[Yaoi] Dear Moon เดือนแรม

ลำดับตอนที่ #22 : แรม : เป็นห่วง

~22~

♥.เป็นห่วง.♥

อืมมม..อือออ

ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาเพราะลมร้อนๆที่กำลังรดท้ายทอยผมบวกกับไอร้อนที่ทำให้ผมนอนไม่ได้อย่างไม่ค่อยสบายตัวเท่าไรนัก ผมจึงหันไปดูตัวต้นเหตุของไอร้อนที่อยู่ข้างหลังผม ผมเห็นไอ้พี่มันตัวสั่นหน้าซีดกว่าเดิมอีก ผมเลยลองเอามืออังหน้าผากวัดไข้ดู..เชี่ยร้อนชิบ..ผมรีบลุกขึ้นไปหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวไอ้พี่มัน

"น..หนาว..หนาว"

ผมรีบเช็ดตัวไอ้พี่มันให้เสร็จแล้วจัดยาให้ไอ้พี่มันกินผมนั่งดูคนเจ็บที่นอนหลับไม่รู้เรื่องเหมือนเด็กน้อยไม่มีผิดผมเอื่อมไปหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาดู เฮอออ...ตีห้าถ้าจะให้นอนต่อก็คงนอนไม่หลับแน่ๆวันนี้ผมมีเรียนช่วงสายๆเลยมีเวลาอยู่ไหนๆก็ตื่นแล้วก็เข้าครัวเลยก็เเล้วกัน

เห็นอย่างนี้ผมได้วิชาทำกับข้าวจากแม่ผมมาเยอะเหมือนกันนะมื้อแรกของวันอาหารสำหรับคนป่วยก็แล้วกัน โจ๊กนี่คือสิ่งที่ผมคิดได้ในมื้อนี้ผมลงมือเปิดตู้เย็นดูวัตถุดิบต่างๆในตู้เย็นของตัวเองเมื่อหยิบวัตถุดิบที่ต้องการมาจัดการหั่นสับให้เรียบร้อยผมก็มาลงมือทำโจ๊กทันที

"เฮอออ..เสร็จเสียที"

โจ๊กสำหรับคนป่วยได้แล้วผมหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาดูอีกครั้งนี่ก็หกโมงกว่าแล้วเข้าไปดูอาการคนป่วยหน่อยแล้วกัน ผมเดินเข้ามาในห้องนอนเห็นไอ้พี่มันนอนเยียดตัวตรงในท่าที่สบายไม่มีอาการสั่นเหมือนก่อนหน้านี้ผมเอามืออังหน้าผากเพื่อวัดไข้อีกครั้ง..อ่า..ไข้ลดลงแล้วเมื่อแน่ใจแล้วว่าอาการไอ้พี่ทรงตัวดีแล้วก็ได้เวลาที่ผมจะอาบน้ำจัดการร่างกายตัวเองเสียที

อืม..ผมเดินออกมาจากห้องน้ำกำลังจะเดินไปแต่งตัวจู่ๆก็มีเสียงโทรศัพท์ปริศนาดังขึ้นผมหันไปมองที่ต้นเหตุนั้นไม่ใช่เสียงโทรศัพท์ของผมแน่ ผมเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นดูสีดำสนิทหรูเสียด้วยเบอร์ที่โชว์อยู่หน้าจอปรากฎชื่อ 'ดินปืน' ผมลังเลอยู่พักใหญ่ก่อนที่ผมจะตัดสินใจรับสายไป

"ฮะ.."

[เฮ้ย..ไอ้ธันมึงอยู่ไหนวะ..น้องมึงเป็นห่วงนะรู้ไหม]

"เอ่อ..ขอโทษนะครับ..ผมไม่ใช่ธันหรอกครับ"

[แล้วไอ้ธันไปไหน..ใครรับสายแทนมันอยู่ห๊ะ!!]

"ผมฝุ่นรับสายแทนอยู่ครับ..เจ้าของโทรศัพท์นอนป่วยอยู่ไม่สามารถคุยได้ในตอนนี้น่ะครับ"

[ฝุ่นเหรอ..เดี๋ยวน่ะ..มึงคือเดือนสีเลือดแก๊งวานรใช่ไหม]

"ใช่..ไม่ทราบว่า.."

[กูเฮียปืนเอง..แล้วมันเป็นอะไรหรือป่าว]

"ก็..เอ่อ..จะว่าไงดี..จะนิดก็ไม่นิดนะเฮีย"

[เฮ้ย!..เอาดีๆดิวะ]

"อืม..ไอ้พี่..โดนยิงมาน่ะเฮีย"

[แล้วไอ้มันรักษาตัวอยู่ไหน]

"คอนโดผม"

[เดี๋ยวกูไป]

ติ๊ด!!

แล้วสายก็ตัดไปผมนั่งอยู่ข้างเตียงซักพักนึงก่อนจะลุกไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกไปเอาโจ๊กกับยามาให้คนป่วยกิน  ผมนั่งมองคนป่วยนั่งอิ่งหลังกับหัวเตียงตักโจ๊กเข้าปากอย่างเอรดอร่อยฟาดเรียบหมดชามก่อนที่จะกินยากระยกน้ำตามลงไปไอ้พี่มันนั่งมองผมแล้วยิ้มไม่หุบ

ผมรู้สึกขนลุกแปลกเลยรีบเอาชามที่ไอ้พี่มันกินหมดไปเก็บก่อนที่จะเดินเข้ามาดูอาการไอ้พี่มันอีกครั้งระหว่างที่ผมกำลังจะเปิดประตูห้องนอนก็ได้ยินเสียงออดดังขึ้นผมรีบไปเปิดประตูทันทีก็พอจะเดาได้หรอกว่าคนที่กดออดเป็นใครก็เล่นบอกเองเดี๋ยวจะมาพอผมเปิดประตูก็ใช่อย่างที่คิด เฮียปืนยืนอยู่หน้าห้องแต่เอ? เฮียแกพาใครมาด้วยล่ะเนี่ยผู้ชายรูปทรงตัวพอๆกับผมแถมหน้าตาน่ารักเหมือนกันอีกต่างเป็นฝาแฝดกันแน่ๆ แต่ที่แยกออกได้ก็สีผมเนี่ยแหละผมเชิญทั้งสามเขามาในก่อนที่จะพาไปหาไอ้พี่มัน

พอผมเปิดประตูห้องนอนทั้งสามต่างกู่เข้าหาไอ้พี่แต่ก็ไม่คิดนะว่าไอ้พี่มันจะมีน้องกับเขาด้วยแฮะถามว่าผมรู้ได้น่ะเหรอก็จากสัพนามที่ทั้งสองแทนตัวเองต่อหน้าไอ้พี่เนี่ยแหละ

"พี่ฟ้า..เป็นไงบ้างเจ็บตรงไหนไหมอะ"

"พี่ฟ้า..ใครทำพี่อะ..บอกน้องศิมานะ..เดี๋ยวศิจะไปกระทืบมัน"

"ใจเย็นก็ได้ครับน้องน่านน้องศิครับ..ทิ้งช่วงให้ไอ้ธันมันพูดบ้างก็ได้"

ผมยืนดูอยู่นานกับการสนทนาระหว่างพี่น้องพอจับชื่อผู้ที่สนทนาได้คร้าวๆรู้สึกว่าผู้ชายสีผมน้ำตาลแดงชื่อน่านส่วนอีกคนสีผมออกดำครามๆชื่อศิ ระหว่างที่ฟังการสนทนาไปผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอืมได้เวลาที่ผมต้องไปเรียนแล้วผมเลยเอ่ยขอตัวกับทั้งสามคนก่อนจะฝากห้องกับสุดที่รักทั้งสองตัวของผมไว้กับไอ้พี่มันแล้วผมก็ไปเรียน

ศิลา's

เมื่อกี้ผมมองผู้ชายน่ารักคนนึงที่พึ่งออกไปอย่างสนใจหน้าตาหวานราวกับผู้หญิงผมหันไปมองน่านน้ำแฝดคนพี่ของผมก่อนจะพยักหน้าเข้าใจกันแล้วผมกับน่านน้ำหันไปสบตาพี่ใหญ่ของบ้านเพื่อต้องการคำตอบจากปากของคนเป็นพี่บอกเลยว่าปิดผมสองคนไม่มิตรหรอกพี่ชาย

"ทำไม..มองพี่อย่างนั้น"

"พวกผมสองคนขอคำตอบที่ชัดเจนนะครับ..พี่ฟ้า^^"

"อะไรล่ะ..ที่จะถามพี่หืม!"

"ก็..ผู้ชายน่ารักที่เดินออกไปเมื่อกี้ไง..น้องน่านเห็นพี่มองตาไม่กระพริบเลย..ว่าไงจะบอกน้องได้ยัง"

พี่ใหญ่ของบ้านพลูลมหายใจออกมายาวเยือดก่อนจะมองหน้าผมสองคนอย่างเอือมๆก่อนที่พี่ใหญ่ของบ้านหันไปสบตาผู้เป็นเพื่อนอย่างขอความช่วยเหลือ ผู้เป็นเพื่อนยิ่งแล้วใหญ่ถอนลมหายใจแล้วเอามือลูบหน้าตัวเองสรุปจะได้คำตอบไหมอะเนี่ย ผมสองคนพี่น้องหันไปมองผู้เป็นพี่ใหญ่ของบ้านและผู้เป็นเพื่อนเพื่อเค้นเอาคำตอบให้ได้แต่ทั้งสองคนก็มองหน้ากันไปมาอย่างไร้คำตอบเล่นงี้ก็เอาสิสงสัยต้องใช้ไม้นุ่มแล้วถึงจะได้คำตอบ

"งั้น..ถ้าไม่มีใครบอกน้องได้..น้องจะไปขอความช่วยเหลือจากพี่วายุให้สืบให้ก็ได้"

"พี่ฟ้าก็รู้นะว่าน้องศิทำได้ทุกอย่าง..และอีกอย่างที่พี่ฟ้าก็หน้าจะรู้ดีว่าพี่วายุถูกใจใครแล้วชอบขึ้นมาจะไม่ปล่อยง่ายๆนะ..ถ้าน้องศิกับน้องน่านยุให้พี่วาจีบ..คงไม่มีปัญหาเนอะ"

"ใช่ๆ..ไม่มีปัญหา..คิคิ"

"งั้น..น้องๆคงอยากให้พี่บอกแม่ว่า..น้องศิกับน้องน่านแอบเอาเจ้าโกเมนกับมรกตมาเลี้ยงไว้ในห้องนอนของน้องๆเองใช่ไหมครับ"

"พี่รู้ได้ไงว่าผมสองคนเอาอะไรมาเลี้ยงในห้องนอนอะ"

"ใช่..รู้ได้ไง..บอกน่านมานะ"

"พี่ก็ไม่ได้โง่นิครับ..ที่จะไม่รู้ว่าวันที่แม่ไปเที่ยวกับเพื่อนๆ..น้องสองคนแอบช่วยกันขนตู้กระจกเข้าห้องนอนน่ะ"

"หึ!..แค่โดนแม่ดุนิดหน่อยคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง..ถ้าเทียบกันกับการที่ให้พี่วาจีบผู้ชายหน้าหวานคนนี้ก็หน้าจะดีไม่น้อย..เนอะพี่น่าน"

"ใช่ๆ..ดีไม่น้อยเลย..คิคิ"

"สงสัยต้องหาของมาให้คิริวลองใจกันหน่อยแล้วมั้ง..หืม!"

"ก็ลองมันทำตามที่พี่บอกดูสิ..หึ!โทษเบาก็แค่นอนนอกห้องครึ่งเดือน..หนักสุดมันจะได้นอนรพ.สามเดือนและจะไม่ได้เห็นหน้าผมสามปีรวมถึงพี่ด้วย..อยากลองก็เอาสิ"

หึ!..พี่ใหญ่ของบ้านรู้ดีว่าผมทำจริงและผมเคยทำมาแล้วด้วยหนึ่งปีเต็มที่ผมหายออกจากบ้านโดยที่ผมไปแบบไม่บอกใครเพราะตอนนั้นทะเลาะกับพี่วาเนี่ยแหละทำให้ที่บ้านเป็นหวงถึงขั้นส่งคนออกตามหาแต่ก็ไม่เจอตัวผม

ถึงขั้นเดือดร้อนอีกสามตระกูลใหญ่ให้ช่วยกันตามหาผมอีกแรง หึ!..เดือดร้อนขนาดไหนก็หาผมไม่เจอจนพี่ใหญ่ของบ้านไปเจอผมโดยบังเอิญเนี่ยแหละทำให้ผมต้องยอมกลับบ้านแต่โดยดีแต่เรื่องพี่วาใช่ว่าจะจบนะต่อให้กลับมาบ้านผมก็ไม่คุยกับพี่วาอยู่อย่างเงี่ยเป็นเดือนจนเจ้าตัวยอมมาขอโทษผมด้วยตัวเองผมถึงได้ยอมคุยกับพี่วามัน

แล้วถ้าพี่ใหญ่ของบ้านอยากลองก็เอาสิไปจริงๆแบบไม่เล่นแน่ๆผมยืนกอดอกมองน่าพี่ฟ้าอย่างไม่นึกกลัวดูสิจะยอมพูดออกมาดีๆไหมถ้ายังล่ะก็เดี๋ยวรู้เลย

"สรุปจะบอกน้องได้ยัง..รอคำตอบอยู่นะพี่ฟ้า"

"นั่นสิ..คำตอบๆ"

พี่ใหญ่ของบ้านถอนหายใจอย่างเอือมๆก่อนสูดอากาศเข้าปอดอีกครั้งมองหน้าผมแล้วพูดออกมาแหม!กว่าจะยอมพูดเกือบจะต้องใช้แม่แรงง้างปากแล้วไหมล่ะหึ!

"ถ้าไอ้ดื้อเป็นพี่สะใภ้เรา..น้องน่านน้องศิยอมไหมล่ะ"

"ยอม//ยอม^^"

ตอบรับแบบไม่ขัดศรัทธาที่ยอมเพราะว่าเซ้นของผมสองคนไม่เคยพลาดผู้ชายหน้าหวานคนนั้นสามารถสยบพี่ใหญ่ของบ้านได้และสามารถทำให้บ้านเจริญรุ่งเรืองได้เหมือนตัวนำโชคยังไงยังงั้น(นข : นิหนูศิลูกไม่ถึงขนาดนั้นมั้ง..หนูฝุ่นแค่คนธรรมดาลูกไม่ใช่สิ่งศักสิทธ์นะค่ะลูก)ผมมองหน้าพี่ฟ้าส่งสายตาเป็นประกายให้จนพี่ฟ้าทำมึนใส่ผม มองแล้วก็ตลกดีนะไม่เคยเห็นหน้าของพี่ชายตัวเองเป็นแบบนี้มาก่อน

ผมตัดสิ้นใจให้พี่ใหญ่ของบ้านนอนพักผ่อนและอาสาจะดูและพี่จนกว่าผู้ชายหน้าหวานคนนั้นจะกลับมาส่วนพี่ปืนแกขอตัวกับไปเรียนและแกบอกว่าจะมารับพวกผมลองคนกลับในช่วงหัวค่ำระหว่างนี้พวกผมสองคนก็หาอะไรแก้เบื่อไปก่อนล่ะนะ

........

"นี่..นี่..ตื่นเถอะเย็นแล้วนะ"

"อืออออ..//อืมมมม"

ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาเพราะแรงสะกิดที่ไม่ได้แรงมากนักของใครคนนึงผมค่อยๆลืมตามองผู้ที่ปลุกผมอย่างง่วงๆภาพเลือนลางค่อยๆเปลี่ยนเป็นชัดขึ้น ทำให้รู้ว่าผู้ที่มาปลุกจากการนอนของผมนั้นเป็นใครและคำถามแรกที่เขาถามผม มันทำให้ผมกับพี่น่านถึงกับอมยิ้มคนแบบนี้แหละน่ารักนะเนี่ยมีการเป็นหวงเป็นใยด้วยล่ะ

"มานอนทำไมตรงนี้อะ..แล้วไอ้พี่มันกินยาแล้วหรือยัง"

"กินแล้วครับ..ว่าแต่..เอ่อออ"

"ครื่นฝุ่น..เรียกฝุ่นเฉยๆก็ได้นะ^^"

"ครับ..พี่ฝุ่นกลับมาตั้งแต่เมื่อไรครับ"

"กลับมาเมื่อกี้เอง..อืม..งั้นขอไปดูไอ้พี่มันก่อนนะ"

แล้วพี่ฝุ่นแกก็เดินเข้าห้องนอนไปดูพี่ใหญ่ของบ้านก็ดีเหมือนกันจะได้เห็นพี่ใหญ่ของบ้านมีความสุขเสียที

end ศิลา's

วันนี้บอกว่าโครตเหนื่อยซ้อมโยนคทาตลอดช่วงบ่ายพี่แสบแกเข้มกับผมซะแทบเดี่ยงทั้งจัดท่าซ้อมเดินพรุ่งนี้แล้วด้วยเฮอออ..แทบหมดแรงจนถึงเวลากับคอนโด ผมกลับมาถึงห้องอย่างเพลียๆเห็นน้องฝาแฝดของไอ้พี่มันนอนอยู่บนโซฟากับฮันนี่และคาลาเมลทำไมถึงให้หมาขึ้นมานอนกับตัวเองอย่างนั้นหว่าแถมเปิดทีวีทิ้งไว้อีกตรูล่ะเชื่อเลย ผมวางกระเป๋าไว้บนโต๊ะไกลก่อนจะเดินไปปลุกแฝดทั้งสองผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นดูนี่ก็หกโมงเย็นแล้วผมนึกถึงคนป่วยได้เลยถามแฝดทั้งไป คำตอบที่ได้ก็โอเคแต่ยังอดเป็นหวงไม่ได้เลยต้องเขาไปดูเสียหน่อย พอเปิดประตูเปิดประตูเข้าไปเห็นไอ้พี่กำลังสลึมสลือตื่นแถมเหงื่อซึมทั้งตัวสงสัยคงส่างไข้แล้วล่ะมั้ง ผมเดินไปเอากระมังน้ำกับผ้ามาเช็ดตัวให้ไอ้พี่มันพอเช็ดไปได้ซักพักจู่ไอ้พี่มันก็จับมือผมแล้วยิ้มให้เฮอออ..ต้องการจะสื่ออะไรวะแม่ง

"ปล่อยก่อน..จะเช็ดตัวให้"

"นึกถึงตอนนั้นเลยเนอะ"

"อะไรของพี่มึงไม่ทราบ"

"หึ!..ชั่งเถอะซักวันจะเข้าใจเองแหละ"

และไอ้พี่มันก็ปล่อยมือผมก่อนจะค่อยๆหลับตาลงอะไรของแม่งวะทิ้งปริศนาไว้ให้กูอีกและแล้วแม่งเสือกเป็นปริศนาอันเดิมด้วยนะแม่งอยากจะบ้าตายเหนื่อยก็เหนื่อยเฮอออ..ผมเช็ดตัวไอ้พี่เสร็จผมพร้อมกับถอดสายน้ำเกลือให้แล้วก็เดินเอาของไปเก็บแล้วก็เข้าห้องครัวเพื่อไปเตรียมข้าวให้คนป่วยกินและก็หาใส่ท้องตัวเองด้วย

ระหว่างที่จะไปห้องครัวนั้นเสียงออดก็ดังขึ้นเลยเดินไปเปิดประตูพบว่าผู้มากดออดนั้นเป็นเฮียปืนกับเพื่อนเฮียแกอีกสองคนแต่ถ้าจำไม่ผิดรู้สึกจะชื่อไอพอดกับเพลิงรามล่ะมั้งผมให้ทั้งสามเข้ามาในห้องแล้วบอกว่าไอ้พี่มันอยู่ที่ไหนก่อนแล้วผมก็เข้าห้องครัวไป พอเดินเข้ามาในห้องครัวผมนิอึ้งไปเลยชามเต็มซิ้งเคาน์เตอร์เละเทะนี่สงสัยน้องแฝดของไอ้พี่ทำไว้แน่ๆผมจัดการทำความสะอาดทั้งหมดให้เสร็จก่อนจะลงมือเตรียมวัตถุดิบทำอาหารให้คนป่วยและของตัวเอง ผมทำเสร็จก็จัดแจงใส่จานแบ่งให้เท่าๆกันแล้วค่อยหันมาจัดเตรียมให้คนป่วยต่อ

เห็นอย่างนี้ผมก็ไม่เห็นแก่ตัวนะครับไหนๆมาห้องผมแล้วเจ้าบ้านที่ดีควรต้อนรับใช่ไหมล่ะ ผมจัดนำอาหารออกมาตั้งโต๊ะก็เป็นจังหวะเดียวกับที่ทั้งสามออกมาคุยกับน้องของไอ้พี่มันพอดีเลยเรียกกินข้าวเสียเลยบอกตรงไม่เคยทำให้ใครกินมาก่อนนอกจากตัวเอง

"เฮียปืนแล้วก็ทุกคนเลย..เชิญกินข้าวกันก่อนนะค่อยกลับ"

"ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องเสียตังข้างนอก..จริงไหมไอ้ราม"

"ก็นะ...คิดว่าไงวะไอ้ไอย์"

"เจ้าบ้านเขาต้อนรับดีขนาดนี้..จะปฏิเสธก็เสียน้ำใจแย่ล่ะนะ"

"แล้วพี่ฝุ่นทำอะไรกินอะ..บอกน่านนะ^^"

"นั่นสิ..ศิเริ่มหิวแล้วอะ"

"สปาเก็ตตี้ผัดขี้เมาน่ะ"

เฮออ..เชื่อเลยเรียกกินแล้วยังลีลากันอีกทุกคนนั่งประจำที่แล้วก็ต่างคนต่างลงมือกินสีหน้าดูแลอร่อยดีแต่ใช่ว่าผมจะมีเวลามาดีใจหรอกนะที่ทุกคนเอ่ยปากชมฝีมือทำอาหารของผมยังเหลืออีกคนที่ยังไม่ได้กินข้าวกินยาเลยขอตัวปีกออกมาดูแลคนป่วยก่อนดีกว่าเดี๋ยวตายคาห้องจะหลอนเสียป่าวๆ(นข : เป็นห่วงก็บอกเถอะไม่ต้องอ้างก็ได้นะคุงนาง) ผมจัดการยกถาดอาหารพร้อมยามาให้ไอ้พี่มันเปิดประตูเข้าไปเห็นไอ้พี่มันนั่งพิงหัวเตียงจ้องโทรศัพท์อยู่คงอาการดีขึ้นแล้วมั้งสีหน้าไม่ค่อนซีดแล้วด้วยผมยกถาดไปวางใกล้ๆไอ้พี่มันแล้วมองดูที่แผลว่าเป็นไงมั้ง

"ยังเจ็บอยู่ไหม"

"ไม่ค่อยเจ็บแล้ว.."

"อ่า..ก็ดีถือว่าฟื้นตัวเร็วใช้ได้"

"อืม.."

"อะ..ข้าวแล้วก็ยากินซะจะได้หายเร็วๆ"

"เป็นห่วงเหรอ.."

"ป่าว..กลัวตายคาห้องหรอก..ยังไม่อยากเห็นผี"

"หึหึ..เหรอนึกว่าเป็นห่วงกันเสียอีกหน้าเสียดายจัง"

"เป็นอะไรกันมิทราบล่ะ..ถึงต้องเป็นห่วงอะ"

"เป็น..ผัวมึงไง"

"พี่มึงไม่ใช่ผัวกู..อย่ามาตลกไปหน่อยเลยไอ้พี่"

"กูก็ไม่ได้ตลกนะ..และแน่ใจแล้วเหรอที่เอากันวันนั้นน่ะว่ากูไม่ใช่ผัวมึง"

"เฮอะ..อย่ามั่นให้มากไอ้พี่..ได้กันแค่ครั้งเดียวผมไม่ยอมรับหรอกเว้ย..แล้วก็นะกินๆเข้าไปอะข้าวน่ะ..อย่ามัวพลามมากจะได้ล้างแผล"

ผมเดินออกจากห้องอย่าหัวเสียแม่งหน้าเอาไม้ฟาดปากจริงๆเลยผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนที่จะเดินไปยังห้องครัวระหว่างเดินอยู่นั้นผมเห็นพวกเฮียแม่งเอาแต่มองผมจนผมถึงห้องครัวพอเข้ามาก็เห็นฝาแฝดช่วยกันเก็บล้างอยู่ก็ดีเหมือนกัน

"ยังไม่กลับอีกเหรอ"

"อีกสักแป๊บค่อยกลับครับ..ช่วยพี่ฝุ่นเก็บล้างก่อนน่ะ"

"อ่า..ขอบใจนะ"

เมื่อฝาแฝดช่วยกันเก็บล้างเสร็จก็ต่างขอตัวกลับแล้วก็รวมถึงพวกเฮียปืนด้วยที่นี้ผมก็ได้กินข้าวของตัวเองเสียที... กินเสร็จก็ต้องไปจัดแจงคนป่วยแล้วก็ถึงเวลาที่ตัวเองจะพักผ่อนเสียทีผมรีบไปอาบน้ำแต่งตัวเข้านอนเพราะร่างกายเริ่มไม่ไหวล่ะพรุ่งนี้งานกีฬาสีอีกต้องนอนแล้วสิผมทิ้งตัวลงนอนข้างแบบไม่สนใจไอ้พี่แล้วทุดอย่างก็มืดไป หวังว่าวันพรุ่งนี้จะไม่เหนื่อยมากล่ะนะ

=================================

ฉบับแก้ไขแล้วทุกตอน

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะ