คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Hoon พี่ครับ เรามารักกันเถอะ! :: เป้าหมาย!? [2/8]
เป้าหมาย!?
ดวงตายิบหยีค่อยๆ ลืมขึ้นพลางบิดกายไล่ความขี้เกียจออกไป ปวดไหล่ขวาแปล็บๆ แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก ขาเล็กพาร่างกลมๆ ไปนั่งยังโต๊ะอาหารเมื่อได้กลิ่นหอมของข้าวผัดกิมจิที่พ่อ(แม่)ครัวคนเก่งกำลังง่วนอยู่หน้าเตาโดยมีแทมินเป็นลูกมือหั่นโน่นหั่นนี่ไม่ไกลนัก
“หอมจัง~” จมูกเล็กทำท่าฟุดฟิดจนคีย์อดไม่ได้ที่จะหันมาบิดจมูกโด่งรั้นนั้นเล่น
“พี่ล้างหน้าแปรงฟันรึยังเนี่ย”
“เรียบร้อยแล้ว” เสียงใสโกหกคำโตแล้วเหล่ตาไปยังคนถามเมื่อครู่ที่ดูยิ้มอย่างมีเลศนัยพิกล
“มีอะไรรึเปล่าคีย์วันนี้นายยิ้มแปลกๆ นะ” ตาเรียวรีเพ่งพินิจราวจับผิดในขณะที่นัยน์ตาหวานเลิกสูงอย่างคนไม่รู้ว่าไปทำอะไรผิดมา ก่อนจะเฉไฉไปเรื่องอื่นแทนเมื่อแทมินตักข้าวผัดกิมจิมาตั้งได้ทันเวลาพอดิบพอดี
อันที่จริงเจ้าตัวยกกระทะเทลงมาเพื่อช่วยคีย์ให้ทันเวลาต่างหาก
ก็รู้กันอยู่ว่าคีย์โกหกเก่งแต่...เหนือฟ้าย่อมมีฟ้าเพราะอี จินกิจับโกหกคนได้เก่งกว่าเครื่องจับพิรุธของตำรวจเสียอีก ความเก่งกาจนั้นทำเอาหลายๆ คนแนะนำว่าเลิกเป็นนักร้องแล้วไปเป็นหน่วยสืบสวนท่าทางจะก้าวหน้ามากกว่าเยอะ
“อ๊ะ!!! ข้าวมาแล้ว พี่จินกิไปนอนก่อนดีมั้ย”
“อ่า~ หิวแล้วนี่นา” เสียงใสออกปากอ้อนพลางทำไสหน้ากลมๆ ไปยังจานใหญ่ที่กำลังส่งกลิ่นเรียกน้ำย่อย ริมฝีปากอิ่มกลืนน้ำลายลงคอดังเอื้อกบ่งบอกว่าหิวจริงๆ จนคนที่มองอยู่โคลงศีรษะอย่างอ่อนใจ เนี่ยนะเมะ!!!
“โห...วันนี้มีข้าวผัดกิมจิเหรอเนี่ย”
ร่างสูงโปร่งที่คิวงานแน่นเอียดก้าวเข้าสู่ห้องครัวเพราะกลิ่นหอมๆ ที่ลอยออกมาด้วยอีกคน ตามมาด้วยคิม จงฮยอนที่ตามเข้ามาเพราะเหตุผลเดียวกัน
“วันนี้นายมีอัดสตาร์คิงส์นี่มินโฮ” คีย์เอ่ยทักเพราะเห็นว่าเพื่อนร่วมปีเกิดยังไม่ได้แต่งตัวเหมือนปกติ มินโฮส่ายหน้าน้อยๆ แล้วนั่งลงที่ตำแหน่งข้างๆ จินกิก่อนบอก
“เลื่อนเป็นตอนบ่ายๆ น่ะ พวกพี่ๆ เอสเจจะมาอัดด้วยแต่พี่เค้าติดงานเลยมาได้ตอนบ่ายแล้วพวกนายมีงานอะไรรึเปล่า”
