คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Hoon พี่ครับ เรามารักกันเถอะ! :: บทนำ [1/8]
บทนำ
เสียงนิ้วที่รัวบนแป้นพิมพ์ยามเช้าดูเป็นเรื่องปกติธรรมดาสำหรับคอนโดห้องนี้ไปเสียแล้ว ร่างบางเดินผ่านคนที่นั่งเล่นคอมพ์แต่เช้าตรู่เข้าไปในครัว ไม่ได้สนใจอะไรนักที่พี่ใหญ่ของบ้านจะตื่นมาเช็คข่าวแบบนี้ทุกเช้า แต่...ตี 4 นี่ก็เช้าเกินไปซักนิดนะ
เมื่อขาเรียวก้าวพ้นขอบประตูเสียงทุ้มของน้องเล็กก็ดังทักทายขึ้น
“เอานมอุ่นมั้ยฮะพี่คีย์”
“ขอบใจนะแทมิน ขอซักแก้วแล้วกัน”
“ครับผม” แทมินรับคำแข็งขันพลางหันหน้าไปสู่หน้าเตาไฟฟ้านั้นอีกครั้ง คิม คิบอมเลือกที่จะนั่งรอนิ่งๆ เพราะยังนึกเมนูสำหรับเช้านี้ไม่ออก ไม่นานนักแก้วนมอุ่นที่สั่งไปยังพ่อครัวคนเก่งก็ถูกวางลงตรงหน้าพร้อมกับร่างสูงโปร่งที่นับวันยิ่งจะสูงกว่าเขาเข้าไปทุกทีทรุดตัวลงนั่งตรงกันข้าม
“พี่จินกิ แกเล่นอะไรแต่เช้าอ่ะ” เสียงหวานเอ่ยถามพลางจิบนมอุ่นในมือไปด้วย
“เช็คข่าวมั้งครับ แต่ปกติจะเช็คก็หกโมงเช้าโน่น วันนี้นึกครึ้มอะไรไม่รู้”
“เมื่อวานเห็นพี่แกไปหอพักพี่ๆ เอสเจมาด้วยนี่ คงมีใครบอกให้ดูอะไรล่ะมั้ง”
“หรือว่าจะพวกคู่ Y ครับ ช่วงนี้ยิ่งฮิตๆ อยู่ฮ่ะๆ” แทมินหัวเราะตบท้ายประโยคนั้น ซึ่งสิ่งที่แทมินเดาค่อนข้างจะถูกต้องทีเดียว เพราะคนที่เป็นหัวเรื่องสนทนาเมื่อครู่กำลังไล่สายตาผ่านกระทู้นับร้อยบนหน้าจอ นัยน์ตาเรียวรีทวนขึ้นทวนลงก่อนจะเปิดหน้าต่างใหม่ขึ้นมาแล้วทำเหมือนเดิม
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ!!!”
เสียงหัวเราะทำลายความเงียบยามรุ่งอรุณทำเอาคนที่อยู่ในครัวต้องออกมาดูหัวหน้าวงคนเก่งที่กำลังระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่น ร่างกลมๆ กลิ้งไปกลิ้งมาบนพรมที่ห่างจากหน้าจอคอมพ์ไม่มากนัก น้ำตาที่ไหลจากหางตาบ่งบอกได้ดีว่าเจ้าตัวกำลังสุขใจกับอะไรบางอย่าง
“พี่อนยูเป็นอะไรไปรึเปล่าครับ”
“เปล่าๆ ...ฮ่ะๆ...ไม่มีอะไร” ตอบน้องชายในขณะที่ยังคงขำกลิ้งไปกลิ้งมา
คีย์กับแทมินมองหน้ากันก่อนจะไหวไหล่เมื่อไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้เต้าหู้มีความสุขถึงเพียงนี้
แล้วก็ต้องถึงบางอ้อเมื่อพี่ใหญ่ที่นอนมองอยู่กับพื้นเปรยขึ้นมา
“โอ้โห...มินคีย์นี่มันไม่ใช่ ‘มิน’ จากมินโฮคนเดียวนะเนี่ย ฮ่ะๆ”
จบข่าว...กูว่าแล้วเชียว...
เป็นคิม คิบอมที่แทบจะทึ้งหัวตัวเองตาย ไม่รู้ว่าเขามีคำว่า ‘เคะ’ แปะหน้าไว้ตอนไหนถึงได้โดนฟิคชั่นแบบนี้ทุกที แต่อีกคนที่ถูกหาว่าเป็น ‘เมะ’ กลับยืนกลั้นยิ้มจนคนที่ยืนอยู่ด้วยกันอดประเคนหมัดลุ่นๆ ไปที่ท้องน้อยไม่ได้
“โอ๊ย...พี่คีย์เจ็บนะครับ”
“เออ!!! ทำให้เจ็บจะได้รู้ว่าฉันก็ ‘เมะ’ เว้ย!!!”
“อย่างพี่เนี่ยนะ เตี้ยกว่าผมแล้ว” พูดไม่พูดเปล่ามือใหญ่ยังทำท่าวัดความสูงให้ดูด้วยจนคนนอนมองอยู่หัวเราะไม่หยุด ก่อนที่จะนึกได้ว่ามีธุระต้องไปคุยกับพี่ผู้จัดการตอนตี 5 ร่างกลมๆ ก็กลิ้งด้วยความไวแสงหายเข้าไปในห้องก่อนจะกลับมาออกในชุดกางเกงยีนส์ขายาว เสื้อยืดแขนยาวสีเทาตัวโปรดก่อนจะวิ่งพรวดเดียวถึงประตูไม่วายก่อนออกจะทิ้งท้ายให้อีกสองคนหงุดหงิดใจเล่น
“เล่นกันดีๆ นะ ‘แทมคีย์’ พี่ไปคุยงานเดี๋ยวมาตอนสายๆ”
“ครับ/ฮะ”
“แล้วก็...แทมิน...อย่ารุนแรงนักนะ” น้ำเสียงเจือล้อเลียนกึ่งหยอกทำเอาคิม คิบอมปรอทแทบแตก กล่องทิชชู่ลอยละลิ่วไล่หลังหัวหน้าวงไปติดๆ ก่อนปะทะกับประตูแล้วหล่นตุบลงมา
...ต้องทำอะไรซักอย่าง...พี่อนยูรอเดี๋ยวเถอะ ฮึ่ม!!!...
เมื่อคิดได้ดังนั้นร่างบางก็พาตัวเองไปยังหน้าจอคอมพ์ของพี่ชายที่ยังเปิดค้างอยู่ก่อนจะไล่สายตาตามหน้าต่างที่เปิดอยู่บ้าง โดยมีแทมินที่เพิ่งเดินไปเก็บกล่องทิชชู่ลากเก้าอี้ลงนั่งข้างๆ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าสารพัดเว็บไซด์ที่เปิดอยู่น่ะ!
มันบอร์ดชายนี่ชัดๆ ทั้งภาษาจีน ญี่ปุ่น เกาหลี ไทยแม้แต่ภาษาอังกฤษก็ยังคงมีเปิดเอาไว้
แต่ปัญหาไม่ใช่ตรงนั้น มันอยู่ที่หมวดฟิคชั่นทั้งหมดต่างหาก...
ถ้าลองไล่สายตาดูแล้วจริงๆ ก็คือ...ไม่มีกระทู้ไหนที่จะมีชื่อ อนยู หรืออี จินกิไปต่อท้ายซักครั้ง นั่นหมายถึงว่าคนที่เพิ่งออกไปดำรงตำแหน่ง ‘เซเมะ’ ได้ดียิ่ง ผิดกับคิม คิบอมที่มักจะโดนเป็นชื่อพ่วงท้ายแทบจะทุกกระทู้
“เฮ้ย!!!” เสียงโวยวายลั่นที่ดังขึ้นด้านหลังของที่มาร่วมมุงดูตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ทำเอาทั้งแทมินกับคีย์สะดุ้งตกเก้าอี้ไปตามๆ กัน จงฮยอนถลาเข้าหน้าจอคอมพ์ก่อนจะโวยลั่นขึ้นมาอีกรอบ
“อ๊าก!!! ทำไมมี ‘MinHyun’ ออกมาได้!!! แล้วทำไมต้องเป็นแทมินด้วยฟร่ะ!!!”
“พี่จงฮยอนใจเย็นก่อนครับ” เจ้าของชื่อที่ถูกพาดพิงเริ่มเกลี้ยกล่อม จากที่เห็นก็พอจะรู้...ก็เขาสูงกว่าต้องเมะเห็นๆ ใครจะไปยอมให้พี่จงฮยอนกดล่ะ! ฝันไปเถอะครับพี่น้อง! คนถูกตราหน้าว่าเคะถอนหายใจฟึดฟัดๆ แล้วหันไปทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาใกล้ๆ
“หงุดหงิดว้อย!!! เมะขนาดนี้ใคร๊ใครไปจิ้นว่ากูเคะว่ะ”
“มันแล้วแต่จินตนาการน่าพี่จงฮยอน”
“มิน่าๆ!!! ไอ้คุณจินกิถึงมองกูด้วยสายตาแบบนั้น ฮึ้ย~!!! คิดว่าตัวเองเมะซะตายล่ะ!”
ยิ่งคิดถึงแววตาล้อเลียนยามเขาอยู่กับแทมินหรือมินโฮยิ่งน่าโมโห
“โถ่...พี่ใจเย็นๆ น่า”
“ไอ้คีย์ก็แกชินแล้วนี่หว่า เคะตลอดกาลน่ะแกน่ะ”
“อ้าว...ผมผิดอีกเหรอเนี่ย เกิดมาน่ารักก็ผิดแต่ผมก็เมะได้นะแต่ก่อนผมยังเมะกับแทมินอยู่เลย”
“แต่ตอนนี้พี่เคะเหอะเนอะ! พี่จงฮยอน” เสียงทุ้มของเจ้าน้องเล็กเริ่มหาแนวร่วมเรียกสายตาโหดๆ จากคิม คิบอมได้ไม่น้อยจนคนพูดต้องก้มหน้าทำเสียงง้องแง้งหายเข้าไปในครัวเพื่อจัดการกับแก้วนมที่ตั้งทิ้งไว้ ปล่อยให้พี่ทั้งสองคนอยู่ในความเงียบ
เพียงไม่นานนักคนที่อยู่ในความคิดก็เกิดเป็นอิคคิวซังขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
ใบหน้าหวานเงยสบกับอีกคนที่นั่งอยู่ตรงกันข้าม
ตามองตา...
ในขณะที่เรียวปากแสยะยิ้มพร้อมๆ กัน...
“พี่คิดเหมือนผมใช่มะ”
“แกก็คิดเหมือนพี่ใช่เปล่าล่ะ”
“พี่คิดอะไรอยู่ล่ะ”
“คิดเรื่องเดียวกับแกนั่นแหละ”
“เป้าหมายคนเดียวกันกับผมล่ะสิ” คีย์พูดยิ้มๆ ในขณะที่หันไปหยิบกรอบรูปบนโต๊ะเล็กๆ ขึ้นมาพินิจ
“ถ้าเป้าหมายของแกคือ ‘อี จินกิ’ ล่ะก็...ใช่!”
“งั้นเริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้เลยเป็นไงฮะ” เมจิกที่ไม่สามารถลบได้ถูกวาดรูปหัวใจใบบนกระจกใสของกรอบรูปตรงตำแหน่งใบหน้าแป้นแล้นของอี จินกิพอดิบพอดี เมะตลอดกาลในสายตาของแฟนคลับกำลังจะถูกเปลี่ยนให้เป็นอะไรที่ตรงกันข้าม...
“เมื่อเป้าหมายเราเหมือนกัน”
“เป็นอะไรที่เราต้องร่วมมือกันแล้วล่ะครับพี่จงฮยอน”
สองมือถูกกระชับหมายถึงสัมพันธภาพที่เริ่มประติดประต่อเข้าหากันอย่างงดงาม
ใช่ว่าจะมีเพียงสองคิมที่กระชับความสัมพันธ์เจ้าน้องเล็กของวงที่แอบฟังอยู่ก็อดยิ้มตามไปด้วยไม่ได้ ก็...แกล้งพี่อนยูน่ะสนุกจะตาย! แล้วไฉนเลยที่อี แทมินจะไม่เข้าร่วมปฏิบัติการนี้ด้วย เมื่อพี่ๆ ร่วมมือกันแบบนี้ ผมก็ขอเป็นหน่วยสนับสนุนแล้วกันนะครับ
TBC.
เป็น Short Fiction ที่กินความยาวราวๆ 8 ตอนด้วยกันค่ะ
ไม่รู้ว่ายังจะเรียกเป็น SF ได้อยู่หรือเปล่า *หัวเราะ*
ตัวอย่างตอนต่อไปเล็กๆ น้อยๆ...
“น้องป้อนนะ! พี่ต้องกินสิ!”
อนยูทำได้เพียงเสียงจิ๊จ๊ะก่อนจะรับข้าวเข้าปากแต่โดยดี เคี้ยวหยับๆ เพื่อจะกลืนลงคอให้เร็วที่สุด แต่คำใหม่ก็ถูกมาจ่ออย่างรวดเร็ว อ้าปากจะบอกคนป้อนแต่กลับเจอสายตาเอเลี่ยนๆ ที่กึ่งจะงอนตอบกลับมาจนจำต้องอ้าปากรับแต่โดยดี
ปล.เป็นห่วงลูกสาวจังค่ะ ล้มอีกแล้ว ให้ตายสิ หนูล้มบ่อยๆ แบบนี้ออมม่าเป็นห่วงนะคะลูก!
ความคิดเห็น