[Yaoi] Dear Moon เดือนแรม

ลำดับตอนที่ #7 : ลำนำ : ข้างแรม

~7~

♥.ข้างแรม.♥

 Truu Truu Truu

"ครับ"

[.....]

"เดี๋ยวกูไป"

เสียงโทรศัพท์ของไอ้ปืนดังขึ้นมันรับสายได้ไม่ถึงห้านาทีแล้วตัดบทไปผมประครองมันขึ้นมาก่อนแล้วพามันขึ้นรถที่นั่งมาก่อนที่จะเคลื่อนตัวออกไป

"ไอ้ธัน..เดี๋ยวกูไปส่งมึงที่คอนก่อนแล้วกัน..เดี๋ยวอะไรยังไงแล้วค่อยว่ากัน"

"อืม.."

ใช้เวลาไม่นานรถของไอ้ปืนก็มาถึงคอนโดที่ผมอยู่ส่งซิกกันเล็กน้อยเป็นอันล่ำลา แล้วรถไอ้ปืนก็ออกตัวไป ผมเดินเข้ามาพนักงานต้อนรับคำนับให้เล็กน้อยตามปกติผมเดินมาที่ลิฟท์กำลังจะกดเรียก

Truu Truu Truu

"...."

[ไง..เพื่อนรักไม่ได้กัดกันนาน..ยังจำกูได้ไหม..//อึก..แค่กๆๆๆ]

"ได้....ลอบกัด"

[หึ..นึกว่ามึงลืมแค้นของกูซะอีก//ไอ้..อึก..ตุบ!..แค่กๆๆ]

"มึงจะเอายังไง"

[มาหากูสิ..กูอยากจะเจอมึงมากเลย//พี่อย่าไปเชื่อมัน..อัก!..แค่กๆๆ]

[รีบๆแล้วกัน..ถ้ายังไม่อยากให้มันช้ำตายล่ะนะ//ผลัวะ!..ตุบ!..อัก!]

"ถ้าอยากตายนัก..กูจัดให้"

ติ๊ด!

ณ เวลานี้ครอบครัวสำคัญสำหรับผมที่สุดแล้วเบอร์ที่โทรมาเป็นเบอร์ของวายุแต่คนที่คุยไม่ใช่ไอ้วายุแต่เป็นคนที่ทำให้ผมได้ฉายาที่ไม่ค่อยหน้าภาคภูมิใจเสียเท่าไรฉายาที่ได้มาพร้อมกับตราบาปในใจที่ผมไม่มีวันลืม

5ปีก่อน

"อึก!..แค่กๆ"

"ฟื้นแล้วเหรอมึง"

"ไอ้เทียน!"

"เออ..กูเอง"

"มึงจะทำอะไร..ไอ้เทียน"

"กูจะให้มึงเลือก"

จู่ๆมันก็ส่งปืนมาให้ผมใบหน้าของมันมีรอยยิ้มที่เยือกเย็นต่างทุกครั้งที่ผ่านมาท่ามกลางความมืดแสงสปอร์ตไลท์ส่องสว่างจ้า ภาพที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้าคือผู้หญิงที่ผมรักสองคนถูกตรึงมือลอยเควงควางอยู่กลางอากาศพื้นใต้เท้าของทั้งสองมีแต่เศษกระจกเศษกระเบื่องมากมาย ความหมายของคำว่าเลือกที่มันพูดถึงก็คือคนรักของผม ผมมองหน้ามันอย่างต้องการคำตอบแต่คำตอบที่ผมได้คือรอยยิ้มที่หน้าขนลุกมันต้องการจะสืออะไรกับผมกันแน่

"งงใช่ไหม..ว่าที่เห็นอยู่นี่มันคืออะไร"

"...."

"มึงเลือกเอา..คนนึง4ปี..อีกคนก็2ปี..ได้แค่คนเดียว"

"ทำแบบนี้ทำไม!"

"หึ..ทำไมน่ะเหรอกูไม่รู้หรอก..แต่ถ้ามึงไม่เลือกกูจะเลือกให้"

"กูไม่เลือก..กู..กูเลือกไม่ได้"

"โอกาสสุดท้าย..เลือกซะ"

บอกเลยว่าตอนนี้ผมโกรธมันมากมันเล่นอะไรและทำแบบนี้เพื่ออะไร สถานการณ์ตอนนี้ผมทำอะไรไม่ถูกภาพของผู้หญิงสองคนที่ผมรักในตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับหุ่นเชิดที่โดนแฝนคอเพรียงแค่มีเชือกช่วยตรึงมือไว้เท่านั้น ผมยังคงมองภาพนั้นต่อไปผมทำอะไรไม่ได้เลย

"สาย..ฟ้า..ค่ะ"

"พี่สาย..ฟ้า..ค่ะ"

"ไหม..แพร์.."

"เลือก!!"

"กูเลือกไม่ได้!!!"

"งั้นก็ได้..กูจะเลือกให้..เอง"

ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!

หัวใจผมกระตุกวูบตัวผมชาดิบเมื่อภาพที่ผมมองอยู่ตอนนี้คือผู้หญิงที่ผมรักทั้งสองคนห้อยเค้วงอยู่กลางอากาศก่อนเชือกจะขาดหล่นลงมานอนจมกองเลือดตามตัวมีแต่เศษแก้วที่กระจายอยู่ก่อนแล้ว ผมค่อยๆตั้งสติแล้วรีบวิ่งไปหาร่างทั้งสองที่นอนคอเขียวคาเชือกแล้วจมกองเลือดที่นองเต็มพื้นไปหมด ผมช่วยอะไรไม่ได้เลยคำๆนี้วนเวียนอยู่ในหัวของผมสติผมเริ่มเลือนลางเต็มที ขอบตาร้อนผ่าวแรงสะกิดเบาของร่างทั้งสองทำให้ผมยังมีหวังผมจับทั้งสองร่างให้นอนหงายขึ้นมาสบตากับผมทั้งแน่นิ่งผมพยายามเขย่าให้ทั้งฟื้นก่อนจะยกมือทั้งสองขึ้นมาแนบแก้มของตัวเองสิ่งที่ผมรู้สึกได้คือแรงสกิดเหมือนจะบอกอะไรซักอย่างก่อนจะได้รอยยิ้มเจือๆจากทั้งสองแล้วเพียงเซี่ยววิทุกอย่างก็สลาย

เมื่อสิ้นลมหายใจของทั้งสองก็ไม่มีสิ่งใดเคลื่อนไหวอีกกลายเป็นร่างที่ไร้วิณญาณโดยสมบูรณ์ ความเงียบงันรอบตัวเริ่มก่อขึ้นเสียงของใครในตอนนี้ผมก็ไม่ได้ยินรับรู้เพรียงอย่างเดียวในขณะนี้คือ'แก้แค้น'คำๆนี้ทำให้ทุกอย่างเป็นตามความต้องการโดยที่ผมไม่รู้ตัว ผมรู้สึกตัวอีกทีตอนนี้ผมก็อยู่ในห้องสีขาวเพดานมีแสงสว่างจาแล้ว

"อึก!..น้ำ.."

"ฟื้นแล้วเหรอลูก!..เดี๋ยวแม่เอาน้ำให้นะ"

"พี่..เป็นยังไงบ้างครับ"

"อะ..นี่น้ำนะลูก"

อึก..อึก..อึก..

"สายไหม..ผ้า..แพร์..อึก!!"

"ใจเย็นๆนะลูก.."

"ฉัตร..เดี๋ยวพี่คุยกะลูกเอง"

เสียงของพ่อผมเข้มขรึมแม่ได้แต่พยักน่ารับแล้วพาไอ้วาออกไป พ่อนั่งลงข้างเตียงผมแววตาของพ่อดูกังวลจนผมรู้สึกได้ ผมมองเงียบๆรอว่าพ่อจะพูดอะไรอะไรผ่านไปซักพักเหมือนกำลังเตรียมใจแล้วพ่อผมก็เอ่ยถามขึ้น

"สายฟ้า..แกจำอะไรได้ไหม"

"..."

ผมไม่ได้ตอบอะไรเพรียงแต่ส่ายหน้าให้เป็นคำตอบผมจำอะไรไม่ได้จริงๆ ยิ่งพยายามนึกก็ยิ่งปวดหัวจนพ่อต้องเรียกพยาบาลมาทำให้ผมหลับอีกครั้ง ภาพของเลือดเสียงกรีดร้องที่โหยหวนเสียงปืนที่กระหนั่มไม่หยุดเสียงกระดูกหักลั่นภาพของใครคนนึงกับผมกำลังมีปากเสียงกัน

กอบ! กอบ!

"อ๊ากกกก..อ๊ากก!!"

"เลือกอะไรที่มันสนุกกับตัวเอง..มันเป็นอย่างนี้นี่เอง..เนอะ..เพื่อน~"

"งั้นมึงฆ่ากูเลยไม่ดีกว่าเหรอ!!!"

"งั้นก็..ไม่สนุกล่ะสิ^^"

กอบ!! กอบ!!!

"อ๊ากกก!!.อะ..อ๊ากก!!"

ไม่รู้สิภาพต่อมาคือเห็นตัวเองเปลื่อนเลือดได้ยินเสียงใครไม่รู้เรียกแล้วก็ทุกสิ่งทุกอย่างก็วูบไป ผมตื่นขึ้นอีกครั้งก็พบว่าตัวเองถูกมัดติดกับเตียง ผมมองไปรอบๆแม่กับพ่อกำลังปลอบไอ้วาอยู่มันร้องไห้ไม่หยุดระหว่างที่พ่อกับแม่โอ๋มันนั้นเป็นจังหวะเดียวกับที่มันสบตาผม มันหลบตาแล้วร้องออกมากว่าเดิมผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับผมแต่ผมเห็นที่แขนไอ้วาใส่เฝือกแล้วแม่ก็พามันออกไป หลังจากเหตุการณ์ในตอนนั้นผมนอนรพ.อยู่ครึ่งเดือนถึงได้กับบ้านผมใช้ชีวิตตามเดิมอย่างที่เคยเป็นมาแต่ก็ไม่รู้สิในความรู้สึกของผมไม่ว่าจะอยู่บ้านหรือรร.อะไรๆก็ไว้ใจไม่ได้แล้วอีกอย่างแก๊งของพ่อผมกำลังถูกหมายตาในช่วงนั้น มีข่าวของผมถูกลือกันไปต่างๆในวงการด้านมืดและที่ลือกันจนหนาหูในช่วงนั้นก็ประมาณว่า ลูกชายเจ้าพ่อตะวันแห่งแก๊ง shadow  tiger เป็นเดือนสีดำของวงการมืดฆ่าได้แม้กระทั้งเพื่อนและลูกน้องโดยไม่สนน่าอินน่าพรมเลยถูกขนานนามว่า 'ข้างแรม'

ณ ปัจจุบัน

ปัง!ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

"ยังจมูกไวใช้ได้เลยนิ..รู้หมดเลยนะว่ากูกระจายไว้ตรงไหนบ้าง"

"หึ..ยัง.."

ปัง!ปัง!ปัง!

"หมดแล้ว.."

"อึก!..หึ..กูไม่ยอมหรอกนะ"

กริ๊ก!!

"มา..วัดกันJ"

ตาจ้องตาใครจะไวกว่ากันวัดใจกันเซี่ยววิแต่สำหรับผม ผมคิดว่าในเวลานี้ไม่จำเป็นต้องเสียกระสุนหรอกนับเวลาถอยหลังในใจ..และก็..

ผลัวะ! ตุบ!

"ช้า.."

"โถ่..เฮีย..ก็อยากมันมือบ้างอะ"

"หึ...ไอ้เก้า..หน้าที่มึง"

"ครับ..รับทราบ"

"กู..ยกให้"

"เฮออออ~..ทุกทีอะเฮีย"

"บ่น?"

"ป่าวคราฟฟฟ"

ผมเลิกโต้คำกับไอ้เก้าแล้วมองไปที่น้องชายเจ้าปัญหาที่สภาพย่ำแย่ดูไม่จืด มันเม้มปากแน่นเหมือนรู้ตัวว่าผิดแต่อันที่จริงมันไม่ได้ผิดเลยซักนิดผมเข้าใจนิสัยน้องผมและไอ้เชี่ยที่นอนสลบอยู่บนบ่าไอ้เก้าดีว่าเป็นยังไงแต่ก็ความประมาททำให้คนเพรี่ยมพร้ำได้เสมอ ผมเดินไปหยุดตรงน่าน้องชายตัวดีของมันเงยหน้าขึ้นมองผม ผมไม่ใช่คนพูดมากสั่งลูกน้องคำเดียวแล้วเดินออกมา

"พี่..."

"ไปเคลีย..กับแม่เอาเอง"

ผมทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะเดินกลับมาที่รถ เคลียร์ปัญหาไปอีกหนึ่งยังเหลืออีกเพรียบที่ต้องเคลียร์..อืมมม..อยากได้คนมาแบ่งปัญหาจัง

=================================

ฉบับแก้ไขแล้วทุกตอน

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะ