[Yaoi] Dear Moon เดือนแรม

ลำดับตอนที่ #14 : แรม : นอยเหรอ

~14~

♥.นอยเหรอ.♥

•

°

•

°

•

°

=====================

Cut

=====================

Rrrrrrr Rrrrrrr Rrrrrrr

[ไงมึง..ว่างคุยไหม]

"ก็ได้อยู่..หาว!!"

[พรึ่งตื่นหรือไงมึง]

"ก็ไม่เชิง..มีอะไรว่ามา"

[ปากกูแตกเนี่ย..มึงจะรับผิดชอบยังไง]

"ไปทำอะไรมาล่ะ...เลือดถึงกลบปากเอา"

[ก็คนที่มึงเอารูปมันให้ดากะกูดูไง..หมัดหนักชิบวะ]

"โทษที..เดี๋ยวกู..//อื้ออออ..อืมมมม"

[ใครวะ..]

"เดี๋ยวโทรกับ"

ติ๊ด!

เหมือนเด็กจริงๆแฮะผมงัวเงียขึ้นมารับโทรศัพท์เพราะมันดังจนผมเริ่มนอนไม่ได้ พอรับสายอืมไอ้เราก็นึกว่าใครที่แท้ก็ไอ้โยนี่เองว่าแต่มันโทรมานี่มีเรื่องอะไร ผมเลิกสนใจเรื่องไอ้โยแล้วหันมาสนใจคนข้างๆผมแทนน่าตาตอนหลับเนี่ยก็ใช้ได้เลยแฮะ แลน่าฟัดไปอีกแบบ ผมค่อยๆเขี่ยปอยผมที่ปกน่าไอ้ดื่ออย่างช้าๆก่อนที่สัมผัสแก้มนิ่มซักฟอดนึงก่อนที่จะลงนอนอีกรอบแล้วกอดไอ้ดื่อเอาไว้ถ้าไอ้ดื่อตื่นมาก่อนผมหวังมันคงรู้นะว่าตอนนี้มันควรทำตัวยังกับผม

ฝุ่น's

อืมมม..ฝันอะไรแปลกๆแฮะฝันว่ามีงูจงอางตัวใหญ่เท่าบ้านรัดตัวผมเอาไว้อืมแปลกดี ผมค่อยๆลืมตาขึ้นรู้สึกคันตัวยุบยิ้บแถมรู้สึกหนักๆช่วงตัวอีกอืมอะไรวะเนี่ย ผมมองรอบๆพยายามโฟกัสสิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกว่าหนัก ภาพเรือนรางแต่ก็พอมองออกว่ารูปร่างน่าตาเป็นยังไงคือเอาจริงๆผมลืมตาไม่ขึ้นก็พอจะจำได้หรอกว่าร้องไห้หนักแต่ไอ้อาการคันตัวยิ้บๆเนี่ยผมไม่รู้ว่าตัวเองว่าเป็นอะไรจริงๆ อืมทำไมภาพมันคุ้นๆจังผมพยายามมองแล้วก็....

"ไอ้!..พี่!..โอ๊ยยย!!"

ผมพยายามดิ้นแต่ดิ้นไม่ออกทำไมปวดสะโพกอย่างนี้วะ ผมนอนแน่นิ่งเป็นลิงหมดสภาพเพราะถ้าขยับตัวมันเหมือนกระดูกจะหลุดตัวจะขาดออกจากกันเสียให้ได้ ผมจ้องไอ้พี่มันอย่างเอาเรื่องอยากจะทุบอกไอ้พี่มันให้เละผมยังทำไม่ได้เลยแรงแค่จะยกแขนแทบจะไม่มีเลย ผมจ้องไอ้พี่อยู่ซักพักตาก็จะปิดอาการคันตัวก็ยังไม่หายแถมที่ผมรู้สึกตอนนี้คือเดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาวอีกอยากขยับตัวผมเองก็ทำไม่ได้อยากไปหาแม่หาพี่เมฆจังนี่คือความคิดของผมในตอนนี้แล้วทุกอย่างก็มืดลง

