คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : แรม : ท้าทาย
~19~
♥.ท้าทาย.♥
หลังจากที่ได้ริ้มรสน้ำหวานจากไอ้ดื้อแล้วผมกลับบ้านอย่างสบายใจจนเดินเข้าบ้านมาพ่อถึงกับทักผม
"อารมณ์ดีอะไรมาล่ะ"
"ป่าวนิ"
"หึ!...เหรอสงสัยอากาศดีก่อนพายุเข้าสินะ"
ผมไม่ได้สนใจอะไรผมเดินขึ้นห้องของตัวเองพลางนั่งอ่านเอกสารงานส่วนของผมไปพลางๆ
จนท้องฟ้ามืดครึ้มผมปิดเอกสารแล้วโทรศัพท์ผมด็มีข้อความเข้าข้อความจากคนที่ผมให้ไปสืบเรื่องไอ้ดื้อรูปของไอ้ดื้อกับเพื่อนมันออกไปข้างนอกรูปตึกเก่าๆกับคลิบวีดีโอตอนที่ผู้ชายอีกคนมาคุยกับไอ้ดื้อแล้วโดนไอ้ดื้อซัดกับไปทีนึงรูปตอนที่ไอ้ดื้อไปเรื่องที่ร้านเหล้าก่อนจะลากเพื่อนมันกลับจะว่าบ้าก็ได้แต่ผมจะไม่ให้ไอ้ดื้อหายจากสายตาผมเด็ดขาด
ระหว่างที่ผมกำลังจะลุกกำไรข้อเท้าของผ้าแพร์ก็ร่วงลงพื้นพอดีผมหยิบขึ้นมาดูแล้วก็นึกอะไรได้บางอย่างผมโทรหาลุงของผมให้เขาทำกำไรขอเท้าให้สั่งทำขึ้นมาใหม่เป็นพิเศษและให้เพื่อนที่เก่งเรื่องระบบติดตามและไว้ใจมากที่สุดทำอะไรบางอย่างขึ้นมาคราวหน้าถ้าเจอกันมึงจะได้หนีกูไม่ได้อีกไอ้ดื้อ
23.00 น.
ผมขับรถมาที่คอนโดผมแต่ผมก็ไม่ลืมไปคอนโดไอ้ดื้อตามที่อยู่ที่เคยให้คนไปสืบได้มาหรอกนะ
ผมอยากเห็นไอ้ดื้อก็แค่นั้น
ผมนั่งดื่มไวน์อยู่เงียบๆคนเดียวแล้วจู่ๆโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น
ผมหยิบขึ้นมาดูเบอร์ที่โชว์อยู่นั้นทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดแต่ก็นะถ้ายังทำให้ผมสบายตัวได้ก็โอเค
ผมตัดสินใจรับสายเธอไป
"...."
[พี่ธันค่ะ...คืนนี้ว่างไหมค่ะ]
"ว่าง...อยากเจอพี่เหรอ"
[ค่ะ...ปออยากเจอ]
"งั้น... พี่ไปหานะค่ะ"
[ค่ะ...ปอจะรอนะค่ะ]
ติ๊ด!
ก็เป็นอีกวันที่สบายคืนนี้ทั้งคืนเธอปนเปรอให้ผมเป็นอย่างดีแต่ถ้าเป็นไอ้ดื้อกน้าจะดีกว่านี้
05.00 น.
ผมตื่นขึ้นพร้อมหันไปมองคนที่นอนกอดผมอยู่ผมยกแขนเธอออกแล้วลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนจะออกจากห้องผมเขียนเช็คไว้เธอแล้วเดินจากมา
ผมขับรถมาเรื่อยๆพลางคิดอะไรเรื่อยเปลื่อยรู้ตัวอีกทีก็มาอยู่หน้าคอนโดไอ้ดื้อแล้ว
ผมมองชั้นที่ไอ้ดื้อมันอยู่ผมเห็นเพื่อนมันสูบบุหรี่อยู่หน้าระเบียงแล้วสักพักก็เดินกลับเข้าไป
อีกไม่กี่นาทีต่อมาผมเห็นเพื่อนไอ้ดื้อเดินออกจากคอนโดโบกรถแท็กซี่กลับแล้วก็รับตาไป
ผมยังคงอยู่หน้าคอนโดไอ้ดื้อจนท้องฟ้ามีแสงสว่างผมถึงได้กลับคอนโดตัวเอง
วันนี้เป็นหยุดของผมเลยไม่ได้ไปไหนนอนอยู่ที่คอนโดจนถึงช่วงสายๆของวันผมตื่นขึ้นมาทำกิจวัตตัวเองตามปกติแต่มันหน้าเบื่อไงอยู่แต่ที่เดิมๆไม่รู้จะทำอะไร
ผมจัดสินใจโทรหาไอ้ดื้อไม่รู้ว่ามันจะรับสายผมไหมแต่ถ้าไม่รับผมจะบุกไปถึงคอนโดเลยเชื่อสิ
Truuu Truuu Truuu
[.....]
