[Yaoi] Dear Moon เดือนแรม

ลำดับตอนที่ #24 : แรม : ฝันที่เหมือนจริง

~24~

♥.ฝันที่เหมือนจริง.♥

ผมล้างหน้าเสร็จก็ได้ชุดจากไอ้พี่มันพอดีผมแต่งตัวเสร็จให้ไอ้พี่มันประครองพาผมมาที่เตียงผมพรึ่งสังเกตุเห็นว่าที่เสื้อของไอ้พี่มันมีเลือดซึมจางๆสงสัยตอนที่ผมล้มแน่ๆแผลจะปริหรือป่าวนะ

"ยังปวดอยู่ไหม..เดี๋ยวไปเอายาแก้ปวดมาให้"

"เอากล่องปฐมพยาบาลมาให้ด้วยนะ"

"เอามาทำไร"

"เถอะน่า"

"อืม"

ไอ้พี่มันรับคำแล้วเดินออกไปไม่นานไอ้พี่มันก็เดินเข้ามาพร้อมกับของที่สั่งและน้ำแก้วนึง ไอ้พี่มันส่งแก้วน้ำมาให้ผมกับจัดยาแก้ปวดให้ผมรับมาแต่โดยดีผมรีบกลืนยาดื่มน้ำตามเข้าไปก่อนจะส่งแก้วคืนให้ทีนี้ก็ตาผมบ้างล่ะ

"ถอดเสื้อออก"

"ถอดทำไม"

"ถอดเถอะน่า"

ผมส่งสายตาร้องขอไปไอ้พี่มันทำหน้างงอยู่แป๊บนึงก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นหน้าเจ้าเล่ห์แล้วยิ้มกลิ่มมุมปากหึ!..ตรูแค่จะทำแผลให้หรอกแต่ถ้าจะหาเรื่องสนุกทำมันก็หน้าสนใจดีนะ

ไอ้พี่มันยอมถอดเสื้อตามที่ผมบอกแล้วผมก็ดึงไอ้พี่ลงมานอนที่เตียงก่อนจะขึ้นนั่งคร่อมบนหน้าขาไอ้พี่มันผมส่งยิ้มหวานให้อย่างยั่วยวนบอกเลยในชีวิตนี้ผมไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อนแต่เพื่อความสะใจส่วนตัวขอหน่อยแล้วกันผมสบตากับไอ้พี่มันปลายนิ้วเรียวค่อยๆกรีดกลายลงบนกล้ามอกไล่ลงมาตามซิกแพครอนสวยของไอ้พี่มันอย่างช้าๆแล้วผละออกอย่างอ้อยอิ่งตอนนี้มือไอ้พี่เองก็เริ่มไม่อยู่สุขแล้วเช่นกันไล่สัมผัสตั้งเข่าจนถึงขาอ่อนหึ!สงสัยต้องเล่นตามจุดประสงค์ของเขาเสียหน่อย

ผมค่อยเบียดสะโพกเข้าหาน้องชายไอ้พี่อย่างช้าๆจนไอ้พี่มันคำรามหึ่มในลำคอผมยังคงสบตาไอ้พี่อย่างไม่ลดละมือผมก็เริ่มทำหน้าที่อย่างดีหยิบสำลีชุบแอลกอฮอล์เย็นๆก่อนจะส่งยิ้มยั่วอีกครั้งและสะโพกของผมก็เบียดเล่นกับน้องชายไอ้พี่อย่างสนุกจนเริ่มรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่อยู่ภายใต้ร่มผ้าก่อนที่ผมจะลงมือล้างแผลให้ไอ้พี่มัน..หึหึ!

"ซี๊ดดดด!!!..อ่าาาาาร์!!!!.."

"คิคิๆๆ"

"แสบๆๆๆๆๆๆๆ"

555..สะใจโว้ยยยย..สำลีชุบแอลกอฮอล์เย็นค่อยๆกดลงบนแผลอย่างบรรจงหน้าไอ้พี่มันแม่งตลกดีอะหน้าตาที่เหยเกแสดงถึงความเจ็บแสบที่ได้รับหึหึ..แค่นี้ยังน้อยไปแต่ผมก็เริ่มเจ็บขาอ่อนแล้วเหมือนกันเพราะไอ้พี่มันบีบขาผมอยู่ไงล่ะ ระหว่างที่ผมกำลังทำแผลให้ไอ้พี่มัน เสียงครวญครางยังคงดังต่อเนื่องและแรงบีบก็เพิ่มขึ้นเช่นกันระหว่างที่ผมทำแผลอย่างสนุกมือผมไม่ได้โรคจิตนะแค่หมั่นใส้คนเท่านั้นเองอะ

เมื่อทำแผลให้ไอ้พี่มันเสร็จผมก็ลงจากตัวไอ้พี่มานั่งที่เตียงตามเดิมก่อนจะเก็บอุปกรณ์ใส่กล่องแล้วให้ไอ้พี่เอาไปเก็บตามเดิม ตอนที่ไอ้พี่มันลุกขึ้นมามองหน้าผมอย่างคาดโทษก่อนที่จะเอากล่องไปเก็บตามที่ผมสั่ง ผมทิ้งตัวลงนอนเพราะริดยาที่ผมกินเข้าไปมันเริ่มออกริดแล้ว ทั้งสะใจและสนุกโครตๆที่ได้แกล้งคนอย่าโกรธกันนะข้อหาที่ทำให้กูหมั่นใส้มึงเองนะไอ้พี่แล้วทุกอย่างก็พันวูบดับลง

สายฟ้า's

แสบ!!..แสบมากแสบแผลโครตๆและก็แสบใช่เล่นนะไอ้ดื้อมึงมาทำให้อยากแล้วจากไปแบบนี้ได้ไงพรึ่งเคยเจอเจ้าตัวในโหมดยั่วแบบนี้ครั้งแรกบอกเลยว่ารับมืออยากเหมือนกันแฮะผมเอากล่องอุปกรณ์ปฐมพยาบาลไปเก็บที่ก่อนจะเดินกับเข้านอนอีกรอบผมเห็นไอ้ดื้อมันหลับไปแล้วคงเพราะริดยาที่ผมให้มันกินไป ผมเดินเข้าห้องน้ำเพื่อจัดการตัวเองต้องมาโลกสวยด้วยมือเราเพราะฝีมือใครบางคนแม่งเอ๊ยมาทำให้ลูกกูตื่นแล้วทิ้งไว้แบบนี้เนี่ยนะเดี๋ยวเถอะมึง พ่อจะคิดทบต้นทบดอกเลยค่อยดูไอ้ดื้อ ผมจัดการตัวเองอาบน้ำเสร็จผมก็เดินออกมาผมยืนมองไอ้ดื้อที่หลับไม่รู้เรื่อง ท่านอนนี่โครตยั่วชายเสื้อนอนเชิร์ทตัวใหญ่ที่เริกขึ้นจนเห็นหน้าท้องและเอวคอดที่แสนจะเชิญชวนเฮออ..ผมได้แต่ถอนหายใจอย่างเซ็งๆแล้วเดินไปแต่งตัวก่อนจะลงมานอนข้างๆไอ้ดื้อมันผมคว้าตัวไอ้ดื้อมากอดพลางคิดถึงวีรกรรมที่ไอ้ดื้อมันทำไว้เมื่อสักครู่นึกแล้วก็อดขำไม่ได้ ดันมาเสียท่าไอ้ดื้อนี่จนได้เล่นเสียแสบเลยล้างแผลแบบนี้ได้อย่างเสียอย่างจริงๆผมกระชับกอดไอ้ดื้อให้มากขึ้นก่อนจะผอยหลับตามลงไป 

กลิ่นคราวเลือดเสียงสะอื้นเสียงหวีดร้องความเจ็บปวดทรมาณหายใจไม่ออก

'สายฟ้าค่ะ'

"สายไหม"

'พี่สายฟ้าค่ะ'

"ผ้าแพร์"

'อย่าโทษ..ตัวเองนะ'

'ขอบคุณ..ที่พี่..ยังรักกันอยู่นะ'

"ไหม..แพร์"

'เลือก!!!'

"เลือกไม่ได้"

'งั้นกูเลือกให้'

ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!

"ไม่!!!!!"

เฮือก!!

"แฮก..แฮก..แฮก..อึก..แฮก"

"อืออออ.."