ฝันอีกแล้วงูตัวเดิมในความฝันสถานที่เปลี่ยนจากตอนแรกที่อยู่กลางป่าต่อมาเปลี่ยนเป็นถ่ำในฝันผมนั่งบนงูตัวนั้นแล้วมองลงพื้นผมเห็นงูตัวเล็กๆเรื้อยเรียงรายยั้วเยี้ยเต็มพื้นไปหมดผมนั่งมองอยู่ซักพักไอ้ตัวที่ผมนั่งอยู่มันก็เรื้อยมาพันตัวผม ความรู้สึกเย็นและเปียกชื่นที่ออกมาจากตัวมัน..เอ่อจะว่าไงดีมันทำให้ผมรู้สึกแปลกๆแฮะจะว่าดีก็ไม่เชิงผมบอกไม่ถูกเหมือนกันสักพักก็มีแสงสว่างมาปรากฏอยู่ตรงน่าแล้วแสงก็ค่อยๆสว่างมากขึ้นเรื่อยๆจนทุกอย่างขาวโพลนไปหมด ดวงตาผมค่อยลืมขึ้นแล้วปรับโฟกัสอย่างช้าๆเอ..คุ้นๆแฮะผมมองไปรอบๆ หืม..ที่นี่มัน..เอ่อ..ชัดเลยห้องไอ้พี่นี่แล้วผมมาอยู่ที่นี่ได้ไงสายน้ำเกลือนี่มาจากไหนผมพยายามนึกภาพย้อนภาพมันรางเหลือเกิน

"โอ๊ยยย!!.."

ผมร้องลั่นเมื่อพยายามขยับตัวแล้วมันแปร๊บตรงสะโพกแถมรู้สึกหน่วงๆที่ก้นอีกนี่กูเป็นอะไรวะ ผมมองไปที่กระปุกน้ำเกลือที่ห้อยอยู่เหนือหัวผม...ผมสังเกตุมาซักพักนึงละอ่อหนึ่งวันเอง ห๊ะ!..หนึ่งวันนี่ผมนอนมาหนึ่งวันเต็มผมหยิบมือถือที่อยู่หัวเตียงขึ้นดูตอนนี้สี่ทุ่มแต่ในใบที่แปะกระปุกมันตอนหกโมงเย็นแถมเลขสองตัวมหญ่เหนือในแปะนั้นอีกแสดงว่าพึ่งเปลี่ยนไป ผมวางมือถือไว้ที่เดิมแล้วกับมาสำรวจตัวเองอีกครั้งนอกจากสายน้ำเกลือแล้วก็..เชี่ย!!!..รอยแดงๆเต็มตัวไปหมดแล้วไอ้รอยแบบนี้มัน

"อะ....."

แกร๊ก!

"ตื่นแล้วหรอ"

"......"

"ทำไมมอง..พี่แบบนั้นละ..หืม!"

"ไอ้พี่..มึงทำอะไรกู"

"ทำอะไร"

"อย่ามาทำเป็นไม่รู้นะ...รอยบนตัวกูคืออะไร"

"ลืมไปแล้วหรือไง..หืม!"

"กูไม่ตลกนะเว้ย"

หึ!..บอกเลยว่าผมไม่กลัวผมมองน่าไอ้พี่นิ่งอย่างเอาเรื่องก็ให้มันรู้ไปสิว่าคนอย่างไอ้ครื่นฝุ่นจะยอม ผมจ้องไอ้พี่มันไอ้พี่มันยิ้มมุมปากแล้วเดินมาหาผมอย่างช้าๆสายตาที่มองมามันไม่บอกเลยว่ายิ้มตามปากแต่เป็นสายตาที่ต้องการข่มผมไห้อยู่ใต้อาณัทมากกว่า แต่สายตาแบบนี้ใช้กับคนอย่างฝุ่นไม่ได้หรอกบอกเลยเมื่อจ้องมาผมจ้องกับอย่างไม่กลัวจนไอ้พี่เป็นฝ่ายถอยไปเองหึ!..ให้มันรู้บ้างว่าผมเป็นใคร

"ตื่นมาก็อวดดีเลยนะ..หึ!"

".....หึ!"

"อยากรู้ใช่ไหมว่ารอยมาไง"

"เออ!..ไม่เจนพอมึงโดนแน่..ไอ้พี่"

"หึ!..ไม่เจียมสังขาน"

"......."

"ถ้าอยากรู้...พี่ก็จะฟื้นความจำให้"

"อื้ออออออ"

ผมเบิกตากว้างเมื่อจู่ๆไอ้พี่มันดึงผมเข้าไปจูบน่าตายเฉยผมพยายามดันไอ้พี่มันแต่ไม่เป็นผล เฮอ!ลืมไปว่าแรงตัวเองไม่ค่อยจะมีเลยจำต้องปล่อยไปจากดุดันเป็นนุ่มนวนแล้วภาพก็ค่อยๆหลั่งไหลเข้ามา ภาพมาเป็นฉากๆตอนดาเลิกกับผมตอนผมเข้าห้องน้ำตอนผมดื่มแก้วสีอำพันแล้วก็...เชี่ย! เป็นไปไม่ได้ไม่จริงๆระหว่างที่ผมคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องจริงตอนนี้สติผมเองก็เริ่มเบลอเหมือนแล้วเหมือนกันไอ้พี่มันรู้เลยเป็นฝ่ายผละออก ผมรีบโกยอากาศก่อนรวบรวมแรงแล้วถีบเข้าที่อกไอ้พี่แม่ง

ตุบ!

"โอ๊ย//โอ๊ยยยย!!"

เสียงหล่นของไอ้พี่ดังตุบก็สะใจอยู่หรอกแต่ผมก็ลืมไปว่าตัวเองเจ็บอยู่เช่นกันไม่น่าเลยกู

"หึ!..ไม่เจียมสังขาน"

"หุบปากไป!"

"หึ!..อย่าปากดี"

อย่ามาทำตัวเป็นพ่อแม่กูนะที่จะมาสั่งคนอย่างไอ้ฝุ่นอะบอกเลยว่าผมไม่ยอมและไม่กลัวด้วย ผมมองค้อนไปทีนึงแล้วพลิกตัวหนีไม่อยากสนทนาด้วยแล้วถ้ากูหายเจ็บเมื่อไรนะรับลองเลยว่าจะไม่ได้เห็นแม้แต่เงาคนอย่างไอ้ฝุ่นเลยแม้แต่นิดเดียวคอยดูและขอปฏิญาณเลย..ชิล์

"เป็นอะไร"

"......"

"ถามให้ตอบ"

"......."

หึ..อยากเปลืองน้ำลายก็เอาไม่อยากยุ่งไม่พูดด้วยแล้วฝุ่นไม่รู้ไม่ชี้แล้ว...เชอะ!

"ได้..หึ!!"

เพรี๊ยะ!!!

"โอ๊ยยยย!...ฮึก..กูเจ็บนะ...ฮึก...ไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายกะกูเลยนะ..ฮึก..ไปให้พ้นเลย..ฮือออ!!"

"ก็พี่ถาม..แล้วเราไม่ตอบนิ.."

"ไม่อยากคุยด้วยแล้ว!..ฮึก..มันยิ่งเจ็บๆอยู่นะเว้ย..ฮึก..ตีมาได้..ไปให้พ้นเลย..ฮือออ"

"นอยเหรอไง"

"..ฮึก..ฮึก.."

"โอเคๆ...ไม่คุยก็ไม่คุย..มาเช็คไข้ก่อน"

อยากทำอะไรก็ทำเหอะรอสังขานพร้อมก่อนเถอะ จะไปแบบไม่ทิ้งร่องลอยเลยคอยดู..หึ!!

"อืมมมม....รู้นะว่าคิดอะไร"

"......"

"จะรั้งไว้ก็กะไรอยู่...แต่จำไว้แล้วกันว่ามีสองอย่างที่ควรจะรับรู้และทำตามด้วยละ"

"......."

"อย่างแรกกดของการพนันผู้แพ้อยู่ฐานะอะไร"

"........"

"และอย่างที่สองหัดยอมรับด้วยนะว่า..รอยที่อยู่บนตัวของน้องหมายถึงอะไร"

"......."

"และควรปฏิบัติตัวอย่างไรเวลาอยู่กับพี่นะครับ"

หึ!..มั่นน่าชิบที่เปลืองน้ำลายมาบอกเลยจะไม่มีขอไหนอยู่ในสมองซักข้อจากนี้ต่อไปอย่าหวังจะได้เจอกันอีกเลยค่อยดู ผมหลับตาลงอีกครั้งตัดการรับรู้จากโลกภายนอกทุกอย่างไม่อยากเจอน่าไอ้พี่แม่งอีกแล้ว

แสงสว่างเหรอกูฝันอะไรของกูอีกแล้วเนี่ยผมเดินอยู่ในที่ที่ผมไม่รู้จักในแสงสว่างนั่นค่อยๆผุดต้นหญ้าแล้วทุกอย่างก็เปิดออก ทุ่งหญ้าสีเขียวขจีที่มีดอกไม้สีม่วงและสีน้ำเงินเต็มไปหมดกลิ่นหอมของดอกไม้มันให้ผมอยากอยู่ที่นี่นานๆจังเลย ผมนอนแผ่หลาไปกับทุ่งหญ้าซึมซับความรู้สึกทุกอย่างที่แสนสบายใจจากนั้นก็มีต้นไม้ปรากฎขึ้นเหนือหัวของผม มันค่อยๆแผ่ขยายออกอย่างช้าจนมันสิ้นสุดการขยายแน่นอนว่ามันใหญ่มากเป็นเงาบังแสงสว่างได้เลยที่เดียวแล้วจู่ๆก็มีเสียงหัวเราะดังขึ้นมันเป็นเสียงของผู้หญิงคนนึงตอนแรกผมมองหาเธอต่อมาเธอก็ปรากฎตรงน่าผม รอยยิ้มที่มีเอกลักษณ์ผมรอนเล็กน้อยมันทำให้ผมแทบหยุดมองไม่ได้เลย

'นี่...เดี๋ยวก็ตาหลุดหรอก'

"คุณเป็นใครครับ"

'อืม...เราชื่อผ้าแพร์..'

"แล้วคุณอยู่ที่นี่เหรอ"

'อืมมม...เฮอออ'

"เป็นอะไรเหรอครับ"

'ขอเข้าเรื่องเลยได้ไหม'

"ได้สิ..ครับ"

'ช่วยเป็นตัวแทนขอฉันและพี่สายไหมหน่อยได้ไหม'

"ตัวแทน"

'ใช่..ดูแลคนรักของพวกเราให้ทีนะ..ฉันต้องไปแล้วไว้เจอกันใหม่นะ'

"เดี๋ยวก่อน!!"

เฮือก!!!

อะไรวะ..เธอเป็นใครกันแน่ผมสะดุ้งตื่นพร้อมกับคำของผู้หญิงคนนั้นที่ยังวนเวียนอยู่ในหัว ผมหยิบมือถือขึ้นมาดูแสดงหน้าจอว่าเป็นเวลาตีห้ากว่า อืมผมลูบหน้าตัวเองก่อนเพื่อไล่ความกังวลออกไปแล้วเหลือบมองข้างๆ ครับไม่อยากยอมรับก็ต้องยอมไอ้พี่มันนอนกอดผมอยู่ผมค่อยดึงสายน้ำเกลือออกอย่างที่เคยทำและยกแขนไอ้พี่มันออกอย่างช้า ผมค่อยๆขยับตัวลงจากเตียงอย่างช้าๆถึงสะโพกจะยังระบมอยู่แต่ก็เบากว่าเมื่อวานเยอะ ผมค่อยๆยันตัวลุกขึ้นยื้น..ฟู่ว์..แค่ก้าวขาก็สั่นแล้วใช้เวลานานอยู่เหมือนกันในการจัดการตัวเอง ผมเดินออกมาจากห้องไอ้พี่อย่างทุลักทุเลคุณคงเข้าใจผมนะเวลาเดินมันจะขัดๆอะลองเป็นผมแล้วจะเข้าใจ ถึงจะเดินไม่ค่อยสะดวกแต่ผมต้องไปให้ไกลจากที่นี่ผมเดินมาโบกรถกลับคอนโดตัวเองทันที ระหว่างทางผมคิดทบทวบเรื่องตัวเองมาตลอดทางจนถึงคอนโด ผมตัดสินใจแล้วว่าต่อจากนี้ไปผมจะกลายเป็นฝุ่นละอองแบบสมัยม.ต้นเอาที่ไม่มีใครจำผมได้อีกต่อไปเริ่มต้นกันใหม่ถ้าไม่ใช่เรื่องจริงจะไม่เผยตัวเด็ดขาด

2วันผ่านไป

Rrrrrrr Rrrrrrr

"ฮัลโหล..ว่า"

[ลูกพี่ข้อมูลทั้งหมดได้มาแล้วนะเว้ยจะให้ส่งไปให้เลยไหม]

"อืม..ได้ก็ดี..แล้วไอ้ชาญได้อะไรมั้งยัง"

[เอ..ไอ้ชาญลูกพี่ถามถึงมึงอะ!!//ได้แล้วขอการยืนยันตำแหน่งอยู่พี่]

"ดี..แล้วเย็นนี้ไปเจอกันที่เดิม"

[ครับลูกพี่แล้วเจอกัน/แล้วเจอกัน]

ติ๊ด!

ครับหลังจากวันนั้นผมก็เปลี่ยนตัวทันทีเมื่อวานนี้เพื่อนรักทั้งสามที่ห้องเพราะว่าผมไม่ไปเรียนตอนมันเจอผมครั้งแรกผมแทบกันกลันขำไม่อยู่ ลองคิดนะครับผมปล่อยให้ตัวเองมืดมนสวมแวนหนาๆใส่แม็ทสีดำปิดปากไปเปิดประตูคำแรกที่หลุดจากปากไอ้จีคือ'โทษครับ..ผิดห้อง'แล้วพอมันหลังบวกกับน้องฮันนี่วิ่งออกมามันเลยรู้ว่าเป็นผม ผมไม่ค่อยเล่าอะไรหรอกแล้วก็มารยาทเล็กน้อยเชิญทั้งสามเข้ามานั่ง ไอ้จีมันก็ถามอะไรของมันไปเรื่อยและคนที่นิ่งเป็นอาจินคือใครไปไม่ได้นอกจากไอ้เบลนด์มันมองด้วยหางตาแล้วก็เสมองไปทางอื่นส่วนไอ้คชารายนั้นผมไม่อยากเอ่ยมาห้องผมที่ไรก็ซนเหมือนเคย ถามอะไรมาผมก็ตอบบ้างเลี่ยงบ้างจนพวกมันหมดคำถามแล้วก็กลับไป

กลับมาปัจจุบัน

ผมอยู่ที่มอกำลังจะไปเคลียงานกิจกรรมระหว่างทางมือถือผมดัง ผมหยิบขึ้นมาดูกดรับสายแล้วก็ได้เรื่องทุกคนยังจำได้ไหมเรื่องที่ผมให้ชาญกับชินตามเรื่องคลิบตอนผมได้ข้อมูลล่ะและกำลังจะจัดการอีกไม่ช้าและที่สำคัญอีกเรื่อง บอกตรงตอนนี้มีเสรีมากเพราะไม่มีใครจำผมได้สักคนและไอ้พี่มันก็ยังมาตามวุ่นวายอยู่แล้วอะไรไหมไอ้พี่มันจัดผมไม่ได้ด้วยนับจากนี้ผมจะได้อิสระซักที

 =================================

ฉบับแก้ไขแล้วทุกตอน

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะ