ท่านแม่ทัพบุตรของข้าไม่เกี่ยวกับท่าน (อ่านฟรีจนจบ)

บทนำ

         “เมื่อท่านต้องการความช่วยเหลือ   เพียงแค่ถือหยกชิ้นนี้ไปหาข้าที่จวนแม่ทัพ    ข้ายินดีช่วยเหลือท่านทุกอย่างเพื่อเป็นการตอบแทนที่ท่านช่วยชีวิตข้าครั้งนี้”

         “ชีวิตบัณฑิตยากจนอย่างข้าสิ่งที่ห่วงที่สุดมีเพียงอย่างเดียวนั้นคือ  บุตรสาวของข้า  ข้าขอบังอาจฝากชีวิตบุตรสาวอันเป็นเหมือนชีวิตของข้าได้หรือไม่?     วันข้างหน้าข้าขอเพียงให้นางมีคู่ครองที่ดีคอยปกป้องดูแลนางข้าก็ไม่หวังสิ่งใดแล้ว”

         “ได้!   ข้าให้สัญญา  ข้ามีบุตรชายดังนั้นข้าขอให้หยกชิ้นนี้เป็นของหมั้นหมายระหว่างบุตรชายของข้าและบุตรสาวของท่าน” บัณฑิตอันหนิงเฉิงผู้อาศัยอยู่หมู่บ้านชนบทบนเขาแถบชายแดน    ได้บังเอิญช่วยชีวิตแม่ทัพที่ถูกลอบทำร้ายด้วยธนูพิษก่อนที่จะถูกโจมตีขณะที่กำลังลาดตระเวนพื้นที่แถบชายแดน    โชคดีที่เขาได้พบกับบัณฑิตอันและภรรยาซึ่งมีความรู้เรื่องของสมุนไพรกำลังมาหาสมุนไพรพอดี    ทำให้สามารถช่วยเหลือได้อย่างทันท่วงที   กระนั้นแม่ทัพก็พักรักษาตัวที่บ้านของบัณฑิตอันเกือบเดือนกว่าจะสามารถเดินทางได้

          “เช่นนั้นข้าขอขอบคุณท่านแม่ทัพแล้ว    ชีวิตของข้านับว่าหายห่วงแล้ว”เขารับหยกสีเขียวอ่อนจากมือแม่ทัพมาเก็บไว้ในอกเสื้อ   

          แม่ทัพได้ลาครอบครัวผู้มีคุณแล้วก็ขึ้นม้าควบออกไปด้วยความเร็วหายลับไป    และไม่ได้กลับมาที่หมู่บ้านแห่งนี้อีกเลยบทนำ

         “เมื่อท่านต้องการความช่วยเหลือ   เพียงแค่ถือหยกชิ้นนี้ไปหาข้าที่จวนแม่ทัพ    ข้ายินดีช่วยเหลือท่านทุกอย่างเพื่อเป็นการตอบแทนที่ท่านช่วยชีวิตข้าครั้งนี้”

         “ชีวิตบัณฑิตยากจนอย่างข้าสิ่งที่ห่วงที่สุดมีเพียงอย่างเดียวนั้นคือ  บุตรสาวของข้า  ข้าขอบังอาจฝากชีวิตบุตรสาวอันเป็นเหมือนชีวิตของข้าได้หรือไม่?     วันข้างหน้าข้าขอเพียงให้นางมีคู่ครองที่ดีคอยปกป้องดูแลนางข้าก็ไม่หวังสิ่งใดแล้ว”

         “ได้!   ข้าให้สัญญา  ข้ามีบุตรชายดังนั้นข้าขอให้หยกชิ้นนี้เป็นของหมั้นหมายระหว่างบุตรชายของข้าและบุตรสาวของท่าน” บัณฑิตอันหนิงเฉิงผู้อาศัยอยู่หมู่บ้านชนบทบนเขาแถบชายแดน    ได้บังเอิญช่วยชีวิตแม่ทัพที่ถูกลอบทำร้ายด้วยธนูพิษก่อนที่จะถูกโจมตีขณะที่กำลังลาดตระเวนพื้นที่แถบชายแดน    โชคดีที่เขาได้พบกับบัณฑิตอันและภรรยาซึ่งมีความรู้เรื่องของสมุนไพรกำลังมาหาสมุนไพรพอดี    ทำให้สามารถช่วยเหลือได้อย่างทันท่วงที   กระนั้นแม่ทัพก็พักรักษาตัวที่บ้านของบัณฑิตอันเกือบเดือนกว่าจะสามารถเดินทางได้

          “เช่นนั้นข้าขอขอบคุณท่านแม่ทัพแล้ว    ชีวิตของข้านับว่าหายห่วงแล้ว”เขารับหยกสีเขียวอ่อนจากมือแม่ทัพมาเก็บไว้ในอกเสื้อ   

          แม่ทัพได้ลาครอบครัวผู้มีคุณแล้วก็ขึ้นม้าควบออกไปด้วยความเร็วหายลับไป    และไม่ได้กลับมาที่หมู่บ้านแห่งนี้อีกเลย