คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : แรม : แฝดเทรนดรัมกับคนเอาแต่ใจ
~21~
♥.แฝดเทรนดรัมกับคนเอาแต่ใจ.♥
3 อาทิตย์ผ่านไป
เฮอออออ~...ตั้งแต่วันนั้นที่ไอ้พี่มันพาผมไปเลี้ยงข้าวจนถึงทุกวันนี้ไม่ว่าผมจะพยายามหลบหน้าหรือซ่อนตัวหรือจะอยู่ในโหมดร่องหนแค่ไหนแม่งก็หาผมเจอตลอดและแม่งมักจะมาชวนผมไปที่นู่นที่นี่ตลอด
แถมเรื่องอาหารการกินนิไม่ต้องหวงไอ้พี่แม่งพาผมไปเลี้ยงตลอดเช่นกัน
ตลอดสามอาทิตย์ที่ผ่านมาผมแทบไม่มีเวลาความเป็นส่วนตัวเลยก็ตั้งแต่ที่ไอ้พี่มันรู้ที่อยู่ผมแล้วแม่งก็เข้าออกเป็นบ้านตัวเองเลยไงแถมที่เกรียนไปกว่านั้นคือไอ้พีมันเอากุญห้องผมไปก๊อปปี้และยังมีหน้ามาบอกว่าห้องผมก็เหมือนห้องมันอีกเฮอออ..แต่ดีอย่างที่ยังไม่ถึงขั้นนอนค้างไม่งั้นผมได้บ้าตายแน่ๆ
อืมมมม...วันนี้ที่มหาลัยผมจัดกีฬาสีภายในแต่ละคณะก็ต่างเตรียมตัวจัดสแตนเชียร์ของคณะใครคณะมันอยู่และตอนนี้เองก็เช่นกันระหว่างแบ่งงานกันอยู่นั่นผมก็โดนเรียกตัวด่วนพวกเดือนดาวหรือลองเดือนดาวคณะต่างก็ถูกเรียกตัวไปเช่นกันผมกับคชาต่างรีบเดินไปห้องกิจกรรมของคณะทันที
เมื่อผมมาถึงและนั่งประจำที่ของทุกคนเองก็เช่นกันและความเงียบก็มาเยือนเมื่อพี่ซนประธารกิจกรรมของคณะเดินเข้ามาในห้องและเมื่อพี่แกนั่งลงประเด็นการประชุมก็เปิดทันที ว่าด้วยเรื่องผู้เล่นแต่ละชนิดกีฬาและการเดินขบวนสีซึ่งประเด็นขบวนสีเนี่ยแหละที่ยังเป็นที่ถบเถียงกันอยู่อันเนื่องมาจากดรัมเมเยอร์ของคณะดันประสบอุบัติเหตุกระทันหันเลยต้องหาคนมาแทน
"พี่ซนครับ..ผมว่าเหล่าดาวเดือนที่อยู่ในห้องนี้ก็เป็นดรัมเมเยอร์แทนพี่มิรินได้นิครับ"
"แล้วคิดว่าใครในนี้สมควรเป็นดรัมเมเยอร์แทนบางล่ะ..อิคิว"
จากที่เงียบกันอยู่แล้วเจอประโยคนี้เข้าไปเงียบยิ่งกว่าเก่าอีกทีนี้
"ลองให้ดาวเดือนเสนอชื่อตัวเองออกมาดีกว่าไหมครับพี่ซน"
"อืมเอางั้นก็ได้..ถ้างั้นใครจะขออาสาล่ะ"
พรึบ!
ต่างคนต่างยกมือมีผมกับพี่รหัสผมเนี่ยแหละที่ไม่ได้ยกมือสำหรับพี่รหัสผมที่ไม่ยกมือเนื่องจากอะไรผมไม่รู้แต่สำหรับผมแค่เป็นสตาฟผมก็โอเคแล้วแต่ผมพลาดมหันต์ไงนั้นมันทำให้ผมและพี่รหัสผมเป็นจุดสนใจยังไงไม่รู้สิทั้งห้องมองกันเป็นตาเดียวเลยรู้สึกไม่ดียังไงไม่รู้สิงานนี้
"นี่..คุณจอมทัพครับ..มึงไม่คิดจะช่วยอะไรเลยหรือไงวะ"
"หึ!!..แสนซนครับ..มึงลืมแล้วหรือว่ามึงให้กูเป็นประธานเชียร์และลงแข่งกีฬาอีกหลายรายการนะครับ..แล้วมึงจะ.."
