[Yaoi] Dear Moon เดือนแรม

ลำดับตอนที่ #20 : แรม : สายเปร์

~20~

♥.สายเปร์.♥

ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเปิดประตูห้องนอนออกมาผมเห็นไอ้พี่มันนั่งเล่นกับคาราเมลอยู่ผมเดินออกจากห้องนอนมาหยิบกระเป๋าตังโทรศัพท์ก่อนจะเดินไปที่ประตูห้อง จังหวะเดียวกับที่ไอ้พี่มันหันมาพอดีผมไม่อยากสนใจอะไรมากนักผมรีบเดินออกจากห้องแต่ไอ้พี่แม่งไวไงแม่งวิ่งคว้าข้อมือผมทันอีกผมหันไปมองหน้าไอ้พี่มันอย่างเอือมๆก่อนที่ผมจะถอนลมหายใจออกอย่างเหนื่อยหน่ายใจใส่หน้าไอ้พี่มัน

"ปล่อย"

"ไปไหน"

"ข้างนอก"

"เหรอ..งั้นก็ดีไปกับกู"

"ไปไหน!?"

"ข้างนอก"

"กวนทีน"

"หึ!.."

ผมอยากเป็นมนุษย์ล่องหนจังจะได้ไม่ต้องคิดหาวิธีซ่อนอยากหายตัวก็หายได้เลยเฮ้อ!..เหนื่อยใจ ผมโดนไอ้พี่ลากเอาๆแต่ผมก็ไม่ได้ลืมล็อกประตูห้องตัวเองหรอกนะเมื่อไอ้พี่มันลากผมมาที่รถมันได้มันก็จับผมยัดเข้ารถก่อนจะขับรถออกไป

ตลอดทางผมมองหน้าต่างรถผมไม่อยากคุยกับไอ้พี่มันไอ้พี่เองก็เงียบเช่นกันจนรถจอด

"ลง.."

ผมหันไปมองไอ้พี่ก็จะเปิดประตูลงตามคำสั่งไอ้พี่มันแรงของความหงุดหงิดและความไม่พอใจของผมถ้าประตูรถมึงพังขึ้นมาก็อย่ามาโทษกูก็แล้วกันไอ้พี่

ปึง!

ผมเดินจ้ำแบบไม่สนใจไอ้พี่จนข้อมือผมรั้งเอาไว้อย่างแรงผมหันไปมองไอ้พี่มันแบบนิ่งๆมึงอยากทำอะไรก็เอาเลยพี่เพราะเหนื่อยจะไล่มึงล่ะพี่..เฮอออ!!

"ทำตัวให้มันดีๆหน่อย"

"ทำไมต้องทำตัวดีๆด้วยล่ะ..ในเมื่อพี่มึงไม่ได้เป็นอะไรกับผมเสียหน่อยนิ"

"แน่ใจว่าไม่เป็น!?"

"เออ..แน่ใจ.."

"เหรอ..แล้วคืนนั้นยังครางอยู่เลย..แน่นใจนะว่าไม่เป็น.."

"อะ..ไอ้..ไอ้!!..ฮึ่ย!ทุเรจมึงอย่ามาพูดนะ..แค่กูพลาดท่ามึงอย่ามาลามปลามนะไอ้พี่!"

"กูพูดผิดตรงไหน..หรือต้องให้ทวนความจำ..หืม~"

"ฮึ้ยยยย!..ไปไกลๆกูเลยไอ้พี่..กูเกลียดขี้หน้ามึง!"

"หึ!..ไปไกลๆกูคงทำไม่ได้..แต่ถ้าเกลียดขี้หน้ากู..บอกเลยมึงจะได้เกลียดจนเข้ากระดูกดำแน่ๆ"

"ไอ้..ไอ้..อะ.."

"เงียบ!..แล้วเดินตามมาด้วย..หิวข้าว"

"ไปคนเดียวเถอะ..หึ!"

"ถ้าช้า..กูจะกินมึงแทนนะไอ้ดื้อ"

"ฮึ่ย!!..แม่ง!!"

"หึ!!"

มันขู่ผมอะแม่ง!!ผมเดินตามไอ้พี่อย่างจำยอมหึ!ทีกูเมื่อไรนะจะเอาคืนให้สาสมเลยค่อยดูผมเดินตามไปเรื่อยๆจนมาหยุดที่หน้าร้านอาหารแห่งนึงมันเป็นร้านญี่ปุ่นสไตล์เปิดโล่งแต่สะดุดตาภายในตกแต่งอย่างสวยสงสัยเพลินไปหน่อยไอ้พี่มันเดินกับมาลากผมไปนั่งโต๊ะมุมสุดของร้าน

มีฉากกั้นเล็กน้อยดูเป็นสัดเป็นส่วนพนักงานเอาแผ่นเมนูมาแจกผมเป็นไม่รู้ไม่ชี้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นจนไอ้พี่มันมองหน้าผม

"จะกินอะไร"

"ไม่หิว"

จ๊อกกก!!

"ปากบอกไม่..แต่กระเพาะมึงมันไม่ได้บอกอย่างนั้นนะ..หึ!"

"งั้น~..ถ้าจ่ายไหวก็เอาสิ"

"แท้แต่เลย"

ดีอยากเสียตังนักเดี๋ยวจัดให้หึ!..ผมมองแผ่นเมนูเปิดดูของที่แพงที่สุดและสั่งอย่างละสองก่อนที่จะคืนแผ่นเมนูไปแล้วเล่นโทรศัพท์ต่อไอ้พี่มันมองหน้าผมก่อนจะตุกยิ้มมุมปากหึ!คิดว่าดูดีแล้วมั้ง ซักพักอาหารค่อยๆทยอยมาอย่างล้นหลามการทานอาหารของผมคือการถูกมือก่อนจะลงมือทานเพื่อเป็นการบอกว่าทุกอย่างในโต๊ะตรงหน้านี้จะไม่มีอาหารเหลือทิ้งให้เสียดายเล่นเด็ดขาด

ไอ้พี่มันคงจะงงแหละว่าผมทำอะไรผมหยิบอาหารกำลังจะเข้าปากจู่ๆไอ้พี่มันทักผมขึ้นมาเลยต้องวางตะเกียบแล้วมองหน้าไอ้พี่มันอย่างเคืองๆ

"สั่งเยอะขนาดนี้..ถ้ากินไม่หมดมึงจ่ายเองนะ"

"ค่อยดูก็แล้วกันพี่..มึงได้จ่ายยับๆแน่"

"แล้วจะค่อยดู"

หึ!..เดี๋ยวมึงได้รู้เลยไอ้พี่หึ!ไม่ต้องสนอะไรอีกแล้วกิน..กินเท่านั้นที่ครองโลกเมนูที่ผมสั่งมาค่อยๆหายไปที่ละจานจนคนในร้านเริ่มหันมามองโต๊ะผม ผมก็กินของผมต่อไปเรื่อยๆจนทุกอย่างที่ไล่เรียงมาเกลี้ยงทุกอย่างเฮอออ!..สะใจโครต

"อิ่มยัง"

"ยัง.."

"จะกินอะไรอีกล่ะ"

"ของหวาน"

"งั้น..จะไปต่อเลยไหม"

"เลี้ยงเหรอไง"

"คิดว่าไงล่ะ"

"ถ้าเลี้ยงก็ไป"

"งั้นก็ลุก"

หึ!..มึงป๋าให้ได้ตลอดแล้วกันคราวนี้ไอ้พี่มันให้ผมเดินไปยังร้านของหวานที่ผมต้องการไหนก็กินสไตล์ญี่ปุ่นแล้วก็หาร้านให้มันไปทางเดียวกันหน่อยก็แล้วกันงั้น

ผมเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าพาเฟ่แห่งนึงทรงร้านสไตล์หวานๆแบบของผู้หญิงมันน่ารักดีผมเดินไปนั่งที่โต๊ะก่อนลงมือสั่งของที่ตัวเองต้องการผมไม่ได้ไปอดอยากมาจากไหนหรอกแค่หมั่นใส้ใครบางคนเท่านั้นเอง