“วันนี้ไปอัดรายการกับแทมินน่ะ”
“แล้วพี่จงฮยอนล่ะครับ”
“วันนี้พี่ก็มีอัดเพลงน่ะ” จงฮยอนเอ่ยตอบก่อนจะเริ่มจัดการกับอาหารตรงหน้าที่ส่งกลิ่นยั่วยวนมานาน
“แล้วพี่จินกิล่ะครับ เฮ้! พี่จินกินี่พี่จะกินไปหลับไปเหรอ” จบประโยคน้องตัวโย่งก็ต้องลงมือจับตัวพี่ชายให้ขึ้นมานั่งดีๆ เพราะไอ้อาการเอาหน้าวางลงบนโต๊ะพร้อมกับเคี้ยวข้าวทั้งๆ ที่หลับตาน่ะ มันเป็นภาพที่ไม่น่าดูเอาซะเลย
หรือจะพูดให้ถูกก็คือมันดูน่าตลกมากกว่า
“หือ~ ก็ง่วงอ่ะ แต่ก็หิวแล้วเมื่อกี้นายถามอะไรพี่นะ”
“ผมถามว่าวันนี้พี่มีงานอะไรรึเปล่า แต่ผมว่าพี่ไปนอนก่อนดีมั้ย?” ไม่วายที่จะออกปากแนะนำให้ตัวกลมไปนอนต่อ เพราะสภาพขอบตาบ่งบอกได้ดีว่าคนตัวเล็กนี่เพิ่งจะล้มตัวลงนอนเมื่อไม่กี่ชั่วโมงมานี้แน่นอน
“ตายังโตอยู่เลย ยังไม่นอนหรอกน่า” มือเล็กพยายามเลิกเปลือกตาขึ้นพร้อมเพื่อยืนยันจนคนทั้งหมดที่ฟังอยู่ชักอ่อนใจ เพราะที่พยายามน่ะมันไม่ช่วยอะไรเลย แทมินตักข้าวจานสุดท้ายแจกเสร็จก็ทรุดตัวลงนั่งพร้อมกับตอบแทนจินกิที่ตอนนี้กำลังเริ่มจะดำดิ่งสู่ห้วงนิทราไปเสียแล้ว
“พี่จินกิวันนี้ไม่มีงานน่ะเมื่อวานไปล้มมาที่ห้องซ้อม พี่ผู้จัดการเลยให้พักวันนึง”
“ล้มอีกแล้วเหรอ!!!” คีย์กับจงฮยอนแทบจะประสานเสียงกันเพราะอาทิตย์นี้อี จินกิวัดพื้นห้องซ้อมไปแล้วไม่ต่ำกว่ายี่สิบครั้ง! จงฮยอนกลอกสายตาขึ้นลงแล้วได้แต่ถอนหายใจเฮือก ทำอะไรไม่ได้เพราะมันเป็นนิสัยติดตัวของอี จินกิไปแล้ว
“แล้วพี่เป็นอะไรมากรึเปล่าฮะ” คีย์หันไปถามเจ้าตัวที่ตอนนี้นอนหลับพิงไหล่ของมินโฮไปเป็นที่เรียบร้อย เมื่อเห็นอย่างนั้นคนขี้เป็นห่วงก็ทำได้เพียงถอนหายใจเฮือกใหญ่
“เป็นอย่างนี้ทุกที”
“เมื่อวานก็ไม่มีอาการอะไรนะครับ” แทมินเอ่ยบอกคลายกังวลให้คุณแม่(?)ของวงเพราะว่าคนที่ไปซ้อมพร้อมกับพี่อนยูก็มีแต่เขาเท่านั้น แต่ดูท่าประโยคนี้จะไม่ช่วยอะไรนัก
“ถึงเป็นอะไรก็ไม่เคยบอกใครเค้าหรอกน่ะพี่จินกิอ่ะ” ริมฝีปากบางอมลมหงุดหงิด
ชอบทำให้คนอื่นเป็นห่วงอยู่เรื่อยเลย...
“รีบกินเข้าเถอะพวกนายสองคนมัวแต่ ‘แทมคีย์’ เดี๋ยวก็สายหรอก” จงฮยอนเอ่ยบอกแกมหัวเราะ พลางเอียงตัวหลบตะเกียบที่คีย์แจกมาให้ได้ทันควัน แทมินจึงจำต้องลุกขึ้นหยิบตะเกียบคู่ใหม่ให้คนข้างๆ พร้อมกับเก็บที่มันตกลงพื้นไปวางไว้ในอ่างล้างจาน
“เมื่อกี้อะไรเหรอครับพี่จงฮยอน ‘แทมคีย์’?” มินโฮถามขึ้นอย่างสงสัยก่อนมองเพื่อนตาแป๋ว
“ไม่มีอะไร!!! กินๆ เข้าไปไป๊!!! จะรีบไปทำงาน” เจ้าของตะเกียบพิฆาตกระแทกเสียงตอบแล้วลงมือ ‘ยัด’ ข้าวผัดฝีมือตัวเองเข้าปาก ระหว่างนั้นก็ส่งโทรจิตไปยังรุ่นพี่ร่วมอุดมกาณ์ที่นั่งส่งกลับมาไปแพ้กัน แทมินที่อยู่ตรงกลางเริ่มรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ
เพราะนัยน์ตาที่เขาว่าสวยนักสวยหนามันกลับดูเย็นยะเยือก
คีย์ >>> ผมว่าผมมีอะไรต้องคุยกับพี่แล้วล่ะครับ! พี่จงฮยอน
จงฮยอน >>> เฮ้ๆ!!! เราเป็นพันธมิตรกันนะแล้วฉันก็เป็นพี่นายด้วย อย่ามองกันแบบนั้นสิ
ใช่ว่าแทมินคนเดียวที่จะรู้สึกแบบนั้น คนถูกมองโดยตรงอย่างจงฮยอนก็ชักจะกลัวนัยน์ตาสวยๆ นั่นขึ้นมาบ้างเหมือนกัน ริมฝีปากหนายิ้มแหยๆ ไปให้อีกคนที่ดูก็รู้ว่ากำลังโกรธ
คีย์ >>> ผมควรส่งสายตาออดอ้อนให้พี่รึไง!? กินเสร็จแล้วเจอกันที่ห้องผม
จงฮยอน >>> คร้าบ~!!! รับทราบครับท่านคิม คิบอม!
จบการสนทนาผ่านโทรจิตแต่คนที่โล่งใจกลับเป็นแทมิน ร่างสูงถอนหายใจเฮือกก่อนจะทำหน้าที่จัดการจานที่พี่ๆ ทั้งหมดกินเสร็จ คงเหลือแต่เพียงมินโฮกับจินกิที่ยังนั่งที่ที่โต๊ะอาหาร ส่วนคีย์กับจงฮยอนก็หายเข้าไปในห้องเพื่อเคลียร์ปัญหาที่เกิดเมื่อครู่
ทันทีที่ประตูปิดลงคิม คิบอมก็เปิดประเด็นแทบจะทันที
“พี่จงฮยอน!!!”
“ง่าส์~ อย่าโหดดิวะ” กูกลัว...TT
“ห้ามพี่พูดเรื่องคู่วงคู่วายนั่นล้อผมแล้วนะ”
“เออๆ มันเผลอน่ะ” จงฮยอนตอบกลับแล้วทำท่าโค้งคำนับแบบจีนในขณะที่คีย์ถอนหายใจเฮือก เจอตาแป๋วๆ ของคิม จงฮยอนที่งัดไม้ตายมาง้อกันแบบนี้ คีย์ก็ต้องยอมเหมือนกัน สองคนเปลี่ยนมากระชับสัมพันธ์อีกครั้ง
“พี่ว่าจะให้ใครไปเมะกับพี่อนยูดีอ่ะ”
จงฮยอนคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะบอกออกมา...เขาก็เตี้ยกว่าจินกิเยอะ คีย์ล่ะก็แล้วใหญ่เคะแปะหน้าซะขนาดนี้รับรองถ้าแสดงไปก็กลายเป็น ‘อนคีย์’ ซะเปล่าๆ ส่วนมินโฮ รายนั้นถึงจะเมะอยู่ในกรรมพันธุ์แต่ถ้าให้ร่วมมือด้วยล่ะก็...อันนั้นก็ฝันเกินไป...
คงเหลือแต่...
“แทมินล่ะ”
“ห๊ะ~!!!”
“ทำไมต้องทำหน้าตาตื่นอย่างงั้นด้วยล่ะวะ คนนี้แหละดีสุดแล้ว” จงฮยอนหรี่ตาลงก่อนมองคนตรงหน้าอย่างจับผิด หน้าตาตื่นๆ แบบนี้ แลดูหวงของ มันต้องมีอะไรแน่ๆ เจอสายตารู้ทันของรุ่นพี่ คีย์ก็ถึงกับหน้าร้อนพร้อมกับปฏิเสธเสียสูง
“ปะ...เปล่านี่!!!”
“เออเปล่าก็ดี งั้นไปคุยกับไอ้แทมินกัน” เอ่ยปากชวนพร้อมกับลากร่างบางตามหลังออกมาก่อนที่จะต้องชะงักกึก! แล้วผลุบเข้าสู่หลังโซฟาทันที ไม่รู้ว่าทำไมต้องหลบแต่...มันหลบไปแล้วนี่นาจะให้ทำไงได้ สองหัวค่อยๆ โผล่ขึ้นแล้วมองไปยังโต๊ะอาหารที่อยู่อีกมุม
แทมินที่เพิ่งออกมาจากห้องครัวเลิกคิ้วสูงกับภาพตรงหน้า ภาพที่สองผู้บัญชาการใหญ่ที่กำลังจ้องไปยังโต๊ะอาหารตาเขม็งพลางซุบซิบอะไรกันบางอย่าง น้องเล็กได้แต่หัวเราะเบาๆ ก่อนจะหันไปนั่งมองภารกิจสนุกๆ อยู่ห่างๆ
...
ศีรษะเล็กที่วางอยู่ค่อยๆ ขยับก่อนที่เปลือกตาบางจะลืมขึ้น
“ฮ้าว~ นี่พี่หลับไปเหรอ” เสียงใสเอ่ยบอกโดยที่ยังไม่รู้ว่าอาศัยไหล่ของใครบางคนเป็นหมอนมาตลอด
“ผมถึงบอกว่าให้พี่ไปนอนก่อน”
“โถ่~!!! ก็มันหิวนี่นา” คนตัวเล็กยังคงออดอ้อนอยู่อย่างนั้นก่อนจะรู้สึกตัวว่านอนอยู่บนไหล่ของใคร ตัวกลมก็กระเด้งพรวดออกมาแทบจะทันที สมองเล็กประมวลผลทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ ตาเรียวโตขึ้นผิดกับเจ้าของหมอนหนุนของอนยูที่ยังคงนั่งเฉย
“พี่หลับบนไหล่นายงั้นเหรอ?”
“แล้วพี่คิดว่านอนบนก้อนหินเหรอครับ”
“ตายๆ รู้ถึงไหนอายถึงนั่น!~ อ่า...น่าอายจริงๆ อี จินกิเป็นพี่เค้าแท้ๆ” เสียงหวานบ่นอุบในขณะที่มินโฮแอบหัวเราะเบาๆ เป็นที่รู้กันดีในวงว่าพี่ใหญ่นั้นอยากเข้มแข็งขนาดไหน แต่ก็เป็นที่รู้ดีพอๆ กันว่าจินกิมักจะมีมุมน่ารักๆ ที่คนอื่นไม่ค่อยเห็นมากนักด้วยเหมือนกัน
ทั้งซุ่มซ่าม บางทีเอาแต่ใจหรือบางทีทำตัวเป็นเด็กเล็กๆ
แรกๆ เขายังคิดกับคีย์เลยว่าน่าจะให้จงฮยอนเป็นหัวหน้าวงมากกว่า
แต่พออยู่ด้วยก็พอรู้ว่า...ทำไม...อี จินกิจึงได้รับความไว้วางใจนั้น...ถามตอนนี้พวกเขาทุกคนยอมรับอี จินกิเป็นผู้นำอย่างเต็มใจ และไม่เคยซักครั้งที่จะคิดว่าอี จินกิคนนี้อ่อนแอ
“พี่คิดมากไปรึเปล่าไม่มีใครเค้าว่าอะไรหรอกน่า”
“เออ!!! แกไม่ใช่ฉันก็พูดได้นี่หว่า”
“อ้าว...ผมผิดอีก”
“ผิดดิ พี่หลับแล้วไม่ปลุกข้าวเย็นหมดแล้วเนี่ย” มินโฮเลิกคิ้วสูงเพราะประโยคที่ไม่เข้ากันกับเรื่องที่กำลังคุยกันอยู่เลยซักนิด แต่เมื่อเปลี่ยนเรื่องแล้วและชเว มินโฮก็ไม่ใช่คนที่จะมานั่งลากกลับเรื่องเดิมเสียด้วย ก็เลยปล่อยให้เข้าสู่เรื่องใหม่โดยไม่คัดค้านอะไร
“ยังไม่เย็นหรอกมาๆ ผมป้อนให้” พูดแล้วก็จับช้อนตักข้าวพอดีคำแล้วจ่อไปยังริมฝีปากอิ่มอย่างเอาใจ คนถูกป้อนทำท่าจะขัดแต่มินโฮกลับพูดดักขึ้นมาเสียก่อน
“น้องป้อนนะ! พี่ต้องกินสิ!”
อนยูทำได้เพียงเสียงจิ๊จ๊ะก่อนจะรับข้าวเข้าปากแต่โดยดี เคี้ยวหยับๆ เพื่อจะกลืนลงคอให้เร็วที่สุด แต่คำใหม่ก็ถูกมาจ่ออย่างรวดเร็ว อ้าปากจะบอกคนป้อนแต่กลับเจอสายตาเอเลี่ยนๆ ที่กึ่งจะงอนตอบกลับมาจนจำต้องอ้าปากรับแต่โดยดี
...
“เฮ้! พี่จงฮยอนผมรู้นะว่าพี่คิดเหมือนผม”
“แหม~ ฉันกับแกนี่มันคู่หูกันชัดๆ เลยนี่หว่า”
“งั้นเอาตามนี้เลยนะพี่”
“จัดไปอย่าให้เสีย!!!” สองเสียงหัวเราะร่าจนคนมองอยู่อดหัวเราะตามขึ้นมาบ้างไม่ได้
...นั่งดูอยู่เงียบๆ แบบนี้มันก็สนุกดีนะเนี่ย...
แล้วอย่างนี้อี แทมินสมควรจะยื่นมือเข้าไปช่วยรึยังนะ???
“ว่าแต่พี่จะให้ใครเข้าไปพูดให้ล่ะ”
“แกคิดว่าไอ้มินโฮมันฟังฉันหรือไง” จงฮยอนเอ่ยตอบตามจริง ชเว มินโฮผู้มีโลกส่วนตัวสูงกว่าสิ่งใด จะฟังก็คนเดียวนั่นแหละ...อี จินกิ เพราะเป็นหัวหน้าวงด้วยล่ะมั้ง จึงทำให้มินโฮดูว่านอนสอนง่ายเป็นพิเศษ คีย์ถอนหายใจเหนื่อยๆ ก่อนที่สมองอันชาญฉลาดจะปิ๊ง! ไอเดียเด็ดๆ
ตาหวานเลื่อนสายตาไปยังเป้าหมายก่อนจะคลี่ยิ้มแสนเจ้าเล่ห์~
จงฮยอนมองตามสายตานั้นก่อนจะแทคมือกันอย่างรู้ใจ
“แบบนี้สิแจ๋ว!!!”
TBC.
ต้องรีบปั่นและต้องรีบลงกันนิดหน่อยค่ะ
ก่อนที่จะหายตัวไปซัก 3-4 วันเพื่อสะสางงานกองใหญ่ๆ และควิซวิชาหนักๆ
นากิเลยรีบปั่นและรีบเอามาลงให้ก่อนจะหายตัวไปราวๆ 3-4 วันนะคะ
เมื่อกี้ตอนที่กำลังเบื่อๆ มึนๆ งงๆ ก่งก๊งๆ + ขี้เกียจพิมพ์ฟิค + ขี้เกียจอ่านหนังสือ
นากิก็เลยท่องไปในยูทูปเล่นเจ้าค่ะ แล้ว...
ก็ได้กรี๊ดหอแทบแตก!!! *หัวเราะ*
เลยเอาลิงค์มาลงเผื่อใครยังไม่ได้ดูกัน
http://www.youtube.com/watch?v=oHAq0YfJpGI
เป็นช็อต โฮอน ที่ดูกี่ครับก็ยิ้มทุกครั้งเลยเจ้าค่ะ อ๊าย~ >///< มีความสุขสุดๆ เลยล่ะค่ะ!
ปล. ถ้าจะกอดกันแบบนี้ ช่วยบอกออมม่าก่อนนะลูกนะจะรีบจับครื่องไปประชิดขอบเวที!
กอดกันได้...กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด โฮอนของออมม่าน่ารักที่สุดในโลกหล้า! *หัวเราะ*
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาเยี่ยมชมและทุกๆ คอมเมนต์ที่น่ารักนะคะ ขอบคุณค่ะ!
ปล2. ใครไม่ดู พลาดนะเออ~
ความคิดเห็น