"โอเค..หยุด..กูลืมไปขอโทษด้วยแล้วกัน"
"ไม่ยกโทษให้..หึ!!"
"อ้าว..งอนกูเฉย...แล้วน้องที่อยู่ข้างๆกันล่ะไม่ยกมือเพราะอะไร"
งานมาหากูเฉยผมได้แต่ยิ้มแห้งๆให้และคิดหาวิธีในการเรียงตอบคำถามไป
"คือผมโยนคทาไม่เป็นครับเลยไม่ยกมือหน้าจะดีกว่าน่ะครับ"
"เหรอ..โยนไม่เป็นก็ฝึกได้นิเวลาเหลือแค่วันเดียวหน่วยก้านน้องก็ดีนิ..งั้นตัดสิ้นใจแล้ว"
"......"
"พี่ให้น้องเป็นดรัมเมเยอร์แทนมิรินนะ..โอเคสรุปทุกอย่างลงตัวแล้วนะแยกย้ายได้"
ทุกคนต่างแยกย้ายไอ้คชาเดินมาหาผมแล้วตบบ่าเพื่อปลอบใจพี่รหัสผมก็เหมือนกันแม่งไม่ช่วยอะไรเลยผมได้แต่ถอนหายใจแล้วกำลังเดินออกจากห้องประชุมแต่พี่ซนเรียกผมเอาไว้เสียก่อน
"นี่..น้อง!..ชื่อครื่นฝุ่นใช่ไหม"
"ครับ"
"งั้นเย็นนี้ไปหาพี่ที่คณะบริหารนะ..พี่จะให้ไอ้แสบมันสอนให้"
"แต่ผม..เอ่อ.."
"อย่าขัดใจพี่เลยนะครับ...น้องครื่นฝุ่น"
"ครับ"
"งั้นเย็นนี้เจอกันที่คณะบริหารนะ"
แล้วพี่แกก็เดินควงพี่รหัสผมออกไปเฮออออ~...ขัดใจไม่ลงปากยิ้มหวานแต่สายตาโครตโหดใครจะไปกล้าวะเอาตรงๆผมเคยเห็นกิตติศัพท์พี่แกมาแล้วไงเลยไม่กล้าขัดใจพี่แกพอตกเย็นผมก็ไปตามคำนัดของพี่ซนไปหาแกที่คณะบริหาร เฮอออ..ความที่แล้วก็มีคลิบหลุดที่นี่คราวนี้คงไม่มีอะไรหลุดอีกนะ
ผมเดินไปตามทางเดินจนถึงด้านหลังของตึกเสียงซ้อมดังกระหึ่มมีหลายคณะที่มาซ้อมดรัมเมเยอร์ที่นี่ผมมองหาพี่ซนตามที่แกได้นัดผมไว้ไม่นานนักเสียงง้องอของพี่ซนก็ดังขึ้นพอผมหันไปมองก็จังหวะเดียวกันกับที่พี่แกเดินมาถึงตัวผมพอดี
ตุบ!
"โอ๊ยยย~..เจ็บ~"
"อะ..อูยยย"
"นี่!!..ยืนขวาง..อ่าว!!มานานหรือยัง"
"เมื่อกี้นี้ครับ..พี่ซนเป็นไรหรือป่าวครับ"
"ไม่เป็นไร..มาเร็วก็ดีพี่จะได้ให้ไอ้แสบเทรนน้องเลย"
"ครับพี่"
ผมเห็นพี่ซนแกตะโกนเรียกพี่แสบผมมองคนที่กำลังเดินมาทางที่พวกผมยืนอยู่อย่างอึ่งๆนี่พี่ซนอีกคนนึงเหรอจู่ๆพี่เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าผมแล้วพี่แกก็จับผมพลิกไปพลิกมาจนผมเริ่มมึนหัวนี่พลิกไปมาขนาดนี้จับผมใส่ถุงเถอะแล้วส่งผมไปห้องพยาบาลด้วยนะเฮออ~
"นี่..เบามือหน่อยเดี๋ยวน้องกูได้ไปห้องพยาบาลพอดีหรอก"
"อะ!..โทษที..พี่ชื่อแสบนะเป็นฝาแฝดไอ้ซนมัน^^"
"สวัสดีครับ..พี่แสบ"
"เนี่ยเหรอเด็กมึงที่จะให้กูเทรนดรัมให้น่ะ"
"อืม..เนี่ยแหละ..ที่จะให้มึงสอนให้"
พี่แกหันมามองหน้าผมก่อนจะส่งยิ้มหวานให้
"ชื่ออะไรล่ะ..หืม"
"ครื่นฝุ่นครับ"
"นี่ไอ้ซน..หน่วยก้านดีขนาดนี้..มึงไปเจอจากกองสมบัติขุมไหนมาวะ"
"ไม่ได้อยู่ในกองสมบัติเว้ย..แต่ผุดขึ้นกลางอากาศวะ"
"หึ!..งั้นเริ่มเลยแล้วกัน"
พี่แสบแกลากผมไปมุมนึงของลานหลังขณะพี่แสบแกหยิบไม้ทรงคล้ายๆคทาส่งให้ผม
ก่อนพี่แสบแกจะเริ่มสอนแกเดินหมุนรอบตัวผมครั้งนึงก่อนที่จะมาหยุดอยู่ตรงหน้าแล้วถามบางอย่างกับผม
"นี่..ครื่นฝุ่น..พี่ถามอะไรหน่อยสิ"
"อะไรครับ"
"เคยผ่านมือชายมาแล้วใช่ไหม"
"เอ่อออ..พี่ถามอะไรเนี่ย!"
"โทษที..บุคลิคเรามันไม่หน้าพลาด..เรื่องแบบนี้น่ะนะ"
"....."
"หึ!..พี่ดูคนไม่พลาดหรอก..มันไม่ใช่เรื่องหน้าอายเลยซักนิด"
"แล้วทำไมพี่ถึงถามผมแบบนี้ล่ะครับ"
"การที่จะฝึกดรัมเมเยอร์ให้เป็นภายในหนึ่งวันก่อนวันจริงมันไม่ใช่ง่ายๆนะ..ถ้าคนที่จะเป็นดรัมเมเยอร์ไม่รู้จักบุคลิคตัวเองเสียก่อนน่ะ"
"...."
"เอาล่ะ..พี่ว่าพี่ทักใครไม่เคยพลาดล่ะนะ..เสียเวลามาเยอะล่ะลองโยนให้ดูหน่อยสิ"
นี่ผมคิดไปเองหรือป่าวว่าพี่แสบแกหน้ากลัวคือจู่ๆพี่แกยิงคำถามที่ทำให้ผมไม่อยากนึกถึงเรื่องคืนนั้นขึ้นมา
ผมนี่อยากจะบ้าตายผมลองโยนตามที่แกบอกแต่ผมรับไม่เป็นไงพอโยนปรุบคทาแม่งลงมาโดนหัวผมทันทีแม่งเจ็บชิบ...
"นี่เป็นไงบ้าง..พี่ว่าดูจะลักษณะแล้วเนี่ย..อืมมม~ลองโยนตามใจตัวเองหน่อยสิ..คิดเสียว่าไอ้ที่อยู่ในมือคืออาวุธประจำตัวโยนมันขึ้นไปแล้วคิดว่าเรากำลังเล่นกับมันดูนะ"
ผมลองจินตนาการตามที่พี่แสบบอกผมคิดว่ามันคือไม้บอลคู่ใจของผมและลองโยนมันอีกครั้งผมหลับตาปี๋เพื่อรอการตกของไม้แต่คราวนี้ไม่ตกใส่หัวแฮะผมค่อยๆลืมตาหันไปมองไม้ที่ตอนนี้มันอยู่ในมือผมพี่แสบปบมือให้แล้วบอกให้ผมจำความรู้สึกนี้ไว้แล้วให้ผมซ้อมต่ออีกซักพักใหญ่ก่อนที่พี่แสบจะให้ผมกลับห้องแล้วบอกว่าพรุ่งนี้ค่อยมาลองโยนต่อก่อนงานจริง
ผมส่งไม้คืนพี่แกไปแล้วผมก็เดินกับไปที่รถทันทีระหว่างผมที่เดินผมเห็นไอ้จีกับเพื่อนๆในห้องเรียนของมันกำลังเตรียมของกันให้งวดผมเดินเข้าไปทักทายไอ้จีนิดหน่อยแล้วก็กลับผมเดินมาตามทางใต้คณะเดินไปจนชนใครคนนึงเหมือนวันนั้นที่ผมกำลังรีบเลย
ผมค่อยๆพยุงตัวเองรุกขึ้นแล้วพยายามมองหน้าคนที่ผมเดินชนเขาเมื่อซักครู่นึงให้ชัดๆแต่เหมือนเทวดากำลังเล่นตลกเพราะคนที่ผมชนไม่ใช่ใครที่ไหน..ไอ้พี่นี่เองหน้าผมกับไอ้พี่มันห่างกับแค่คืบเหมือนวันนั้นแป๊ะเลยผมรีบดันตัวเองลุกขึ้นอย่างรวดเร็วไอ้พี่เองก็ลุกตามผมมาติดๆเมื่อทรงตัวได้ผมพยายามจะเดินหนีไอ้พี่มันแต่มือไอ้พี่แม่งยังไวเหมือนเดิมไงเลยต้องกับไปคุยกับแม่งก่อนบอกเลยว่าโครตเบื่อ
"จะหนีไปไหน"
"ไม่ได้หนีเว้ย"
"แล้วมาทำอะไรที่นี่"
"เดินเล่นมั้ง"
"เหรอ..เสียดายจังนึกว่าคิดถึงกันเสียอีก"
"อย่ามโนไปหน่อยเลย..ไอ้พี่"
"หึ..แล้วนี่กำลังจะกลับใช่ไหม"
"เออ"
"งั้น..เจอกันที่ห้อง"
"เฮอะ!..อยากจะทำอะไรก็ทำเถอะ"
ไอ้พี่มันยอมปล่อยมือผมก่อนที่แม่งจะเดินหายไปผมถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆก่อนที่จะกลับห้อง
อ่า~สดชื่นการแช่น้ำนิเป็นอะไรที่ดีจริงๆผมแช่ตัวในห้องมาชั่วโมงกว่าแล้ววันนี้เหนื่อยจริงๆระหว่างที่ผมกำลังแช่ตัวให้สบายอยู่นั้นก็มีเสียงมารบกวนผมบอกเลยโครตเสียอารมณ์
ออด! ออด!
ผมรีบลุกขึ้นจากอ่างคว้าชุดคุมมาสวมแล้วรีบออกจากห้างน้ำไปเปิดประตูพอผมเปิดก็ต้องตกใจไอ้พี่แม่งหน้าซีดมือข้างนึงกุมชายโครงมาแล้วมองหน้าผม รอยยิ้มที่ดูเหมือนดีใจที่ผมเปิดประตูให้แต่สภาพเหมือนจะล้มแหล่มิล้มแหล่ก่อนที่เจ้าจะทรุดตัวมาทางผมดูจากทรงแล้วเสียเลือดมาแน่ๆผมเลยลากไอ้พี่ไปนอนที่โซฟาก่อนจะรีบไปหาอุปกรณ์มาเตรียมเพื่อที่จะรักษาเบื่องต้นให้ไอ้พี่มัน
ผมจัดการเอาเสื้อไอ้พี่มันออกOMGนี่มึงไปทำอะไรมาครับเนี่ยตามตัวมีรอยซ้ำและตรงชายโครงของไอ้พี่มันมีรูกระสุนอยู่เอาไงดีวะเนี่ย!..แม่ง!!..คิดสิคิด
'พี่เมฆ' ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหาเบอร์พี่เมฆบอกว่าเกิดอะไรขึ้นและต้องทำอะไรยังไงไม่นานพี่เมฆก็มาแต่คนรักติดมาด้วยนี่สิพี่ผมเริ่มจัดการลงมือช่วยไอ้พี่มันทันที
ผ่านไปสามชม.
กับการเอาลูกกระสุนจากตัวไอ้พี่มันออกแผลถูเย็บปิดเรียบร้อยพวกผมช่วยกันย้ายไอ้พี่เข้ามานอนในห้องผมจัดสายน้ำเกลืออะไรเรียบร้อยก็ปล่อยให้ไอ้พี่มันได้นอนพักส่วนผมแต่งตัวเสร็จก็ออกมาคุยกับพี่เมฆเรื่อยไป
"ฝุ่น..คนที่พี่พรึ่งช่วยเขาเป็นใคร"
"คนรู้จักผมเองแหละ"
"เขาได้บอกไหมว่าไปทำมาน่ะ"
"ยังไม่ได้ถามหรอก..เห็นแผลแล้วต้องรักษาก่อนไง..เลยโทรหาพี่ก่อน"
"ก็ดี..ที่ยังตั้งสติได้นะ..แต่ทางที่ดีพาไปรพ.หน้าจะดีกว่านะ"
"ก็คิดเหมือนกันแหละ...แต่กลัวว่าเจ้าตัวจะไม่ยอมนี่สิ"
"งั้นเหรอ..อืม~งั้นพี่กลับก่อนแล้วกัน..อะ..นี่แก้ปวดแก้อักเสบและก็ยาฆ่าเชื้อนะ..แล้วอย่าให้แผลโดนน้ำนะไปล่ะ..พักผ่อนบ้างนะเรา"
"ครับพี่"
แล้วพี่เมฆก็กลับไปเฮียรัญเองก็เดินตามไปเช่นกันผมกับเข้ามาดูอาการไอ้พี่อีกครั้งยอมรับเลยไอ้พี่แม่งอึดโครตเสียเลือดไปก็เยอะตัวยังนั่งยิ้มได้อยู่อีกเชื่อเขาเลย
"ไม่นอนหรือไง"
"อยากนอนพร้อมเรา"
"เจ็บแล้วไม่เจียม"
"หึหึ..โอ๊ะ..ซี๊ดดด!"
"ลุกทำเพื่อ..นอนไป..เดี๋ยวแผลก็ฉีกหรอก"
ไอ้พี่มันยิ้มจนผมขนลุกแต่ก็ยอมทำตามที่ผมบอกแต่โดยดีผมดูอาการอยู่พักใหญ่เห็นว่าโอเคแล้วก็ถึงเวลาที่จะได้นอนผมกำลังจะผ้าห่มหมอนออกไปนอนข้างนอกแต่ไอ้พี่มันรั้งข้อมือผมไว้ผมหันไปมองไอ้พี่มันอย่างสงสัยว่าจะรั้งผมไว้ทำไม!?
"นอนในห้องเนี่ยแหละ"
"ไม่อะ..ผมนอนดิ้นเดี๋ยวทำแผลพี่มึงฉีก..ขี้เกียจตามพี่เมฆมาเย็บใหม่"
"ข้ออ้างล่ะสิ"
"แท้แต่จะคิดเถอะ..ปล่อยได้แล้วผมจะไปนอน"
"นอนด้วยกันนี่แหละ..นะ"
นี่ผมคิดไปเองหรือป่าวว่าเหมือนไอ้พี่มันกำลังอ้อนผมผมอยู่น่ะผมแกะมือไอ้พี่มันออกแล้วกำลังจะออกจากห้องแต่ทว่า..
"โอ๊ย..ซี๊ดดด!!"
"เฮ้ย..ก็บอกว่าอย่าลุกไง..เห็นไหมเลือดซึมแล้วเนี่ย"
"ก็เราไม่ยอมนอนด้วยนิ"
"เอาแต่ใจจริงๆเลย..เออๆ..นอนก็นอน..ท่าแผลพี่มึงฉีกขึ้นมา..อย่ามาโทษก็แล้วกัน"
ผมยอมนอนตามที่คนเจ็บขอเพราะถ้าไม่ยอมมีหวังได้ลุกตามผมออกไปข้างนอกแน่ๆผมยิ่งไม่อยากโดนพี่เมฆด่าอยู่ผมจำต้องนอนกับไอ้พี่อย่างเสียไม่ได้เฮออ..เช้ามาถ้าเจ็บแผลเพราะกูแล้วโวยวายนะมึงโดนแน่
=================================
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะ
ความคิดเห็น