[Yaoi] Dear Moon เดือนแรม

ลำดับตอนที่ #15 : แรม : เรื่องของจันฉายและนายคนนั้น

~15~

♥.เรื่องของจันฉายและนายคนนั้น.♥

อื้มมมมมมม..เฮอออ

เสร็จซักทีการโดนจับให้เป็นเดือนคณะนี่มันไม่ง่ายเลยกิจกรรมอย่างเยอะแต่ผมก็ไม่ปล่อยตัวเองให้ใครเจอง่ายๆหรอก ผมอยู่ในโหมดล่องหนไปแล้วไงหลังจากที่ผมออกมาจากโคนโดไอ้พี่วันนั้นข่าวที่ผมได้จากไอ้จีคือไอ้พี่มันพยายามตามหาตัวผมเว้ย บอกเลยถ้าผมอยู่ในโหมดนี้ไม่มีใครหาผมเจอหรอก คนที่จะรู้การเคลื่อนไหวของผมมีไม่กี่คนหรอกครับและโหมดนี้คือหนึ่งในความสามารถพิเศษของผม

"ใต้ฝุ่นค่ะ..ได้เวลาประชุมกีฬาสีแล้วนะค่ะ"

"ครับ..เดี๋ยวตามไป"

"เร็วๆล่ะ"

อีกวันนึงที่แสนจะอิสระทุกคนสงสัยไหมว่าผู้หญิงที่มาเรียกผมเป็นใครและหาผมเจอได้ไงคำตอบคือ เธอชื่อ จันฉาย เป็นเพื่อนที่รู้กันตอนเรียนม.ต้นเธอคนนี้แสบสันใช่เล่นผมนึกถึงตอนนั้นก็อดยกย่องเธอไม่ได้เธออายุมากกว่าผมสองปีแต่เรียนรุ่นเดียวกันกับผม เป็นผู้หญิงคนเดียวที่กล้างัดกะผู้ชายเป็นฝูงใครที่ว่าแน่ยังสู้เธอไม่ได้เลยและเธอเนี่ยแหละเป็นคนสอนผมให้แกร่ง ณ ตอนนั้น

สมัยม.ต้น

ปึ่ง!!

"......"

"นี่นายน่ะ"

"........."

"ชื่ออะไร...ทำไมนั่งมาคนเดียวล่ะ"

"จำเป็นต้องบอกด้วยเหรอ?"

"กวนทีนนะ..นายน่ะ"

"เธอเป็น...ใครล่ะ"

"หึ!..งั้นเราบอกชื่อเราก่อนก็ได้"

"....."

"เราชื่อจันฉายเราว่า..ฉายก็ได้...แล้วนายล่ะจะบอกได้ยังว่าชื่ออะไร"

"เรา..ครื่นฝุ่น"

เมื่อเธอรู้ชื่อผมเธอยิ้มไม่หยุดแล้วก็ถามไถ่อะไรต่อมิอะไรไม่หยุดจนผมเอ๋อไปเลย หลังจากที่ได้รู้จักกันเธอมัดจะมาชวนผมไปนู่นไปนี่ตลอดทั้งที่เธอก็มีเพื่อนมากมายมาอยู่กันป็นกลุ่มแต่เธอเลือกที่จะไม่ชวนพวกนั้นไป ยิ่งเธอมานั่งมาเล่นกันผมบ่อยขึ้นผมก็ยิ่งรู้นิสัยเธอมากขึ้น เธอเป็นคนง่ายๆสบายๆไม่เรื่องมากไม่ชอบคนเยอะไม่ชอบให้ใครมาจู้จี้กับเธอและเวลาเธอเอาจริงตัวตนของเธอเกินคำบรรยาย ความสนิทของเธอกับผมทำให้คนอื่นมองเธอกับผมเกินเพื่อนแต่ความจริงยังคงเป็นความจริงเราสนิทกันจนเล่นหัวกันได้เลยล่ะ และเธอเนี่ยแหละที่เป็นคนสอนผมเข้าสังคมก้งเหล้ากับคนอื่นๆ

"นี่ฝุ่น..ไปแดกเหล้ากันปะ"

"อายุเท่าไร..เขาจะให้เราเข้าไปดื่มกันหรือไง"

"ไม่ถึงกะต้องเข้าผับเว้ย..แค่ร้านนั่งชิวล์แถวบ้านเราเอง"

"แล้วพ่อแกไม่ว่าเอาหรือไง"

