เล่ห์รัก มัดใจ

ลำดับตอนที่ #2 : จุดเริ่มต้น

บทที่ 2

ตอนนี้พบรักถูกตุลาการพามาที่คอนโดของเขาเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มประคองหญิงสาวมาไว้บนโซฟาตัวยาวอย่างทุลักทุเล

“แม่คุณ เห็นตัวนิดเดียวแต่เล่นเอาเหงื่อตกได้เหมือนกันแหะ” เขาว่าพลางปลดกระดุมเสื้อจนเห็นมัดกล้าม

“พี่ธี อืม พี่ธี พบปวดหัว พบร้อน พี่ธีช่วยพบหน่อยพบไม่ไหวแล้ว”หญิงสาวพูดทั้งที่ยังหลับตา มือไม้ดึงทึ่งเสื้อผ้า อย่างรำคาญ

“อะไรกันครับ คนสวยคิดจะยั่วกันหรือไง ไม่ต้องรีบนะครับยังไงคืนนี้ก็อีกยาวนาน รอผมไปอาบน้ำเย็นๆในอ่างก่อนดีกว่านะ” ตุลาการพูดพร้อมกับมองเธอด้วยสายตาหวานฉ่ำ

ตุลาการที่เห็นว่าหญิงสาวยังคงเมามายนัก จึงจัดการนำผ้าชุบน้ำผสมน้ำหอมมาช่วยเช็ดตัวให้เธอ เพื่อว่าอาการเมาจะได้สร่างซาขึ้นมาบ้าง ภาพสาวน้อยที่หลับตาพริ้มอย่างน่ารักทำให้ตุลาการอดใจที่จะลองจุมพิตเธอเบาๆที่แก้มนวลไว้ไม่ได้�� ��������

ไหนจะริมฝีปากจิ้มลิ้มนั้นอีกช่างขยันส่งรอยยิ้มหวานๆมาให้ไม่ขาด พูดไม่ทันขาดคำพบรักซึ่งกำลังขาดสติเพราะอะไรบางอย่างที่เมฆาให้กิน ทำให้เธอปรือตามองตุลาการอย่างอ้อนๆ ปฏิกิริยาดังกล่าวทำให้ตุลาการยิ้มออกมาอย่างพอใจ แต่ตุลาการรู้ว่าตอนนี้เขาไม่อาจหักห้ามใจได้อีกต่อไปแล้ว

“คุณรู้ตัวไหม คุณพบคุณทำให้พบร้อนไปหมดแล้วรู้ไหม สงสัยคุณคงมีประสบการณ์ไม่เบา”เขาบอกกับเธออย่างหลงใหลพลางตะครองใบหน้าเธออย่างทะนุถนอม มอบจุมพิตให้อย่างมิอาจห้ามใจ

“พบ คุณน่ารักมากเลยรู้ไหม”เขากล่าวชมสาวน้อยในอ้อมแขนอย่างพอใจกับความออดอ้อนของเธอ

����������� ���ตลอดทั้งคืนทั้งเขาและเธอปล่อยให้อารมณ์แห่งความเสน่หาอยู่เหนือเหตุผลทั้งปวง โดยที่พวกเขาไม่อาจล่วงรู้เลยว่านับตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป อารมณ์ชั่ววูบนี้จะเปลี่ยนแปลงชีวิตพวกเขาไปตลอดกาล

��������� �“คุณพบ ผมขอโทษ ผมไม่รู้ว่าคุณไม่เคยมาก่อน” เขาบอกอย่างอ่อนโยน พลางจุมพิตที่หน้าผากเธออย่างอ่อนโยนหลังจากที่เขารับรู้ด้วยตัวเองแล้วว่าสาวน้อยในอ้อมกอดไม่เคยต้องมือชายใดมาก่อน

