ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Yaoi] Dear Moon เดือนแรม

    ลำดับตอนที่ #13 : แรม : เสียรู้

    • อัปเดตล่าสุด 24 มี.ค. 63


    ~13~


    ♥.เสียรู้.♥


    สายฟ้า's

    เสียงประตูเปิดขึ้นขณะที่ผมกำลังคิดอะไรเพลินๆ ผมหันไปมองก็พบกับคนที่ผมนัดเอาไว้เดินเข้ามาด้วยสีหน้าหลากหลายแต่ที่เห็นได้ชัดเลยก็คือดวงตาที่ยังมีน้ำใสๆคลออยู่แววตาหมองหม่นแลปวดราว ผมก็รู้นะว่าที่มันเป็นแบบนี้เพราะอะไร

    ย้อนความไป 7ชม.ก่อนน่านั้น

    Truu Truu Truu

    [ฮัลโหล..ว่าไงมึง]

    "กูอยากให้มึงช่วยอะไรกูหน่อย"

    [อะไรวะ]

    "เห็นรูปที่กูส่งไปให้แล้วหรือยัง"

    [เห็นแล้ว..น้องดาหลาของกูนิ..มึงมีอะไรกับเด็กกูงั้นเหรอ..ไอ้ธัน]

    "พอดีกูมีของบ้างอย่างจะให้เด็กของมึงทำให้กูหน่อย..ได้ไหม"

    [ได้สิ..ว่าแต่มึงจะทำอะไรวะ..ไอ้ธัน]

    "เรื่องสนุกของกูน่ะ"

    [พูดงี้เหมือนมึงว่ากูเสือกเลยนะ..ไอ้ธัน]

    "แท้แต่จะคิด.."

    [หึ..ยังเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน..ว่าแต่จะให้ทำอะไรยังไงที่ไหนวะ]

    "กูส่งพิกัดไปให้แล้วพอมึงมาถึงแล้วเดี๋ยวมึงโทรหากู..แล้วเดี๋ยวกูบอก"

    ติ๊ด!

    ทุกอย่างกำลังไปได้ดีขั้นที่หนึ่งไปได้สวยทีนี้รอปลากินเบ็ด การจะได้กินปลาเนื้อดีชุ่มไปด้วยวิตามินชั้นดีมันก็ต้องอาศัยวันเวลาและสถานการณ์ถึงจะได้ของดีจริงไหม

    3 ชม. ผ่านไป

    Rrrrrrr Rrrrrrr

    "...."

    [กูมาถึงแล้วนะโวย..]

    "กำลังไป"

    [อย่าช้านะมึง..เด็กกูร้อน]

    "เออ.."

    ติ๊ด!!!!

    หึ..เพื่อนผมคนนี้มาเร็วก่อนเวลานัดเสมอและก็ได้เวลาแล้วที่แผ่นขั้นต่อไปจะดำเนินต่อ ตอนนี้ผมมาถึงแล้วสถานที่ที่ผมเป็นคนนัดเองแล้ว ผมเดินเข้าไปในร้านมงตรงไปที่ห้องนัดมันเอาไว้แต่ทุกครั้งมีการนัดเจอกันมันและผมต้องมีการทักทายแบบนี้เสมอ แอ๊ดดดดด

    กริ๊ก//กริ๊ก!!

    "ไม่เจอกันนานยัง..นิสัยเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนเลยนะมึง..ไอ้ธัน"

    "หึ..มึงก็ไมต่างจากกูหรอกมั้ง..ไอ้โย"

    เป็นการทักทายที่หลายคนกลัวแต่กับผมมันเป็นเรื่องธรรมดาของเครือญาติไปแล้ว

    นิ่..นข...

    (นข. : จ๋า..เฮียยยย)

    โยอยากให้เล่าความเกี่ยวโยงของมันน่ะ

    (นข. : อืมมม..เดี๋ยวจัดให้นะเฮีย..ว่าแต่ทำไมถึงอยากให้กล่าวถึงนู๋โยล่ะเฮีย)

    มันขอมา..

    (นข. : แค่เนีย..แต่...อะ..อ้าว..มาไวไปไวอะ)

    ต่างฝ่ายต่างเก็บปืนแล้วยืนมองกันมันเหมือนเป็นการโชว์ฟรอมใส่กันนะแต่ความจริงแล้วมันเป็นธรรมเนียมระหว่างผมกับมันมากกว่า

    "ไงมึง..ไม่เจอตั้งนาน..ร้อยวันพันปีไม่เคยโทรมามีอะไรให้กูช่วยมิทราบ"

    "ก็..นิดหน่อย"

    การสนทนาตามประสาญาติดำเนินขึ้นจนกะทั้งวนมาเขาเรื่องที่จะให้มันช่วยผมก็เปิดเรื่องอย่างไม่รอช้าจะทำงานใหญ่ต้องไวและเฉียบขาด

    "ไอ้โย..ขอคุยกับเด็กมึงเป็นการส่วนตัวได้ไหม"

    "ทำไมต้องส่วนตัววะ..ถ้าอยากคุยก็คุยต่อหน้ากูนิ..เพื่อมีปัญหาจะได้เคลียกันง่ายๆ"

    "หึ..จะเอาอย่างนั้นก็ได้..กูไม่มีปัญหาอยู่แล้ว"

    เป็นอันเข้าใจตรงกันว่าจะเกิดอะไรขึ้นมันต้องยอมรับให้ได้ ผู้หญิงคนนี้ที่ผมให้คนสืบมาเธอเองก็ไม่ธรรมดาหรอกเท่าที่ผมให้คนสนิทไปสืบมา เธอร้ายใช่เล่นเห็นซื่อๆใสๆแบ๊วๆแบบนี้ทำผู้ชายคลั่งตายมานักต่อนักแล้ว แล้วที่ผมรู้อีกอย่างคือเธอครวบสองผมไม่รู้อะไรกับเธอหรอกว่าอยู่ต่อหน้าไอ้ดื้อเป็นยังไงแต่ผมรู้ว่าเวลาเธออยู่ต่อหน้าไอ้โยเธอเหมือนนางพยาแค่ไหนเท่านั้นเอง

    "มีอะไรกับฉันเหรอค่ะ"

    "ดูเอาก็แล้วกัน" ผมยืนรูปกับข้อมูลของเธอให้อ่านนิดหน่อยเธอยืนมือมารับมันไป สีหน้าเธอตอนนี้ดูไม่สู้ดีนักรวมถึงไอ้โยด้วยตอนนี้หน้ามันขรึมจนเห็นได้ชัดเจนเลยล่ะ

    พรึบ!

    "ต้องการอะไรจากฉันกันแน่ค่ะ!"

    "จำผู้ชายคนนี้ได้ไหมล่ะ"

    พอเห็นรูปไอ้ดื้อสีหน้าเธอดูเป็นกังวลแสดงว่าเธอยังคบกะไอ้ดื้ออยู่แน่ๆโดยที่ไอ้โยยังจับไม่ได้เสียด้วยสิ

    "ครื่นฝุ่น..คุณ.."

    "มันเป็นใครครับ..ดา"

    หมับ!!

    "โอ๊ย!..ดาเจ็บนะ..โย"

    "ใจเย็นไอ้โย..ยังคุยกันไม่จบ"

    "หึ..เย็นได้นะมึง.."

    "งานโว้ย"

    "เออ..ดาครับ!คืนนี้คงต้อง..เคลียกันยาวนะครับ!"

    ฟังจากเสียงแล้วไอ้โยเอาจริงแต่ผมไม่ได้ยุให้เธอเจ็บตัวนะแต่แผนจับปลาของผมยังต้องใช้เธอเป็นเยื่อตกปลาอยู่มันอาจจะเสี่ยงไปบ้าง แต่ผมเชื่อว่าเธอรับมือกะไอ้โยได้สบายๆเลยที่เดียว

    "ค่ะ..ดาเคลียแน่..แล้วครื่นฝุ่นเกี่ยวอะไรกับฉันไม่ทราบค่ะ"

    "เธอรู้อยู่เต็มอกไม่ใช่เหรอ..ว่าเกี่ยวยังไง..ผมแค่อยากให้เธอจบที่คนๆเดี่ยว..ก็แค่นั้น"

    "หมายความว่ายังไงค่ะ"

    "เอาตรงๆนะ...ผมอยากคนนี้..จบกับเขาซะ..ก็แค่นั้น"

    "แล้วฉันจะมั่นใจได้ไง..ว่าครื่นฝุ่นจะปลอดภัย"

    "ตราบใดที่เธอไม่ยุ่งกับเขาหรือไม่เขาก็ไม่หาเรื่องใส่ตัวเองนั้นแหละ"

    "ก็ได้ค่ะ..ฉันจะจบตามที่คุณขอ..แต่ฉันว่าคุณคงรับมือกับครื่นฝุ่นยากหน่อยนะค่ะ"

    "ก็เดี๋ยวดูก็แล้วกัน"

    "ฉันขอตัว"

    เธอเดินออกไปจากห้องทิ้งให้ไอ้โยอยู่คุยกับผมตามลำพัง ผมบอกแผนโดยรายระเอียดให้ไอ้โยเข้าใจมันพยักหน้ารับรู้ก่อนจะเดินออกจากห้องไปที่เหลือก็จำเวลาเอาก็แล้วกัน พูดถึงไอ้โยหรืออีกชื่อโยชินมันเป็นญาติทางแม่ครับไอ้โยเป็นลูกของน้องสาวแม่ผมพ่อไอ้โยเป็นคนญี่ปุ่นเท่าที่รู้จากน้ามาแฟนของน้าเป็นมาเฟียด้วยละมั้ง ผมกับโยเราทั้งคู่เกิดปีเดียวกันแต่ไอ้โยอ่อนกว่าผมเดือนนึง ผมกับมันสนิทกันพอตัวเวลาประชุมแก๊งทีนอกจากพ่อและผมที่เป็นคนตัดสินใจในแก๊งก็มีมันอีกคนที่ตัดสินแทนผมและพ่อได้อืมขี้เกลียดเล่าล่ะกลับมาๆ (นข : อะอ้าว..ซะงั้น)

    เวลาผ่านไปจนถึงเวลานัดจองผมกะไอ้ดื้อผมนั่งรอไอ้ดื้อมันแต่ก็ไม่มาซักทีผมเลยโทรไปเร่งไอ้ดื้อระหว่างสนทนาทางมือถือผมดันเกทได้อย่างนึงคือไอ้ดื้อมันชอบท้าทายอำนาจผมนี่ถ้าอย่างนั้นผมขอลองอะไรหน่อยก็แล้วกัน

    ณ ปัจจุบัน

    "มีอะไร..จะให้ทำอะไรก็ว่ามา"

    "ใจเย็นๆ..ทำอะทำแน่..แต่วันนี้พี่อยากดื่มเลยอยากให้ดื่มเป็นเพื่อนก็..แค่นั้น"

    "แค่เนี้ย..แล้วเรียกผมมาทำเพื่ออะไรวะ..โวะ"

    "ใช่..แค่เนี้ย..ก็คิดซะว่า..นี่เป็นงานแรกของน้องก็แล้วกัน..ทำได้ไหมล่ะ"

    "เออ!..จะได้หาที่ระบาย"

    "หืม..ระบายอะไรหรือ"

    "ยุ่งน่า..ไม่มีอะไรหรอก"

    ผมนั่งมองไอ้ดื้อที่กำลังไม่สบอารมณ์เท่าไรนักสภาพไอ้ดื้ในตอนนี้มัน..เอ่อ..พูดยากนะใบหน้าเส้นผมที่เปียกเสื้อคอวีสีขาวแขนยาวที่ผับขึ้นเล็กน้อยที่ชื้นไปด้วยน้ำบางส่วนของเสื้อบวกกับกางเกงเดฟดำมันที่เข้ารูปกับรองเท้าผ้าใบคอนเวอร์สีดำ ถ้ามองเผินๆแล้วถ้าผมเป็นผู้หญิงและให้ผมมองไอ้ดื้อในสภาพนี้อาจจะหลุดคำนี้ออกมา'โอปปา' แต่ทว่าผมมองไอ้ดื้อในสภาพนี้คำที่จะหลุดออกจากผมก็คือ'น่าฟัด'ยิ่งมองยิ่งเหมือนผู้หญิงแต่ก็ทำให้ผมนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาถึงจะเรือนรางแต่ผมกับคุ้นๆเวลามองหน้าไอ้ดื้อ ผมไม่รู้หรอกว่าผมมองมันนานแค่ไหนจนทำให้เจ้าตัวถึงกะเอาน้ำสาดใส่หน้าผมเดี๋ยวเถอะไอ้ดื้อจะโดนดีมิใช่น้อย

    "มองอะไรของมึง..พี่..ผมเรียกตั้งหลายรอบและไม่เห็นตอบ"

    "มองไม่ได้..ว่างั้น"

    "แค่มองอะผมไม่ว่า..แต่เมื่อกี้เนี้ยพี่มึงมองหน้าผมนานพอว่า..แต่สายพี่มึงนี่หน้ากลัว"

    "ขนาดนั้นเลย"

    "เออสิ.."

    "หึหึ..อยากดื่มอะไรเป็นพิเศษไหม..สั่งได้เต็มที่เลยนะ"

    "พูดจริงอะ..พี่"

    "จะหลอกเราทำไมล่ะ"

    "ขอบคุณเลยพี่..น้องๆมีอะไรที่แรงๆบ้างจัดมาให้หมด"

    "หึ..ดื่มเยอะนะเรา"

    "มันก็เรื่องของผมปะ"

    "ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่"

    หึ..คงจะใกล้ได้เวลาแล้วล่ะมั้งที่ผมจะได้กินปลาแสนอร่อยซักที เหล้าที่ไอ้ดื้อสั่งค่อยๆทยอยเข้ามาอย่างล้นหลามเอาง่ายๆเหล้าที่ว่าแรงสุดๆก็มีแต่ก็แปลกดีนะยิ่งเวลาผ่านไปไอ้ดื้อหมดแทบจะทุกยี่ห้อแต่ด็ไม่มีวี่แววว่าจะเมาเลยซักนิดแถมกระดกต่อได้เรื่อยๆอีกต่างหาก ใครที่ว่าดื่มเก่งๆผมว่ายังแพ้ไอ้ดื้อวะดื่มแต่ละทีนึกว่ากระดกน้ำซัดเอาๆ หน้ามันเริ่มแดงนิดๆตาเริ่มเยิ้มๆผมเลยถามอะไรนิดหน่อยพูดบ้างไม่พูดบ้างแต่ก็ตอบได้ทุกอย่างเสียงยังปกติไม่มีทีท่าว่าจะอ่อแอ่เลยซักนิด โอเคใช่ได้ดื่มไปเป็นรังๆแล้วยังคุยรู้เรื่องถือว่าใช้ได้นะเนี่ยเวลาทำงานใหญ่ทีความสามารถนี้ถือว่ามีประโยชน์ เห็นทีชักจะเบื่อแล้วสิตอนนี้เวลาก็จะถึงเวลาปิดทำการแล้วสิผมเลยสั่งให้เด็กเอาจุดอ่อนของไอ้ดื้อมาให้เจ้าตัวดื่มแต่ดูจากลักษณะสภาพไอ้ดื้อจากตอนนี้แล้วก็เกือบๆแล้วล่ะเอาอีกซักหน่อยคงจะได้สนุกกันอีกนาน ซักพักสิ่งที่ผมสั่งไปก็เข้ามาเสริฟแก้วใสทรงสวยน้ำสีอำพันคลายโกเมนถ้ามองเผินๆก็นึกว่าเป็นไวน์ชั้นดีเลยที่เดียว ผมรับแก้วจากเด็กเสริฟแล้วส่งให้ไอ้ดื้อทิ้งท้ายด้วยคำพูดเล็กน้อยก่อนไอ้ดื้อจะคว้าไปกระดกรวดเดียวหมด หึหึ..ความหรรษาบังเกิดเมื่อไอ้ดื้อจู่ๆก็ทำเสียงแจ๊บๆในปากก่อนหันมามองผม หึ..มึงเสียรู้กูแล้วละไอ้ดื้อ

