คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : แรม : เสียรู้
~13~
♥.เสียรู้.♥
สายฟ้า's
เสียงประตูเปิดขึ้นขณะที่ผมกำลังคิดอะไรเพลินๆ
ผมหันไปมองก็พบกับคนที่ผมนัดเอาไว้เดินเข้ามาด้วยสีหน้าหลากหลายแต่ที่เห็นได้ชัดเลยก็คือดวงตาที่ยังมีน้ำใสๆคลออยู่แววตาหมองหม่นแลปวดราว
ผมก็รู้นะว่าที่มันเป็นแบบนี้เพราะอะไร
ย้อนความไป 7ชม.ก่อนน่านั้น
Truu Truu Truu
[ฮัลโหล..ว่าไงมึง]
"กูอยากให้มึงช่วยอะไรกูหน่อย"
[อะไรวะ]
"เห็นรูปที่กูส่งไปให้แล้วหรือยัง"
[เห็นแล้ว..น้องดาหลาของกูนิ..มึงมีอะไรกับเด็กกูงั้นเหรอ..ไอ้ธัน]
"พอดีกูมีของบ้างอย่างจะให้เด็กของมึงทำให้กูหน่อย..ได้ไหม"
[ได้สิ..ว่าแต่มึงจะทำอะไรวะ..ไอ้ธัน]
"เรื่องสนุกของกูน่ะ"
[พูดงี้เหมือนมึงว่ากูเสือกเลยนะ..ไอ้ธัน]
"แท้แต่จะคิด.."
[หึ..ยังเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน..ว่าแต่จะให้ทำอะไรยังไงที่ไหนวะ]
"กูส่งพิกัดไปให้แล้วพอมึงมาถึงแล้วเดี๋ยวมึงโทรหากู..แล้วเดี๋ยวกูบอก"
ติ๊ด!
ทุกอย่างกำลังไปได้ดีขั้นที่หนึ่งไปได้สวยทีนี้รอปลากินเบ็ด
การจะได้กินปลาเนื้อดีชุ่มไปด้วยวิตามินชั้นดีมันก็ต้องอาศัยวันเวลาและสถานการณ์ถึงจะได้ของดีจริงไหม
3 ชม. ผ่านไป
Rrrrrrr Rrrrrrr
"...."
[กูมาถึงแล้วนะโวย..]
"กำลังไป"
[อย่าช้านะมึง..เด็กกูร้อน]
"เออ.."
ติ๊ด!!!!
หึ..เพื่อนผมคนนี้มาเร็วก่อนเวลานัดเสมอและก็ได้เวลาแล้วที่แผ่นขั้นต่อไปจะดำเนินต่อ
ตอนนี้ผมมาถึงแล้วสถานที่ที่ผมเป็นคนนัดเองแล้ว
ผมเดินเข้าไปในร้านมงตรงไปที่ห้องนัดมันเอาไว้แต่ทุกครั้งมีการนัดเจอกันมันและผมต้องมีการทักทายแบบนี้เสมอ
แอ๊ดดดดด
กริ๊ก//กริ๊ก!!
"ไม่เจอกันนานยัง..นิสัยเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนเลยนะมึง..ไอ้ธัน"
"หึ..มึงก็ไมต่างจากกูหรอกมั้ง..ไอ้โย"
เป็นการทักทายที่หลายคนกลัวแต่กับผมมันเป็นเรื่องธรรมดาของเครือญาติไปแล้ว
นิ่..นข...
(นข. : จ๋า..เฮียยยย)
โยอยากให้เล่าความเกี่ยวโยงของมันน่ะ
(นข. : อืมมม..เดี๋ยวจัดให้นะเฮีย..ว่าแต่ทำไมถึงอยากให้กล่าวถึงนู๋โยล่ะเฮีย)
มันขอมา..
(นข. :
แค่เนีย..แต่...อะ..อ้าว..มาไวไปไวอะ)
ต่างฝ่ายต่างเก็บปืนแล้วยืนมองกันมันเหมือนเป็นการโชว์ฟรอมใส่กันนะแต่ความจริงแล้วมันเป็นธรรมเนียมระหว่างผมกับมันมากกว่า
"ไงมึง..ไม่เจอตั้งนาน..ร้อยวันพันปีไม่เคยโทรมามีอะไรให้กูช่วยมิทราบ"
"ก็..นิดหน่อย"
การสนทนาตามประสาญาติดำเนินขึ้นจนกะทั้งวนมาเขาเรื่องที่จะให้มันช่วยผมก็เปิดเรื่องอย่างไม่รอช้าจะทำงานใหญ่ต้องไวและเฉียบขาด
"ไอ้โย..ขอคุยกับเด็กมึงเป็นการส่วนตัวได้ไหม"
"ทำไมต้องส่วนตัววะ..ถ้าอยากคุยก็คุยต่อหน้ากูนิ..เพื่อมีปัญหาจะได้เคลียกันง่ายๆ"
"หึ..จะเอาอย่างนั้นก็ได้..กูไม่มีปัญหาอยู่แล้ว"
เป็นอันเข้าใจตรงกันว่าจะเกิดอะไรขึ้นมันต้องยอมรับให้ได้
ผู้หญิงคนนี้ที่ผมให้คนสืบมาเธอเองก็ไม่ธรรมดาหรอกเท่าที่ผมให้คนสนิทไปสืบมา เธอร้ายใช่เล่นเห็นซื่อๆใสๆแบ๊วๆแบบนี้ทำผู้ชายคลั่งตายมานักต่อนักแล้ว
แล้วที่ผมรู้อีกอย่างคือเธอครวบสองผมไม่รู้อะไรกับเธอหรอกว่าอยู่ต่อหน้าไอ้ดื้อเป็นยังไงแต่ผมรู้ว่าเวลาเธออยู่ต่อหน้าไอ้โยเธอเหมือนนางพยาแค่ไหนเท่านั้นเอง
"มีอะไรกับฉันเหรอค่ะ"
"ดูเอาก็แล้วกัน" ผมยืนรูปกับข้อมูลของเธอให้อ่านนิดหน่อยเธอยืนมือมารับมันไป
สีหน้าเธอตอนนี้ดูไม่สู้ดีนักรวมถึงไอ้โยด้วยตอนนี้หน้ามันขรึมจนเห็นได้ชัดเจนเลยล่ะ
พรึบ!
"ต้องการอะไรจากฉันกันแน่ค่ะ!"
"จำผู้ชายคนนี้ได้ไหมล่ะ"
พอเห็นรูปไอ้ดื้อสีหน้าเธอดูเป็นกังวลแสดงว่าเธอยังคบกะไอ้ดื้ออยู่แน่ๆโดยที่ไอ้โยยังจับไม่ได้เสียด้วยสิ
"ครื่นฝุ่น..คุณ.."
"มันเป็นใครครับ..ดา"
หมับ!!
"โอ๊ย!..ดาเจ็บนะ..โย"
"ใจเย็นไอ้โย..ยังคุยกันไม่จบ"
"หึ..เย็นได้นะมึง.."
"งานโว้ย"
"เออ..ดาครับ!คืนนี้คงต้อง..เคลียกันยาวนะครับ!"
ฟังจากเสียงแล้วไอ้โยเอาจริงแต่ผมไม่ได้ยุให้เธอเจ็บตัวนะแต่แผนจับปลาของผมยังต้องใช้เธอเป็นเยื่อตกปลาอยู่มันอาจจะเสี่ยงไปบ้าง
แต่ผมเชื่อว่าเธอรับมือกะไอ้โยได้สบายๆเลยที่เดียว
"ค่ะ..ดาเคลียแน่..แล้วครื่นฝุ่นเกี่ยวอะไรกับฉันไม่ทราบค่ะ"
"เธอรู้อยู่เต็มอกไม่ใช่เหรอ..ว่าเกี่ยวยังไง..ผมแค่อยากให้เธอจบที่คนๆเดี่ยว..ก็แค่นั้น"
"หมายความว่ายังไงค่ะ"
"เอาตรงๆนะ...ผมอยากคนนี้..จบกับเขาซะ..ก็แค่นั้น"
"แล้วฉันจะมั่นใจได้ไง..ว่าครื่นฝุ่นจะปลอดภัย"
"ตราบใดที่เธอไม่ยุ่งกับเขาหรือไม่เขาก็ไม่หาเรื่องใส่ตัวเองนั้นแหละ"
"ก็ได้ค่ะ..ฉันจะจบตามที่คุณขอ..แต่ฉันว่าคุณคงรับมือกับครื่นฝุ่นยากหน่อยนะค่ะ"
"ก็เดี๋ยวดูก็แล้วกัน"
"ฉันขอตัว"
เธอเดินออกไปจากห้องทิ้งให้ไอ้โยอยู่คุยกับผมตามลำพัง
ผมบอกแผนโดยรายระเอียดให้ไอ้โยเข้าใจมันพยักหน้ารับรู้ก่อนจะเดินออกจากห้องไปที่เหลือก็จำเวลาเอาก็แล้วกัน
พูดถึงไอ้โยหรืออีกชื่อโยชินมันเป็นญาติทางแม่ครับไอ้โยเป็นลูกของน้องสาวแม่ผมพ่อไอ้โยเป็นคนญี่ปุ่นเท่าที่รู้จากน้ามาแฟนของน้าเป็นมาเฟียด้วยละมั้ง
ผมกับโยเราทั้งคู่เกิดปีเดียวกันแต่ไอ้โยอ่อนกว่าผมเดือนนึง
ผมกับมันสนิทกันพอตัวเวลาประชุมแก๊งทีนอกจากพ่อและผมที่เป็นคนตัดสินใจในแก๊งก็มีมันอีกคนที่ตัดสินแทนผมและพ่อได้อืมขี้เกลียดเล่าล่ะกลับมาๆ
(นข : อะอ้าว..ซะงั้น)
เวลาผ่านไปจนถึงเวลานัดจองผมกะไอ้ดื้อผมนั่งรอไอ้ดื้อมันแต่ก็ไม่มาซักทีผมเลยโทรไปเร่งไอ้ดื้อระหว่างสนทนาทางมือถือผมดันเกทได้อย่างนึงคือไอ้ดื้อมันชอบท้าทายอำนาจผมนี่ถ้าอย่างนั้นผมขอลองอะไรหน่อยก็แล้วกัน
ณ ปัจจุบัน
"มีอะไร..จะให้ทำอะไรก็ว่ามา"
"ใจเย็นๆ..ทำอะทำแน่..แต่วันนี้พี่อยากดื่มเลยอยากให้ดื่มเป็นเพื่อนก็..แค่นั้น"
"แค่เนี้ย..แล้วเรียกผมมาทำเพื่ออะไรวะ..โวะ"
"ใช่..แค่เนี้ย..ก็คิดซะว่า..นี่เป็นงานแรกของน้องก็แล้วกัน..ทำได้ไหมล่ะ"
"เออ!..จะได้หาที่ระบาย"
"หืม..ระบายอะไรหรือ"
"ยุ่งน่า..ไม่มีอะไรหรอก"
ผมนั่งมองไอ้ดื้อที่กำลังไม่สบอารมณ์เท่าไรนักสภาพไอ้ดื้ในตอนนี้มัน..เอ่อ..พูดยากนะใบหน้าเส้นผมที่เปียกเสื้อคอวีสีขาวแขนยาวที่ผับขึ้นเล็กน้อยที่ชื้นไปด้วยน้ำบางส่วนของเสื้อบวกกับกางเกงเดฟดำมันที่เข้ารูปกับรองเท้าผ้าใบคอนเวอร์สีดำ