� � ขณะที่ชายหนุ่มพูดปลอบหญิงสาวอยู่นั้น พบรักเองที่กำลังตกอยู่ในฤทธิ์ของเสน่หา บวกกับฤทธิ์ของยาที่ได้รับ ก็ให้ความร่วมมือกับชายหนุ่มอย่างดี ทั้งๆที่ภายในใจของเธอกำลังต่อต้านเขาอยู่อย่างสุดกำลัง แต่จะมีประโยชน์อะไรเล่าในเมื่อตอนนี้ร่างกายของเธอตามใจเขาทุกอย่างไม่ว่าเขาจะทำอะไร ร่างกายเธอก็ตอบสนองเขาเช่นกัน

� � หลังจากค่ำคืนแห่งความผิดพลาดผ่านไป พบรักก็หลับไปอย่างเหนื่อยอ่อน ตุลาการซึ่งนอนอยู่ข้างๆก็ขยับเข้าไปกอดเธอไว้ในอ้อมอก พลางคิดว่า หากพบรักไม่โกรธเขามาก เขาอาจจะลองคบกับเธอสักพัก อย่างน้อยเขาก็เป็นคนแรกของเธอคงไม่ใช่เรื่องยาก ที่จะตกลงกัน ไม่นานเขาก็หลับตามไปอีกคน

10.00น. บริษัทเอนเตอร์เทนเม้นจำกัด

“แจงๆ”เสียงกมลาเรียกลูกน้องที่นั่งข้างๆพบรักเสียงดัง

“ค่ะ พี่กบ”

“วันนี้เธอเห็นยัยพบมาทำงานหรือยัง”กมลาถามอย่างสงสัย

“ยังเลยค่ะ พี่กบ” แจงซึ่งอยู่แผนกเดียวกับพบรัก ตอบขณะที่เงยหน้าจากคอมพิวเตอร์

“สงสัยจะหนักมาไม่ไหว”กมลาพูดอย่างไม่สงสัยอะไร

12.30 น. คอนโดตุลาการ

“อืม ทำไมปวดหัวอย่างนี้นะ”พบรักพึมพำ

“ตื่นแล้วเหรอคุณ”ตุลาการทักพลางขยับตัวมองหญิงสาวอย่างเอ็นดู

พบปวดหัวจังเลย พี่ธี”เธอตอบและเอนศีรษะไปที่ไหล่ของชายหนุ่มอย่างอ้อนๆ

“ตื่นมาก็อ้อนเลยนะคุณ จะยั่วกันหรือไง” ตุลาการพูดจบก็จุมพิตแก้มเธออย่างหมั่นเขี้ยว

ทันทีที่ตุลาการหอมแก้มพบรัก หญิงสาวถึงกับตกใจลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็วด้วยไม่เข้าใจว่าเหตุใด พี่ธีถึงทำแบบนี้กับตน แต่เพียงแวบแรกที่เธอประสานสายตากับตุลาการ และพบกับสีหน้าและแววตาที่แสดงอารมณ์ปรารถนาออกมาอย่างไม่ปิดปังของเขา เธอถึงกับกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ

“กรี๊ด”

“แกเป็นใคร เข้ามาอยู่ในบ้านพี่ธีได้ยังไง”

“ใจเย็นๆก่อนสิคุณ ฟังผมอธิบายก่อนสินี่ห้องผมเองไม่ใช่ห้องของใคร” ตุลาการพยายามอธิบายอย่างใจเย็น

“ก็เมื่อคืนเราเจอกันที่ผับไง แล้วคุณกับผมก็มาต่อกันที่ห้องของผมไงล่ะ แล้วคุณรู้อะไรไหมว่าเมื่อคืนนี้เรามีความสุขกันมากแค่ไหน” เขาพูดพร้อมกับจับปอยผมของเธอมาสูดดมอย่างกวนๆ

“ไม่จริง ไม่จริงก็เมื่อคืนพี่ธีไปเจอชั้นที่ผับและพาชั้นกลับบ้านต่างหาก”เธอเถียงอย่างไม่ยอมแพ้

“ฮึๆ”ตุลาการหัวเราะในลำคอ

“คุณคงเมามากจนลืมไปแล้วหรือว่า ตัวคุณเองนะเต็มใจมากับผมเอง ลองนึกดูดีๆสิคุณพบ”