"จะว่าได้ไงกูไปหาอาแล้วอากูก็เป็นเจ้าของร้าน..สบายๆอยู่แล้ว"

"เฮอออ..แล้วแต่มึงก็แล้วกัน"

"งั้นเย็นนี้เจอกัน"

ผมได้แต่ถอนหายกับความกล่ากลั่นของเธอแต่เอาเถอะครับยังอยู่ด้วยกันอีกนาน เวลาเรียนผ่านไปตามปกติทุกอย่างยังคงเป็นไปดั่งเช่นทุกวันจนถึงตอนเย็น ตามเวลานัดหมายผมมารอเธออยู่หน้าปากซอย เสียงรถมอไซค์มาจอดตรงหน้าผมการแต่งตัวของเธอดูทมัดแทมงเอาตรงๆเธอเหมือนผู้ชายมากกว่าผมเสียอีก

"โดดซ้อนท้ายมาเลย...สาวน้อย"

"สาวน้อยแม่มึงสิ"

"ปากร้ายใช่เล่นนะมึงนิ..อย่าบ่นมากขึ้นรถ"

ผมเอามือลูบหน้าตัวเองเพื่อไล่ความเอือมระอาที่มีต่อเพื่อนคนนี้ก่อนแล้วค่อยขึ้นนั่งซ้อนท้ายรถเธอ ครับจากคนที่ไม่เคยนั่งมอไซค์บอกเลยว่าผมชอบมอไซค์ขึ้นมาเลย ณ ตอนนี้ ทุกอย่างมันไวโครตสายลมที่ปะทะกับหน้าผมมันเป็นอะไรที่รู้สึกดีโครตดีอย่างไม่หน้าเชื่อผมรักเลยยิ่งเร็วเท่าไรผมยิ่งชอบและสิ้นสุดความเร็วลงเมื่อรถมาจอดอยู่หน้าร้านร้านนึง มันเป็นร้านนั่งสบายแลทรงโปร่งหน้านั่งนะแต่แสงสีมันดูคล้ายกับผับดี รถจอดสนิทความรู้สึกแรกที่รู้ได้คือความหน้าระรื่นของยัยแสบที่ชวนผมนั่งซ้อนท้ายมาก้งด้วยหน้าระรื่นอะไรของมันวะ

"ไงมึง..กูหวังว่ากูไม่ทำมึงอวกแตกใช่ไหม"

"อวกเอิกอะไร!?"

"เฮ้ย!...นี่กูขับเร็วขนาดนั้น..มึงยังอยู่ได้อีกเหรอวะ"

"นั่นเร็วแล้วใช่ปะ..อืมตอนแรกก็เกร่งๆอยู่นะ..แต่ว่าหลังๆมันสนุกดีวะ..วันไหนสอนกูมั่งสิ"

"เฮอะ..แปลกดีคนที่นั่งซ้อนท้ายกูแล้วไม่แหวะก็มีมึงคนเดียวนี่แหละ"

"หึหึ..กูว่าสนุกดีออก"

"หึหึ..เออถ้ากูว่างเดี๋ยวกูสอนให้ก็แล้วกัน..เข้าไปนั่งกันเถอะ"

"เออๆ..ไปกัน"

เข้ามาแล้วเป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ยที่ผมได้มานั่งร้านแบบนี้ ที่ที่ผมได้นั่งเป็นที่ติดเคาเตอร์ใกล้ห้องน้ำก็เหมาะดีนะเข้าครั้งแรกยังไม่รู้ลิมิตตัวเองเกิดอะไรขึ้นห้องน้ำนี่แหละช่วยได้ บรรยากาศสมชื่อร้านนั่งชิวล์เสียงเพลงเพาะๆสไตล์ร้านเหล้าฟังแล้วเพลิดเพลินดีผมมองไปรอบๆจนมาหยุดที่ไอ้ฉายที่กำลังสั่งอะไรไม่รู้เยอะแยะ พอทุกอย่างสั่งเสร็จพนักงานเดินออกไปมันหันมายักคิ้วยิ้มแป้นให้ผมพูดตรงเลยนะแม่งกวนฝ่าพระบาทโครต

"มองหน้ากูงี้หมายความว่าไง"

"สั่งอะไรเยอะแยะ...แดกหมดหรือไง"

"หมดสิ..วางใจเถอะ"

"วางห่านอะไร..มากันสองคนดูมึงสั่งสิ..ใครจะไปกินไหววะ"

"แล้ว..ใครบอกมึงว่ากินกันแค่สองคนล่ะ..กูชวนเพื่อนมาอีกคนเว้ย...แต่เห็นมันบอกว่าจะมากับแฟน..กูสั่งไวก่อนหรอก"

"เหรอ..แล้วไป..กูจะได้ไม่ต้องกังวล"

"เฮอะ...คิดมากไปได้..เดี๋ยวมันก็มาแล้ว"

อันที่จริงผมกลัวจะต้องไปล้างจานหลังร้านมากกว่าผมไม่ใช่คนมีตังเยอะอะไรขนาดนั้นหรอกนะ ผู้คนเริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆตามเวลาและบุคคลที่ไอ้ฉายมันนั่งรอก็มา เป็นผู้หญิงตัวสูงไล่ๆกับผมกับผู้ชายตัวสูงผิวขาวเดินมายังโต๊ะที่พวกผมนั่งกันไอ้ฉายมันจัดที่ไว้ให้อย่างดีแล้วพวกเขาก็พูดคุยกันตามประสาคนรู้จัก ส่วนผมก็นั่งแก่วตามสไตล์ผมเช่นกันอาหารที่สั่งก่อนหน้าก็ทยอยมา นั่งกินไปดื่มไปเพลงสบายๆฟังคลอเคร้าครึงกับบรรยายกาศ แต่ไม่นานบรรยายกาศสบายๆก็ถูกทำลายลงเพราะเสียงโวกเหวกโวยวายลั่นกลางร้านพร้อมกับผู้คนที่บางส่วนวิ่งออกนอกร้านไปบางส่วนก็มุงดูกันเหมือนอยู่ข้างสนามมวยยังไงยังงั้นทั้งผมทั้งไอ้ฉายและเพื่อนไอ้ฉายมันต่างวิ่งเข้าไปดูสถานการณ์และนี่แหละทำให้ผมรู้เลยว่าผู้หญิงอย่างไอ้ฉายไม่ธรรมดา

"เฮ้ย!!..หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะเว้ย!!!"

ผลัวะ!!

ผลัก!!

ตุบ!ตับ! ตุบ!ตับ!

"กู!!..บอก!!..ให้!!...หยุด!!!"

โครม!!

เพล้ง!!!

หยุด..ทุกอย่างหยุดหลังจากเสียงของแตกจะไม่ให้หยุดได้ไงก็ไอ้ฉายมันเล่นวิ่งไปยกรังโซดามาโยนใส่กลางดงที่เขากำลังตีกันทั้งพื้นทั้งคนที่กำลังตีกันเปียกไปหมดแถมยังไปยืนจังกล้ากอดอกมองผู้ชายร่างใหญ่ที่กำลังยืนกำคอเสื้อผู้ชายคนนึงอยู่อีกมึงใจกล้ามากไอ้ฉายกูยอมเลยครับเพื่อน

"มึงเป็นใคร..ถ้าไม่อยากเจ็บตัว..อย่าเสือก!!"

"กูไม่ได้อยากเสือก..แต่อยากให้ไปตีกันให้ไกลๆเว้ย..พวกมึงตีกันทีไร..ค่าเสียหายกูไม่เคยได้เลยสักนิด..แล้วพวกมึงรับผิดกันหรือไงห๊ะ!!"

"แล้วน้องเป็นเจ้าของร้านหรือไงวะ..ตัวก็แค่เนี้ย"

"อย่ามาดูถูกกูนะ..กูน่ะเป็น..."

"เป็นหลานกูเอง..มีปัญหากันนักหรือไง"

ผู้ชายร่างใหญ่หนากำยำเดินออกมาจากโซนหลังร้านอย่างองค์อาจพร้อมกับอะไรบางอย่างที่เน็บไว้ชายกางเกงด้านหลัง เห็นใส่แวนแบบนี้ผมก็ตาดีนะจะบอกให้ผู้มาใหม่เอ่ยขึ้นทำให้ไอ้ฉายยิ้มออก ไอ้ฉายมันมองไปที่หน้าไอ้พวกนั้นก่อนแล้วก็หยิบมือถือออกมาจิ่มๆเขี่ยๆอะไรไม่รู้แล้วก็ยื่นหน้าโทรศัพท์จอไปให้ไอ้พวกนั้นดูผมว่าแม่งต้องทำอะไรพิเรนแน่งานนี้

"นี่คือค่าเสียหายทั้งหมด..จ่ายมาด้วย..ถ้าไม่จ่ายอย่าหาว่าไม่เตือน"

"หึ..เก่งเสียจริง..ถ้าน้องอยากมากนักเดียวจัดให้"

"อะๆ..นอกร้านดีกว่า..พอดีหนูยังไม่อยากให้พ่อมาเคลียค่าเสียหายที่นี่เท่าไรอะนะ"

ไอ้ฉายพูดเป็นเชิงกวนๆก่อนแล้วมันก็เดินไปตรงที่มีชายคนนึงที่มันเรียกว่าอา จากนั้นมันกับอาก็พูดอะไรกันไม่รู้แลไอ้ฉายก็เดินออกไปนอกร้าน ผู้ชายที่ท้าไอ้ฉายก็ปล่อยคอเสื้อผู้ชายที่มีเรื่องด้วยแล้วเดินตามไอ้ฉายออกไป ผมมองตามอย่างงงแต่ก็อดห่วงเพื่อนเลยตามออกไปดู

ตุบ!ตับ!  ตุบ!ตับ!

ผลั่ว!!

อัก!!

สุดยอดไอ้ฉายซัดเอาๆถึงจะโดนสวนมาบ้างแต่ไอ้ฉายก็ไม่เสียเปรียบเลยซักนิด ผมก็ไม่รู้ว่านานแค่ที่การตีกันของไอ้ฉายจบลงแต่ที่แน่ๆไอ้ฉายเป็นฝ่ายได้ชัยชนะไปทำให้ไอ้บ้านั่นนอนกองไม่เป็นท่า ไอ้ฉายเดินมาทางผมอย่างกะปี้กะเป่าใบหน้าช้ำเล็กน้อยผมก็เป็นหวงไอ้ฉายมันนะแต่มันตบไหล่ผมยิ้มหวานให้เป็นการบอกว่าไม่หวงและก็..

"กูคิดว่ามึงต้องเรียนมวยเหมือนกูวะ"

นับแต่นั้นมาผมถูกไอ้ฉายลากมาฝึกมวยตลอด เอ่อลืมเล่าอะไรไปอย่างหลังจากที่ไอ้ฉายเคลียเรื่องที่ร้านอามันเสร็จไอ้ฉายก็แยกกะเพื่อนมันมาส่งผมที่บ้าน ผมให้ไอ้ฉายส่งผมแค่หน้าปากซอยผมไม่อยากกวนมันมากนักเพราะมันพรึ่งไปมีเรื่องกะเขามา ผมเลยให้มันส่งแค่หน้าปากซอยผมแวะซื้อของเซเวนเท่านั้นก็เดินกลับบ้าน ระหว่างทางผมได้ยินเสียงคนมีเรื่องกันตอนแรกผมเองก็ไม่อยากสนใจนักหรอกแต่ผมดันเห็นผู้ชายที่ถูกไอ้คนที่ต่อยกับไอ้ฉายกำคอเสื้อตีกะใครอยู่ก็ไม่รู้  แต่ดูจากทรงแล้วผู้ชายคนนี้เก่งอยู่เหมือนกันแฮะแต่ทำไมตอนรอยู่ที่ร้านไม่เห็นเก่งแบบนี้เลยนะ ผมยืนดูอยู่พักใหญ่คนที่วิ่งเข้าหาชายคนนั้นต่างก็ล้มไม่เป็นท่าผู้ชายคนนี้เขาไม่ได้พูดอะไรมากเพียงแต่ทิ้งท้ายไม่กี่คำแล้วก็เดินออกจากตรงนั้น แต่ว่ามันไม่จบไง หนึ่งในคนคนที่ล้มล้วงมีดออกจากกระเป๋ากางเกงวิ่งเข้าใส่ผู้ชายคนนั้นอันตรายทำไงดี

"ระวัง"

ผู้ชายคนนั้นหันไปก็จังหวะเดียวกับที่มีดมาถึงตัวพอดีผมทำอะไรไม่ถูกเห็นกับตาทุกอย่างมันเร็วมาก เวลานี้ผู้ชายคนนั้นนอนจมกองเลือดคนที่พรึ่งตีกันเมื่อกี่ต่างพากันหนีหายไปหมด ผมรวบรวมสติแล้ววิ่งเข้าไปช่วยเขาเลือดเต็มไปหมดทำไงดีจะทำไงดี

"คุณเป็นไงบาง..เลือดไหลใหญ่แล้ว"

"......"

"กดแผลเอาไว้ก่อนนะ"

"...อึก..."

มือผมสั่นไปหมดแล้วผมหยิบมือถือขึ้นมากดหาพี่ชายตัวเองผมแทบคุมสติไม่อยู่กังวลนะกลัวว่าจะช่วยผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าไม่ได้

Truu Truu Truu

"ฮัลโหลพี่..แม่อยู่บ้านไหม!"

"นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว..เฮอออ!..อยู่มีอะไร"

"ขอโทษ!..แต่ช่วยผมด้วย!..พี่!"

"ฝุ่นเกิดอะไรขึ้น!?"

"มีคนเจ็บพี่!..เขาถูกแทงครับพี่!"

"โอเคๆ..เดี๋ยวพี่จะไปเรียกพ่อกับแม่ให้..ฝุ่นแกอยู่ที่ไหนน่ะ"

"หน้าปากซอยพี่!"

"โอเค..ตั้งสติ..แล้วประถมพยาบาลเบื่องต้นไปก่อนนะ..กำลังจะไป"

"ครับ!"

ติ๊ด!

"อดทนไว้ก่อนนะ"

ผมช่วยประถมพยาบาลเขาทุกอย่างตามที่แม่สอนมาเลือดของเขายังไหลไม่หยุดผมได้แต่เรียกสติเขาไม่หลับซักพักรถที่บ้านก็มาจอดข้างๆผม แม่ลงจากรถพร้อมกับเครื่องมือประถมพยาบาลเข้ามาดูอาการเขา

"แผลลึกพอสมควร..แม่ว่าพาเขาไปรพ.เถอะ"

"..อึก..ไม่ไปรพ...อึก.."

"แต่แผลมัน..."

"อึก..ขอร้อง..อึก..นะครับ"

แม่ได้แต่ทำหน้าหนักใจแต่ก็ทำตามที่เขาขอ แม่พาเขามาที่บ้านจัดการสั่งพี่เมฆให้เตรียมทุกอย่างและให้ผมค่อยช่วย แม่เย็บแผลพันผ้าก็อตให้เขาจัดยาทุกอย่างให้และปล่อยให้เขาพักผ่อนผมอาสาดูแลเขาผ่านไปหนึ่งวันเต็มกับการนอนของเขา ผมถามไถ่เขาแต่เหมือนเขาจะเป็นคนไม่ค่อยพูดนะเพราะแต่ล่ะครั้งที่ถามตอบบ้างไม่ตอบบ้างแล้วก็เงียบไป ผมก็ไม่ได้ถามอะไรต่อเช็คนู่นดูนี่แล้วก็เข้านอน ตอนเช้าผมไปดูเขาแต่ก็ไม่อยู่แล้วทิ้งกระดาษโน๊ตไว้ไวสั้นๆแค่ว่า

'หากได้เจอกัน..มีโอกาศจะทดแทน'

สั่นๆแต่เข้าใจ จากนั้นผมก็ไม่ได้เห็นเขาอีก ไอ้ฉายก็ยังคงลากผมไปนู่นไปนี้เหมือนเดิมจนมมันย้ายรร.ด้วยเหตุผลใดไม่ทราบและหลังจากนั้นผมก็ได้มาเจอกับไอ้คชาในตอนนั้นและก็อย่างที่รู้กันในตอนนี้

กลับมาปัจจุบัน

ผมเข้าห้องประชุมอย่างเงียบเชียบที่สุดการประชุมเริ่มทุกอย่างกำลังแจกแจงด้วยดีก็มีเสียงประตูเปิดออกและคนที่เข้ามาก็คือ..เชี่ย!ไม่อยากเจอก็เจอแม่งเอ๊ย

"โทษทีที่สาย..อ.แม่ปล่อยช้า..ยังทันใช่ไหม"

"อืม..ดีกว่าไม่มา..คบองค์ประชุมแล้วก็เข้าเรื่องต่อเลยนะครับ"

ทุกอย่างยังโอเคแต่ไอ้พี่แม่งยังมองผมไม่วางตา ผมพยายามทำตัวให้ปกติที่สุดหวังว่าจะไม่รู้นะว่าเป็นผมอะ

 =================================

ฉบับแก้ไขแล้วทุกตอน

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะ