คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : แรม : แกล้งกันวันละนิด..ลูกศิษย์กับอาจารย์
~25~
♥.แกล้งกันวันละนิด..ลูกศิษย์กับอาจารย์.♥
ฝุ่น's
ผมตื่นเช้ามาก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนตัวไอ้พี่เฉยแถมไอ้พี่ยังกอดผมแน่นอีกผมค่อยๆขยับตัวแต่แม่งแน่นกว่าเดิมอีก
เฮอออ..อยากกอดก็กอดไปผมค่อยๆเงยหน้ามองไอ้พี่มันคางของผมเกยอยู่บนอกไอ้พี่เอาตรงๆนะเวลาไอ้พี่หลับก็ดูดีเอาเรื่องนะใครที่ได้เห็นระยะประชิดแบบผมคงหลงไอ้พี่มันหน้าดู
ขนาดตัวผมเองยังไม่แน่ใจเลย
เอ้ย..เชี่ยคิดอะไรอยู่ฟะเนี่ยเลิกคิดๆผมนอนมองหน้าไอ้พี่อยู่นานจนผมสะดุ้งเมื่อจู่ๆไอ้พี่แม่งมาบีบก้นผมอะ
"หยุดมือมึงเลยไอ้พี่"
"หึ..ตื่นนานแล้วเหรอ"
"ซักพัก..ปล่อยตัวผมได้ยัง"
"ก็ลุกไปสิ.."
ผมค่อยๆยันตัวเองลุกขึ้นจนอยู่ในท่านั่งบนตัวไอ้พี่มันแต่เพื่อความบันเทิงส่วนตัวขอทำอะไรสนุกๆหน่อยดีกว่าผมถดตัวลงมาอยู่หน้าขาของไอ้พี่มันแล้วบิดขี้เกียจนิดหน่อยคิคิ..อยากรู้ว่าจะเป็นยังไง
"อึก..อืออออ..อืมมมม..อ๊ะ...อาาาา..."
"ดื้อออออ...อึก.."
เสียงบิดขี้เกียจของผมคงจะปลุกความอยากของไอ้พี่อยู่ไม่น้อยแต่เพื่อแกล้งคนให้สนุกยิ่งขึ้นผมเบียดสะโพกเข้าหาน้องชายไอ้พี่มันพร้อมเสียงบิดขี้เกียจผมเล่นอยากนั้นอยู่สักพักจนผมรู้สึกถึงบางอย่างแล้วลุกออกจากตัวไอ้พี่มันก่อนทิ้งตัวลงนอนหันหลังให้ไอ้พี่มันสะใจดีขึ้นง่ายชะมัดงั้นก็เชิญไปโลกสวยด้วยมือเราต่อเอาเองนะ..คิคิ..จู่ๆไอ้พี่มันดึงผมให้ไปเผชิญหน้ากับมันผมส่งยิ้มยี่ยวนยักคิ้วกวนๆไปทีนึงอย่างผู้ชนะแต่ไอ้พี่แม่งยอมที่ไหนแม่งขึ้นคร่อมตัวผมเฉยก่อนที่จะขยี่จูบจนปากผมแทบช้ำแม่ง!!
"อื้อออออ.."
"อืมมมม.."
จุ๊บ!
"ลุกออกไปนะ"
"มึงทำกูอยาก"
"ก็เรื่องของพี่มึงสิ..เกี่ยวอะไรกับผมล่ะ"
"มึงเป็นคนทำลูกกูตื่นนะ..ไอ้ดื้อ"
"ทำอะไร..ไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย"
"อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่องไอ้ดื้อ..มึงต้องรับผิดชอบ"
"ผมไม่รู้และก็..ไม่รับด้วย..ลุกออกไป..ปวดเท้า!"
"หึ..จะเอาอย่างงี้ก็ได้..จะได้รวบต้นรวบดอกเลยทีเดียว.."
"อือออออออ.."
จุ๊บ!