����������สิ้นคำบอกเล่าราวกับมีเข็มนับพันพุ่งมากลางใจ ภาพเหตุการณ์ที่ดูเหมือนจะลางเลือนในความคิดกับแจ่มชัดขึ้นมาในหัวสมองแทบจะในทันที ��พบรักนั่งชันเข่าซบหน้าลงปล่อยน้ำตาให้รินไหล เธอรู้สึกสับสนงุนงงไปหมด กับเหตุการณ์ตอนนี้ จะเป็นไปได้อย่างไรกันที่เธอจะเต็มใจ แต่พลันเธอก็นึกถึงเหตุการณ์บางอย่างขึ้นมาได้ มันก็คือตอนที่เธอและเขากำลังมีอะไรกัน หญิงสาวหน้าซีดเผือดเงยหน้ามองเขาอย่างโกรธเกี้ยว แล้วพูดว่า

“แก ไอ้คนชั่ว ไอ้คนเลว แกขมขืนชั้น” เธอว่าพร้อมกับทุบตีเขาอย่างเจ็บแค้น

“นี่คุณหยุดได้แล้ว ผมไม่ได้ขืนใจใครทั้งนั้น แต่เรื่องเมื่อคืนเป็นความเต็มใจของเราต่างหาก” เขาว่าพร้อมกับจับแขนทั้งสองข้างของเธอไว้

“แต่เห็นว่าผมเป็นคนแรกของคุณ เราลองมาคบๆกันสักระยะก่อนก็ได้นะ หรือถ้าคุณไม่ต้องการจะเรียกร้องเท่าไหร่ก็บอกมาแล้วกัน”

“แกมันไม่ใช่คน แกมันเลวที่สุด ที่ผ่านมาชั้นจะถือซะว่าให้ทานแล้วกัน” เธอว่าด้วยน้ำเสียงเย็นชา แววตาแววระยับด้วยหยาดน้ำตาแห่งความเสียใจ

เมื่อได้ฟังถ้อยคำที่เธอ บริภาษใส่ เขาถึงกับโกรธจัดคนอย่างนายตุลาการไม่เคยต้องมีผู้ที่ไหนมาให้ทาน มีแต่เขาเองที่จะโปรยทานให้กับผู้หญิงต่างหาก ว่าแล้วเขาก็กดเธอลงที่เตียงและพูดด้วยน้ำเสียงโกรธเกี้ยวเย็นชาไม่แพ้กันว่า

����������“ก็ดีในเมื่อเธอใจดีขนาดยกพรหมจรรย์ให้ชั้นเป็นทาน เมื่อคืนชั้นก็ยังไม่อิ่มเท่าไหร่ถ้าชั้นจะขอทานจากเธออีกสักหน่อยเธอก็คงไม่ว่าอะไรใช่ไหม” กล่าวจบเขาก็จุมพิตเธออย่างดุดันไม่มีอีกแล้วความอ่อนโยนจากเขาในเมื่อเธอว่าเขาเป็นโจรชั่ว ปล้นสวาทเธอ เขาก็ยินดีจะสวมบทบาทนั้น บัดนี้ตุลาการได้ลงทัณฑ์หญิงสาวอย่างโหดร้ายที่สุดเขาระดมจูบเธอไปทั่วร่าง มือทั้งสองข้างพยายามผลักดันมารร้ายออกจากร่างของตนสุดกำลัง� แต่การกระทำดังกล่าวกับยิ่งกระตุ้นความโกรธของเขาให้โหมแรงขึ้น เขาจึงใช้เนกไทมัดแขนเธอไว้ที่หัวเตียง จุมพิตแล้วจุมพิตเล่าที่เขามอบให้ราวกับจะลงทัณฑ์ให้เธอมอดไหม้

“พบ ผมขอโทษ คุณเจ็บมากไหม” ตุลาการพูดขณะลูบไล้มือหยาบไปตามแก้มนวลที่ชุ่มไปด้วยน้ำตา

“ไม่ต้องมาจับตัวชั้น” พบรักพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาพลางพลิกตัวหนีชายหนุ่มอย่างรังเกียจ

“พบถึงเวลาที่เราควรจะมาพูดคุยกันด้วยเหตุผลแล้วนะ ว่าเราจะจัดการเรื่องนี้ยังไง”เขาจับเธอพลิกกลับมาและมองหน้าเธอด้วยสีหน้าจริงจัง

“ชั้นไม่ต้องการเรียกร้องใดๆทั้งสิ้น ที่ผ่านมาจะถือซะว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน และหากต้องเจอกันข้างนอกก็ขอให้เราทำเป็นไม่รู้จักกันก็พอแล้ว” เธอพูดด้วยสีหน้าและแววตาจริงจัง

“พบแล้วคุณจะทำได้เหรอ คุณจะลืมเรื่องของเราได้หรือ” ตุลาการถามด้วยความสงสัยแม้ในใจลึกๆแล้วเขาไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าเขาพึงพอใจในตัวหญิงสาวไม่น้อยแต่ที่เธอปฏิเสธเขาอย่างไร้เยื่อใยนี้อาจเป็นเพราะเธอมีคนรักอยู่แล้วก็ได้หรือจะเป็นคนๆเดียวกับเมื่อคืนที่เธอ พร่ำเพ้อหา เมื่อคิดถึงตรงนี้ในใจเขากลับรู้สึกหวงแหนเธออย่างประหลาดเธอเป็นของเขา ของเขาคนเดียวตราบใดที่เขายังไม่ยอมปล่อยใครหน้าไหนก็อย่าหวังมาแย่งของๆเขาไปได้

“ที่คุณพูดแบบนี้ คุณคงคิดว่าไอ้ผู้ชายของคุณคงจะรับได้ใช่ไหมที่ผู้หญิงของมันไม่ใช่ผู้หญิงบริสุทธิ์อีกต่อไปแล้ว” เขาว่าน้ำเสียงประชดประชัน

“นั่นมันก็เป็นเรื่องส่วนตัวของชั้น คุณไม่มีสิทธิ์มายุ่ง เท่าที่ผ่านมาชั้นก็ให้คุณมากเกินพอแล้ว” พูดจบเธอก็ลุกขึ้นจากเตียงเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

เมื่อเข้ามาในห้องน้ำพบรักก็ปล่อยน้ำตาที่ถูกกักเก็บไว้หลั่งไหลออกมาอย่างสุดกลั้น ภาพต่างๆนานาก็หลั่งไหลเข้ามาในหัว ราวกับฉายภาพซ้ำ เธอเปิดน้ำรดตัวขัดถูจนเนื้อตัวแดงไปหมด เพียงเพื่อหวังว่าจะล้างกลิ่นคาวโลกีย์ออกไปให้หมด แต่ทุกอย่างก็สายเกินไปแล้วเธอไม่ใช่พบรักคนเดิมอีกต่อไปแล้ว แต่จะมีประโยชน์อะไรเล่าน้ำตาไม่อาจเรียกสิ่งที่สูญเสียไปแล้วกลับคืนมาได้� ในเมื่อเรื่องนี้มันคือความผิดพลาดเธอจะไม่มีวันให้มันมาทำลายชีวิตได้อีกแล้ว ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะเสียน้ำตา คิดได้ดังนั้นพบรักก็ลุกยืนขึ้นปาดน้ำตา อาบน้ำชาระล้างตัวเองให้สะอาดที่สุด แต่งตัวให้เรียบร้อยและเดินออกมาจากห้องน้ำอย่างทระนง
�

“คุณจะไปไหนนะ พบ” เขาถามเธอขณะที่สายตามองสำรวจเธออย่างสงสัยในท่าที

“ชั้นจะกลับบ้าน” เธอว่าพลางก้าวออกจากห้องนอนของชายหนุ่ม

“เดี๋ยวก่อน เรายังคุยกันไม่รู้เรื่องเลยนะพบ ” เขาว่าพลางคว้าข้อมือเธอไว้

“ปล่อยชั้นค่ะ ชั้นบอกแล้วไงว่าขอให้จบเรื่องนี้ตรงนี้ ชั้นไม่เรียกร้องใดๆทั้งสิ้นและจากวันนี้ไปเราไม่เกี่ยวข้องกันอีก คุณจำไว้แค่นี้ก็พอแล้ว อ้อแล้วอีกอย่างไม่ว่าคุณจะเห็นด้วยหรือไม่ชั้นไม่สนใจขอแค่คุณไปจากชีวิตชั้นก็พอแล้ว” พูดจบเธอก็แกะมือเขาออกจากแขนเธอแล้วก้าวออกไปจากห้องเขาให้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้ เมื่อลงมาถึงข้างล่างแล้ว เธอก็โบกแท็กซี่ มุ่งหน้าสู่บ้านทันที

������������� �เมื่อสองเท้าน้อยๆ ก้าวมาถึงอาณาบริเวณบ้านแล้วเธอก็ไม่รอช้าที่จะวิ่งขึ้นไปที่ห้องนอน โชคดีที่พ่อและแม่ของเธอออกจากบ้านเดินทางไปต่างจังหวัดตั้งแต่เช้าแล้ว เธอจึงไม่ต้องตอบคำถามว่าทำไมพึ่งกลับมาถึงบ้านเอาป่านนี้� พอเธอทิ้งตัวลงนอนพลันน้ำตามากมายก็เอ่อไหลมาอีกครั้งพบรักปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่พลางคิดว่าวันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่เธอจะร้องไห้� พลันสายตาเธอก็มองไปเห็นอะไรบางอย่างบนโต๊ะหนังสือ เธอจึงหยิบมันมาดู ก็ได้รู้ว่ามันคือตั๋วเครื่องบินจากเมธี ผู้ชายที่ไม่มีวันทอดทิ้งเธอ พบรักกอดตั๋วใบนั้นแน่นอย่างต้องการอ้อมแขนอันอบอุ่นของผู้ที่ส่งมา� และคิดว่าช่วงเวลาที่อยู่ที่เชียงรายเธอจะไปทำใจที่นั้นและจะกลับมาเป็นพบรัก คนที่ร่าเริงสดใสเหมือนเดิม

�

������������� ขณะเดียวกันหลังจากที่พบรัก ออกมาจากห้องของตุลาการแล้ว เขาก็ยังนั่งอยู่ที่โซฟาตัวเดิมไม่ได้ ขยับไปไหนเลยนานนับชั่วโมงแล้ว ในหัวคิดทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นด้วยความสับสน ทำไมผู้หญิงคนนี้ไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นๆที่ผ่านมา ผู้หญิงเหล่านั้นมีแต่คิดจะครอบครองเขา แต่พบรักกลับปฏิเสธมันอย่างไม่มีเยื่อใย ทั้งๆที่เขาเต็มใจที่จะ คบหาเธอต่อไป อีกทั้งน้ำเสียงแววตาที่เด็ดเดี่ยวจริงจังของเธอ มันช่างน่าโมโหนัก เธอต้องการจบ แต่เขาไม่คิดจะทำตามความต้องการของเธอ ดูซิว่าคนอย่างพบรักจะทำอะไรได้ ����ชั้นจะปล่อยเธอไปเริงร่าสักพักก่อนจะจับเธอกลับมาใส่กรงทองเก็บไว้ดูเล่นจนกว่าจะเบื่อ แล้วค่อยปล่อยไป� คิดได้ดังนั้นเขาจึงลุกขึ้นแต่งตัวออกไปข้างนอกอย่างสบายใจทันที