ผมนั่งกินของผมต่อไปส่วนไอ้พี่มันนั่งมองผมกินเฮอะ!..หมั่นใส้เลยกินยั่วไปที่นึงแต่ทว่ามันแปลกๆจู่ไอ้พี่มันกลืนน้ำลายแล้วมองผมแปลกๆท่าชักไม่ดีแล้วสิ

ผมรีบกินรีบเดินออกทันทีไอ้มันรีบเดินตามผมเช่นกันระหว่างผมกำลังเดินจะกับไปที่รถของไอ้พี่ผมเหลือบไปเห็นไอ้เบลนด์กับไอ้นัทกำลังจูงมือกันไปไหนไม่รู้แต่ว่ามันเริ่มไม่ได้จูงแล้วล่ะแบบนี้มันเหมือนโดนลากแล้วล่ะแบบนี้..อืมผมเองก็อยากรู้แล้วสิว่ามันยังกัน..เอ!?..สงสัยต้องเผือก

"โอ๊ย!!..เจ็บ~"

"จะไปไหน"

"โอ๊ย!!..ปล่อยกูนะเว้ย"

"ถามว่าจะไปไหน"

"ถ้าอยากรู้ก็ปล่อย..แล้วตามมา"

ไอ้พี่มันยอมปล่อยผมแต่โดยดีแล้วก็ทำตามที่ผมบอกผมแอบตามไอ้เบลนด์ไอ้นัทไปเงียบโดยที่ไอ้พี่มันตามผมไปด้วยมุมแคบแต่ไม่เล็กมากชั้นนี้ไม่มีรถจอดผมเห็นไอ้เบลนด์มันพักไอ้นัทเข้าไปในมุมแคบนั้นแล้วทุกอย่างที่ผมเห็นมันทำให้ผมอึ่งไปเลยที่เดียว

"อึก..กูเจ็บนะไอ้สัส!"

"มึงอยากตายนักหรือไงห๊ะ!!"

"แล้วมึงมีสิทธ์อะไรมาห้ามกูวะ..ห๊ะ!!"

"สิทธ์อะไรน่ะเหรอ..หึ!..สิทธ์ที่กูเป็นผัวมึงไง!!"

"คนอย่างมึงมันเห็นแกตัว!!..ฮึก..กูเกลียดมึง!!..ฮึก..เกลียดมึง!!"

ตุบ!ๆๆๆๆ

"....."

"อื้อออออ!!"

ผมยืนดูมันจูบกันอยู่นานเอ่อออ...ผมไม่ใช่โรคจิตนะแค่อยากรู้ว่ามันสองคนไปได้กันตอนไหนเท่านั้นเอง

"นัทมึงจำคำกูไว้นะ..อย่าทำให้กูต้องมือเปลื้อนเลือดเพราะมึงเป็นต้นเหตุนะ..กูขอ"

"เออ..ฮึก..มึงก็จำด้วยเหมือนกันว่า...ฮึก..กูมีมึงเป็นผัวกูแค่คนเดียวเพราะฉนั้นกูไม่อยากใช้ของร่วมกับใครเข้าใจไหม..ฮือออ"

เฮอะๆชัดเจนดีเอาเป็นว่าไว้ถามไอ้เบลนด์ที่หลังดีกว่าเพราะตอนนี้ไอ้พี่มันเริ่มสะกิดผมยิกๆล่ะผมรีบเดินกับมาที่รถไอ้พี่มันต่างคนต่างขึ้นแล้วก็เงียบเพียงชั่วครู่เสียงสตาร์สรถดังขึ้นแล้วไอ้พี่ก็ขับออกไประหว่างทางก็ยังคงเหมือนเดิมต่างคนต่างเงียบจนมาถึงคอนโดของผม รถจอดสนิทผมนั่งทำใจสักพักก่อนจะตัดสินใจพูดกับไอ้พี่มันไป

"ขอบคุณที่เลี้ยงข้าวนะ..ไอ้พี่"

"แค่นี้เล็กน้อย"

อึ๋ย!!กระดากปากชิบผมลงจากรถไอ้พี่มันแล้วรีบเดินไปเข้าลิฟท์กดชั้นห้องตัวเองทันทีหึ!!วันนี้สายเปร์ก็มา

 =================================

ฉบับแก้ไขแล้วทุกตอน

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะ