[Yaoi] Dear Moon เดือนแรม

ลำดับตอนที่ #16 : แรม : หวานแล้มๆ

~16~

♥.หวานแล้มๆ.♥

เวลาผ่านไปมันชั่งเชื่องช้าสำหรับผมเหลือเกินผมนั่งตัวเกรงมาเป็นชั่วโมงจนการประชุมสิ้นสุดผมรีบเก็บเอกกระสารแล้วเดินออกจากห้องประชุมทันที ระหว่างที่ผมเดินแบบไม่สนใจสิ่งรอบข้างก็มีแรงบางอย่างมารั้งแขนผมไวผมหันกับไปมองอย่างลุ้นๆแต่ก็..เฮออ!..โล่งอกที่หันมาแล้วเป็นไอ้ฉาย

"ใต้ฝุ่น..แกจะรีบไปไหน"

"คือเรารู้สึกปวดฉี่นะ...เลยรีบไปหน่อย"

"อ่อเหรอ..ใต้ฝุ่นเย็นนี้ไปดื่มกันไหม"

"ไม่อะ..มีนัทแล้วด่วนด้วยสิ"

"เรื่องอะไรบอกได้ไหม"

"ขืนบอกมึง..เดี๋ยวไอ้เชี่ยแบงค์ได้ตืบกูแน่"

"หึ..กลัวหรือไงมันไม่กล้าหรอก..บอกมาเถอะ"

"ไม่อะ...กูไปล่ะ"

"เดี๋ยวสิ..ใต้ฝุ่น..ใต้ฝุ่น!..หึ..เล่นอย่างนี้ใช้ไหม..ได้!"

ผมเดินจ้ำเอาอย่างไม่สนใจไอ้ฉายแต่ผมไม่คิดไงว่ามันจะเล่นอย่างงี้ไงจากที่ผมรู้สึกว่ามีคนจ้องจับตามองอยู่แล้วเจอไอ้ฉายเข้าไปอีกหมดกันชีวิตกูฝากไว้ก่อนเถอะไอ้ฉาย

"ครื่นฝุ่น!!!!!!"

สิ้นเสียงตะโกนของไอ้ฉายผมวิ่งแบบไม่คิดชีวิตแล้วหลบอยู่ในซอกๆนึง ผมรู้สึกตัวมาตั้งนานแล้วว่ามีคนตามผมมา ระหว่างที่แอบอยู่เสียงฝีเท้าที่ตามผมมาก็หยุดในซอยที่ผมหลบอยู่ความเงียบเข้ามาเยือนลมหายใจที่สม่ำเสมอผมฟังเสียงทุกอย่าง เสียงฝีเท้าดังขึ้นอีกครั้งแล้วเสียงก็หยุดไปแต่ทำไมมันมาหยุดอยู่ตรงที่ผมหลบอยู่วะ ผมกลั้นลมหายใจภาวนาอย่าให้ไอ้คนที่ตามผมมาเจอตัวผมแต่ฟ้าแกล้งผมอะจู่ๆผ้าใบที่ผมคุมตัวไว้โดนดึงออก ผมค่อยๆผ่อนลมหายใจออกแล้วเงยมองบุคคลตรงหน้าแต่ที่ได้กับมาเป็นรอบยิ้มมุมปากเย็นเยือกดวงตาว่างเปล่าจ้องมายังผม...เชี่ย!..ไอ้พี่แม่งเจอผมเฉยแล้วไอ้พี่มันยัง..

"อื้อออออ"

ผมเบิกตากว้างสตั้นไปสามสิบวิเมื่อผมได้สติผมพยายามดิ้นดันไอ้พี่ออกแต่ยิ่งดิ่นยิ่งดันไอ้พี่มันยิ่งรั้งตัวผมไว้ให้แน่นขึ้นแถมไอ้พี่ยังดันผมติดกำแพงอีก..หึ!..อยากจะหนีก็หนีไปไหนไม่รอดผมกัดฟันพยายามสะบัดหน้าหนีแต่ไอ้พี่ก็บีบท้ายทอยล็อกคอผมไว้และยังกัดปากผมอีกมันเจ็บนะไอ้บ้า ผมเผลอร้องด้วยความเจ็บจังหวะเดียวกันไอ้พี่ก็ดันลิ้นเข้ามาในปากผมพลิกลิ้นหนีแต่ไอ้พี่ก็ไล่ต้อนได้หมดเฮอออ!!..สุดความสามารถแล้วยอม

ทุกอย่างเริ่มเลือนๆความรู้สึกอบอุ่นเหมือนป่าไม้กลิ่นอายแสนหวานเหมือนน้ำผึ่งอบอวนมันชั่งดื่มดั่มได้ตลอดเวลาจนอยากทิ้งตัวลงนอนเนิ่นนานที่ผมรับสัมผัสความรู้สึกนี้จนผมหายใจไม่ออกผมจึงรวบรวมแรงทุบต้นไม้ต้นใหญ่และมันได้ผลผมรีบโกยอากาศและภาพต้นไม้ค่อยๆเปลี่ยนเป็นหน้าไอ้พี่ที่อยู่ใกล้เพรียงคืบผมได้แต่ยื่นหอบแฮ่กจ้องหน้าไอ้พี่มันอย่างเอาเรื่องแล้วไอ้พี่ก็พูดบางอย่างที่ผมไม่ค่อยเข้าใจกับแม่งเท่าไร..โทษนะครับคือมึงต้องการจะสืออะไรครับพี่

"ต่อให้ตอนนั้นหรือตอนนี้..พี่ก็จำได้และไม่เคยลืม"

"...แฮก..แฮก..."

"ถึงโครงเหมือนเดิน..แต่นิสัยเปลี่ยนไปหน่อย"

"..แฮก..อะไรของมึงไอ้พี่..แฮก.."

"สักวันแล้วน้องจะอ๋อเอง"

ผมได้แต่ขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัยว่าไอ้พี่มันหมายถึงอะไรทิ้งปริศนาไว้ให้กูอีกล่ะผมมองหน้าไอ้พี่มัน ไอ้พี่มันยกยิ้มมุมปากแล้วมาจิ่มๆที่ระหว่างคิ้วผม ผมปัดมือไอ้พี่ออกอยากซัดแม่งชิบ...แต่แรงยังไม่ค่อยมี..แม่งเอ๊ย!

"จำไว้นะ..ถ้าคิดว่าหนีพี่ได้ตลอดก็เอา...แต่ถ้าหนีไม่รอด..บอกเลยว่าน้องจะไม่ได้เห็นหน้าใครนอกจากพี่อีก"

แล้วก็เดินจากไปปล่อยให้ผมนั่งงงงวงอยู่กับพื้นคิดถึงสิ่งที่ไอ้พี่มันพูด ถ้าหากผมเสร็จไอ้พี่มันอีกผมก็จะไม่ได้เห็นหน้าครอบครัวหรือเพื่อนผมอีกน่ะสิไม่ได้ต้องหาทางรับมือเสียแล้วแต่ว่าเมื่อกี้.. ผมเอานิ้วแตะริมฝีปากตัวเองเลือดยังคงซึมๆอยู่แต่รสชาตมันไม่เหมือนทุกทีรู้สึกว่าเลือดมันหวานๆแล้มๆแปลกๆ

ไม่รู้สิผมคิดอะไรอยู่แต่ไอ้ความหวานและความอบอุ่นยังติดอยู่ที่ริมฝีปากผมอยู่เลย นานแค่ไหนผมไม่ทราบได้กับความคิดของผมที่คิดถึงความรู้สึกนั้นตลอดเวลาแต่ที่ผมหลุดออกจากภวังความคิดนี้ได้ก็คือไอ้คชาเมื่อได้สติผมยังงงอยู่เลยว่าผมมาอยู่หน้าคณะเรียนของผมได้ยัง..อืมแปลกดี

"ไอ้ฝุ่น...มึงเป็นอะไรวะ..เรียกตั้งนานแล้วนะมึงยังเฉยอีก"

"ป่าว..ไม่ได้เป็นอะไร"

"เหรอ..กูเห็นมึงเดินเหม่อลอยตั้งแต่มึงกลับจากที่ประชุมล่ะ..แน่ใจนะว่าไม่ได้เป็นอะไร"

"เออ..ไม่ได้เป็นอะไรหรอก..ชั่งกูเถอะขอบใจที่เก็บของไว้ให้กูนะ..กูไปล่ะ"

"อ้าว..เดี๋ยวสิ..มึงจะไปไหนวะ"

"กูมีนัดต้องเคลียเรื่องส่วนตัวเว้ย..ไปล่ะ"

"มีอะไรให้ช่วย..โทรมานะเว้ย"

"อืม..รู้แล้วน่า"

ผมรีบปลีกตัวจากไอ้คชาและรีบมุ่งหน้าไปยังที่นัดหมายที่ผมนัดไอ้ชาญไอ้ชินเอาไว้โครตคิดถึงที่นี่เลย สถานที่นี้เป็นสถานที่แรกที่ผมและไอ้ชาญไอ้ชินคิดก่อตั้งแก๊งมันเป็นห้องเก่าผมเอง กว่าจะมาเป็นแก๊งวานรได้ก็ผ่านอะไรมาเยอะพอเถอะขี้เกลียจเล่าความหลังละ ผมนั่งเก็บนู่นเก็บนี่ไปเรื่อยตามความเคยชินระหว่างรอไอ้สองคนนั้นคืออันที่จริงผมมาก่อนเวลาผมมักจะมารอพวกมันก่อนเสมอ เมื่อถึงเวลานัดไอ้พวกนี้มันด็มาตามเวลานัดเป๊ะ ผมเห็นไอ้ชินคนแรกมันเดินมาด้วยความระรื่นพร้อมซองกระดาษซองนึงยื่นมาให้ผม ผมซองนั้นออกดึงเอกสารออกมาดูเป็นข้อมูลเฟสและข้อมูลส่วนตัวที่ได้หึ!..ใครกล้าเหยียบหางกูอย่าหวังว่าจะได้อยู่สุขเลย ผมนั่งพูดคุยกับไอ้ชินเรื่องข้อมูลเรื่องการวางแผนผมว่าไอ้ชาญมันนานไปแล้วนะผมถามไอ้ชินมันแต่มันก็ได้เแต่ส่ายหน้าบอกว่าไม่รู้อย่างเดียว ทำไมผมรู้สึกเป็นห่วงยังไม่รู้

ปึง!  ปึง!  ปึง!

ผมแปลกใจกับเสียงประตูไอ้ชินอาสาเดินไปเปิดแล้วจู่ๆมันก็เอะอะเสียงลั่นจนผมต้องเดินไปดู..บ้าชิบ...ภาพที่ผมเห็นก็คือไอ้ชาญสภาพพกช้ำทั้งตัวผมเลยให้ไอ้ชินพาไอ้ชาญเข้าข้างในผมรีบจัดแจงอุปกรณ์ประถมพยาบาลเบื่องต้นมาทำการรักษาไอ้ชาญทันที ระหว่างที่ทำผมรู้สึกเหมือนฟิวจะขาดที่เห็นสภาพเพื่อนเป็นอย่างงี้แต่ก็ต้องระงับอารมณ์เอาไว้เพราะไม่อย่างนั้นไอ้ชาญได้เจ็บมากกว่าเดิมเพราะผมแน่

"ชาญ..ใครมันทำมึง"

"..อึก..อะ..ซี๊ดดด!..เจ็บตัวเพราะสิ่งนี้..ซี๊ดดด!...เพื่อมึงเลยนะ..อึก..พี่..โอ๊ยย...เบา!"

ผมรับกล่องจากไอ้ชาญมาแล้วก็ทำแผลมันต่อพอผมทำแผลมันเสร็จก็เอายาให้มันกินแล้วปล่อยให้มันนอนพักไป ผมหยิบกล่องที่มันบอกว่าเจ็บตัวเพื่อสิ่งนี้มาเปิดดูในกล่องมีแฟสไดร์ลายหัวกระโหลกอยู่อันนึงมีซองเอกสารและมือถือเครื่องนึงและกระดาษคู่มือการใช้งานที่ไอ้ชาญมันทำเอาไว้หึ!..ไอ้เพื่อนคนนี้

ไหนๆมันก็ทำมาแล้วก็จะไม่ทำให้มันเสียป่าวผมเปิดดูข้อมูลแต่ละอย่างตามคู่มือที่ไอ้ชาญเขียนทุกอย่างสิ่งสุดท้ายที่หยิบขึ้นมาเปิดดูคือซองสีน้ำตาลที่ในนั้นมีรูปและข้อมูลอื่นๆอีกสองสามอย่าง ผมดึงรูปออกมาดูและมันชัดเจนว่าคนที่อยู่ในรูปนี้เป็นคนที่ผมรู้จักดีรู้จักมันดีมากเสียด้วยดีมากจนอยากฆ่าทิ้งเลยละ

"หึ!..ไอ้ไกล์..เดี๋ยวมึงได้เจอตีนกูแน่"

 =================================

ฉบับแก้ไขแล้วทุกตอน

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะ