Werewolf

ลำดับตอนที่ #2 : 2

ฉันนั่งดูทีวีอยู่เงียบๆ ข่าวสารในทีวีไม่ได้เข้าหูฉันเลยแม้แต่น้อย ตอนนี้เป็นช่วงสงคราม เป็นภาวะที่น่าหดหู่ ทุกสิ่งทุกอย่างไม่สำคัญเท่ากับชีวิตของทหาร ซึ่งล้วนแต่เป็นญาติพี่น้องของพวกเราทั้งสิ้น สงครามทำให้เราสูญเสียหลายสิ่งหลายอย่างไป แต่ทำไมคนเราถึงชอบทำสงครามกันนัก

“เฮ้ ! เธอ เสื้อตัวนี้ผมใส่ได้พอดีเลย ขอบคุณมากๆนะ”เสียงเรียกฉัน ทำให้ฉันสะดุ้งเล็กน้อย

“อ๋อ จ้ะ ฉันคิดว่าวันนี้เธอคงต้องนอนที่นี่ไปก่อน ออกไปข้างนอกตอนนี้ก็เหมือนกับการฆ่าตัวตายนั่นล่ะ”

“เธออยู่กับใครหรอ”เขาถามฉัน มันเป็นคำถามที่ฉันไม่อยากตอบเท่าไรนัก

“อยู่คนเดียว”ฉันพูดพร้อมรอยยิ้มบางๆ

“อ้าว..... แล้วชุดที่ผมใส่อยู่ล่ะ”

“ของพี่ชายฉัน แต่ว่าเค้าตายไปแล้วน่ะ”

“ทำไมถึงตายล่ะ”

“เค้าไปรบและไม่กลับมาอีกเลย” เหมือนทุกคนที่ไปรบ ไปเข้าร่วมสงครามที่จะพรากพวกเขาออกจากคนที่รักไปตลอดชีวิต

“บางทีเค้าอาจจะไม่ตายก็ได้นี่ อาจจะแค่หายไป”

“ฉันเองก้อยากจะคิดแบบนั้น............. เอาเถอะ ว่าแต่เธอชื่ออะไรล่ะ ฉันชื่อ แอนน์ นะ แอนน์ สไลน์ “

เขาดูเหมือนคิดหนัก อะไรกัน ฉันแค่ถามชื่อเขาเองนะ

“เอ่อ .... เค้าเรียกผมว่า ไลท์ .... ผมชื่อ ไลท์ ครับ “

            “ไลท์งั้นหรอ ... อืม .... งั้นวันนี้ไลท์นอนที่ห้องนี้ก่อนนะ ไว้เดี่ยวพุ่งนี้พวกเราค่อยมาว่ากันใหม่ เดี่ยวฉันจัดห้องให้ก่อน” ระหว่างที่ฉันจัดห้องให้เค้าอยู่ ไลท์เองก็ดูเหมือนหยุดนิ่ง ไม่เคลื่อนไหวอยู่กลางห้อง เหมือนอยู่ในโลกส่วนตัวของเค้า

            “ถ้างั้นไลท์ ฉันไปก่อนนะ ถ้ามีอะไรก็ไปหาฉันได้ ห้องข้างๆนี่เองนะ ส่วนห้องครัวไปทางนั้น ห้องน้ำ ไลท์ก็น่าจะรู้ทางแล้ว ..... ฝันดีนะจ้ะ”พอพูดเสร็จ ฉันก็กำลังจะเดินกลับไปที่ห้อง แต่ที่แขนกลับถูกรั้งเอาไว้โดยไลท์ ดวงตาของเขาดูเศร้าหมองปนเปไปกับความกลัว

            “ไม่ต้องกลัวนะไลท์ ฉันอยู่ข้างๆนี่เอง อยู่ที่นี่เธอจะไม่มีวันได้รับอันตรายใดๆเลย ไม่เป็นไรนะ” ก่อนที่จะไป ฉันมองที่ดวงตาของเค้า ไลท์ยังดูเหมือนกลัวอยู่นิดหน่อย ฉันจึงค่อยๆจูบลงบนหน้าผากของเค้า พร้อมกับยิ้มอ่อนโยนที่สุด เหมือนที่พี่สาวคนนึงจะทำให้น้องชายคนนี้ได้

ใช่ ..... ฉันเริ่มคิดแล้วล่ะว่า ไลท์ เป็นน้องชายของฉัน

แอนน์กำลังฝัน เธอกำลังฝันถึงครอบครัวของเธอ มันเป็นฝันที่แสนสุข ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้า แต่มันก็เป็นได้แค่ฝัน ทุกคนจากเธอไปหมด เธอถึงชอบตอนที่เธอฝันมากที่สุด เพราะถึงเราจะรู้ว่ามันไม่เป็นความจริง แต่มันก็ทำให้เรามีความสุขถึงแม้จะเป็นความสุขหลอกๆ

ทันใดนั้น เธอก้ได้ยินเสียง ‘ยวบ’ ดังขัดจังหวะความฝันของเธอ เธอก็เริ่มคิดไปต่างๆนานา

‘ใครกันล่ะเนี่ย เอ๊ะ ฉันอยู่คนเดียวนี่นา ไม่ใช่แล้วสิ ฉันมีคนมาอยู่เพิ่ม ละ...ไลท์!!’

สิ้นความคิดของเธอตัวเธอก็ถูกโอบด้วยวงแขนแข็งแรง กอดเธอไว้แน่น แอนน์ตัวค้าง เธอไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อน เธอค่อยๆหันไปหาไลท์ที่นอนกอดเธออยู่ข้างๆ ใบหน้าตอนหลับของเขาดูอ่อนหวาน ยิ่งเมื่อมีแสงส่องโดนตัวเขา ยิ่งทำให้เขาเหมือนเทพบุตร ปากของเขาเหมือนพึมพำอะไรบางอย่างอยู่

‘สงสัยฝันอยู่ละมั้ง แล้วฉันจะออกไปยังไงเนี่ย’ เธอพยายามแงะมือเขาออกไปจากตัวเธอ ตอนที่เธอกำลังจะลุกออกจากเตียงนั่น มือของไลท์ก็จับหมับเข้าที่ข้อมือ และดึงเหมือนเรียกให้อยู่กับเค้าต่อไปเรื่อยๆ

‘ขี้อ้อนจังนะ เห้อ ... นอนต่ออีกก็ได้’พอเธอล้มตัวลงนอน ก็เหมือนไลท์จะรู้ เขายกมือขึ้นกอดเธอไว้อย่างแน่น เหมือนกับไม่อยากให้เธอจากไป

‘จนได้นะเรา’ ก่อนที่เธอจะจมลึกสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง