โ าาน"
ระ่ายร่าเล็ลุึ้นยืนอยู่บนเ้าอี้ัวสู
ร่าระ่ายัวน้อยที่สูไม่เิน120เนิเมร
เมื่อยืนอยู่บนเ้าอี้เาเอร์นั้นเรียสายาอนในห้อให้หันมามอไ้ไม่ยา
ระ่ายาวระแอมเบาๆอย่ามีเลศนัย ่อนะลี่ระาษม้วนหนาในมือ อ่านออเสียั
"เรื่อแร หัวำาวสอน
เวโร่า เมอร์ล็อ และ โิาล แสสูรย์ มีภาริอโรเรียนสั่ให้ทำ
ั้แ่เ้าวันที่20 นถึ วันที่25 มาส์"
"พวแ้อออไปสำรวผืนป่าทาทิศเหนืออเียม่าน
มีนแ้มาว่าเลยเาบาลออไป มีป่าินนที่ถูสร้าึ้นโยพวนัพฤษเวทนอรี
หรืออะไรแบบนั้น อนนี้ยัไม่รู้ว่าใรเป็นนทำเพราะอะไรแ่อันรายมา "
"มีเ็นัเรียน
พวนัเวทอาบาล รวมไปถึบุลลทั่วไป หายสาปสูไปมาว่าร้อยนแล้ว เพราะะนั้น
มาทำานสะีๆ"
ระ่ายาวยิ้มเหี้ยมโว์ฟันหน้าีให่
เธอโยนม้วนระาษประทับราโรเรียนสออันให้ับเ็ทุนเพื่อเ็นรับทราบปิบัิาน
ร่าเล็หยิบโทรศัพท์มือถือึ้นมาเปิหน้า่าโฮโลแรมสีเียวสใสัับใบหน้าสะใอเวอร์มินที่เห็นภาพอไ้ราๆเป็นอย่ามา
ใบหน้าอเวโร่าและโที่ายแววัวลอย่าเห็นไ้ั
เมื่อเห็นรอยยิ้มอระ่ายอมหาเรื่อ
"ะลัวไปทำไมไอ้ลูเี๊ยบ
ไม่มีใรให้พวเ็อ่อนหันำทีมหรอหน่า ทีมนี้มีัน ไอ้เลาัวถ่ว
ยัยราฟานมให่ที่อยามไอ้ประธาน้อยๆนั้นไ แล้ว็ไอ้เาเียว"
"เาเียว?"
เ็หนุ่มถามัอารม์ที่ำลัพลุพล่านอสาวร่าระ่ายรหน้า
มือหนายึ้นมาปิปาโยอัโนมัิ
เมื่ออมืออระ่ายาวเอาแ่ใไม่ใ่ผ้าเ็ปาเนื้อหนานุ่ม
แ่เป็นมีเล็สำหรับทาเนยอร้านที่ถูว้าไปอนที่เ็หนุ่มำลัะเ็บาน
" ่อเลย้า ไม่ัแล้วร้าบบ"
เ็หนุ่มผิวแทนทรุัวลนั่
ริมฝีปาเม้มปิสนิทราวับลัวะไปัำพูอสาวน้อย?รหน้า เวอร์มินหายใเ้าออลึๆ
พลาิบน้ำหวานรสแรอทที่เธอื่นอบาฝีมืออเ็หนุ่มผมเินอย่าอารม์ี
"็ไอ้เบเลอร์ ประธานนัเรียนไ
มันเป็นไรอปส์"
ภาพอประธานนัเรียนที่มีเานาให่ประับอยู่บนลาหน้าผา
ร่าอเ็หนุ่มำลัพูยาวเหยียอะไร็ไม่รู้ ปราึ้นมาในหัวอเวโร่า
เ็หนุ่มผู้มีใบหน้าหล่อเหล่าราวับรูปสลั ับวาสีฟ้าูหยิ่ๆ
ทำเอาเวโร่าทำหน้าเบ้ เมื่อิว่า้อไปทำานับนที่เ็มไป้วยอิแบบมัน
"อ้อ
ไอ้ประธานี้เ็อะน่ะ"
"โว๊ะ ปาเสียนี่หว่า
มันไม่ไ้ี้เ็ แ่โรี้เ็่าหา ฮะ ฮะ ฮ่า"
เสียอนระูลเมอร์ล็อหัวเราะัลั่นไปทั่วอาารริสัลนาให่
าานมอหนึ่หนุ่มหนึ่ระ่าย้วยวามุนว่าำอะไรัน พลาหันมามอหนุ่มผิวาวที่ส่ายหัวเบาๆให้ับวามเป็นเ็และเอาแ่ใอนทั้สอ
มือเรียวบาอบาทิส้าหนุ่มเปิอ่านเอสารที่ระ่ายนเรียนส่มาให้
ปลายนิ้วสีาวีสะิเือสีเียวสที่มีราประทับรูประอเ่าอาละเม็ออ
เผยให้เห็น้อวามสีำ้วยลายมืออผู้ทรอำนาในโรเรียนเวทเียม่าน
บนม้วนระาษาวที่แระับอย่าสวยามนั้น
เียนรายละเอียอภาริรวมไปถึ้อมูล่าๆและอุปร์ที่้อเรียมัว่อนที่พวเาะเ้าไปสำรวป่าปริศนา
เ็หนุ่มหยิบเอสารมาเ็นอย่าเสียไม่ไ้เมื่อเห็นเื่อนไ
และสถานาร์่าๆที่เิึ้น ัับเวโร่าที่เ็นเอสานั รึ๊! ้วยวามร่าเริ
แววาอเ็หนุ่มผิวแทนเ็มไป้วยวามื่นเ้น
เมื่อเห็นว่านำลัะไ้เอเรื่อสนุๆ
ทำเอาโอมยิ้มับท่าทีอเ็หนุ่ม้าัวไม่ไ้
'ร่าเร่ึ้นแล้วสินะ' เ็หนุ่มผิวีิในใ
"เอ้า! เล่ามาเลย"
เวโร่าทิ้ัวลบนโฟาเนื้อนุ่มเ็มแร
ใบหน้าอเวโร่าเ็มไป้วยวามสสัยใร่รู้และวามสนุสนานราวับไ้เออเล่นถูใ
มือหนาเาะนาฬิาสอรั้เบาๆ เรียหน้าอโฮโลแรมสีเทาอัวเอออมา
อันหนึ่เป็นเอสารที่ระบุุเป้าหมายและ้อมูล่าๆเอาไว้ ึ่เี่ยว้อับภาริโยรโยเ็หนุ่มไ้รับไฟล์มาาเวอร์มิน
และ สอ รายื่อหนัสือ แหล่้อมูล อุปร์ และ้อห้าม้อำหนทั้หม
ที่ำเป็น่อารทำภาริในรั้นี้
" เอาละ ฟัให้ี
ภารินี้มีุประส์เพียสอสิ่ หนึ่ือ่วยีวิบุลลสำัอโรเรียน ศาสราารย์
เมนเล ลันเเรีย ผู้บุเบิทฤษีารวิวันาารอสิ่มีีวิยุใหม่ และ
สอทำารสำรว วบุมสิ่มีีวิ พื และ
ภัยอันรายทั้หลายในป่าไม่ให้ยายพื้นที่ไปมาว่านี้"
เวอร์มินอุ้เท้าไปที่หน้าอโฮโลแรมอัวเอ
ายภาพมุมสูอป่ายุโบราที่ห่าาเุมนไปไม่ไล
ผืนป่าำลัยายัวอย่า้าๆ เร็วสุ็วันละหนึ่เมร
้าสุ็วันละไม่ถึ20เนิเมร หาแ่เมื่อนับว่ามันยายัวรอบ้านเป็นรัศมี
็ถือว่าเยอะมา หาปล่อยให้เป็นแบบนี้่อไป
าว่าไม่เินหนึ่เือนบริเวเมือเียม่านและระแวใล้เียะลายเป็นผืนป่าทั้หม
"ันั้นแล้ว
ถารินี้ึสำัมา ึ่สาเหุอมันือ..."
ระ่ายสาว้อมอเ็หนุ่มรหน้าที่หาไ้ฟัำพูอเธอแม้แ่น้อย
เ็หนุ่มผิวแทนยับปลายนิ้วไปมาอย่าลืมัว
ริมฝีปาหนาบ่นพึมพัมอะไรบาอย่า้วยวามื่นเ้นปนหวาระแหว
นัยน์าสีำสั่นระริอย่าไม่อาวบุม
เวโร่ามอผืนป่าสีเียวอมเหลือ้วยแววาประหลา
ภาพาบนฟาฟ้าที่ถ่าย้วยล้อาวเทียมุภาพสูระับไฮ-เทโนโลยีอโรเรียนมหาเวทไม่อาเาะพลัเวทเ้ม้นอผืนป่าไ้
เนรฟ้าเปล่ประายสีฟ้าอมาวระยิบระยับเลือบนัยน์าสีำสนิทราวับหินออบิเียนอย่าลืมัว
นัยน์าสีำไร้ประายเลือบไป้วยพลัสนามแม่เหล็ไฟฟ้า้อมอไปยัหน้าอโฮโลแรมที่ายเป็นรูปป่าผืนเล็แบบสามมิิ
ผืนป่าที่มีารเลื่อนไหวเพิ่มึ้นและลล
าเส้นเวลาที่เวอร์มินปรับอยู่นั้นปรา้อมูลอ้าอิำนวนมา
เ็หนุ่มวาามอเ็บทุรายละเอียอ้อมูล ไม่ว่าะเป็นัวเลอย่าละเอียอพื้นที่ั้้น
ำนวนนที่เยเ้าไปและออมา
รวมไปถึที่อยู่ล่าสุที่ศาสราารย์เมนเลส่ำแหน่มาทาอุปร์วิทยุแบบเ่า
ึ่มันที่ไม่ไ้รับผลระทบาพลัที่ไหลเวียนอยู่ภายในป่า ทำให้ยัพอทราบ่ำแหน่ร่าวๆไ้
มือเรียวในถุมือสีำัปลายสะบัอออย่ารวเร็วนโที่ยืนอยู่ใล้ๆสะุ้
เ็หนุ่มผลัหน้าอโฮโลแรมสีเทาอัวออมารหน้า
ระแสไฟฟ้าในอาาศผสมผสานับพลัสนามแม่เหล็อ้นเอ
แทรแสร้าหน้าอโฮโลแรมสีฟ้าอมาวึ้นมาอันหนึ่
เนรฟ้าเปล่ประาย้วยพลัระับ20ั้นบรรยาาศ เผยพลัที่แท้ริอเนรฟ้าที่เ็บ่อนไว้ออมา
เมื่ออยู่่อหน้าเพื่อนและระ่ายาวนสนิท
ระแสไฟฟ้าสีาวลั่นเปรี๊ยะไปทั่วห้อริสัลนนสีาวเรียนอวอร์มินั้ันฟ่อฟูอย่าน่ารั
เส้นผมอาานที่เ็มาอย่าีี้โ่เ่้วยแรไฟฟ้าสถิ
หาแ่เ็หนุ่มเ้าอพลัปริศนาหาไ้สนใไม่ เาวัมือสอ้าไปมา
เป็นรูปวลมและสามเหลี่ยม้อนันราวับาวห้าแ
ัวเลและสัลัษ์ทาิศาสร์ำนวนมาปราึ้นรหน้า้วยวามเร็วที่นอื่นมอไม่ทัน
ราวับวแหวนอวาว ราวับาวเสาร์
ท่ามลาสายาสีแอมมพูสใสที่ับ้อนายแ่ในนามอเธออย่าไม่ละสายา
'เป็นอย่าที่รูให่บอริๆ
เวโร่า แมีอะไรปิบัอยู่ันแน่'
เ็สาวิในใเมื่อเมื่อสัมผัสไ้ถึพลัมหาศาลที่มาว่าผู้บริหารอเมอร์ล็อ เวอร์มิน้อมอสูรำนวนยาวเหยียอย่าไม่อาเ้าใในารระทำอเ็หนุ่มรหน้า
เวโร่าผลัพวมันไปทับับแผนที่และรูปภาพ่าๆอย่าระือรือร้น
ทุารระทำอเวโร่าทำเอาเ็หนุ่มทั้สอนไ้แ่มอันา้า
เส้นเลือรอบวาปูโปนราวับปีศา
วเนรเปล่แสสีฟ้าาวรับับลูพลัประหลารหน้า
่าทำุแหนุ่มเียนัวอัษรเพิ่มึ้นบนอาาศเป็นสมารยาว
พวมันบิผันสอแทรไปทั่วอนูอวาวิศาสร์
ัวเลสีฟ้าาวไล่เรียันเป็นรูปวแหวนุวเวทมนรา
ทาบทับอยู่บนแผนที่รูปผืนป่าราวับเราห์แสำแหน่
ผืนป่าสีเียวที่บิอทาบทับลไปบนลูพลัสีาวอมฟ้า
มันแพร่ยายนเ็มนาปัุบันอมัน วแหวนัวเลหมุนล้อมวาวประหลาาเนรฟ้า
เผย่ำแหน่สีแหลายนบนผืนป้าำลอ
ทุำแหน่ที่เิึ้นเป็นผลาพลัในารแยส่วนและเ้าใอเนรฟ้าผสมผสานับอัริยภาพอเวโร่า
ที่สร้าสูรำนวนอันับ้อนึ้นมา
"เฮ้อ"
เ็หนุ่มทิ้ัวพิเ้าับพนัโฟา
เหื่อไหลทั่วร่าพร้อมับเส้นเลือรอบวาที่าหายไป
นัยน์าลับมาเป็นสีำสนิทไร้แววอเ้าัวอีรั้
"เนรารา
เป็นหนึ่ในพลัส่วนัวอผมเอ ัวเลพวนี้ที่วนเวียนอยู่โยรอบ ะอบสนอ่อารเปลี่ยนแปล่าๆ
มันะแสพิัและำแหน่อพลั รวมไปถึ้อมูลอย่าเพาะเาะ"
"พลัอผมเ้าแทรแภาพโฮโลแรม
เปลี่ยนภาพาาวเทียมและ้อมูลทั้หมให้ลายเป็นวาวที่ผมสามารถเรียออมาามันสมอไ้ทันที
ถึแม้ว่าะ้อเพิ่พลัอไฮ-เทโนโลยีในอนนี้็าม
พวมันอบสนอ่อารเลื่อนไหวอสนามแม่เหล็โล
โยัวเลั้นนอที่สุอวแหวนือพิัที่อยู่ที่แน่นอนอมัน
าม้วยัวเลอนานพื้นที่ อัราารเลื่อนไหวอพลั่าๆ รวมไปถึ้อมูลอ
เวลา และ มิิ"
เ็หนุ่มพูเสีย่อย
ราวับไม่่อยมั่นใ มือหนาบิวแหวนรหนาไปมาราวับะพิสูน์อะไรบาอย่า
่อนที่ลูพลัรหน้าะสลายหายไป เพราะารใ้เนรารานั้นะใ้พลัมาว่าปิ
ถึเนราราะใ้ำนวนไ้รวเร็ว็าม
" ูาสถานาร์แล้ว
มิิเวลาำลัปั่นป่วน พลัธาุบริเวนั้นำลัถูแ้ไ อย่าผิปิ...
โยผู้ที่มีทั้พลัเวท และ วามรู้ อย่าที่ไม่มีใรเทียบไ้ เวอร์มิน... ันว่า...
นี่ือสาเหุ..."
เ็หนุ่มผิวแทนพู้วยเสียแผ่วเบาทว่าเ็มไป้วยวามึเรีย
ล้ามเนื้อรอบวาและมับระุไม่หยุราวับะประท้วว่าใ้านมันหนัเินไป
หาแ่ใบหน้าอระ่ายาวนั้นลับเ็มไป้วยรอยยิ้มที่เปี่ยมไป้วยวามมั่นใ
เมื่อเ็หนุ่มบ้านนอที่เ้าเมือมาไม่ถึสามเือน สามารถหาสาเหุอปัหาที่รู
อาารย์ และ สภานัเรียน ้อใ้เวลามาว่าหนึ่เือนเพื่อหาำอบ ทั้ทุมเทเวลา
ทรัพยาร และเินรา
แ่ลับหาำอบ้าว่าเ็หนุ่มที่เพิู่เอสารบับแร็สามารถหาำอบไ้
ภายในพริบาเียว...
"ในเมื่อรู้เรื่อแล้ว็ี
วันที่20ันไปรับ"
เธอปิหน้าอโฮโลแรมเมื่อเห็นว่าไม่ำเป็น้ออธิบายอะไรเพิ่มเิมอีแล้ว
ร่าอระ่ายที่ินนมเสร็พูอย่าร่าเริ เินไปยัประูทาเ้าที่เปิอ้า้วยฝีมือ(เท้า)
อเธอ ่อนที่ร่าอระ่ายาวะหยุึ๊ ราวับลืมสิ่สำัอะไรบาอย่า เวอร์มินยิ้มอย่าอารม์ี่อนที่มือเล็ๆในร่าระ่ายอเธอะหยิบเอาแผ่นระาษออมาสอสามแผ่น
"อ้ออีเรื่อหนึ่
เอาใบพวนี้ไป้วย ั้แ่วันที่ 24นถึ 31 มาส์ มีเ้า่ายนรผู้สอบไม่ผ่านะถูไล่ออ
โีนะ"
สายลมอ่อนพัพาเอาระาษในมือปลิวว่อนไปยัพวเาทั้สาม
่อนที่เสียแอร์ทริประำัวอระ่ายอมวนะระเบิออ
ระาร่าเล็ให้หายไปในพริบาราวับสายลม
ทิ้ให้สามหนุ่ม้อมอระาษสีาวสรูปเ่าัวเล็ในมือ้วยวามสั่นเทา
"เ้า่ายปีหนึ่
พบปะรุ่นพี่ปี3"
าานพูออมาเบา
่อนที่ร่าอวบอ้วนะร้อโวยวายออมาั้อ
ราวับไม่อยาะเื่อว่านเอ้อมายุ่เี่ยวับเรื่ออะไรแบบนี้
ในะที่สอหนุ่มผู้พบเอเรื่อหนัว่านั้น
นหนึ่ำลัยืนนิ่้วยแววาเหม่อลอยราวับไม่อยาไป อีนหนึ่ำลันอนแผ่หรา ใบหน้ามายยิ้มร่า้วยวามสบายใปนเรียเมื่อะไ้เอับอะไรใหม่ๆ
"านนี้ สนุแน่"
"ท่าน MIAEL ้ออบสิ่ที่้าทำ
"
ร่าอทหารเรือนายหนึ่ำลันั่สมาธิอยู่ลาป่ารอันมืมิ แม้แ่แสสว่าาวอาทิย์็ไม่อาสอลมาถึพื้นไ้โยทั่ว ใบหน้าอายนนี้นิ้สบราวับพระที่ำลัปิบัธรรม ารแ่ัวที่ัับสถานที่แห่นี้ ทำให้ายรหน้าูแปลประหลามาึ้นไปอี
เบื้อหลัอเาือที่มาอเสีย'หัวเราะที่ั้อไปทั่วผืนป่า ร่าอสรีผมทอในุสีาวำลัหัวเราะออมาอย่าแผ่วเบาลั๊วไป้วยเสียอเหล่าวิาธาุทั้หลาย ที่ำลัู่ร้ออย่าเรียวราหิวโหย
ไอเวทประหลาระเหยออมาาผืนินนปูนูน ร่าอมนุษย์ประหลาที่ผุึ้นมานั้นูน่าลัวราวับ้อนินเินไ้ มันเลื่อนไปมารอบัวายนนั้นราวับว่าำลัปป้ออะไรบาอย่า ร่าอมนุษย์ที่ทำาโลนอ้าปาว้าอย่าน่ายะแย หยโลน้อนให่หยลพื้นัแป๊ะ แป๊ะ
บริเวโยรอบยัปราเหล่าธาุทั้หลายที่เป็นทาสอทหารเรือนนี้
เปลวเพลิรูปร่าเ็น้อยวิ่ไปมาเผาไหม้้นไม้ไปทั่วบริเว
้อนวารีหลาย้อน ทั้ให่และเล็ระโไปมาราวับมีีวิูน่ารั ถ้ามันไม่มีิ้นส่วนอมนุษย์ที่ลอยเว้อยู่ภายในร่าอพวมัน อวัยวะที่อยู่ภายในนั้นยัสใหม่
ปลายนิ้วหมุนไปามแรระโโลเ้นอพวมัน
ศรีษระยัลืมาและหลับาอยู่ภายในเหมือนยัมีีวิ
บาัวแานไป้วยโลหิอผู้าย
้นไม้ใบห้าในป่านั้นล้วนแปลพิลิไปหม ้นไม้ที่ออผลเป็นริสัลระเบิออเพียแ่ผีเสือบินไปสัมผัส มันระเบิิ่อันเป็นลูโู่น่าลัวัสะท้านไปทั่วราวับภูเาไฟระเบิ ผืนห้าสีม่วที่เ็มไป้วยลิ่นหอมหวาน หาแ่ลายเป็นปาอพืินนนามหึมา เสือเี้ยวาบัวโที่เินไม่ทันระวัถูราอาาศอ้นไม้ประหลาอี้นหนึ่พัวพันเาะที่มันำลัระโ้าม้นไม้ ราไม้เบาะบาเาะหนัสูบเนื้อนแห้รอบสลายเป็นผธุลีปลิว่อนไปทั่ว
บรรยาาศแห่วามายแพร่ระายไปทั่วป่ารแห่นี้ เห็ราสีแสุาวูน่ารัผุึ้นรอบๆทะเลสาบและหนอบึ มันปล่อยวันสีมพูออมาไม่หยุ บมีเาัวหนึ่ระโเาไปใล้วันนั้นอย่าหลใหล หาแ่ร่าายที่สัมผัสวันนั้นลับละลายเหลวแหลไปในทันที เหลือแ่เพียระูสีาวอมเหลือโพล่ออมาพร้อมับวิาที่หลุออาร่า
ทหารเรือปริศนาลืมาึ้นมาอย่า้าๆ
วาสีาวโพลนลิ้ลอลับมาเป็นปิ เผยนัยน์าสีทอออมา
ุทหารเรือสีาวบริสุทธิ์ถูถอทิ้ไว้ใล้ๆอย่าไม่ยี่หระ รหน้าอเานั้นปราร่าายรานหนึ่ในุเินป่าสีาี
ร่านั้นูบผอมราวับมัมมี่ ใบหน้าแห้รัเ็มไป้วยเลืออเาเอ ร่านั้นทิ้ัวลมาา้นไม้ ศรีษะบวมปูราวับะระเบิออมาไ้ทุเมื่อ
" AKRASIEL "
เาเปล่เสียประหลาออมาเบาๆ
แสสีทอโปรยปรายลมาบนร่าอเาเราวับอบรับำพูนั้น พลัเวทสีทอปลี่ยนุทหารเรือสีาวให้ลายเป็นเสื้อผ้าทีู่ทะมัทะแม
เสื้ออั้เนื้อหนาสีาวหายไปามสายลม ปราเสื้อแนสั้นรัรูปสีาวับาเทหารลายพลา
เาสวมหมวอทหารเรือไว้ราวับมันเป็นสัลัษ์ที่้อรัษา มันเ็บ่อนผมยาวสีทออนเอาไว้ไม่ให้ใรสัเุเห็น
ใบหน้าหล่อเ้มแบบะวันมอมายัายราที่ถูแวนออยู่บน้นไม้อย่าเวทนา
"้าแ่พระมาราบนสวรร์
โปรอภัยให้แ่้า้วย"
เาวัมือเป็นรูปไม้าเนอย่าลวๆ ไอเวทสีทอไหลมายัมือทั้สอออเา มือหนาาวสะอาราวับนระูลผู้ีนั้นปราาั่สอแนนาให่ และ
้อนโลหะสีทออร่ามที่ลอยไปรอบาั่อย่าสวยาม พลัเวทไหลเวียนไปยัแผ่นหลัอเาอย่าใ รอยสัรูปาั่สอแนเปล่ประายอบรับ่อพลัมหาศาล เผย ปีสีาวบริสุทธ์ที่ลี่ัวออมาาแผ่นหลัาวเนียนอายหนุ่มนนี้
ร่าอสรีที่ห่อหุ่มไป้วยเวทสีทอบริสุทธ์ะปราัวึ้น นัยน์าสีทอมอายรหน้าอย่าเรียบเย ท่อนแนเล็เนียนนุ่มโอบอร่าอายรหน้าอย่าไร้อารม์ ไอเวทเ้ม้นที่ออมาาัวนานั้นระุ้นให้ธรรมาิโยรอบบิเบี้ยว ้นไม้แัวและเิบโอย่าพิศาร บาแยอ บาปรามเี้ยว บามสู่ิน
"อรา นนี้ใ่ไหม ศาสราารย์ เมนเล ลันเเรีย"
เทพีสีทอพยัหน้าเบาๆ ายหนุ่มหันมามอเธอ้วยแววาหลใหล ปลายนิ้วอทหารเรือี้อนโลหะอไป มันฝััวลไปในร่าอายรา ทันในั้น าั่สอแนในมือพลันสั่นลอนเหมือนมีอะไรมาถ่วุลย์ วเนรอายหนุ่มผิวาวับ้อไปยัร่าที่แห้เหี่ยวใ้ิ่ไม้ ่อนที่มือหนาะวาลูโลหะลไปบนาั่อย่า้าๆให้มันลับมาสมุลย์ันราวับำลัั่วีวิอายรานาม เมนเล
" ้วยศรัทธาแห่้า ริเอร์ อวิวอน่อเทวูแห่วามเท่าเทียมบนสวนสวรร์
้าอมอบายถวายวิาให้แ่ท่าน โปรประทานพระพรให้แ่้า เปลี่ยนผืนปพีเป็นทุ่ห้าอันอ่อนนุ่ม แปรเปลี่ยนสายลมเป็นไออุ่นแห่วะวัน แปรเปลี่ยนเือนวันให้ลับืน"
" าเนิ่ไร้ั้ว "
ายนามริเอร์เอ่ยบทเวทอย่าแผ่วเบา วเวทสีทออร่ามยายออาุที่ยื่นอยู่เป็นรูปไม้าเน รปลายอมันแยอออไปเรื่อยๆราวับิ่ไม้ ร่าอายราแระายราวับแ้วผลึปลิวว่อนไปทั่วผืนป่า พร้อมับเสียร้อำรามอสัว์แห่อีาลที่ั้อไปทั่วราวับำลัรออยมาเนิ่นนาน
้นไม้ที่วเวทเลื่อนผ่านพลันเิบโอย่ารวเร็วราวับมีเทพธิาสถิ ราไม้นาใหุ่ั่ไส้เือนยัษ์ทะลุทะลวไปทั่วผืนินนปพีสะเทือน เหล่าสัว์ทีู่ธรรมาลับแปรเปลี่ยนไป้วยอำนาอเวทมนร์ ร่าอสรีนามอรา หลับาลอย่าแผ่วเบาราวับว่าไม่อยาเห็นโลที่บิเบี้ยวไป้วยอำนาอายรหน้า
หาแ่รอยยิ้มอเธอนั้นลับผุึ้นมาอย่าไร้ารวบุม
ายหนุ่มหันหลัให้ับภาพรหน้าเหมือนับไม่อยาให้เธอเห็น ท่อนแนแร่เหมือนหิมผาแ่อ่อนนุ่มยามสัมผัสโอบ่อนร่าบาทีู่เลือนราเอาไว้แน่น ่อนที่ปีสีาวบริสุทธิ์ะโผบิน นำพาร่าอายหนุ่มผมทอึ้นสู่ฟาฟ้า พลัเวทสีทอแพร่ยายไปทั่วผืนป่า
เปลี่ยนป่ารัให้ลายเป็นสีทอสุสว่าราวับ้อแสสุริยัน...
.
.
.
อโทษรับที่หายไปนาน ประมาสัปาห์่ออน้าไปไหมเนี่ย สำหรับไรท์ว่า้านะ อนนี้บ้านผมใล้เสร็แล้วรับที่ำลั่อเิม ผมิว่าอีไม่นานะลับมาอัพไ้เร็วึ้นยัไ็อโทษ้วยนะรับ อบุสำหรับทุอมเมนท์เ่นเย ะพันาึ้นเพื่อให้นัอ่านทุท่านมีวามสุ สนุ และอินับโลอเวโร่านะรับ สวัสียามเย็นรับ
ความคิดเห็น