ผมคิดไปเองอีกแล้วเหรอผมหันไปมองไอ้ดื้อที่กำลังนอนกอดตัวผมอยู่กอดแน่นเสียด้วยผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูบายสี่โมงผมว่างโทรศัพท์ลงผมสูดกลิ่นหอมจากแก้มไอ้ดื้อก่อนจะยกแขนลงจากตัวแล้วลุกเตียงไปล้างหน้าก่อนจะเข้าห้องครัวไป จำได้ว่ากับมาตอนเที่ยงยังไม่ได้กันกินอะไรเลยนินา ลองมือหน่อยแล้วกันผมทำอาหารไม่ค่อยเป็นหรอกแต่พอมาอยู่คนเดียวตัวเองแล้วบางครั้งก็ต้องทำกินเอง งั้นก็ขอลองอะไรที่มันกินลองท้องได้หน่อยก็แล้วกันผมลงมือดูของในตู้เย็นของไอ้ดื้อยอมรับเลยว่าของในตู้เย็นมีครบทุกอย่างขนาดตู้เย็นในห้องผมยังไม่มีขนาดนี้เลยผมหยิบหมูหยิบไข่หยิบมาม่ามากองรวมกันก่อนที่จะลงมือทำมัน

ชิ้ง!

เพล้ง!!!

โครม!!

ตูม!!

ตุบตับ!!

"เฮอออ..เสร็จเสียที"

มันเสร็จจริงๆนะแหละผมทำในแบบที่คิดว่าผมทำได้จริงล่ะนะผัดมาม่าฝีมือผมเองหวังจะกินได้อะนะ

"ทำไรอะไรไอ้พี่"

"หาของกิน..ตื่นนานแล้วเหรอ"

"เมื่อกี้นี้เอง..แล้วนี่..ทำอะไรล่ะเนี่ย..ทำไมห้องครัวผมเหมือนสนามรพอย่างเงี้ย!"

"ก็..เอ่อออ"

"แล้วในกระมังนั่น..มันอะไรน่ะ..ทำไมเละเทะแบบนั้นอะ"

"ทำของกินและก็ทำเพื่อเรานั่นแหละ"

"จะกินลงไหมเนี่ย..เฮอออ"

"ลองดูก่อนก็ไม่เสียหายนิ"

"อืมมมม...ก่อนจะกินน่ะทำความสะอาดให้เหมือนเดิมก่อนนะ"

"อืม..เท้าค่อยยังชั่วแล้วเหรอ"

"อืม..กระเดกได้อยู่จะไปรอที่โต๊ะแล้วกันนะ"

หน้าแปลกที่ไม่โกรธแฮะห้องครัวเยินซะขนาดนี้แล้วน่ะ แต่ชั่งเถอะรีบๆจัดการแล้วกันผมลงมือเก็บในส่วนที่ผมทำไว้ลงอ่างล้างก่อนที่จะระเลงฟองให้ท่วมรีบๆล้างจนเสร็จแล้วยกของที่ผมทำออกไปผมจัดแจงหยิบจานช้อนตั้งก่อนจะตั้งสิ่งที่ผมทำให้ไอ้ดื้อมัน

"กินได้จริงๆ..ใช่ไหม"

"ต้องได้สิ"

"งั้นก็จะลองล่ะนะ"

สีหน้าลุ้นๆของไอ้ดื้อมันให้ผมลุ้นตามคำแรกกำลังจะเข้าปากรอดไม่รอดมาดูกัน เข้าไปแล้วสีหน้าโครตนิ่งช่วยบอกกูหน่อยได้ไหมว่ากินได้หรือไม่ได้อะ

"ไอ้พี่..นี่ครั้งแรกหรือป่าว"

"ก็ไม่เชิง..ครั้งแรก"

"จะบอกว่าถึงมันจะเหมือนกองอวกน่ะนะ.."

"พูดซะ.."

"ก็ความจริง..แต่รสชาตก็ถือว่าใช้ได้ถึงหน้าตาของมันจะไม่หน้ากินเหมือนรสชาตก็เถอะ"

ถือว่าผ่านถ้าไอ้ดื้อมันโอเคผมดีใจนะที่ไอ้ดื้อได้กินฝีมือผมซึ่งบอกเลยในชีวิตไม่เคยทำให็กินพ่อแม่ของผมเองยังไม่เคย ผมลงมือกินในส่วนผมการที่ได้ร่วมโต๊ะกับไอ้ดื้อในวันนี้มันทำให้ผมรู้สึกดีแปลกๆแต่ทำไมผมรู้สึกถึงความกังวลใจกันนะ เหมือนจะมีบางอย่างเกิดขึ้น ผมกับไอ้ดื้อนั่งกินกันไปได้ซักพักทุกอย่างก็เกลี่ยงผมเก็บของทุกอย่างไปล้างก่อนพาไอ้ดื้อไปนอนก่อนจะจัดการทายานวดเท้าและก็พันผ้าให้ใหม่(นข : มีความเป็นพ่อบ้านที่ดี)ผมทิ้งไอ้ดื้อไว้ที่เตียงก่อนที่ผมจะเดินไปอาบน้ำ

ผมอาบน้ำเสร็จผมก็เดินมาแต่งตัวแล้วมาลงนอนข้างๆไอ้ดื้อหึ..กินเสร็จก็หลับเหมือนเด็กจริงๆผมเกลี่ยปอยผมที่ปกหน้าไอ้ดื้อออกอย่างเบามือ ผมมองไอ้ดื้ออยู่สักพักก่อนที่ขาไอ้ดื้อจะขึ้นมาก่ายบนตัวผมขาข้างที่ผมเป็นคนใส่กำไลให้  พูดถึงกำไลเป็นกำไลที่ผมสั่งให้ลุงของทำให้จากโลหะพิเศษที่ไม่ว่าอะไรก็ทำลายกำไลนี้ไม่ได้กำไลสีเงินลายอุ้มเล็บเสือโครงทั้งเส้นฝังจี้สีเหลืองนวนลายเสือโครงดำเอาไว้แต่ที่มันพิเศษกว่านั้นคือจี้ที่ผมสั่งทำจากเพื่อนคนนึงที่ผมไว้ใจในเรื่องเทคโนโลยีการติดตาม ผมสั่งจี้ฝังเครื่องติดพร้อมเครื่องดักฟังจะว่าผมบ้าก็ได้แต่ผมต้องการรู้ทุกการเคลื่อนไหวของไอ้ดื้อมันกำไลเส้นนี้เปรียบเสมือนของประจำผมเลยก็ว่าได้เพราะผมไม่เคยสั่งทำอะไรแบบนี้ให้ใครและอีกอย่างนึงกำไรเส้นนี้ผมเพรียงคนเดียวที่ถอดได้

ผมนอนมองกำไลที่อยู่บนขาไอ้ดื้อพลางลูบไปด้วยจะว่าไปเวลาอยู่บนขาไอ้ดื้อแล้วก็ดูดีไม่เบาแฮะมองอยู่นานจนเริ่มรู้สึกว่ามันเบลอแล้วก็วูบไป

แสงสีแดงของเฟลวไฟวาบหวามเป็นย่อมๆเบื่องหน้านั้นมีบุคคลสามคนยืนสนทนากันอยู่ผมค่อยๆเข้าไปยืนใกล้เพื่อยืนฟังผมก็ตกใจเมื่อคนที่ยืนหันคุยกับอีกสองคนนั้นคือผม ผมกำลังจะเดินเข้าไปแต่เหมือนมีอะไรลั้งเอาไว้ผมจำต้องยืนฟังห่างๆ

"ไอ้พี่ช่วยกูด้วย..ฮึก.."

"กูอยู่ตรงหน้ามึงทั้งคน..ยังเรียกหาคนอื่นอีก"

"ไอ้สัส..ปล่อยกู"

"ยอมเป็นของกูสิแล้วกูจะปล่อยมึง"

"อย่าให้กูรอดไปได้นะไอ้ไกล์..กูจะฆ่ามึง"

"กูว่าถ้ามึงเมียกูแล้ว..มึงคงไม่ฆ่าผัวตัวเองหรอกมั้ง"

"ไอ้พี่ช่วยด้วย..ฮึก..ช่วยด้วย"

แควก!!

ชายคนนั้นค่อยไซ้คอไอ้ดื้อแต่ไอ้ดื้อก็ขัดขืนชายคนนั้นตบไอ้ดื้อทีนึงก่อนที่หยิบอะไรบางอย่างยัดใส่ปากไอ้ดื้อไปไอ้ดื้อทั้งดิ้นทั้งสู้แต่สุดท้ายก็เสร็จมันผมทนดูอยู่นานอยากจะไปช่วยไอ้ดื้อก็ติดตรงที่มีบางอย่างรั้งผมไว้ผมก็ยังต้องทนดูต่อไปสภาพไอ้ดื้อยับเยินราวกับเศษผ้าไม่มีชิ้นดีเนื้อตัวมีแต่ลอยช้ำลอยมือจากไอ้เวรนั้นแล้วตัวผมอีกคนก็เดินเข้ามากอดไอ้ดื้อที่นอนอยู่

"สายฟ้า..ช่วยด้วย..ฮึก..อึก..ออกไป..เอามันออกไป..ฮึก..แขยง..ออกไป..ออกไป!!!"

"ดื้อกูอยู่นี่..กูขอโทษ..ขอโทษ"

"ฮึก..พี่สายฟ้า..ช่วยด้วย"

อนาทมากผมทำอะไรไม่ได้เลยขอบตาร้อนผ่าวมันเหมือนกับเหตุการนั้นเหตุการในความทรงจำสายไหมกับผ้าแพร์ถึงมันจะเลือนลางแต่ผมจำภาพสุดท้ายได้ไม่เคยลืมภาพกองเลือดเศษกระจกผมคลั่งจนจำอะไรไม่ได้และมันก็ยังวนเวียนหัวผมและแม้กระทั้งภาพที่ผมเห็นอยู่ตอนนี้ผมยังทำอะไรไม่ได้เลย

'สายฟ้าค่ะ..ต่อให้รักษาเท่าชีวิต'

'แต่ถ้าพี่สายฟ้าไม่ทำอะไรเลย..มันมีแต่เสียกับเสียนะค่ะ'

"ไหม..แพร์"

"ไอ้พี่..อย่าทิ้งผมไว้คนเดียวอีกนะ"

นี่มันอะไรไอ้ดื้อมีสองคนเหรอผมมองไอ้ดื้อที่อยู่ข้างผมสลับกับอีกคนที่ผมอีกคนกอดอยู่ผมเริ่มสับสนและเหมือนไอ้ดื้อที่อยู่ข้างผมจะรู้ความคิดมันยิ้มเจือๆให้ก่อนจะบอกบางอย่างกับผม

"ไอ้พี่..นี่คือมโนสำนึกของมึง..ถ้ามึงทิ้งกูให้อยู่แบบนี้..สิ่งที่มึงเห็นจะเป็นไปตามนั้น..และมันจะเกิดขึ้น..ตั้งสติเอาไว้นะไม่งั้นมึงได้เสียกูไปแน่ๆ..แบบที่มึงเสียคนรักมึงไง"

แล้วไอ้ดื้อก็ค่อยจางหายไปผมร้องเรียกมันและวิ่งตามระอองที่ปลิวจากตัวไอ้ดื้อก่อนที่เกิดแสงสว่างแล้วผมก็...

เฮือก!!

"ไอ้ดื้อ"

"อื้ออออ..แจ๊บๆ"

เฮอออ..นี่ผมฝันเหรอทำไมมันเหมือนจริงนักวะแล้วผู้ชายคนนั้นเป็นใครกันชื่ออะไรวะจำไม่ได้แต่ก็ของอย่าให้มันเหมือนในฝันเลยนะเฮออ...ผมหยิบโทรศัพท์มาดูเที่ยงคืนนี่ผมเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไรนะแต่ชั่งเถอะ ผมนอนมองไอ้ดื้อที่ตอนนี้มานอนบนตัวแล้วเอาหน้าถูกไถอกเก็รงของผมราวกับลูกขี้อ้อนผมปล่อยไว้อยู่แบบนั้นพลางลูบหัวคนบนร่างไปด้วยคงสบายล่ะสิ

"กูสัญญาว่า..กูจะปกป้องมึงนะไอ้ดื้อ"

"แจ๊บๆ..อือออ..ทามฮายดาย..แจ๊บๆๆ..แลวกาน..อือออ"

จุ๊บ

"ด้วยชีวิต"

คำสัญญาหลุดจากปากผมและผมจะทำให้ได้เพราะมึงคือชีวิตกูไอ้ดื้อ

=================================

ฉบับแก้ไขแล้วทุกตอน

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะ