[fic kuroko no basket] เปลี่ยน

ลำดับตอนที่ #3 : [บทนำ] มุราซากิบาระ อัตสึชิ [แค่อยากให้อีกฝ่ายสนใจ...]

มุราซากิบาระ อัตสึชิ




โป๊กกก!!!

"!!"

...เอาอีกแล้ว 



สายตาทุกคนในห้องต่างก็ให้จ้องมาที่เขา

ทำไมกันล่ะ...

ก็แค่เขาเดินไม่ระวังจนหน้าผากชนกับขอบประตูเอง...

ทำไมต้องมองมาที่เขาอย่างกับสัตย์ประหลาดด้วย!!



"หวาๆๆๆ มุราซากิบารัจจิ!! ท..ทำไมเดินไม่ระวังเลย หัวโนรึเปล่าเนี่ย!!"

คิเสะ เรียวตะ เพื่อนร่วมห้องที่ควบตำแหน่งเพื่อนร่วมทีม(บาส)รีบวิ่งมาดูอาการเจ้าเด็กโข่งที่เดินไม่ดูตาม้าตาเรือจนเกิดเรื่องเจ็บตัวขึ้นมา ถึงนี่จะไม่ใช่ครั้งแรกก็เถอะที่เกิดเรื่องแบบนี้ ถ้าเอาจริงๆก็คือเพื่อนหัวม่วงของเขาคนนี้เดินชนขอบประตูทุกวันเลยแหละ แล้วแต่ว่าวันไหนชนมากชนน้อย (?)

"คิเสะจินนน เจ็บบบบบ..."

ชายร่างโตเริ่มเบะปากเหมือนจะร้องไห้ ทำเอาคิเสะที่กำลังจะพูดตักเตือนรีบกลืนคำพูดทุกอย่างไปเลย แล้วหันมานั่งปลอบใจคนไม่ระวังแทน

"ไหนๆ ขอดูหน่อยสิ อืม..ไม่เป็นอะไรมากหรอก แค่หัวโนนิดหน่อย เดี๋ยวก็หายเองแหละนะ เลิกร้องเถอะ เพื่อนๆมองกันใหญ่แล้ว ป่ะ..ไปนั่งที่กันก่อนเถอะ"

หลังจากที่ที่ลากอีกฝ่ายมานั่งที่ได้ก็เอานายแบบหนุ่มแทบหมดแรงไปเลย เพราะนอกจากจะไม่เดินแล้วยังจะมาเกาะเขาอีกต่างหาก ถึงเขาจะเป็นนักกีฬาที่แข็งแรงแค่ไหนก็ตาม แต่ถ้าต้องมาลากคนที่ส่วนสูงและน้ำหนักมากกว่าเขาขนาดนี้ล่ะก็คงต้องมีเหงื่อตกกันไปข้างล่ะนะ

โชคดีที่ตอนนี้หมดคาบเรียนไปแล้วเหลือแค่เก็บของในกระเป๋าเตรียมตัวไปซ้อมชมรมเท่านั้น จึงไม่มีครูเดินเข้าห้องมามองเขาด้วยสายตาเหมือนกับว่าเขาไปรังแกใครมาเพราะก่อนหน้านั้นมีคาบนึงที่มุราซากิบารัจจิเดินชนประตูแบบนี้ แล้วก็เดินมานั่งร้องไห้ใส่เขา พออาจารย์ประจำวิชาเดินเข้าห้องมาเห็นแบบนี้ก็รีบเค้นคอเขาใหญ่เลยว่าไปแกล้งเพื่อนทำไม

เขาไม่ได้ทำอะไรเลยนะ!!!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

"คิเสะจินนี่ตัวเล็กจังนะ..."

จู่ๆก็พูดประโยคนี้ขึ้นมาในระหว่างทางเดินกลับบ้าน ทำเอาคนถูกพาดพิงถึงกับคิ้วกระตุก

"หา?..นี่มุราซากิบารัจจิตั้งใจจะเหน็บฉันใช่มะ?? อีกอย่างนะ ฉันไม่ได้เตี้ยออกจะสูงด้วยซ้ำ!! ฉันสูง 171cm.นะ! เฮ้!! ฟังกันอยู่รึเปล่าเนี่ย!?"

คิเสะโวยวายเสียงดัง 

"นี่เรียกว่าว่าสูงแล้วเหรอ...."
.
.
.

ปึด..!!

"บ้าที่สุดเลย!! ไอ้ยักษ์บ้า!! บ้าๆๆๆๆ!! ฮึ่ยยยย....!!!!"

คิเสะโมโหจนหน้าแดงไปหมด ตะโกนว่าเสียงดัง และไม่ลืมฟาดขาตัวเองใส่หน้าแข้งอีกฝ่ายเสียเต็มแรง

"คิเสะจิน...เจ็บนะ...."

อาจจะเป็นเพราะทำหน้านิ่งเกินไป อีกฝ่ายเลยยิ่งโมโห และหน้าแข้งของเขาก็ถูกเตะอีกรอบ
.
.
.
.
.
.
.
หลังจากทานข้าวเย็นและของว่าง(หวานๆ)เสร็จ มุราซากิบาระก็อาบน้ำเตรียมตัวนอน...

บนหัวนอนเขามีกรอบรูป...เป็นรูปของคิเสะจิน

...เขาแอบชอบคิเสะจินมานานแล้ว ตั้งแต่ก่อนที่อีกฝ่ายจะเข้าชมรมบาสซะอีก เขาไม่เคยบอกความในใจให้รู้ จนกระทั่งต้องมานั่งเสียใจเมื่อรู้ว่าคนที่เขาแอบชอบมานานประกาศตัวว่าคบกับมิเนะจิน

ถึงจะรู้ว่าผิดกับมิเนะจิน แต่เขาก็คอยใช้โอกาสและข้ออ้างต่างๆเพื่อเพิ่มความสนิทสนมกับคิเสะจินให้มากกว่าเดิม ทั้งการสร้างสถานการณ์ในห้องเรียน ทั้งเรื่องชวนทะเลาะ ล้วนเป็นสิ่งที่เขาจงใจสร้างขึ้นมาเพื่อให้คิเสะจินสนใจเขา

ถึงแม้ว่าจะยังแพ้มิเนะจินและคุโระจินก็เถอะ...

หากไม่นับมิเนะจินที่เป็นคนรักล่ะก็ คนที่คิเสะจินมักจะให้ความสำคัญเป็นอันดับแรกก็คือคุโระจิน

ทั้งๆที่อีกฝ่ายไม่มีอะไรดีแท้ๆนอกจากความจืดจางจนหน้าขนลุกนั่น คิเสะจินทำไมถึงต้องคอยตามเกาะแกะตลอดเลย ทำไมถึงไม่เป็นเขา ทำไมถึงต้องเป็นเด็กคนนั้น?

ทำไม...?

"ถ้าฉันจืดจางเหมือนคุโระจิน คิเสะจินจะหันมาสนใจฉันบ้างมั้ย??"



อยากขอพรจากดวงดาว ขอให้พรุ่งนี้มีปาฏิหารย์เกิดขึ้น
.
.
.
.
.
.
.

ปาฏิหารย์เกิดขึ้นแล้ว...

-__-__-__-__-__-__-__-__-__-__-__-__-__-__-__-__-__-__-__-__-__-__-__-


จบพาร์ท มุราซากิบาระ อัตสึชิ

พาร์ทต่อไป คุโรโกะ เท็ตซึยะ






หายไปนานมากกกกกกกกกกกกก ต้องขอโทษจริงค่ะ
พอดีช่วงนี้รู้สึกเฟลไหนหลายๆเรื่องค่ะ (เจอเพื่อนแย่.....)

จริงๆรู้สึกว่าแต่งได้ยาวกว่านี้ แต่..ปวดหลังอ่ะ ;w; (เกี่ยว??)
รู้สึกบทนี้คีจังเวิ่นเยอะ 555

พี่ม่วงชอบคีจังงงง ฮิ้วววววว (แต่งเอง ฟินเอง 555)

ปล.ครกจืดจางแม้ยามถูกกล่าวถึง ถถถถถถถ //โดน fcครกเตะ