แล้วแม่งก็รีบลุกออกไปผมเห็นไอ้พี่มันรีบจ้ำเข้าห้องน้ำเฮอะๆแกล้งคนสนุกดีผมหยิบโทรศัพท์มาเล่นเช็คนู่นนี่ไปเรื่อยแล้วก็มีเสียงบางอย่างเข้ามากระทบหูผมถึงเสียงมันจะเบาๆหน่อยแต่มันก็ได้ชัดเจนจนผมทำตัวไม่ถูก
"ซี๊ดดด..อย่างนั้นแหละ..อ่าร์..ฝุ่น..ครื่นฝุ่น..อ่าร์.."
มึงจงใจแกล้งกูไอ้พี่ผมพรึ่งสังเกตุเห็นว่าประตูห้องน้ำมันปิดไม่สนิทไม่รู้หรอกว่าหน้าตัวเองเป็นยังไงแต่ถ้าให้เดาคงแดงถึงใบหูแล้วแน่ๆผมรีบหยิบหมอนปาไปที่ประตูห้องน้ำแล้วรีบเอาหมอนอีกลูกมาปิดหูตัวเองเพื่อไม่ให้เสียงบ้านั่นเข้าหูผมอีกทุเรศมาก
ผมเอาหมอนปิดหูอยู่นานมากจนไอ้พี่มันมาดึงหมอนออกแล้วมากระซิบข้างด้วยเสียงชวนทุเรศใส่หูผมจนผมแทบอยากจะฆ่าไอ้พี่มันถ้าไม่ติดว่าข้อเท้าผมยังเจ็บอยู่นะพ่อจะกระโดดก้านคอขาคู่ไปแล้ว
ผมมองไอ้พี่อย่างเอาเรื่องเหมือนไอ้พี่แม่งรู้ตัวหันมายักคิ้วกวนทีนใส่ผมก่อนแล้วหันไปแต่งตัวของแม่งต่อผมได้แต่ฮึดฮัดทำอะไรแม่งไม่ได้ผมรีบลุกออกจากเตียงเดินเขยกเข้าห้องน้ำเพื่อต้องการหนีหน้าไอ้พี่มันผมได้ยินเสียงหัวเราะไล่หลังมาผมเลยปิดประตูกระแทกเสียงใส่แม่งเสียเลยจะได้เงียบเสียที
"ปิดแรงขนาดนั้นระวังประตูพังเอานะ!!"
แม่งอยากจะบ้าพอมึงอาการดีขึ้นแล้วซ่านะไอ้พี่เดี๋ยวมึงได้โดนอีกแผลนึงหรอกคอยดูผมได้แต่สบถในใจพลางสูดลมหายใจเข้าออกเพื่อระงับสติตัวเองผมเปิดน้ำค่อยโอบน้ำมาล้างหน้าบีบยาแปรงฟันจนเสร็จแต่ขณะที่ผมกำลังจะล้างโฟมล้างหน้าน้ำแม่งไม่ไหลไงความซวยมาเยือนซวยซ้ำซวยซ้อนซวยซ่อนเงื่อนจริงๆทำไงทีนี้มีทางเดียวต่อให้ไม่อยากเรียกมากแค่ไหนแต่สุดท้ายก็ต้องพึ่งแม่งจนได้ให้ตายสิ
แกร๊ก!!
"ไอ้พี่..ไอ้พี่มึงอยู่ไหนอะ"
"......."
"ไอ้พี่..อยู่ไหนอะ..ช่วยหาน้ำมาให้หน่อยดิ"
"......."
"เงียบ..ไปไหนของแม่งวะ"
เอาวะพอจะจำทางไปห้องครัวได้ละนะตามองไม่เห็นข้อเท้าก็เริ่มปวดๆล่ะใช้สัญชาตญาณนำทางก็แล้วกันผมค่อยๆเดินมือควานอากาศไปเรื่อยค่อยๆเขยกมาตามทางเดินได้สักพักจู่ๆขาก็แป๊บขึ้นมาเสียดื่อๆบ้าเอ้ยล้มแน่ๆ..อึด!
ปึก!!
กระแท็กอะไรวะไม่เจ็บแฮะอุ่นดีต่างหากอย่าบอกนะว่า..
"จะให้คนอื่นเขาช่วย..หัดอ้อนหน่อยได้ไหม"
นั้นไงกะแล้วทีตอนเรียกล่ะเงียบเชียผมเกาะตัวไอ้พี่เพื่อทรงตัวก่อนที่ไอ้พี่มันจะพาผมกับมาห้องน้ำอีกครั้งแล้วขอให้ผมอ้อนมันคุณคิดว่าผมจะทำไหม..ติกตอกๆๆๆ..ปิ้ง!
"อ้อนพี่ก่อนสิ..แล้วจะช่วย"
"อ้อนเหรอ..ฝันไปเถอะ"
"งั้นก็..ปล่อยไว้แบบนี้แล้วกันนะ..ไปล่ะ"
"เดี๋ยวดิ..ก็ได้ๆ..ยอมก็ได้"
แม่งถ้าไม่ติดว่ามีโฟมล้างหน้าทำให้ลืมตาไม่ได้นะ..ไม่งั้นไม่ยอมหรอก..ฮึ่ย!!
"ขอแบบ..น่ารักๆนะ"
"เฮออ..พี่สายฟ้าคราฟ..ช่วยหาน้ำมาล้างหน้า..ให้น้องฝุ่นทีนะคราฟ...นะๆๆๆ"
อี๋~..กระดากปากชิบล้างโฟมล้างหน้าออกหมดเมื่อไรนะจะรีบบ่วนปากเลยในชีวิตไม่เคยอ้อนใครนอกจากแม่นะ
พอต้องมาอ้อนคนอื่นแบบนี้แล้วแม่งรู้สึกขนลุกวะพออ้อนเสร็จน้ำเย็นๆค่อยๆมาชโลมบนใบหน้าของผมจนคราบโฟมหมดผมลืมตาขึ้นเห็นใบหน้าไอ้พี่อยู่ใกล้เพียงคืบลมหายใจของไอ้พี่มันลดคางผมอยู่ผมได้แต่นั่งตัวแข็งทือดวงตาของผมและไอ้พี่ยังคงสบตากันอยู่ก่อนที่ไอ้พี่จะเป็นฝ่ายละออกไปแล้วมากระซิบข้างหูผมก่อนงับติ่งหูผมเล่นจนผมขนลุก
"อ้อนกับพี่แค่คนเดียวนะ..อย่าไปอ้อนแบบนี้กันคนอื่นล่ะ..พี่หวง"
ตึกตักตึกตัก!!
ผมนินิ่งแข็งไปเลยทั้งคำพูดทั้งการกระทำแม่งทำไมใจถึงเต้นแรงอย่างงี้วะรู้สึกไม่ดีต่อใจเลยจริงๆไอ้พี่มันไล่ให้ผมไปอ่าบน้ำต่อบอกว่าเตรียมน้ำในอ่างไว้ให้แล้วก็เดินออกไปว่าแต่เตรียมไว้ตอนไหนวะ
ชั่งเถอะผมลงมืออาบน้ำจนเสร็จเรียบก็จังหวะเดียวกับที่ไอ้พี่แม่งเข้ามาแล้วอุ้มผมมาที่เตียงก่อนที่จะเอาเสื้อผ้ามากองบนตักผมแล้วเดินออกจากห้องนอนไปแลวันนี้มันแหม่งๆแฮะ
ผมรีบแต่งตัวแล้วเดินเขยกออกมานอกห้องก็เห็นไอ้พี่มันดูทีวีอยู่ผมไม่ได้ใส่ใจอะไรเดินเข้าห้องครัวไป
ผมทำอะไรกอกแกรกไปเรื่อยจนไอ้พี่มันเข้ามาแต่แม่งจะมาปกติหน่อยไม่ได้หรือไงกัน
หมับ!
"เชี่ย!.."
"ทำอะไรอยู่"
"ไม่เห็นหรือไง.."
"เห็น"
"เห็นแล้วถามทำเพื่อ?.."
"อยากถาม"
"แล้วจะมากอดผมทำไมเนี่ย"
"อยากกอด..มีอะไรไหม"
ฟอดดดด!
"ไอ้.."
"หึ..วันนี้ไปมหาลัยไหม"
"ไปทำไม"
"ไปเช็คชื่อกิจกรรม..เป็นเดือนไม่ใช่เหรอหน้าจะรู้นิ"
"เออ..ไป..เช็คแล้วก็กลับ"
อะไรของแม่งวะวันนี้จะมาอารมณ์ไหนล่ะเนี่ยผมจัดแจงทุกอย่างเสร็จไอ้พี่และผมต่างกินข้าวกันเงียบๆไม่มีใครพูดอะไรจนกินเสร็จไอ้พี่ก็ไปส่งที่มหาลัย ช่วงกีฬาสีจะใส่ชุดอะไรก็ได้ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว
ผมเดินไปหาพี่ซนที่แสตนเชียร์เสียงเฮดังลั่นเมื่อสีของตัวเองทำแตมได้ในแต่ละชนิดกีฬา
ผมชะเง้อมองหาพี่ซนในแสตนเชียร์ผู้คนต่างพลุกพล่านไปกับเสียงเชียร์
จึก!ๆๆ
อะไรมาสะกิดหลังผมวะผมค่อยๆหันหลังกับไปดู
แฮร่!~
"ไง..น้องฝุ่น"
ผมแทบล้มดีนะไอ้พี่มันเดินคว้าผมได้ทันไม่งั้นหงายหลังไปแล้วเฮอออ...ผมมองน้าพี่ซนอย่างใจหายจะไม่หายได้ไงพี่แกเล่นมาโผล่ข้างหลังแล้วแฮร่ใส่แบบนี้ไม่ตกใจกก็บ้าแล้ว เอาจริงผมเป็นคนกึ่งๆกลัวผีนะถ้าเกิดผมชกพี่ซนแล้วเขาตัวทะลุได้นิต่อให้ผมขาเจ็บแค่ไหนผมก็ใส่เกียหมาได้นะจะบอกให้
พี่ซนผุดหัวเราะออกมาผมก็หน้าเหวอไปสิโถ่!พี่ซนไม่เล่นอย่างแล้วนะจะได้ช็อคตายกันพอดี ผมพูดคุยเรื่องที่เจ็บเท้าแล้วก็ขอพี่แกเช็คชื่อให้พี่ซนแกก็จัดให้ได้ทุกอย่างแต่แกขอผมอย่างนึงว่า
"วันปิดกีฬาสี..จะมีการโชว์ดรัมแต่ละคณะ..น้องฝุ่นมาเช้าหน่อยก็แล้วกันนะ"
ผมได้แต่รับปากพี่ซนไปแล้วไอ้พี่มันก็พาผมกลับระหว่างกลับคอนโดผมขอให้ไอ้พี่เข้าห้างแวะซื้อของสดเข้าห้องเพราะถ้าผมจำไม่ผิดเมื่อวานของเหลือน้อยเพราะไอ้พี่มันทำสงครามในห้องครัวผม
ถามว่าทำไมถึงรู้ใช่ป่ะก็ผมตื่นมาตั้งแต่ได้ยินเสียงโครมครามในห้องครัวแหละเลยเดินไปดูเฮอะ..ผมละนับถือในความพยายามของพี่มันจริงๆเลยไม่อยากบ่นเท่าไร
"ซื้อเยอะขนาดนี้..จะไปทำกินที่ไหนละเนี่ย"
"ก็ห้องผมไง..ถามแปลก"
"ลืมแล้วเหรอ..น้ำที่ห้องเราไม่ไหลน่ะ"
เออลืมสนิทเลยแฮะว่าน้ำไม่ไหลผมมองของในรถเข็นอย่างนึกคิดน้ำไม่ไหลก็ทำอะไรไม่ได้จะกับไปห้องเก่าดีไหมหว่าหรือจะไปทำที่อื่นดีอืมแต่ว่าที่ไหนล่ะ
"....."
"คิดอะไรอยู่"
"ที่อาศัยชั่วคราวน่ะ"
"ไปห้องพี่ก่อนก็ได้นิ..พรุ่งนี้ค่อยกับห้องเรา"
ห้องไอ้พี่เหรอห้องที่เคยไปนอนให้น้ำเกลือวันนั้นน่ะนะเอ่ออออ...ทำไมกูต้องมานึกภาพคืนนั้นด้วยวะแม่ง
"นี่..ทำไมหน้าแดง..เป็นไข้เหรอ..หืม"
"ป..ป่าว..ไม่ได้เป็นอะไรหรอก"
ผมเดินเข็นรถไปทั้งอย่างนั้นจนถึงเคาน์เตอร์แคชเชียร์ผมเดินออกมารอข้างๆเคาน์เตอร์ปล่อยให้ไอ้พี่มันหยิบของให้พนักงานคิดเงินไป
ผมพยายามไล่ภาพคืนนั้นออกจากหัวผมจนไอ้พี่มันเดินถือของมาเรียกผมจนผมหลุดจากภวังความคิด
"ปะ..เรียบร้อยแล้ว"
"อืม"
รถของไอ้พี่เคลื่อนเข้าจอดในลานใต้คอนโดไอ้พี่มันให้คนมายกของขึ้นคอนโดให้ ส่วนผมนั้นไอ้พี่มันให้ผมขี่หลังขึ้นลิฟท์ไปที่ห้องไอ้พี่มัน
มาถึงห้องไอ้พี่พาผมมานั่งที้โซฟาก่อนที่จะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วกับมานั่งกับผม
"เที่ยงนี้..กินอะไรดี"
"จะโทรสั่งเหรอ"
"ป่าว..จะทำเอง"
"รอดเหรอ"
"ต้องรอดดิ"
"ไม่ไว้ใจวะ..กลัวครัวระเบิด"
"อย่าพูดงั้นสิ"
"ก็พูดเรื่องจริง..ขนาดครัวที่ห้องกูยังไม่รอดเลย..แล้วครัวพี่มึงจะรอดเหรอไง"
"มึง..เห็นเหรอ"
"ไม่ใช่แค่เห็น..แต่ยืนดูเลยล่ะ"
ไอ้พี่มันทำหน้าหงอยเฮอะบุญตาวะได้เห็นสีหน้าหงอยๆของไอ้พี่มันความเงียบบังเกิดไม่มีใครพูดอะไรกันอีก ผมเปิดทีวีเพื่อทำลายความเงียบแต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลยซักนิดผมจึงตัดสินใจลุกไปยังห้องครัวในขณะที่กำลังจะลุกไอ้พี่มันรั้งแขนผมเอาไว้ซะก่อน
"จะไปไหน"
"ห้องครัว"
"หิวแล้วเหรอ..โทรสั่งเอาก็ได้นิ"
"ซื้อของมาไม่ทำ..แล้วซื้อมาเพื่ออะไรล่ะ"
"แต่เรายังเจ็บขอเท้าอยู่ไม่ใช่เหรอ"
"ก็ไม่ได้เป็นอะไรมากนิ..มือก็ใช้งานได้อยู่..ไม่เห็นเป็นไรเลย"
"แต่กูเป็นห่วงมึงนิ"
"เอ่อ..อะ..เอาเถอะ..ถ้าอย่างงั้นก็ตามเข้าไปช่วยก็แล้วกัน"
"แต่ว่า..มึงไม่กลัวระเบิดลงครัวเหรอไง"
"หึ..ไม่กลัวครัวพี่มึงไม่ใช่ครัวกูอยู่แล้ว"
"เฮออ..มึงนี่น้าาาา"
"อ่อแล้วก็อีกอย่าง..อยู่กับผมทั้งคน..เดี๋ยวสอนให้..ก็ได้"
สีหน้าของเด็กราวกับได้ของขวัญจากผู้ใหญ่หึ..ได้เห็นสีหน้าของไอ้พี่แบบนี้แล้วรู้สึกว่าเป็นบุญตายังไม่รู้สิ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะ
ความคิดเห็น