    "อ้ายยยยพี่..มึงสั่งอารายห้ายยย..กูว้าาา"

    "ก็เหล้าปกติ"

    "กูว่ามายปะติ..โรสสสมานนนเหมือนนน.."

    พรึบ!!!

    งับ!

    "โอ๊ย!!"

    เจ็บโวยยย...คนหรือหมาวะอ่อแอพอว่าแค่มึงรู้ว่าดื่มอะไรไปทำไมต้องกัดคอกูวะ ผมแทบอยากจะกะชากหัวไอ้ดื้อมันแม่งเมาแล้วบ้าจู่ๆก็ลุกขึ้นมานั่งตักหันหน้าเข้าหาผมแล้ว กัดคอเฉยสงสัยชอบความรุนแรง ผมพยายามดันหัวไอ้ดื้อออกแต่แม่งเหมือนปิงชิบกัดไม่ปล่อยเลยจะต้องเอายาสูบกับปูนแดงมาทาตัวมันดีไหมเนี่ยถึงจะยอมปล่อยคอผม  ผมปล่อยให้ไอ้ดื้อกัดนานแค่ไหนไม่รู้จนเด็กเสริฟในผับเดินมาบอกว่าผับจะปิดแล้ว ผมเลยบอกให้เด็กเปิดห้องให้ห้องนึงสภาพไอ้ดื้อตอนนี้จะเอากลับไปที่ห้องตัวเองก็ยุ่งยากงั้นก็นอนที่นี่ก็แล้วกัน ผมอุ้มไอ้ดื้อไปที่ห้องที่ผมสั่งเปิดเอาไว้ทั้งอย่างนั้นเด็กที่นำทางผมไปมันคงจะงงแหละว่าผมทำอุ้มไอ้ดื้อแบบนี้ ถ้ามึงอยู่ในเหตุการแล้วมึงจะเข้าใจพอถึงห้องผมอุ้มไอ้ดื้อมาที่เตียงพอถึงเตียงแทนที่มันปล่อยปากออกจากคอผมป่าวเลยแถมยังดึงลงไปที่เตียงกับมันอีก เออยังงะยังไม่จบยังมีการมานอนทับบนตัวผมอีกเอากับมันสิ หนักก็หนักนอนมาได้แต่ว่ายิ่งใกล้แบบนี้ยิ่งอยากฟัด ระหว่างที่ผมคิดอะไรเพลินๆจู่ๆมันก็ร้องไห้เออดีเลยเลิกกัดคอกูได้เสียทีแล้วก็เพ้อถึงผู้หญิงคนหนึ่งครับผมรู้ดีว่ามันเพ้อถึงใคร ไอ้ดื้อมันโวยวายประมาณว่า'เราไม่ดีตรงไหนทำไมถึงต้องทิ้งเราไป..ก็รู้นะเว้ยว่าดาไม่ได้มีแค่เราคนเดียว..ทำไมอะ..เราไม่ดีตรงไหนทำไมไม่เลือกเรา คบกันมาตั้งหลายปีทำไมวะแม่ง'หืม..พรึ่งเคยเจอนี่แหละถ้ารู้ว่าแฟนตัวเองไปมีคนอื่นแล้วรับได้เนี่ย ถ้าเป็นผมนะทางเลือกมีไม่กี่ทางหรอกถ้ารู้ว่าแฟนตัวเองไปมีคนอื่น กับมาที่ไอ้ดื้อตอนนี้ทั้งเพ้อทั้งร้องไห้ไม่หยุดแล้วแถมดึงเสื้อผมไปสั่งขี้มูกอีกเออเอากับมันสิ ไอ้ดื้อยังคงนั่งทับอยู่บนตัวผมงั้นถ้าผมจะลองอะไรบางอย่างก็คงไม่เสียหรอกมั้ง ผมพลิกตัวขึ้นนั่งไอ้ดื้อเองยังคงกอดไม่ปล่อย ผมจ้องหน้ามันไอ้ดื้อเองก็จ้องผมกับแต่ยังมีน้ำคลอและอาการสะอื้นอยู่ ผมใช้นิ้วหัวแม่โป่งเกลี่ยน้ำตาให้เบาๆสายตาที่จ้องมองกันอย่างไม่มีใครยอมใครระหว่างที่มองกันบอกตรงๆเลยนะมือผมอยู่ไม่สุขแล้ว

    "ฮึก..ทำไม..ตรงนี้มัน..เจ็บวะ..ฮึก"

    "ตรงไหนล่ะ..พี่ไม่เห็นเลย"

    "ฮึก..ตรงนี้..มันเจ็บ..ฮึก"

    "ตรงนี้เหรอ..อืม..พี่ช่วยให้มันหายเจ็บเอาไหม"

    "ฮึก..ยังไง..ฮึก"

    "แบบนี้ไง"

    "ฮึก..อื้อออ!!"

    รสจูบที่แสนจะร้อนแรงรุกเร้าร่างบางอย่างหื่นกระหายการโต้ตอบของร่างบางถึงจะไม่ช่ำชองแต่สู่ร่างหนาได้สบาย ในเมื่องร่างหนาเป็นคนเปิดนำร่างบางก็ไม่ยอมแพ้เช่นกัน ไม่รู้ว่าเพราะอะไรสิ่งเหล่านี้ที่กำลังเกิดมันให้ร่างบางลืมสิ้นความเจ็บปวดที่พึ่งได้รับมา เนินนานที่แลกและซึมซับความหวานจนร่างบางเป็นฝ่ายถอยร่างหนาผละออกอย่างช้าๆจูบย้ำอีกครั้งและเปลี่ยนเป้าหมายเป็นที่คอขาวระหงษ์แทน ผิวขาวเนียนที่ลื่นมือจนยากที่ร่างหนาจะหยุดสัมผัสมันราวกับเนื้อผู้หญิงยิ่งทำให้ร่างหนาสนุกกับการสัมผัสร่างบาง เสื้อผ้าของร่างบางจากที่เคยเต็มตัวบัดนี้ค่อยๆเปลื่องออกทีละชิ้นจนเห็นเม็ดทับทิมที่ร่างหนาเคยสัมผัสผ่านๆมาแล้วครั้งนึงให้ประจักแก่สายตา คราวนี้ของจริงที่ร่างหนาจะสัมผัสเรือนร่างนี้อย่างถนุถนอมร่างหนาค่อยๆสร้างรอยความเป็นเจ้าของไปทีละนิดๆเช่นกัน ระหว่างที่รับรู้ความรู้สึกทางร่างกาย ร่างบางรู้สึกสมองมันขาวโพลนไปหมดอยากจะไปจากที่นี่แต่ความต้องการมีมากกว่าเลยจำต้องปล่อยไปตามอารมณ์ ( download... )ร่างหนากดจูบร่างบางอีกครั้ง

    "ปล่อยทุกอย่างไป..คืนนี้เราจะมีความสุขไปด้วยกัน"

    ร่างบางพยักหน้ารับแล้วหลังจากนั้นก็.....

    โปรดติดตามตอนต่อไป.....


     =================================

    ฉบับแก้ไขแล้วทุกตอน

    ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะ

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×