ณ ไร่กุหลาบคุณนายสมฤทัย

����������������หลังจากเหตุการณ์คืนนั้นผ่านไปพบรักก็เดินทางมาที่เชียงรายได้ 3 วันแล้วแต่สภาพจิตใจที่บอบช้ำของเธอก็ยังไม่ดีขึ้น เธอยังคงฝันร้ายทุกครั้งที่หลับตาจนเธอไม่กล้านอน มีบ่อยครั้งที่หญิงสาวมักจะเหม่อลอยจนคนรอบข้างอย่างคุณนายสมฤทัยอดรู้สึกเป็นห่วงไม่ได้ เย็นวันหนึ่งคุณนายถึงกับต้องลากเมธี ออกมายืนดูพบรักพร้อมกับกล่าวด้วยความกังวลใจว่า

“นี่ตาเมธี ลูกรู้ไหมว่าน้องเป็นอะไร ตั้งแต่มาคราวนี้แม่ยังไม่เห็นน้องยิ้มเลยสักครั้ง วันๆก็นั่งเหม่อลอยพูดด้วยก็ถามคำตอบคำ ข้าวปลาไม่ยอมกิน ผิดปกติมากๆเลยนะ เมื่อคราวที่แล้วตอนมายังไม่ทันนั่งเลยก็ขับรถตะลอนๆขึ้นเขา ลงห้วยตามติดแกอย่างกะตังเม พอกับมาถึงบ้านก็อ้อนแม่ให้ทำนู้นทำนี่ให้กิน พูดจ้อไม่หยุด แต่ลูกลองดูสภาพน้องแกตอนนี้สิยังกับผีดิบ น้องมีปัญหาอะไรหรือเปล่าไปถามให้แม่ทีเถอะ”

“ครับแม่ เดี๋ยวผมจะถามน้องเองแม่ไม่ต้องห่วงหรอกครับ บางทีอาจจะไม่มีอะไรมากก็ได้ คุณแม่อย่าเพิ่งกังวลไปเลยครับเดี๋ยวจะป่วยไปอีกคน” เมธีกล่าวให้มารดาสบายใจ แต่ตัวเขาเองกับคิดไม่ต่างจากมารดานัก แต่จำเป็นต้องพูดไปแบบนั้นเพื่อความสบายใจของท่าน

����������ตอนนี้หญิงสาวกำลังนั่งเหม่อลอยอยู่ที่ซุ้มกุหลาบเถาสีสดบริเวณบ้านของเมธี ซุ้มนี้เมธีทำให้เธอเมื่อปีที่แล้วเพียงแค่เธอบอกว่าอยากได้ซุ้มกุหลาบสวยๆไว้นั่งเล่นยามที่มาพักผ่อนที่ไร่ พี่ชายอย่างเขาก็ทำให้ ราวกับเนรมิตสร้างความประทับใจให้เธอยิ่งนัก

“พบค่ะ” เมธีเรียกพร้อมกับแตะมือพบรัก

ปฏิกิริยาดังกล่าวพบรักซึ่งนั่งเหม่ออยู่ถึงกับสะดุ้งสุดตัว ใบหน้าซีดเผือด แต่เมื่อเห็นว่าเป็นเมธีก็ถอนหายใจออกมาอย่าง ����โล่งอก สร้างความแปลกใจแก่เมธียิ่งนัก

“พบทำไมต้องตกใจขนาดนี้ด้วย เป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ” เขาถามน้ำเสียงงุนงง

“ปะ เปล่า ค่ะ พอดีพบคิดอะไรเพลินๆพี่ธีมาแตะตัว พบนึกว่างูหล่นใส่เลยตกใจมากไปหน่อยค่ะ” เธอแก้ตัวน้ำเสียงเร็วรัว

“ว่าแต่พี่ธี มีอะไรหรือเปล่าค่ะ”

“พี่ต่างหากที่ต้องถามเรา ว่าเป็นอะไรหรือเปล่าเพราะตั้งแต่มาเนี่ย พี่เห็นวันๆเราเอาแต่นั่งอมทุกข์ จนคุณแม่ท่านเป็นห่วง เราจะแย่อยู่แล้ว มีปัญหาอะไรก็ปรึกษาพี่ได้นะอย่าเก็บไว้คนเดียว ยังไงๆเรามันก็พี่น้องกันถึงจะไม่ใช่สายเลือดเดียวกัน แต่พี่ก็คิดว่าพบคือน้องสาวที่คลานตามกันมาของพี่นะ” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แววตาสื่อถึงความจริงใจ มือสากลูบศีรษะหญิงสาวอย่างรักใคร่จริงๆ

เมื่อฟังสิ่งที่เมธีพูดจบ พบรักถึงกับปล่อยน้ำตาออกมาอย่างสุดกลั้น ความมืดมนที่เธอเคยเดนเพียงลำพังบัดนี้ กลับมีแสงสว่างที่อบอุ่น มาส่งแสงทำให้เธอพบหนทางข้างหน้า เธอจึงซุกหน้าร้องไห้กับอกของเขาเหมือนเด็กน้อยที่พลัดหลงกับผู้ปกครองแล้วหากันเจอ

“พี่ธี พี่ธีขา พบพบ พบเสียใจ พบไม่รู้ว่าต่อไปพบควรทำอย่างไรต่อไปดี” หญิงสาวร้องไห้สะอึกสะอื้นราวกับเด็กหญิง

“เล่าให้พี่ฟังได้ไหม ว่ามันเกิดอะไรขึ้น” เขาปลอบอย่างอ่อนโยน

“พบไม่อยากพูดถึงมันค่ะ พบอยากลืม อยากลืมมันไปให้ไวที่สุด”

“ไม่เป็นไร ถ้าพบไม่อยากเล่าก็ไม่ต้องเล่า ตอนนี้พบต้องเข้มแข็ง ที่ผ่านมาไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรถือซะว่ามันเป็นแค่ฝันร้าย พอพบตื่นขึ้นมาก็จะมีอานพ อาดารา มีพี่ และก็คุณแม่ใหญ่คอยอยู่ข้างๆพบเสมอ” เขาให้กำลังใจเธออย่างอ่อนโยน น้ำเสียงนุ่มทุ้มข้างหูที่เจือไปด้วยความรักและความหวังดีของเขาทำให้ พบรักคิดได้ว่า เรื่องที่ผ่านมานั้นคืออดีตที่ไม่อาจแก้ไข แต่ตอนนี้เธอควรอยู่กับปัจจุบัน อยู่กับคนที่ไม่มีวันทอดทิ้งเธอ หญิงสาวจึงเงยหน้าขึ้นจากอกของเมธี ปาดน้ำตาอย่างลวกๆ สบตากับพี่ชายแล้วให้คำสัญญาว่า

“พี่ธีค่ะ พบสัญญาต่อไปนี้พบจะเข้มแข็งจะไม่อ่อนแอ แบบนี้อีกแล้ว พบรักคนเดิมจะกลับมาคะ”

“ดีมากน้องสาวของพี่ ” เขาพูดและลูบศีรษะเธออย่างเอ็นดู แม้ในใจยังอดสงสัยไม่ได้ว่าน้องของเขาไปเจออะไรมา คงจะเป็นเรื่องหนักไม่ใช่น้อยที่เดียว แต่ถ้าเธอทำใจได้แล้วเขาก็จะไม่ขุดคุ้ยมันขึ้นมาให้ต้องหมองใจอีก

หลังจากที่ได้คุยกับเมธีคืนนั้นพบรักก็กลับมาใช้ชีวิต เป็นปกติอีกครั้งจนถึงวันที่ต้องเดินทางกลับมาทำงานตามปกติ �แม้ลึกๆในใจยังไม่ลืมเรื่องราวระหว่างเธอและตุลากรก็ตาม แต่เธอก็เชื่อว่าคงไม่นานนักหรอกทุกอย่างจะต้องกลับมาเป็นเหมือนเดิม �พบรักหมายมั่นด้วยจิตใจที่แข็งแกร่งขึ้นและพร้อมจะกลับมาเผชิญโลกแห่งความเป็นจริงอีกครั้งท