ถ้ามองเผินๆแล้วถ้าผมเป็นผู้หญิงและให้ผมมองไอ้ดื้อในสภาพนี้อาจจะหลุดคำนี้ออกมา'โอปปา' แต่ทว่าผมมองไอ้ดื้อในสภาพนี้คำที่จะหลุดออกจากผมก็คือ'น่าฟัด'ยิ่งมองยิ่งเหมือนผู้หญิงแต่ก็ทำให้ผมนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาถึงจะเรือนรางแต่ผมกับคุ้นๆเวลามองหน้าไอ้ดื้อ
ผมไม่รู้หรอกว่าผมมองมันนานแค่ไหนจนทำให้เจ้าตัวถึงกะเอาน้ำสาดใส่หน้าผมเดี๋ยวเถอะไอ้ดื้อจะโดนดีมิใช่น้อย
"มองอะไรของมึง..พี่..ผมเรียกตั้งหลายรอบและไม่เห็นตอบ"
"มองไม่ได้..ว่างั้น"
"แค่มองอะผมไม่ว่า..แต่เมื่อกี้เนี้ยพี่มึงมองหน้าผมนานพอว่า..แต่สายพี่มึงนี่หน้ากลัว"
"ขนาดนั้นเลย"
"เออสิ.."
"หึหึ..อยากดื่มอะไรเป็นพิเศษไหม..สั่งได้เต็มที่เลยนะ"
"พูดจริงอะ..พี่"
"จะหลอกเราทำไมล่ะ"
"ขอบคุณเลยพี่..น้องๆมีอะไรที่แรงๆบ้างจัดมาให้หมด"
"หึ..ดื่มเยอะนะเรา"
"มันก็เรื่องของผมปะ"
"ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่"
หึ..คงจะใกล้ได้เวลาแล้วล่ะมั้งที่ผมจะได้กินปลาแสนอร่อยซักที
เหล้าที่ไอ้ดื้อสั่งค่อยๆทยอยเข้ามาอย่างล้นหลามเอาง่ายๆเหล้าที่ว่าแรงสุดๆก็มีแต่ก็แปลกดีนะยิ่งเวลาผ่านไปไอ้ดื้อหมดแทบจะทุกยี่ห้อแต่ด็ไม่มีวี่แววว่าจะเมาเลยซักนิดแถมกระดกต่อได้เรื่อยๆอีกต่างหาก
ใครที่ว่าดื่มเก่งๆผมว่ายังแพ้ไอ้ดื้อวะดื่มแต่ละทีนึกว่ากระดกน้ำซัดเอาๆ
หน้ามันเริ่มแดงนิดๆตาเริ่มเยิ้มๆผมเลยถามอะไรนิดหน่อยพูดบ้างไม่พูดบ้างแต่ก็ตอบได้ทุกอย่างเสียงยังปกติไม่มีทีท่าว่าจะอ่อแอ่เลยซักนิด
โอเคใช่ได้ดื่มไปเป็นรังๆแล้วยังคุยรู้เรื่องถือว่าใช้ได้นะเนี่ยเวลาทำงานใหญ่ทีความสามารถนี้ถือว่ามีประโยชน์
เห็นทีชักจะเบื่อแล้วสิตอนนี้เวลาก็จะถึงเวลาปิดทำการแล้วสิผมเลยสั่งให้เด็กเอาจุดอ่อนของไอ้ดื้อมาให้เจ้าตัวดื่มแต่ดูจากลักษณะสภาพไอ้ดื้อจากตอนนี้แล้วก็เกือบๆแล้วล่ะเอาอีกซักหน่อยคงจะได้สนุกกันอีกนาน
ซักพักสิ่งที่ผมสั่งไปก็เข้ามาเสริฟแก้วใสทรงสวยน้ำสีอำพันคลายโกเมนถ้ามองเผินๆก็นึกว่าเป็นไวน์ชั้นดีเลยที่เดียว
ผมรับแก้วจากเด็กเสริฟแล้วส่งให้ไอ้ดื้อทิ้งท้ายด้วยคำพูดเล็กน้อยก่อนไอ้ดื้อจะคว้าไปกระดกรวดเดียวหมด
หึหึ..ความหรรษาบังเกิดเมื่อไอ้ดื้อจู่ๆก็ทำเสียงแจ๊บๆในปากก่อนหันมามองผม
หึ..มึงเสียรู้กูแล้วละไอ้ดื้อ
"อ้ายยยยพี่..มึงสั่งอารายห้ายยย..กูว้าาา"
"ก็เหล้าปกติ"
"กูว่ามายปะติ..โรสสสมานนนเหมือนนน.."
พรึบ!!!
งับ!
"โอ๊ย!!"
เจ็บโวยยย...คนหรือหมาวะอ่อแอพอว่าแค่มึงรู้ว่าดื่มอะไรไปทำไมต้องกัดคอกูวะ ผมแทบอยากจะกะชากหัวไอ้ดื้อมันแม่งเมาแล้วบ้าจู่ๆก็ลุกขึ้นมานั่งตักหันหน้าเข้าหาผมแล้ว กัดคอเฉยสงสัยชอบความรุนแรง ผมพยายามดันหัวไอ้ดื้อออกแต่แม่งเหมือนปิงชิบกัดไม่ปล่อยเลยจะต้องเอายาสูบกับปูนแดงมาทาตัวมันดีไหมเนี่ยถึงจะยอมปล่อยคอผม ผมปล่อยให้ไอ้ดื้อกัดนานแค่ไหนไม่รู้จนเด็กเสริฟในผับเดินมาบอกว่าผับจะปิดแล้ว ผมเลยบอกให้เด็กเปิดห้องให้ห้องนึงสภาพไอ้ดื้อตอนนี้จะเอากลับไปที่ห้องตัวเองก็ยุ่งยากงั้นก็นอนที่นี่ก็แล้วกัน ผมอุ้มไอ้ดื้อไปที่ห้องที่ผมสั่งเปิดเอาไว้ทั้งอย่างนั้นเด็กที่นำทางผมไปมันคงจะงงแหละว่าผมทำอุ้มไอ้ดื้อแบบนี้ ถ้ามึงอยู่ในเหตุการแล้วมึงจะเข้าใจพอถึงห้องผมอุ้มไอ้ดื้อมาที่เตียงพอถึงเตียงแทนที่มันปล่อยปากออกจากคอผมป่าวเลยแถมยังดึงลงไปที่เตียงกับมันอีก เออยังงะยังไม่จบยังมีการมานอนทับบนตัวผมอีกเอากับมันสิ หนักก็หนักนอนมาได้แต่ว่ายิ่งใกล้แบบนี้ยิ่งอยากฟัด ระหว่างที่ผมคิดอะไรเพลินๆจู่ๆมันก็ร้องไห้เออดีเลยเลิกกัดคอกูได้เสียทีแล้วก็เพ้อถึงผู้หญิงคนหนึ่งครับผมรู้ดีว่ามันเพ้อถึงใคร ไอ้ดื้อมันโวยวายประมาณว่า'เราไม่ดีตรงไหนทำไมถึงต้องทิ้งเราไป..ก็รู้นะเว้ยว่าดาไม่ได้มีแค่เราคนเดียว..ทำไมอะ..เราไม่ดีตรงไหนทำไมไม่เลือกเรา คบกันมาตั้งหลายปีทำไมวะแม่ง'หืม..พรึ่งเคยเจอนี่แหละถ้ารู้ว่าแฟนตัวเองไปมีคนอื่นแล้วรับได้เนี่ย ถ้าเป็นผมนะทางเลือกมีไม่กี่ทางหรอกถ้ารู้ว่าแฟนตัวเองไปมีคนอื่น กับมาที่ไอ้ดื้อตอนนี้ทั้งเพ้อทั้งร้องไห้ไม่หยุดแล้วแถมดึงเสื้อผมไปสั่งขี้มูกอีกเออเอากับมันสิ ไอ้ดื้อยังคงนั่งทับอยู่บนตัวผมงั้นถ้าผมจะลองอะไรบางอย่างก็คงไม่เสียหรอกมั้ง ผมพลิกตัวขึ้นนั่งไอ้ดื้อเองยังคงกอดไม่ปล่อย ผมจ้องหน้ามันไอ้ดื้อเองก็จ้องผมกับแต่ยังมีน้ำคลอและอาการสะอื้นอยู่ ผมใช้นิ้วหัวแม่โป่งเกลี่ยน้ำตาให้เบาๆสายตาที่จ้องมองกันอย่างไม่มีใครยอมใครระหว่างที่มองกันบอกตรงๆเลยนะมือผมอยู่ไม่สุขแล้ว
"ฮึก..ทำไม..ตรงนี้มัน..เจ็บวะ..ฮึก"
"ตรงไหนล่ะ..พี่ไม่เห็นเลย"
"ฮึก..ตรงนี้..มันเจ็บ..ฮึก"
"ตรงนี้เหรอ..อืม..พี่ช่วยให้มันหายเจ็บเอาไหม"
"ฮึก..ยังไง..ฮึก"
"แบบนี้ไง"
"ฮึก..อื้อออ!!"
รสจูบที่แสนจะร้อนแรงรุกเร้าร่างบางอย่างหื่นกระหายการโต้ตอบของร่างบางถึงจะไม่ช่ำชองแต่สู่ร่างหนาได้สบาย
ในเมื่องร่างหนาเป็นคนเปิดนำร่างบางก็ไม่ยอมแพ้เช่นกัน
ไม่รู้ว่าเพราะอะไรสิ่งเหล่านี้ที่กำลังเกิดมันให้ร่างบางลืมสิ้นความเจ็บปวดที่พึ่งได้รับมา
เนินนานที่แลกและซึมซับความหวานจนร่างบางเป็นฝ่ายถอยร่างหนาผละออกอย่างช้าๆจูบย้ำอีกครั้งและเปลี่ยนเป้าหมายเป็นที่คอขาวระหงษ์แทน
ผิวขาวเนียนที่ลื่นมือจนยากที่ร่างหนาจะหยุดสัมผัสมันราวกับเนื้อผู้หญิงยิ่งทำให้ร่างหนาสนุกกับการสัมผัสร่างบาง
เสื้อผ้าของร่างบางจากที่เคยเต็มตัวบัดนี้ค่อยๆเปลื่องออกทีละชิ้นจนเห็นเม็ดทับทิมที่ร่างหนาเคยสัมผัสผ่านๆมาแล้วครั้งนึงให้ประจักแก่สายตา
คราวนี้ของจริงที่ร่างหนาจะสัมผัสเรือนร่างนี้อย่างถนุถนอมร่างหนาค่อยๆสร้างรอยความเป็นเจ้าของไปทีละนิดๆเช่นกัน
ระหว่างที่รับรู้ความรู้สึกทางร่างกาย ร่างบางรู้สึกสมองมันขาวโพลนไปหมดอยากจะไปจากที่นี่แต่ความต้องการมีมากกว่าเลยจำต้องปล่อยไปตามอารมณ์ ( download... )ร่างหนากดจูบร่างบางอีกครั้ง
"ปล่อยทุกอย่างไป..คืนนี้เราจะมีความสุขไปด้วยกัน"
ร่างบางพยักหน้ารับแล้วหลังจากนั้นก็.....
โปรดติดตามตอนต่อไป.....
=================================
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะ
ความคิดเห็น