คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Chapter : 05 .. Lowdown - เบื้องหลังความจริงอันน่าตกใจ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Title : The (Boys') Marry (1st Episode ; Beginning of Final Sovereign)
Chapter : 05 .. Lowdown - เบื้องหลังความจริงอันน่าตกใจ
Author : NaR!eZ-Narilada
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ช่วงค่ำของวันที่ 8 สิงหาคม ค.ศ. 2006 , หลังหมดเวลาของงานเทศกาล
ณ ห้องประธานนักเรียน , ไฮสคูลโอไดบะเซ็นเตอร์
"เห? ปกตินอนกันในห้องนี้เลยหรือ?"
"ใช่แล้วล่ะเคน เพราะพวกที่เหลือนอกจากฉัน รุ่นพี่ไทจิ พวกทาคุยะ พี่มาซารุ โอเมก้า วี แล้วก็น้าสึงุรุน่ะกลับไปนอนที่บ้านตัวเองกันน่ะสิ รุ่นพี่ไทจิต้องนอนอยู่นี่เพราะเป็นเจ้าของห้อง พวกทาคุยะนอนที่นี่เพราะบ้านพวกเขาอยู่เลยชิบุยะลงไปทางใต้ ซึ่งมันก็ค่อนข้างไกลนะ พี่มาซารุกับน้าสึงุรุบ้านอยู่ที่ไหนฉันก็ไม่รู้ แต่เห็นว่าไกลมาก ๆ ส่วนโอเมก้ากับวีเห็นว่าเป็นคำสั่งน่ะ"
ไดอาน่าตอบแคธี่พร้อมแบกผ้าปูที่นอนพร้อมหมอนและผ้าห่มมาวางแหมะไว้ตรงหน้า
"คำสั่งของน้าสึงุรุน่ะนะ"
"ใช่แล้ว ไม่ใครสามารถสั่งรอยัลไนท์ได้นอกจากน้าสึงุรุหรอก.."
และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ห้องประธานนักเรียนกลายเป็นโฮมสเตย์ โดยปกติแล้วไดสึเกะน่ะจะไปนอนที่แมนชั่นเดิมก็ได้ แต่เพราะความหวงเกินลิมิทของไทจิที่อ้างเหตุผลนู่นนี่สารพัด ทำให้ไดสึเกะถอดใจยอมนอนค้างคืนที่โรงเรียนแทน
ส่วนเคนน่ะหรือ? ความจริงแล้วเหมือนไดสึเกะนั่นล่ะ แต่ก่อนจะกลับก็โดนไทจิรั้งตัวไว้ไปคุยอะไรบางอย่าง พอคุยเสร็จไทจิก็ไม่รู้เป็นอะไรไป หน้าตานี่ชื่นบานยิ้มแป้นอย่างกับจานดาวเทียม แล้วบอกให้เคนค้างที่นี่เป็นเพื่อนไดสึเกะเนี่ยแหละ
ด้วยการที่ปฏิเสธใครเขาไม่ค่อยเป็น เคนเลยทำตามที่ไทจิบอก ส่วนไดสึเกะ(ที่ความจริงไม่ได้อินโนเซนต์)ก็เริ่มคิดว่าไทจิไปซักไซ้อะไรหรือขู่กรรโชกเพื่อนสนิทหรือเปล่า แต่คิดว่าคงไม่ใช่ เพราะในตอนแรกนั้นพี่ท่านแกออกจะกีดกันไม่ให้ตนอยู่ใกล้เคนเท่าไหร่ และไม่เรียกเคนด้วยชื่อเฉย ๆ หรอก แต่นี่กลับเรียกชื่อหน้าตาเฉย ... มันต้องมีอะไรแน่สิน่า!
"นอนเถอะน่า พรุ่งนี้นายได้โดนยัยมิยาโกะเรียกสอบสวนแน่ ๆ ไม่ต้องกลัวหรอกแคธี่จัง~"
พูดด้วยน้ำเสียงหวานเจี๊ยบ คนถูกพาดพิงยิ้มแห้ง ๆ แล้วจัดที่นอนตัวเองเสร็จสรรพ โดยอดคิดในใจไม่ได้ว่านี่มันเกิดเหตุการณ์วิบัติผิดมนุษย์มนาอะไรขึ้นมา เขาถึงได้อยู่ในสภาพน่าอดสูแบบนี้.. ซวยจริง ๆ เลยเน้อ
...
ช่วงสายของวันพุธที่ 9 สิงหาคม ค.ศ. 2006 เวลาเริ่มงานเทศกาล
ณ สถานที่จัดคาเฟ่ขนมหวาน
.."และนี่ก็คือแคธี่จังนะทุกคน เธอเป็นเพื่อนของไดอาน่าจังที่อเมริกา ฝากพวกเราดูแลเธอด้วยล่ะ แคธี่เขาค่อนข้างขี้อาย อย่าไปซักไซ้อะไรมากก็แล้วกันนะ แล้วก็แคธี่จ๊ะ.. ถ้าโดนลวนลามเมื่อไหร่เอาถาดฟาดหัวลูกค้าได้เลยจ้ะ ลูกค้าจะอ้างอะไรช่างมัน ไม่ต้องสนใจไปหรอก เพราะยังไงเสียในโรงเรียนนี้คุณไทจิก็ใหญ่ที่สุดแล้วล่ะ”
มิยาโกะที่แนะนำน้องใหม่(?)ยิ้มหวานให้พร้อมตบบ่าแคธี่เบา ๆ แล้วเดินไปดูงานส่วนอื่นต่อ แคธี่มองตามเพื่อนสนิทไปแล้วแอบขอโทษในใจที่ไม่สามารถบอกความจริงได้ ไม่ทันไรแคธี่ก็กลายเป็นจุดเรียกลูกค้าของคาเฟ่ขนมหวานไปโดยปริยาย
ส่วนไดอาน่าน่ะหรือ? เหมือนจะโดนเจ้าประธานนักเรียนเรียกไปคุยอะไรสักอย่าง แต่ความจริงแล้วมันเป็นแผนของรองประธานนักเรียนต่างหาก เพราะอยากจะพิสูจน์ว่าน้องชายของเขาชอบไดอาน่าหรือไม่อย่างไร ก็เลยแสร้งมาเรียกไดอาน่าทำทีท่าว่าไทจิอยากจะคุยด้วย ให้ไปรอที่ในโรงยิม 1 เลยไม่ทันได้รู้ว่าแคธี่กลายเป็นตัวเรียกลูกค้าแทนตนไปแล้ว
ก็ไม่ใช่ว่าไดอาน่าจะไม่รู้ว่ายามาโตะมีจุดประสงค์อื่น ก็ลองคิดดูแล้วกัน ถ้ารุ่นพี่ที่เคารพรักของเขาคิดจะมาคุยอะไรด้วยทำไมต้องให้รองประธานที่ไม่กินเส้นกันมาบอกแทน หากจะคุยอะไรกันจริง ๆ แล้วเจ้าตัวจะรีบโผล่หน้ามาหาทันที แต่เพราะไดอาน่าอยากรู้ว่ายามาโตะมีจุดประสงค์อะไรนี่แหละ.. จากการคาดเดาของเขา คิดว่าคงจะเรียกให้มาคุยกับใครสักคนนี่แหละ คิดว่านะ..
…
ณ ภายในโรงยิม 1 , ไฮสคูลโอไดบะ
ในขณะที่ไดอาน่ายืนพิงผนังโรงยิมรอก็คุยกับไดสึเกะไปพลาง.. เห็นสรรพนามไม่ผิดหรอก คุยกับไดสึเกะนั่นแหละถูกแล้ว
"ตัวจริงนายไม่ได้อินโนเซนต์หรอกหรือเนี่ย ปวดใจจริง ๆ แฮะ"
ไดอาน่าถอนหายใจเฮือกเหลือบมอง 'ไดสึเกะตัวจริง' ที่ยิ้มแป้นแล้นให้ไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไร พูดก็พูดเถอะ ทันทีที่ไดสึเกะในคราบไดอาน่าถูกยามาโตะบอกไปรอที่โรงยิม 1 เจ้าตัวก็วิ่งแท่ด ๆ มาหาคู่หูผู้น่ารักที่กำลังปาลูกดอกอยู่ในซุ้มกิจกรรมโดยมีโอเมก้าทำหน้าทีเหมือนเป็นผู้ปกครองคอยคุม ไดสึเกะก็เป็นคนดียืนรอวีปาจนครบ.. นอกเรื่องนิด รู้สึกว่าวีจะคว้ารางวัลไปหลายอย่างเลยล่ะ เห็นว่าซุ้มปาลูกดอกขาดทุนไปเลย
..เข้าเรื่องละ พอเสร็จแล้วไดสึเกะก็ยิ้มหวานออดอ้อนอะไรสักอย่างกับโอเมก้าเพื่อดึงตัวคู่หูมา (รู้สึกว่าวีจะแอบได้ยินว่าไดสึเกะเอาอิกดราชิลมาอ้างด้วยล่ะ) เมื่อเจ้าตนหัวเงินตกลง เจ้าคนหัวทองก็ลากเจ้าตนหัวฟ้าไปด้วยทันที ด้วยความที่ว่าซุ้มปาลูกดอกมันอยู่แถว ๆ ห้องประชุมซึ่งมันอยู่คนละฟากกับโรงยิม 1 ไดสึเกะกับวีเลยต้องใช้เวลาฝ่าฝูงชนกันนานหน่อย และก็มีข่าวลือออกมาอีกว่า 'ไดอาน่าจูงมือชายอื่น มีแววไดสึเกะตามอาฆาตหนุ่มผมฟ้าหน้าตาน่ารัก' (แต่แหม.. จะโดนอาฆาตจริง ๆ เร้อ..)
เมื่อเข้ามาในโรงยิม 1 ที่ไม่มีคนอยู่เลย ไดสึเกะก็บังคับ (ย้ำว่าบังคับจริง ๆ ) ให้วีแปลงเป็นไดอาน่าแทนให้หน่อย ตอนนั้นวีอุทานร้องห๊ะอย่างแปลกใจ ถ้าเกิดเขาเป็นไดอาน่า แล้วมีไดอาน่าสองคนจะเกิดอะไรขึ้นเนี่ย.. อธิบายแล้วอาจไม่เข้าใจพอ ลองย้อนไปก่อนหน้านี้สักสิบนาทีก็แล้วกัน
...
"อะไรนะ นี่นายจะให้ฉันใช้พลังปลอมตัวเป็นไดอาน่าหรือ? แล้วมีไดอาน่าสองคนเนี่ยเกิดใครมาเห็นเข้าจะทำยังไง"
เด็กชายผมทวินเทลสั้นสีฟ้าโบกมือปฏิเสธ นัยน์ตาแดงแก่อมชมพูเหลือบไปทางอื่นเลี่ยงการสบตากับคนตรงหน้าที่จ้องเอ๊าจ้องเอาจนเขาจะกลายเป็นรูพรุนไปทั้งตัว
"คิดว่าฉันไร้หัวคิดขนาดจูงมือนายในสภาพไดอาน่าเลยหรือไงกัน"
อีกฝ่ายตอกกลับมาด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ แต่แฝงแววเยือกเย็นพิกล.. นัยน์ตาฟ้าสดที่จ้องก็จ้องแบบใส่แววตาจิกกัดข่มขู่ไม่ขอร้องแต่บังคับเสียด้วย วีก็ไม่รู้จะทำยังไงดี คำสั่งที่เขาได้รับมาจากอิกดราชิลคือพยายามอย่าอยู่ห่างจากไดสึเกะ นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้เขาต้องปลอมตัวเป็นไดสึเกะ ในขณะที่ไดสึเกะตัวจริงก็เป็นพนักงานเสิร์ฟในคราบไดอาน่า
ความจริงประเด็นเรื่องน้องสาวไดสึเกะอาจไม่เกิดขึ้นถ้าเจ้าตัวไม่โผล่มาที่งานเทศกาล แต่ก็นะ ในญี่ปุ่นส่วนใหญ่ใคร ๆ ก็รู้จักไดสึเกะทั้งนั้นเพราะเจ้าตัวอยู่ในทีมฟุตบอลที่มีดีกรีเป็นถึงแชมป์ระดับประเทศรุ่นอายุไม่เกินสิบห้าปี ขืนให้ไดอาน่าเดินไปไหนมาไหนเดี๋ยวก็เกิดข่าวลืออะไรมาอีก ซึ่งเจ้าตัวไม่ต้องการเช่นนั้น มาซารุเลยเสนอบทบาทน้องสาวไดสึเกะที่มาจากต่างประเทศให้นี่แหละ
และเมื่อได้รับคำสั่งมาแล้วจะขัดขืนก็ไม่ได้ (เพราะขัดขืนแล้วไม่รู้จะโดนอะไรบ้าง) ก็เลยต้องจำยอมทำไป ในตอนแรกที่ไทจิเห็นไดสึเกะ (วี) ยืนอยู่กับไดอาน่า (ไดสึเกะ) เจ้าตัวก็ตกใจเหมือนกัน มารู้เอาทีหลังจากปากเจ้าลิงน้อยว่าเป็นพลังของอิกดราชิล
"แหม แล้วอะไรคือจุดประสงค์ของนายล่ะ"
แล้วคุณคู่หูก็ทนไม่ไหวยอมรับสิ่งที่ได้สึเกะบังคับให้เขาทำ... แต่ก่อนอื่นมันต้องรู้เหตุผลก่อนสิว่าจะทำแบบนั้นไปทำไม
".........เอาเป็นว่าฉันมีเหตุจำเป็นก็แล้วกัน เอาล่ะรีบใช้พลังปลอมตัวเป็นไดอาน่าได้แล้ว ไม่อย่างนั้นฉันจะแฉจุดอ่อนของนายทั้งหมดให้พี่มาซารุฟังเลยล่ะ เอาแบบละเอียดยิบเลยด้วย!"
เสียงข่มขู่ข่มเหงแบบนี้วีก็จำทน ดีดนิ้วดังเป๊าะเป็นสัญญาณการใช้พลัง แล้วร่างของวีก็ส่องแสงสีขาวจ้าก่อนจะค่อย ๆ มีรูปลักษณ์เปลี่ยนไป เมื่อแสงจางลงก็ปรากฏให้เห็นวีในคราบไดอาน่าที่อารมณ์บ่จอยอยู่
"โอ๊ย! น่ารักจริง ๆ ด้วย เอ้ย! อย่าทำหน้าตาไร้อารมณ์แบบนั้นสิ ทำหน้าอย่างกับแบกโลกไปได้ยังไง ช่วยทำหน้าทำตาให้เป็นไดอาน่าผู้อ่อนต่อโลกหน่อยสิ แบบนั้นไม่น่ารักนะเออ"
เจ้าคนยิ้มแป้นตรงหน้าจุ๊ปากขยับนิ้วชี้ไปมา ไดสึเกะในคราบไดอาน่าดีดนิ้วบ้าง แล้วสิ่งที่ปรากฏแก่สายตาของวีก็ทำเอาเขาแทบกระอักเมื่อเห็นคนตรงหน้าอยู่ในสภาพของไดสึเกะ วียกมือขึ้นก่ายหน้าผาก นัยน์ตาฟ้าสดก็จ้องอีกฝ่ายเอือม ๆ
"นี่มันหมายความว่ายังไงกันแน่ อธิบายมาให้หมดเลย"
"นายต้องสัญญาก่อนว่าจะไม่เอาเรื่องที่ฉันสามารถกลับเป็นเพศเดิมได้ไปบอกใคร เรื่องนี้จะมีแค่ฉัน นาย เคน ฮิคาริจัง และน้าสึงุรุเท่านั้นที่รู้ ถ้านายเอาไปบอกคนอื่นล่ะก็ฉันจ..."
"...ฉันจะแฉจุดอ่อนของนายทั้งหมดให้พี่มาซารุฟังเลยล่ะ เอาแบบละเอียดยิบเลยด้วย"
เลียนเสียงแบบที่ไดสึเกะเคยพูดเมื่อครู่ได้อย่างไม่มีผิดเพี้ยน คนฟังยิ้มพึงพอใจ ในขณะที่ในใจคนพูดเริ่มหวั่นวิตกถึงอะไรบางอย่าง และเพื่อไม่ให้มันเรื้อรัง(?) ไดอาน่าเลยตัดสินใจถามออกไป
"นี่ไดสึเกะ.. อย่าบอกนะว่าตัวนายน่ะนิสัยแบบนี้?"
"ใช่สิ แล้วทำไมล่ะ"
น้ำเสียงที่ตอบกลับมาช่างเรียบเฉยแต่แฝงแววไม่น่าไว้ใจเอาไว้ คนถูกย้อนถามสงบใจนับหนึ่งถึงสิบแล้วค่อยถามต่อ
"ที่ผ่าน ๆ มานายไม่ได้อินโนเซนต์หรือไง ไอ้ท่าทางอ่อนต่อโลกที่ผ่าน ๆ มามันคือละครเรอะ?"
"..รู้แล้วก็เหยียบไว้เสียนะ ในตอนแรกน่ะคนที่รู้ว่าฉันมีนิสัยจริง ๆ แบบนี้ รู้ว่าฉันสามารถใช้พลังหวงหลงได้อย่างอิสระยกเว้นเรื่องเปิดดิจิตอลเกท รู้ว่าฉันแสดงละครปกปิดนิสัยจริง ๆ ไว้ก็มีแค่เคน ฮิคาริจัง และน้าสึงุรุเท่านั้นแหละ แต่นายเป็นกรณีพิเศษที่ฉันจะบอกให้รู้ เพราะนายเป็นคู่หูของฉัน"
มาถึงตรงนี้วีก็ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ในความโง่บรมของตัวเองดี เขาก็น่าจะสะกิดใจอยู่หรอกนะ ตอนเจอกันครั้งแรกนิสัยก็ออกแววไปทางลบหน่อย ๆ แล้ว โตขึ้นมานิสัยเดิมใช่ว่าก็หายกันง่าย ๆ แล้วแถมเจ้าตัวอยู่ชมรมการแสดงด้วยอีก แต่เขาก็ไม่เคยคิดเลยจริง ๆ นั่นแหละว่าตัวจริงจะคงไว้ด้วยนิสัยเดิมแถมเจ้าเล่ห์ขึ้นอีกต่างหาก... โถ ไดสึเกะผู้น่ารักและอินโนเซนต์คนนั้นมันหายไปไหนนะ เหลือไว้แต่ไดสึเกะผู้น่ารักและเจ้าเล่ห์บรรลัยทิ้งไว้เนี่ย...
"เอาล่ะ ความจริงแล้วเมื่อตอนเช้าของวันจันทร์ที่ผ่านมาฉันสงสัยว่าพลังของหวงหลงน่ะทำอะไรได้บ้าง ก็เลยลองทำอะไรแปลก ๆ ดู ปรากฏว่าพลังของหวงหลงสามารถใช้ได้เป็นห้ารูปแบบก็คือ ปลอมตัว ตรวจจับ โจมตี ล่องหน และผ่านสิ่งกีดขวาง..."
"เดี๋ยวนะ ไอ้สองอันสุดท้ายมันต่างกันตรงไหนเนี่ย"
"โถ่ นายเป็นรอยัลไนท์เสียเปล่ายังมาถามคำถามแบบนี้กับฉันที่เป็นแค่มนุษย์ตัวกระจ้อยร่อยเนี่ยนะ"
'กระจ้อยร่อยแป๊ะสิคร้าบ~ ตอนนี้นายถือว่าเป็นหวงหลงเชียวนะเฟ้ย!! เป็นซอเวอเรนเลยน่ะเข้าใจไหม!?'
"ล่องหนจะเป็นเหมือนการพรางตัวเข้ากับสิ่งแวดล้อมน่ะ ผ่านสิ่งกีดขวางก็เหมือนเดินทะลุกำแพงได้นั่นแหละ ... ตอนแรกฉันยังไม่รู้หรอกว่ามันใช้โจมตีได้ แต่เพิ่งรู้ตอนที่เจอทาคาโตะครั้งแรกน่ะ"
ไดอาน่าคิดในใจอย่างหวาด ๆ .. นี่พวกมันไปทะเลาะอะไรกันมาวะเนี่ย.. หวังว่าเจ้าตัวบ้าดีเดือดนั่นคงไม่ไปทำอะไรให้ไดสึเกะเก็บไปคิดแค้นอะไรหรอกนะ
"ไม่หรอกน่า ฉันกับทาคาโตะไม่ได้มีปัญหาอะไรกันหรอก แค่เข้าใจผิดเฉย ๆ ไม่เชื่อไปถามหมอนั่นดูก็ได้"
เป็นอีกรอบที่ไดอาน่ากรีดร้องในใจ พยายามไม่คิดอะไรไว้ในหัวสมอง พยายามไม่คิดอะไร... น่ากลัวว่านอกจากไอ้ห้าอย่างแล้วกลัวมันจะมีอย่างที่หกคืออ่านใจเนี่ยแหละ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงหมอนี่ก็อิกดราชิลตัวน้อย ๆ เลยล่ะ
"และอย่าได้คิดเชียวว่าฉันอ่านใจนายได้ นายน่ะดูออกง่ายจะตาย คิดอะไรก็แสดงออกทางสีหน้าหมด แต่แบบนี้ก็ดีแล้ว สมเป็น 'ไดอาน่าผู้น่ารักและอินโนเซนต์' ดี"
เหอ ๆ .. ถ้าแบบนั้นเขาลองบ่นในใจดูดีไหมเนี่ย?
...
"นายนี่จะปวดใจเก่งจังเลยนะ"
"แหงล่ะ ก็นายเล่นแสดงเสียอินโนเซนต์แบบนั้น แต่พอมารู้ว่าจริง ๆ แล้วเจ้าเล่ห์ผิดกับหน้าตามันก็อดปวดใจไม่ได้อ่ะ"
"โอ๊ะ.. เหมือนจะมีคนเดินมาแล้วล่ะ ทำตัวให้สมกับเป็นไดอาน่าด้วยนะ ฉันจะล่องหนมองดูนายอยู่ใกล้ ๆ เนี่ยแหละ"
ไดสึเกะอุทาน ก่อนที่ร่างกายของเจ้าตัวจะจางลงเรื่อย ๆ จนมองไม่เห็น และไม่เหลือทิ้งไว้แม้แต่เงา ... โห ล่องหนได้สมบูรณ์แบบจริง ๆ เลยเจ้าคนเจ้าเล่ห์นี่!..
เสียงรองเท้าดังเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ ไดอาน่าแทบหยุดหายใจ รอลุ้นใครกันหนอที่จะเดินเข้ามา ส่วนไดสึเกะก็ยืนยิ้นเย็นยะเยือกอยู่ก่อนจะรีบสะบัดหน้าไปมาทำตัวนิ่ง ๆ แทนเมื่อจู่ ๆ ในใจก็จินตนาการเรื่องอะไรแปลก ๆ ขึ้นมา.. แถมเป็นจินตนาการที่ดูจะเหมือนจริงจนน่ากลัวอีกด้วย..
และเสียงรองเท้าก็หยุดลงที่หน้าประตู ตอนนั้นเองประตูก็ถูกเปิดออกโดยใครคนหนึ่ง เมื่อเห็นผู้มาใหม่ สองคู่หูก็ร้องอุทานออกมาอย่างพร้อมเพรียงกันในใจ ผู้มาใหม่ก็ทำหน้างงนิดหน่อย(หรือเปล่า?) แต่ก็ยังคงไว้ด้วยรอยยิ้มประดับบนใบหน้า
"อ้าว.. คุณไทจิก็เรียกไดอาน่าจังมาเหมือนกันหรือเนี่ย?..."
...
ช่วงบ่ายของวันพุธที่ 9 สิงหาคม ค.ศ. 2006
ณ สถานที่จัดคาเฟ่ขนมหวาน
"โอ๊ะ นั่นใช่คุณหมอที่เขาลือว่าได้รับรางวัลโนเบลอะไรนั่นหรือเปล่าน่ะ"
"อายุเท่าไหร่เองเธอ เหมือนจะเพิ่งสิบแปด เป็นคุณชาย แถมหล่อด้วย"
"คุณหมอนั่นราศีแพทย์จับเลยแฮะ น่าอิจฉาจริง ๆ "
"นั่นใช่น้องสาวของคุณหมอหรือเปล่าวะ หน้าตาน่ารักสุด ๆ เลย ราศีคุณหนูเกาะวิ้งวับเชียว"
"โอ๊ย! เด็กผู้หญิงผมทองคนนั้นน่ารักอ่ะ หน้าตาดีกันทั้งครอบครัวเลยเหรอเนี่ย"
"อิจฉาครอบครัวนี้จริง ๆ มีลูกเก่งแถมหน้าตาน่าเอ็นดูอีก เฮ้อ~"
เสียงซุบซิบมาอีกระลอกหนึ่งในช่วงบ่ายของงานเทศกาลที่มีคนพลุกพล่าน เจ้าคนโดนซุบซิบปั้นหน้านิ่งมองน้องสาวสุดรักของตัวเองแล้วยิ้มพอใจ ถึงจะไม่ใช่น้องสาวแท้ ๆ ก็เขาก็รักน้องสาวคนนี้มากเลยล่ะ ถึงกับยอมเรียนจบตั้งแต่อายุสิบสามเพื่อที่จะมาเป็นหมอรักษาอาการของน้องสาวจนหาย
ที่เขามาที่นี่เป็นเพราะอยากให้รีลีน่าได้เปิดหูเปิดตาบ้าง งานเทศกาลไม่ได้มีขึ้นบ่อย ๆ ก็เคยคิดว่าถ้าพาน้องสาวมาเที่ยวบ้างคงจะดีไม่น้อย.. ใช่ มันจะดีมาก ๆ เลยด้วยถ้าไม่ได้ยินเสียงที่ทำเอาอารมณ์เขาบูดสนิท
"โย่ รีลีน่าจัง~"
เสียงห้าวร้องทักใกล้ตัว มองไปยังต้นเสียงเขาก็แทบตาถลน เมื่อเห็นเจ้าลิงเจ๋อบางตัวคว้ารีลีน่าเข้าไปกอดหมับ แถมน้องสาวเขาก็ไม่ได้ทำท่าทางขัดขืนอะไรเลยแม้แต่น้อย สร้างความเดือดให้แก่ภายในจิตใจโทม่าเป็นอย่างมาก.. เฮ้ บอกไว้ก่อนนะว่าเขาไม่ได้พิศวาสอะไรมาซารุหรือรีลีน่ามากไปกว่าเพื่อนสนิทและน้องสาว แต่ที่ทำให้เขาเดือดคือไอ้มือที่กำลังทำท่าจะลวนลามน้องสาวผู้เป็นที่รักยิ่งต่างหากล่ะ!
"อ๊ะ สวัสดีค่ะท่านพี่มาซารุ"
"แกนะแก ปล่อยน้องสาวฉันเดี๋ยวนี้เลย.."
รีลีน่าทักมาซารุกลับไปด้วยรอยยิ้มประกายวิบวับ มาซารุเห็นแล้วถึงกับแทบเคลิ้มไปนอนกองกับพื้น แต่เพราะอยู่ต่อหน้าเพื่อนสนิทที่จะเรียกว่าสนิทได้ไม่เต็มปากนักเนี่ยแหละ ใครจะยอมไปกองอยู่กับพื้นกันเล่า ยิ่งเห็นไอ้เจ้าซิสค่อนตรงหน้าที่กำลังกระซิบเสียงรอดไรฟันอยู่มันก็น่าสนุก.. แกล้งหมอนี่แหละสนุกที่สุดเลยล่ะ
"โอ๊ะ ๆ เดี๋ยวฉันจะพารีลีน่าจังไปเที่ยวเองนะ นี่โทม่า นายก็มาด้วยกันสิ หวงนักไม่ใช่หรือไงน้องสาวนายน่ะ"
ช่วงแรกบอกกับรีลีน่า ช่วงหลังหันไปเอาแขนคล้องคอคุณหมอแล้วแกล้งกระซิบข้างหูยั่ว ๆ ก่อนจะผละออกไปแล้วเดินตามรีลีน่าที่เดินลากเขาไป... แล้วโทม่าจะมีทางเลือกอื่นนอกจากตามน้องสาวสุดหวงไปที่ไหนกันล่ะ สุดท้ายก็ต้องตามไปนั่นแหละ
เขามองรีลีน่าที่ลากมาซารุไปตามซุ้มกิจกรรมต่าง ๆ แล้วยิ้มในใจกับตัวเอง บางทีอาจจะดีไม่น้อยถ้าให้มาซารุอยู่กับรีลีน่าสักพักล่ะนะ เพราะเขามาที่นี่เพราะมีเรื่องบางอย่างจะคุยกับอิกดราชิล โดยถือโอกาสนี้พาน้องสาวมาเที่ยวงานเทศกาลด้วยเลย
แต่ไม่ทันจะได้เดินไปไหน มือข้างที่ว่างอยู่ของเด็กสาวก็คว้าหมับเข้าที่มือของโทม่า คนเป็นพี่ชายหันมายิ้มแปลกใจให้น้องสาวที่แก้มพองลมอยู่ .. เอ๊ะ? รีลีน่าเป็นอะไรไปน่ะ?
"นายนี่มันบื้อเรื่องความรู้สึกจริง ๆ ด้วยสินะ ไม่รู้หรือไงว่ารีลีน่าเธออยากเที่ยวไปพร้อม ๆ กับนายน่ะ"
มาซารุที่มืออีกข้างถูกรีลีน่าคว้าไว้หันมาพูดกับโทม่าด้วยน้ำเสียงกึ่งขำกึ่งสงสาร ทำไมเขาจะไม่เข้าใจว่าตอนนี้รีลีน่าน้องสาวเพื่อนสนิทเขารู้สึกยังไง ก็ตัวเองมีน้องสาวเหมือนกันทำไมจะไม่เข้าใจล่ะ
"ท่านพี่ไม่ชอบที่ที่มีคนเยอะสินะคะ ถ้าอย่างนั้นรีลีน่าก็ไม่อยากขัดใจท่าน..."
"อ๊ะเปล่า ๆ รีลีน่าทำตามที่ใจต้องการได้เลยล่ะ อยากไปที่ไหนบอกมาซารุไปเลย เดี๋ยวหมอนั่นจะพาไป แล้วก็ไม่ต้องห่วง เพราะพี่จะไม่ไปไหนจากรีลีน่าแน่นอน"
"อ๋า~ ขอบคุณค่ะท่านพี่ ท่านพี่มาซารุคะ รีลีน่าอยากไป........"
คนเป็นพี่ยิ้มออกมาอย่างสบายใจเมื่อรีลีน่ากลับมาทำสีหน้ายิ้มแย้มแล้ว มองไปทางมาซารุที่หันมายิ้มให้โทม่าเหมือนกัน ก็คงจะจริงอย่างที่มาซารุพูดนั่นแหละ บางทีเขาอาจจะบื้อเรื่องความรู้สึกจริง ๆ ...
แล้วจากนั้นรีลีน่า โทม่า และมาซารุก็เดินเที่ยวงานเทศกาลกันอย่างสนุกสนาน รอยยิ้มของน้องสาวคงเป็นสิ่งที่คนเป็นพี่ชายอย่างโทม่าอยากเห็นมากที่สุดนั่นแหละ
การมาเที่ยวกับคนในครอบครัวและนอกครอบครัวไปพร้อม ๆ กันก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไรนี่นะ อีกอย่างนี่คงเป็นครั้งแรกที่เขาอยากจะหยุดช่วงเวลานี้เอาไว้ ไม่ใช่แค่รอยยิ้มของรีลีน่าเท่านั้น รอยยิ้มของโทม่าเองก็เกิดขึ้นเมื่อตอนที่ได้เที่ยวกันอย่างสนุกสนานแบบนี้เป็นครั้งแรกในชีวิตขุนนาง มันเป็นครั้งแรกจริง ๆ ... ครั้งแรกที่อยากให้มาซารุอยู่เคียงข้างพวกเขาแบบนี้ตลอดไป...
...
"ผมสงสารโทม่านะครับอิกดราชิล"
"อย่างนั้นหรือ ฉันก็คิดแบบเดียวกับที่นายคิดแหละโอเมก้า แต่ความสุขที่สุดของมาซารุไม่ใช่สิ่งนี้นี่นะ"
"ผมเข้าใจครับว่าท่านต้องการจะบอกอะไร ก็รู้นะว่าตอนนี้มาซารุรู้สึกแบบไหน แต่ใจนึงก็อดสงสารโทม่าไม่ได้จริง ๆ "
"เฮ้อ ชีวิตพวกเขาฉันไปยุ่งอะไรไม่ได้นี่นา"
"พูดก็พูดเถอะครับ ท่านลองใช้กระดานทำนายอนาคตที่ได้มาจากพวกเซเลสเทียลดูดีไหมครับ เพื่อมันจะให้คำตอบอะไรพวกเราได้บ้าง"
"หมายถึงไอ้กระดานทำนายอนาคตที่ทำนายได้ทุกอย่างในอนาคตนั่นน่ะนะ"
"ครับ จากที่ท่านเคยลองทำนายเล่น ๆ ไปสี่ครั้งมันก็ตรงหมดเลยไม่ใช่หรือ?"
"ก็จริง งั้นฉันจะลองทำนายดูล่ะ ....... แล้วนายอยากจะทำนายใครล่ะ"
"ที่ผมอยากรู้ก็มีมาซารุ โทม่า ไทจิ แล้วก็ยามาโตะน่ะครับ"
"อืม.. กระดานนี่ทำนายเหตุการณ์ในอนาคตที่จะเกิดขึ้นเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์หลังจากวันที่ทำนายสินะ เอาล่ะ! ..."
(ถึงจะบอกว่าเป็นกระดาน แต่ความจริงมันก็คือแล็ปท็อปที่ใช้พิมพ์ดี ๆ นี่เองแหละ วิธีใช้งานก็แค่พิมพ์สิ่งที่อยากรู้ลงไป รอมันประมวลผลสักพักก็จะได้ผลออกมา ซึ่งผลที่ออกมาเนี่ยมีความแม่นยำถึงร้อยเปอร์เซ็นต์เลยล่ะ!)
ตึ๊ด.. ตึ๊ด.. ตึ๊ด.. ตื๊ดดดดดดดดด.........~
"โอ้..ไหน ๆ ผลที่ออกม...... ห๊าาา!!!?"
"ไม่น่าเชื่อเลยนะโอเมก้า.. ในใจนายตอนนี้มันกำลังกรีดร้องจนบ้าคลั่งเลยล่ะ รับไม่ได้กับผลที่ออกมาหรือไง"
"น...นิดหน่อยครับ แค่ไม่คิดว่ามันจะผิดคาดขนาดนั้น.. ผมนึกว่าไทจิจะชอบยามาโตะ หรือยามาโตะจะชอบไทจิเสียอีก ที่ไหนได้... เต๊าะเด็กกันทั้งคู่เลย"
"แหม่ มาซารุกับโทม่าก็พอกันแหละ.. แต่ดีหน่อยที่ไม่ผิดคาดไปจากที่ฉันคำนวณไว้เลย ฉันนี่จะทายอะไรแม่น ๆ ต่อเมื่อมันเกี่ยวข้องกับมาซารุเท่านั้นหรือเนี่ย.. น่าตกใจจริง ๆ เลย"
"........." (ตกใจหรือนั่น.. ตกใจบ้าอะไรกัน! รอยยิ้มเจ้าเล่ห์แบบนั้นดูยังไงก็ไม่ใช่สีหน้าของคนตกใจหรอก!)
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
+++ 23 Mar 2010 +++
คงเดาได้ว่าใครจะโผล่มาเนอะ?..
ด้วยความที่เห็นใจเจ๊บี (เอ๊ะยังไง?) และเผื่อท่านบลูจะได้เห็นใครวิบัติไปอีก (หึหึ)
ยัยเนจะเขียน 5 คู่เซอร์ไพรส์ไว้ บอกใบ้มา 5 คน ที่เหลืออีก 5 ไปเดากันเอาเองว่าใครจะคู่ใคร
แต่เอ้.. ถึงจะบอกว่า 5 คู่ 10 คน แต่ความจริงมันแค่ 5 คู่ 8 คนเองแหะ เหอ ๆ
ยามาโตะ x … / ไทจิ x … / มาซารุ x ... / ... x ไดอาน่า / ... x คาโอรุ
คาโอรุเป็นใคร ตอนต่อ ๆ ไปเดี๋ยวก็รู้.. คาโอรุคนนี้เป็นผู้หญิงนะเธอ.. (บอกใบ้ขนาดนี้มันต้องรู้กันแล้วล่ะ)
แต่ขอบอกไว้ก่อนเน้อ ว่ายังไงเรื่องนี้ตอนหลัง ๆ ก็เป็นคู่ “ยามาจิ ทีเคได ลีทาคา โคจิยะ โทมารุ” นะจ๊ะ
+++ 24 Mar 2010 +++
ตามรีเควสของเจ๊บีกับท่าน notg ซีนหวาน ๆ ของโทมารุมาแล้ว..
เห็นแล้วคงเดาได้ ตอนนี้โทม่าเริ่มจะชอบน้องรุขึ้นมาหน่อย ๆ แต่ในใจน้องรุว่าชอบใครก็ยังเป็นปริศนาต่อไป
(บอกแล้วไง รีไรท์ใหม่ทั้งทียัยเนไม่ยอมให้สมหวังกันง่าย ๆ หรอก)
คาโอรุ.. ใช่แล้ว ตอนนี้พี่ท่านเป็น ญ แต่ตัวจริง ๆ พี่ท่านเป็น ช แหละจ้า.. ก็จิ้นแล้วกันว่าหมอนี่เป็นใคร
ความลับของวีคืออะไร.. นั่นสิ เป็นอะไรดีน้า~ หุหุหุ...
ความคิดเห็น