[Yaoi] Dear Moon เดือนแรม

ลำดับตอนที่ #18 : แรม : แทบบ้า

~18~

♥.แทบบ้า.♥

สายฟ้า's

ตั้งแต่วันนั้นที่ไอ้ดื้อหนีผมไปผมกับมาที่บ้านนั่งคิดถึงแต่ไอ้ดื้อทุกเวลาจนให้ลูกน้องคนสนิทค่อยสืบข่าวว่าไอ้ดื้อมันจะทำอะไรที่ไหนยังไงแต่สองวันแล้วที่ไม่ข่าวไม่มีการเคลื่อนไหวของไอ้ดื้อเลยผมโทรไปถามไอ้ปืนมันก็บอกว่าJokerของมันเล่นกลได้ผมเองก็ไม่เข้าใจหรอกแต่ก่อนจะว่างสายจากไอ้ปืนมันทิ้งไว้เพียงว่า

[ล่องหนได้ก็สามารถปรากฏตัวได้..มึงเชื่อกูสิ]

จากนั้นก็ว่างสายไปงงครับผมก็ยังงงกับมันอยู่ดีต้อนนี้เหมือนผมเป็นคนบ้าไม่รู้สิความรู้สึกของผมมันบอกไม่ถูกทั้งห่วงเพราะวันนั้นอาการไอ้ดื้อยังไม่หายสนิทดีและทั้งหวงจะไม่ให้หวงได้ไงก็มันเป็นของผม แล้วเป็นของที่สำคัญกับชีวิตผมมากด้วยจะว่าไปเหมือนผมลืมอะไรไปอย่าง

Rrrrrrr

"......."

[เรื่องเด็กมึงจะเคลียยังไง]

เสียงโยโวยใส่ผมหลังจากที่รับสายพอจะจำได้ลางๆว่าวันนั้นมันโทรมาโวยเรื่องบางอย่างอยู่แต่ผมนึกไม่ออกไงว่าเรื่องอะไรผมนึกถึงเรื่องไอ้ดื้ออย่างเดียวแล้วตอนนี้

"อะไร"

[ก็คนที่ทำกูปากแตกไง]

"ใคร"

[คนที่มึงให้กูกะดาดูรูปไง..หมัดหนักชิบ..แล้วมึงจะรับผิดชอบยังไงวะ..ห๊ะ]

"แล้วทำไมมึงบอกว่าเด็กกูล่ะ"

[กูไม่โง่ครับ..วันนั้นมึงพูดเองว่ามึงอยากได้..กูก็อยากเสือกไงเลยให้คนคอยสืบก็เท่านั้นเอง]

"อย่ายุ่ง.."

[หึ..ปากกูแตกเพราะเด็กมึงนะจะเอายังไง]

"มึงจะเอาอะไร..ว่ามา"

[กูอยากเห็นฝีมือเด็กมึง..ได้ไหมล่ะ]

"ซักวันนึง..มึงจะได้เห็น"

ติ๊ด!

ผมวางสายพลางนั่งคิดถึงไอ้ดื้อจะทำยังไงให้ได้เจอไอ้ดื้อมันนี่ก็เข้าวันที่สามแล้วที่ผมไม่ได้เจอมันบอกเลยว่าแทบบ้า

Rrrrrrr Rrrrrrr

[มึง..เขาเรียกเดือนประชุมสี..นี่มึงจะไม่มาจริงๆเหรอ]

"กูไม่มีอารมณ์"

[เดือนทุกคณะทุกรุ่นเข้าก็ไปกันนะเว้ย..ถ้าไม่อยากให้อ.ชนกโวย...กูขอเชิญมึงไปร่วมประชุมเถอะนะครับ]

"เออ..เดี๋ยวไป"

ติ๊ด!

ผมวางโทรศัพท์ลง(โยน)ก่อนเดินไปอาบน้ำแต่งตัวไปมหาลัย สถานที่ประชุมอยู่ไม่ไกลจากตึกผมเท่าไรนักผมเดินไปห้องประชุมอย่างเหม่อลอยพอเปิดประตูเข้าไปทุกสายตาจับจ้องมาที่ผมเป็นตาเดียวแต่ที่ผมสะดุดตามมีเพียงแค่คนเดียวคือคนที่นั่งอยู่เก้าอี้ตัวสุดท้ายของที่ประชุมผมเดินไปนั่งเก้าอี้ที่คิดว่าใกล้ชายคนนั้นแล้วพูดเพื่อให้ที่ประชุมเข้าใจไปด้วยเรื่องมาสาย

"โทษทีที่สาย..อ.แม่ปล่อยช้า..ยังทันใช่ไหม"

"อืม..ดีกว่าไม่มา..คบองค์ประชุมแล้วก็เข้าเรื่องต่อเลยนะครับ"

ทุกอย่างอยู่ในสภาวะเดิมในหัวผมไม่ได้มีเรื่องประชุมซักนิด ผมนั่งจ้องหน้สบุคคลที่อยู่ต้องหน้าผมชายคนนี้แลมืดมลไม่ค่อยหน้าสนใจในสายใครแต่สำหรับผมมันไม่ใช่ไงยิ่งมองยิ่งคุ้น เหมือนเคยเจอที่ไหนเมื่อเลิกประชุมชายมืดมลก็หายตัวไปไวเหมือนกันนะเนี่ยแต่ไม่พ้นสายตาผมหรอกผมเดินตามไปอย่างห่างๆซักพักก็มีผู้หญิงคนนึงเดินเข้าไปคุยด้วย

"ใต้ฝุ่น..แกจะรีบไปไหน"

"คือเรารู้สึกปวดฉี่นะ...เลยรีบไปหน่อย"

"อ่อเหรอ..ใต้ฝุ่นเย็นนี้ไปดื่มกันไหม"

"ไม่อะ..มีนัดแล้วด่วนด้วยสิ"

"เรื่องอะไรบอกได้ไหม"

"ขืนบอกมึง..เดี๋ยวไอ้เชี่ยแบงค์ได้ตืบกูแน่"

"หึ..กลัวหรือไงมันไม่กล้าหรอก..บอกมาเถอะ"

"ไม่อะ...กูไปล่ะ"

"เดี๋ยวสิ..ใต้ฝุ่น..ใต้ฝุ่น!..หึ..เล่นอย่างนี้ใช้ไหม..ได้!"

ผมแอบยืนฟังอยู่นานพอจะจับประเด็นได้อยู่หรอกแล้วชายมืดมลก็เดินหนีเธอไปผมกำลังจะเดินตามไปแต่ต้องชงักเมื่อเธอตะโกนชื่อคนที่ผมกำลังตามหาตัวอยู่ออกมา

"ครื่นฝุ่น!!!!!"

แล้วชายมืดมลก็ยังเร่งฝีเท้าเดินหนีไปหึไม่เดินหรอกวิ่งเลยดีกว่าผมเดินตามและเหมือนเจ้าตัวจะรู้ว่าผมตามมาเลยหายเข้าไปในซอกตึก  ระหว่างที่ผมเดินตามอยู่นั้นภาพของชายคนนึงเข้ามาในหัวผม มันเป็นภาพในวันที่ผมถูกศัตรูทางธุรกิจของพ่อแทงเอา มีผู้ชายคนนึงมาช่วยผมเอาไว้ตอนนั้นมันมืดมากมองเห็นได้ชัดนักว่าใครเขาพยายามช่วยผมดีนะจนผมมานอนนักษาตัวอยู่ในบ้านหลังนึง ตอนแรกพวกเขาจะพาผมไปหมอแต่ผมขอเอาไว้ว่าไม่ไป

ผมไม่อยากให้เรื่องถึงหูพ่อพวกเขาเลยจำใจยอมผมรักษาตัวอยู่บ้านหลังนั้นหนึ่งวันเต็มมีคนอาสาดูแลอาการผม ในช่วงนั้นผมไม่ค่อยพูดอะไรกับเขาหรอกผมแค่มองหน้าชายคนนั้นแล้วจดจำก่อนจะออกจากที่นั่นผมแค่ทิ้งโน๊ตเอาไว้แล้วออกมา จนถึงปัจจุบันนี้ผมยังไม่ได้ทำตามที่เขียนโน๊ตทิ้งเอาไว้เลย แต่ไม่แน่หรอกผมจะได้ทำตามโน๊ตแล้วจริงๆครื่นฝุ่นคือคนเดียวกันกับคนในตอนนั้นสินะผมว่าผมนคกออดแล้วว่าผมเคยเห็นชายมืดมลนี้ที่ไหนก็ดีผมถือว่าผมได้รู้ข้อมูลเพิ่มเติมจากเอกสารมากขึ้น

ผมเดินเข้ามาหยุดในซอกนั้นแต่ก็ไม่เจอผมยืนพลูลมหายใจพยามยามคิดว่าคนที่ผมตามหาอยู่ไหนผมมองไปรอบๆแต่เหมือนชะตาช่วยผมเห็นชายของแขนเสื้อโผ่ออกมาจากกองผ้าใบ ผมเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้ากองผ้าใบนั้นแล้วกระชากผ้าใบออก ใบหน้าของคนตรงหน้าแลตกใจและเหวอมากผมอดนึกขำไม่ได้แต่ผมก็ไม่อยากเสียเวลาแล้วไงผมดึงไอ้ดื้อเข้ามาจูบแต่เหมือนเจ้าตัวจะไม่ยอมผมทั้งดิ้นทั้งตีผมเลยจำต้องออกแรงกันนิดหน่อย

เมื่อเจ้าตัวนิ่งผมอยากจะชิมน้ำหวานจากกลีบดอกไม้น้อยๆแต่เจ้าตัวก็ยังขัดขืนผมอยู่ผมเลยกัดกลีบดอกไม้และอาศัยที่เจ้าตัวกำลังร้องได้เชยชิมน้ำหวานอย่างสมใจเนินนานที่ได้ริ้มรสจนไอ้ดื้อเริ่มไม่ไหว ผมจึงผละออกอย่างหน้าเสียดายเสียงหอบหายใจของไอ้ดื้อมันทำให้ผมอยากจะริ้มรสต่อไอ้ดื้อมันมองหน้าผมสงสัยจะเอาเรื่องผมเลยทิ้งคำพูดบางอย่างเอาไว้ให้ไอ้ดื้องงเล่นแล้วเดินจากไอ้ดื้อมา

หึ..ต่อให้มึงรองหนเป็นเงาหาตัวยากแค่ไหนหรือมีปีกบินก็ตาม กูนี่แหละจะเป็นไฟสองเงาหาตัวมึงจนเจอและดึงปีกมึงทิ้งเองไอ้ดื้อ

 =================================

ฉบับแก้ไขแล้วทุกตอน

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะ