คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : แรม : ดรัมเมเยอร์!?
~23~
♥.ดรัมเมเยอร์!?.♥
อืออออ..เอ้ยยย..สบายตัวจังอยากนอนต่อจังเลย..อืมมม..อือออ...อ๊ะ..อืออออ..ผมเริ่มไม่สบายตัวแล้วสิผมลืมตาตื่นขึ้นเพราะมีอะไรบางอย่างมาก่อกวนผม
ผมรู้สึกเปียกชื้นแถวใบหูรู้สึกวูบวาบแถวยอดอกและรู้สึกถึงแรงบีบที่ก้นของผมอย่างหนักหน่วงถ้าเป็นผู้หญิงคงรู้สึกเคลิบเคลิ้มแน่แต่ผมไม่ใช่ผู้หญิงไงผมเลยจัดศอกไปดอกนึกแต่ที่ผมศอกไปน่ะไม่ได้โดนจุดที่มีแผลนะถ้าโดนมีหวังหูชาแน่ๆ
"โอ๊ยยย..ซี๊ดดด..จุกนะ..ทำไมเล่นแรงจัง"
"แล้วใครใช้ให้พี่มึงเล่นพิเรนล่ะ..แล้วก็ปล่อยมือออกจากก้นผมด้วย"
"หึ..งั้น"
งับ..จ๊วบบบ!
"โอ๊ะ!!..ไอ้พี่!..อยากแผลฉีกอีกใช่ไหม..ห๊ะ!!!"
ผมอยากควักใส้แม่งจริงยิ่งมีแผลแบบนี้มันน่านักฮึ่ย!
ผมรีบลุกออกจากเตียงอย่างหัวเสียก่อนจะเข้าห้องน้ำรีบจัดการกิจของตัวเองจะมาแต่งตัวระหว่างที่ผมแต่งตัวเสียงโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้นผมกำลังจะเดินไปรับแต่คงเพราะโทรศัพท์ผมอยู่ใกล้ไอ้พี่มันมั้งแม่งรับสายแทนผมเฉย
ผมยื่นมองคนเสียมารยาทอย่างไม่สบอารมณ์ที่ถือวิสาษะคุยแทนผมก่อนจะวางสายไปแม่งถ้าไม่ติดว่ามึงป่วยอยู่นะไอ้พี่กูกระทืบมึงเละแน่ๆ
"เป็นดรัมด้วยเหรอ"
"เรื่องของผมป่ะ"
"พี่ถามเราดีๆนะ"
"เฮออ..เฉพาะกิจหรอก"
"เหรอ..อยากเห็นจัง"
"ไปไหวก็เชิญ..หึ!"
ผมรีบแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนที่จะไปแย่งโทรศัพท์คืนแล้วรีบไปมหาลัยทันทีสงสัยพี่ซนแกโทรตามแล้วแน่ๆอะแต่ผมไม่ลืมให้อาหารสุดที่รักของผมก่อนออกจากห้องหรอกนะ
ผมมาถึงมหาลัยอย่างเรียบร้อยดีถึงจะบิดร้อยยี่ปาดซ้ายปาดขวามาก็เถอะผมรีบตรงดิ่งไปยังห้องกิจกรรมของคณะเพราะพี่ซนแกบอกว่าเขาแต่งตัวกันอยู่ที่นั่น
เมื่อผมไปถึงพวกเขาก็ไม่พูดพล่ำทำเพลงมากจับผมถอดเสื้อผ้าแปลงโฉมจนผมแทบจำตัวเองไม่ได้แต่ที่ผมสงสัยทำไมตรูต้องโดนจับแต่งเป็นหญิงฟะ..ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
"ไงมะ..ว้าวววว!!"
"....."
"นี่ใช่น้องครื่นฝุ่นปะเนี่ย"
"ครับ..ผมเอง"
"เหลือเชื่อ..นึกว่าผู้หญิงจริงๆเสียอีกนะเนี่ย"
"เอ่อ.."
"ไอ้แสบ..มึงนี่สุดยอดไอเดียมึงนิ..โครตเจ๋งมึงรู้ได้ไงวะว่าน้องมันแต่งหญิงแล้วขึ้นอะ"
"มึงก็รู้นิไอ้ซน..ว่ากูอ่านบุคคิลคนออก..กูเลยคิดว่าแต่งแบบนี้เหมาะกับน้องแม่งดี..ใช่ไหมน้องฝุ่น"
"เอ่อออ..แฮ่ๆ"
สายตาพวกพี่แม่งหน้ากลัวอะเหมือนอยู่ในห้องกับช่างทำตุ๊กตาโรคจิตยังไงไม่รู้
ผมรู้สึกขนลุกอย่างบอกไม่ถูกกับสายตาพี่ฝาแฝดคู่นี้พวกพี่แม่งจะไม่เล่นอะไรแผลงๆอีกใช่ไหม งานใกล้เริ่มแล้วด้วยตอนนี้ทุกอย่างพร้อมเตรียมแสตนบายเรียบร้อยรวมถึงตัวผมเองด้วยงานเปิดพิธีเริ่มขึ้นแนวริ้วขบวนเริ่มเดินตามแต่ละสีจนถึงสนามกีฬาเมื่อที่จัดแนวขบวนตามสีแล้วประธานกล่าวเปิดงาน เมื่อครบเพลิงถูกจุดทุกอย่างเข้าที่แต่ละสีกับไปยังแสตนเชียร์อย่างเป็นระเบียบแล้วกีฬาแต่ละชนิดก็เริ่มขึ้นงานเปิดพิธีเสร็จ ผมถูกลากตัวไปถ่ายรูปตามที่พี่ฃนพี่แสบแกขอเสร็จผมรีบเดินกับไปห้องกิจกรรมเพื่อเปลี่ยนชุดสุดวาบหวิวนี่ออกแต่เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเมื่อรองเท้าเจ้ากรรมดันพลิกบวกกับไม่ชินกับส้นสูงด้วยและผมรีบเองแหละเลยทำให้ล้มหงายหลังแบบนี้เจ็บตัวแน่ๆ
ว้ายยย!
ตุบ!
ผมหลับตาปี๋แต่เอ?ไม่เจ็บก้นแฮะผมค่อยๆลืมตามองว่าเกิดอะไรขึ้นจังหวะเดียวกับที่ผมกำลังจะหันไปแก้มของผมก็ไปชนอะไรนิ่มๆซักอย่าง ผมผละหน้าออกก่อนจะหันไปมองให้ชัดๆเชี่ย!ไอ้พี่
หน้าผมกับพี่มันห่างกันแค่คืบ..เอ่อออ
ตึกตัก! ตึกตัก!
ทำไมหัวใจเต้นแรงอย่างงี้วะผมนั่งอยู่บนไอ้พี่ตัวแข็งทือทำตัวไม่ถูกเลยอืม..แต่ไอ้พี่มันจำผมได้หรือป่าววะอย่างงี้ต้องลอง
"เอ่อ..ขอบคุณนะค่ะ"
"ไม่เป็นไรครับ..แล้วคุณล่ะเจ็บต้องไหนหรือป่าว"
"ก็.."
"น้องฝุ่น..มาอยู่ตรงนี้นี่เอง..อ้าวพี่สายฟ้าสวัสดีครับผมนึกว่าพี่ไม่มาแล้วซะอีก"
ไอ้พี่มันไปพยักหน้าไหว้จากพี่แสบก่อนแล้วหันมามองหน้าผมแล้วไอ้พี่มันก็จับผมเอียงคอก่อนปล่อยให้ผมเป็นอิสระแล้วยิ้มให้ผมด้วยสายตาที่ไม่หน้าไว้ใจทำไมรู้สึกเสียวก้นแปลกๆผมไม่อยากนั่งแบบนี้นานซักเท่าไรก็เลยลุกออกจากตักไอ้พี่มันแต่แล้วก็...
"โอ๊ยยย..ซื๊ดดด"
"เจ็บข้อเท้าเหรอ"
"สงสัยจะข้อเท้าแพง..ลุกไหวไหมน้องฝุ่น"
"พอได้อยู่ครับพี่แสบ..โอ๊ยยย"
"พี่คิดว่าไม่หน้ารอด..พี่สายฟ้าครับรบกวนหน่อยนะครับ"
"อืม"
จู่ๆไอ้พี่มันก็อุ่มผมในท่าเจ้าสาวโดยไม่บอกไม่กล่าวจนผมต้องรีบคว้าคอไอ้พี่เอาไว้เพื่อกันตกพอมาถึงห้องกิจกรรมผมขอให้พี่แสบถอดชุดให้เร็วที่สุดเพราะมันเริ่มคันยิบๆล่ะเมื่อถอดสุดผมรีบคว้าเสือนักเรียนมาใส่เพราะไอ้พี่แม่งออกแต่จ้องผมไม่หยุดตลอดเวลาของการเปลี่ยนชุดเฮออ..ไหนจะเจ็บข้อเท้าแล้วยังต้องมาระแวงไอ้พี่แม่งอีกห่าเอ้ย!
พี่แสบแกฝากผมไว้กับไอ้พี่มันก่อนจะเดินออกไปขออุปกรณ์ปฐมพยาบาลมาให้ระหว่างที่รอพี่แสบไปเอาของนั้น ในห้องเงียบกริบมีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศที่ดังอยู่ผมไม่พูดอะไรไอ้พี่เองก็เช่นกันจนพี่แสบแกเดินเข้าพร้อมกับอุปกรณ์ปฐมพยาบาลยังไม่ทันที่พี่แสบแกจะได้รักษาข้อเท้าให้ผมแกก็ต้องรีบออกไปก่อนเพราะพี่ซนเรียกทิ้งผมไว้กับไอ้พี่สองคนอีกแล้วฮื่ม!..รู้สึกแปลกๆดี
ผมพยายามหยิบผ้าประคบเย็นในชุดอุปกรณ์ปฐมพยาบาลโดยคิดว่าไอ้พี่มันเป็นอากาศธาตุแต่ไอ้พี่มันคงรู้มั้งว่าผมกำลังเมินมันก็เลยมานั่งอยู่ตรงปลายเท้าของผม
ไอ้พี่มันหยิบผ้าประคบเย็นแล้วยกเท้า(กระชาก)ไปไว้ที่ตักก่อนจะประคบให้
"ซื๊ดดดด..อูยยย"
แม่งโครตปวดเลยอะแล้วแม่งจะทำให้มันเบาๆมือหน่อยไม่ได้หรือไงวะยิ่งเจ็บอยู่ผมมองหน้าไอ้พี่มันอย่างคาดโทษแต่แม่งไม่สะถบสะท้านเลยไงยังจะมายิ้มหน้าระรื่นอีกแม่งอยากจะทีบหน้าไอ้พี่มันแม่งจริงๆเลยเชียว
"โอ๊ะ..ซี๊ดดดด!..บ..เบาหน่อยสิวะเจ็บนะโว้ย..อูยยยย!!"
"ดีขึ้นหรือยัง"
"เออ..โอ๊ยย"
"หึ!!"
ไอ้พี่มันวางผ้าประคบเย็นลงก่อนจะเอายามาละเลงแล้วนวดเท้าให้ผมถึงจะยังปวดอยู่ก็เถอะแต่พอไอ้พี่มาทำอย่างนี้ให้แล้วรู้สึกแปลกๆถึงจะรุนแรงอยู่บ้างแต่ก็รู้สึกอ่อนโยนในเวลาเดียวกัน
ตึกตัก! ตึกตัก!
นี่กูเป็นอะไรวะจู่ๆหัวใจก็เต้นรัวอีกแล้วผมเอามือกุมอกตัวเองแล้วมองไอ้พี่มันนวดเท้าให้ต่อซักพักไอ้พี่มันก็หยิบผ้าแก้เข็ดขึ้นมาพันข้อเท้าให้แล้วยกเท้าอีกข้างขึ้นมาวางบนตักตัวเองไงจะทำอะไรของแม่งวะ
"ไอ้พี่มึงจะทำอะไร..อีกข้างผมไม่ได้เป็นอะไรเสียหน่อย"
"หึ!..รู้หรอกว่าไม่ได้เป็นอะไร"
"แล้วพี่จะทำอะไรล่ะ"
"อยากให้ของขวัญ"
กรึก!!
ผมมองไอ้พี่มันอย่างงงๆก่อนจะยกเท้าขึ้นมาดูกำไรข้อเท้ารวดลายมันก็สวยดีนะลายอุ่มเล็บสัตว์ตรงกลางมีจี่ลายเสือโครงดำอยู่ตรงกลางด้วยสวยดีแฮะว่าแต่ไอ้พี่แม่งให้ผมทำไม
"ก็สวยดี..ให้ผมเนื่องในงานอะไร"
"ก็อยากให้..ไม่มีอะไรมากหรอก"
"เหรอ..ขอบคุณก็แล้วกัน"
ผมเห็นไอ้พี่มันยิ้มแล้วก็พึมพลำอะไรซักอย่างชั่งมันเถอะไม่ได้ยิ้นแล้วก็ไม่ได้อยากรู้แม่งด้วยผมค่อยๆลุกจากเก้าอี้พยายามที่จะเดินแต่เท้าแม่งก็แป๊บขึ้นมากอีกทำให้เกือบล้มเฮออ..ไอ้บ้าเอ้ย!
"จะไปไหน"
"จะกลับคอนโด"
เฮ้ยยยยย!!
จู่ๆแม่งก็มาอุ่มผมในท่าเจ้าสาวแล้วเดินไปที่รถตัวเองไอ้พี่มันจับผมยัดเข้ารถก่อนที่ไอ้พี่จะไปประจำที่คนขับแล้วก็ออกตัวไป
พอถึงไอ้พี่มันจอดรถได้ไอ้พี่มันลงมาเปิดประตูฝั่งผมแล้วอุ้มผมในท่าเจ้าสาวก่อนและเดินเข้าลิฟท์โดยไม่สนใจสายตาผู้คนที่มองมายังพี่มันกับผมคือกูอายนะเว้ย ใส่แค่เสื้อนักเรียนกับบ๊อกเซอร์แถมหน้าตาก็ยังไม่ได้ล้างออกจบแล้วชีวิตตรูแล้วคนที่เขามองจะคิดยังไงล่ะเนี่ย
พอถึงห้องไอ้พี่มันวางผมกับลงที่โซฟาแล้วไอ้พี่มันก็เดินหายเข้าครัวไปผมนึกขึ้นได้ว่าผมกลับคอนโดมาโดยยังไม่บอกใครผมหาโทรศัพท์ที่จะโทรไปบอกไอ้ชาแต่โทรศัพท์ผมมันหายไปไหนก็ไม่รู้แล้วอย่างจะบอกไอ้ชามันยังไงล่ะเนี่ยทีนี้
"ไอ้พี่!..เห็นโทรศัพท์ผมมังปะ"
"อยู่ในรถทำไม"
"ผมจะโทรหาเพื่อน"
"เอาของพี่ไปใช้ก่อนไป"
ไอ้พี่มันออกจากห้องครัวล่วงเอาโทรศัพท์ของตัวเองมาให้ผมแล้วนั่งลงข้างๆ
ผมรับโทรศัพท์จากพี่มันแล้วโทรหาไอ้ชา ปลายสายรับเสียงเชียร์ดังลั่นจนผมแทบเอาออกจากหูแทบไม่ทันทุกอย่างยังคงดันอยู่นเสียงค่อยเบาลงแล้วเสียงไอ้ชาก็ทักขึ้นกว่าจะหาที่เงียบๆได้นะมึง
"ฮัลโหลครับ"
"กูกลับคอนโดแล้วนะ..ฝากบอกพี่ซนให้ที"
"อ้าว!..มึงเหรอไอ้ฝุ่นกลับเร็วนะมึง..ก็ว่าอยู่ถ่ายรูปเสร็จมึงหายไปไหน"
"เออ..บอกให้หน่อยแล้วกัน..ถ้าพรุ่งนี้กูเดินไหวเดียวกูไปคุยกับพี่ซนเอง"
"อืม..แล้วมึงเป็นอะไร..ที่บอกว่าเดินไหวอะ"
"ล้มนิดหน่อยน่ะ..แค่นี้แหละ..อย่าลืมนะมึง"
"เออ..ไม่ลืมหรอกน่า"
ติ๊ด!
ผมวางสายจากไอ้ชาแล้วคืนโทรศัพท์ให้ไอ้พี่มันไป
"ไอ้พี่..พาผมไปห้องน้ำหน่อยสิ"
"อืม.."
"อะๆ..ไม่ต้องอุ่มเลยนะ..ประคองก็พอ"
"หึๆ"
ยังมีหน้ามาหัวเราะอีกแต่ไอ้พี่มันก็ทำตามที่ผมขอพาผมมาห้องน้ำพอถึงผมให้ไอ้พี่หยิบเสื้อนอนมาให้แล้วผมก็ล้างเครื่องสำอางออกพลางคิดอะไรไปเรื่อยระหว่างที่ผมกำลังล้างหน้าอยู่
ถ้าไอ้พี่มันไม่กวนทีนสักนิดเลิกหื่นซักหน่อยผมว่านะมันคงจะเป็นผู้ชายดีๆคนนึงที่ผู้หญิงหลายคนคงอยากได้เป็นคู่ครองแน่ๆคุณว่าจริงไหม?
=================================
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะ
ความคิดเห็น