[SF : TaoHo ]ง้อ

ข้อมูลเบื้องต้น

          เรื่องนี้พึ่งลองแต่งเป็นเรื่องแรกค่า ฝากเรื่องนี้เอาไว้ด้วยนะค่า :) 

เนื้อเรื่อง

“จุนมาฮาวว ผมขอโทษ อย่าโกรธผมเลยน้า”

ไม่ต้องสงสัยหรอกครับ ผมยืนอยู่หน้าห้องนอนของพี่ซูโฮหรือก็คือจุนมาฮาวที่ผมเรียกนั่นล่ะ ยืนมากว่าสิบห้านาทีแล้วครับ ยืนทำไมน่ะหรอ ยืนง้อไงครับ ง้อมานานแสนนานแต่จุนมาอาวก็ยังไม่หายงอน

          “จุนมาฮาวว ออกมาคุยกับผมหน่อยสิ”

          “นายกลับไปเหอะ เทา ไปนอนซะ”

พอผมพูดไรออกไป ก็จะได้คำตอบแบบนี้ทุกครั้ง ผมเองก็ไม่รู้จะง้อยังไงดี แต่ผมถือคติครับตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก

          “จุนมาฮาว ผมจะยืนอย่างงี้ จนกว่าจุมาฮาวจะออกมาคุยกับผม”

เงียบ.... ไม่มีสัญญาณตอบรับครับ สงสัยจุนมาฮาวคงงอนผมเต็มที่แล้วล่ะครับ แต่ตอนที่ผมกำลังจะหมดหวัง อยู่ๆประตูข้างหน้าผมก็เปิดออกมา ข้างหน้าผมมีจุนมาฮาวที่ผมง้อมาตลอดทั้งคืน ยืนหน้าบึ้งอยู่

          “ไปนอนได้แล้ว ไม่งั้นฉันจะโกรธนายจริงๆด้วย”

          “นี่ จุนมาฮาว โกรธผมอยู่แล้วนี่”

          “ไม่ได้โกรธ”

          “ไม่ได้โกรธแล้วไรอ่ะ งอนหรอ”

          “ไปได้แล้ว ฉันออกมาคุยกับนายแล้วนะ ไปนอนๆ ฉันจะนอน”

          “ผมขอโทษ จุนมาฮาวอย่างอนผมเลยนะ นะๆๆ”

ไม่มีเลยครับ ไม่มีสัญญาณแห่งความใจอ่อนลงเลยแม้แต่นิดเดียว ผมเลยตัดสินใจใช้ไม้ตาย มันอาจจะรุนแรงไปหน่อย แต่ว่าผมคิดว่าไม้นี้จะต้องง้อสำเร็จแน่ๆ

ผมอุ้มจุนมาฮาวครับ...

ได้ยินเสียงโวยวายของจุนมาฮาวที่อยู่บนไหล่ผม แล้วก็แอบยิ้มนิดๆ จุนมาฮาวของผมน่ารักเสมอครับ ไม่ว่าจะยามไหน ยามที่กำลังโกรธผมเหมือนตอนนนี้ก็น่ารักครับ (แต่ตอนหายโกรธน่ารักกว่าเยอะเลยนะครับ)

ผมอุ้มจุนมาฮาวออกมาข้างนอกตรงที่มีโซฟายาวอยู่ ความจริงผมก็ไม่ได้อยากทำแบบนี้(โกหก!!!) แต่ตรงนั้นมันไม่สะดวก ตรงโซฟายาวสะดวกกว่าเยอะ เอ๊ะ คิดไรกันน่ะ อย่าคิดกันไปไกลสิพวกนี้

จุนมาฮาวโวยวายใหญ่ ผมยังไม่ยอมว่างเขาลงกับโซฟา เพราะฉะนั้นเค้าจึงทำได้แค่ร้องโวยวายอยู่บนตักผมเท่านั้น ถึงเสียงโวยวายนั่นจะน่ารักแค่ไหน แต่เพื่อจะทำความเข้าใจกัน ผมก็คงต้องหยุดเสียงนั้นก่อน เห้ คิดอะไรกันห้ะ ผมก็แค่....หอมแก้มเอง

          “เทา!!”

          “จุนมาฮาว งอนที่ผมอยู่กับคนอื่นหรอครับ”

          “ป่าวซักหน่อย”

          “นี่ถ้าจุนมาฮาวยังปากแข็งอยู่ ผมก็จะทำมากกว่านี้นะ”

          “เทา!! ก็..ก็นายไม่เห็นมาอยู่กับฉันบ้างเลย อยู่แต่กับคนอื่น”

          “ความจริงแล้วผมงอนจุนมาฮาวก่อนนะ จุนมาฮาวต้องง้อผมซิ ไม่ใช่งอนเอง”

          “ก็ฉันง้อนายแล้ว นายยังไม่หายงอนซักที”

          “ก็เลยงอนซะเอง ใช่มะ จุนมาฮาว”

เงียบไปเลย... ผมคงจี้ตรงจุด  ผมงอนจุนมาฮาวก่อน และจุนมาฮาวก็ง้อผมแล้ว มันก็จริง แต่ที่จุนมาฮาวไม่รู้ ก้คือ ผมหายงอนจุนมาฮาวตั้งแต่จุนมาฮาวมาง้อผมแล้วล่ะ แต่ก็แค่อยากแกล้งซักหน่อย ไม่คิดว่าจุนมาฮาวจะงอนผม

          “อย่างอนเลยนะครับ รู้อะไรมั้ย ผมไม่มีทางคิดอะไรเกินเลยกับคนอื่นหรอก ยิ่งโดยเฉพาะๆคนในวง”

          “เพราะว่าผมเห็นพวกเขาเป็นแค่คนอบครัว และไม่มีทางจะคิดอะไรเกินเลยไปมากกว่านี้ ต่อให้จะมีใครมาจีบผม ผมก็จะยังรักแค่จุนมาฮาวคนเดียว”

……………………..

          “ต่อให้เราจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน หรือมีสิ่งอื่นมาทำให้จุนมาฮาวคิดมาก”

          “ก็ขอให้รู้ไว้นะครับ”

………….

          “ว่าใจของผมจะเป็นแค่ของจุนมาฮาวคนเดียว....และตลอดไป”

ผมสัมผัสได้ถึงอ้อมกอดที่รัดแน่นขึ้น และความชื้นที่อยู่บนไหล่ผม ผมเองก็ไม่ได้พูดอะไรนอกจากแค่กระชับแขนกอดตอบคนตัวเล็กของผม  ในค่ำคืนนี้ไม่มีคำพูดใดเอื้อนเอ่ยออกมาอีก นอกจากอ้อมกอดที่กระชับแน่น แทนความรู้สึกผ่านทางสัมผัสที่มอบให้แก่กัน

........สัมผัสที่ไม่สามารถกล่าวออกมาเป็นคำพูดได้

ผมคงต้องไปแล้วล่ะครับ ภารกิจ ‘ง้อ จุนมาฮาว (ของผม)’ เสร็จสมบูรณ์.....

********************************

 ถ้าชอบไม่ชอบยังไง บอกได้นะคะ คอมเมนต์มาเลย ข้อติอะไรแนวนี้ก้ได้ค่ะ จะได้เอาไปปรับปรุง ขอบคุณนะค่า XD