"....."
[ถ้าไม่พูด...จะวาง]
"ว่างไหม"
[มีอะไรจะใช้ผมล่ะ..ไอ้พี่]
"ไปกินข้าวเป็นเพื่อคนพี่หน่อย"
[เรื่องแค่เนี้ย]
"อืม..แค่นี้"
[แล้วถ้าผมไม่ไปล่ะ]
"ก็จะไปหามึงถึงห้องเลยไง"
[รู้เหรอไงว่าผมอยู่ไหน]
"พี่ไปหาเราได้..ก็แล้วกันล่ะ"
[เฮอะ!!..ทำเป็นรู้..ไม่เชื่อหรอกว่าจะมาหาผมได้..อย่ามาพูดดีไปหน่อยเลย]
"หึ!..ถ้าไปถึงหน้าห้องแล้วไม่เปิดประตูให้นะ..โดนแน่"
[ก็เอาสิ..อยากจะรู้เหมือนกัน]
"งั้นก็เตรียมตัวไว้ได้เลย"
ติ๊ด!!
หึ!..ไอ้ดื้อมึงท้าผิดคนแล้วผมรีบจัดการธุระตัวเองแล้วออกไปหาไอ้ดื้อผมเชื่อว่าถ้าไอ้ดื้อเห็นมันคงไม่เปิดประตูให้แน่ๆผมว่ารอยครอบไว้ดีกว่า
ณ
คอนโด S
ผมมาถึงคอนโดที่ไอ้ดื้ออยู่แล้วตามเอกสารที่ให้คนไปสืบมาบอกที่อยู่และห้องที่ชัดเจนผมเดินไปที่เคาเตอร์แจ้งประสงค์แล้วก็ได้กุญแจสำรองมา
ผมกดลิฟท์ไปชั้นที่ไอ้ดื้ออยู่พอลิฟท์เปิดผมมุ่งตรงไปห้องไอ้ดื้อทันทีแต่ตามมารยาทผมกดออดเรียกเพื่อหยั่งเชิงอยากจะรู้เหมือนกันว่าที่มันท้าทายผมไว้เมื่อเจอหน้าผมจริงๆมันจะทำยังไง
ฝุ่น's
ผมอยากจะบ้าตายจู่ๆไอ้พี่แม่งโทรมาบอกว่าจะชวนผมไปกินข้าวเฮอะ!..อารมณ์ไหนของแม่งวะสงสัยพายุจะเข้าคิดว่าผมจะไปง่ายๆหรือไงผมเลยท้าไอ้พี่แม่งผมเชื่อว่าไอ้พี่แม่งไม่รู้หรอกว่าผมอยู่ที่ไหนเมื่อเช้าไอ้คชาทิ้งโน๊ตไว้ให้บอกว่ามีธุระส่วนตัวต้องไปทำด่วนเอาเป็นว่าผมรับรู้ครับผมทำอะไรของผมไปเรื่อยเปลื่อยจนเสร็จแล้วมานั่งดูทีวีอย่างสบายใจอันที่จริงวันนี้เป็นวันหยุดเรียนของผมถ้าถามว่าผมมีแพลนไปไหนไหมก็มีแต่ยังไม่อยากไปไงผมเลยคิดว่าการใช้เวลาเก็บตัวอยู่ในห้องเป็นอะไรที่ดีสุดแล้ว
ผมนั่งดูอะไรของผมไปเรื่อยจนกระทั้งเสียงออดดังขึ้นผมว่าผมไม่ได้นัดใครนะผมเลยรีบไปดูสองตาแมวก็ไม่เห็นมีใครพอจะหันกับเสียงออดก็ดังขึ้นอีกพอสองดูอีกครั้งก็เห็นไอ้พี่มันยืนอยู่เฮอออ!
ก็แค่ไอ้พี่...ห๊ะ!..ไอ้พี่แม่งเอาจริงดิผมเดินถอยหางออกจากประตูก่อนจะคิดอะไรได้บางอย่างถ้าไม่เปิดประตูให้ก็จะคิดว่าไม่มีใครอยู่หรืออาจจะผิดห้องใช่ไหมล่ะ..อะๆฉลาดเหมือนกันนิหว่าเรา(นข
:
หลงตัวเองก็เป็นนะเธอ)ผมทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ปล่อยให้อยู่อย่างแหละดีแต่ทว่ามันไม่ใช่อย่างงั้นไง
แกรก!
ปึง!!
ผมกำลังหันไปมองจังหวะเดียวกันไอ้พี่ก็มายืนประชิดตัวผมแล้วนิสิมึงจะไวไปแล้วนะไอ้พี่หน้าห่างกันแค่คืบเดียวผมผงะตกใจจนแทบล้มไอ้พี่แม่งก็ไวเนอะคว้าเอวผมทันด้วยอะตอนนี้เลยกลายเป็นว่าหน้าผมมาซุกอยู่ในอกไอ้พี่แม่งเฉยผมพยายามดิ้นเพื่อออกจากตัวไอ้พี่มันยิ่งดี้นยิ่งแน่นแม่งอีกแหละเออไม่ดิ้นแม่งก็ได้ความรู้สึกเสียวหลังวาบเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังลูบหลังผมอยู่
ผมเงยหน้ามองไอ้พี่มันรอยยิ้มร้ายปรากฎต่อหน้าผมก่อนที่มันจะลงมากระซิบข้างหูผมแล้วงับหูเล่นผมเฉย
"พี่บอกเราแล้วไงว่า..ถ้ามาถึงหน้าห้องแล้วไม่เปิดเราโดนแน่"
สยิวหูชิบ..ผมก็เลยทุบอกไอ้พี่แรงๆไปทีนึงไอ้พี่มันเค้นหัวเราะในคอก่อนที่หน้าของไอ้พี่จะค่อยโน้มมาหาผม
ผมรู้ว่าแม่งคิดอะไรไงผมยิ่งดิ้นขุกๆจนหลุดออกมาได้
ผมถอยหลังกูดพลางมองหน้าไอ้พี่ไปด้วยไอ้พี่แม่งยิ้มหน้าระรื่นแล้วเดินเข้ามาหาผมเรื่อยๆแม่งจะเดินมาเพื่อ
"ไอ้พี่..มึงจะทำอะไร..เข้ามาห้องกูได้ยังไง..แล้วพี่มึงรู้ที่อยู่ได้ยัง"
ผมถามไปเดินถอยหลังไปจนในที่สุดหลังผมก็ชนกำแพงห้องแล้วไอ้พี่มันก็เอาแขนกักขังผมไว้ใจผมน่ะอยากจะชกหน้าไอ้พี่แม่งแต่ร่างกายผมมันไม่ยอมขยับเลยแถมสั่นอีกตั้งหากให้ตายเถอะ
"จะให้ตอบคำถามไหนก่อนล่ะ"
"เอามือออกไป..รู้ที่อยู่กูได้ไง"
"พูดให้มันดีๆหน่อย..อืมจะตอบก็ได้..สืบเอาไง"
"แล้วเข้ามาในห้องผมได้ไงวะ..เฮ้ย!..ก็บอกว่าเอามือออกไปไง"
"ก็ขอกุญแจเขามาก็แค่นั้น"
"แล้วทำไมเขาให้กุญแจมึงมาล่ะ"
"ก็แค่บอกไปว่า..พี่เป็นแฟนเรา..คือผมกับน้อง..เราทะเลาะกันหนักมากแล้วน้องหนีมาเลยอยากปรับความเข้าใจกัน..แล้วก็ส่งสายตาอ้อนๆหน่อยเขาก็ให้กุญแจมาแล้ว..ก็แค่นั้น"
"ไอ้พี่..หน้ามึงเป็นสูตรสี่เหลี่ยมจัตตุรัสแล้วรู้ตัวไหม!"
"แคร์ที่ไหน..อีกอย่างที่ถามไว้ว่าจะทำอะไร..เราก็หน้าจะรู้อยู่แล้วนิไม่หน้าถาม"
"ฮึ่ย!..ไหนโทรมาชวนไปกินข้าว"
"อยากกินเราก่อน"
"นิ..อย่ามาลุ่มล่ามกับผมนะ"
ผมพักไอ้พี่ให้พ้นตัวก่อนแล้วผมก็รีบวิ่งเข้านอนทันทีผมล็อคประตูลงกรก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งพื้นหอบแฮกแม่งบ้า..บ้า..บ้า..บ้า!!!!
ผมอยากจะฆ่าแม่งจริงๆเลยเชียว
=================================
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะ
ความคิดเห็น