[Yaoi] Dear Moon เดือนแรม

ลำดับตอนที่ #12 : แรม : จบและเริ่ม

~12~

♥.จบและเริ่ม.♥

ผมจะวัดใจไอ้ดื่อมันอยากรู้ว่าไอ้ดื้อจะทำยังไง ผมนั่งมองไอ้ดื้อมันอย่างเพลิดเพลินจะว่าผมโรคจิตก็ได้แต่ก็จิตจริงๆนั่นแหละตั้งแต่ผมเสียคนรักของผมไป มันก็เหมือนกับว่าผมจะรักใครไม่ได้อีกเพราะผมกลัวจะเสียมันอีกครั้งฉนั้นในตอนนี้ก็เหมือนการทดสอบ ทดสอบว่าคนๆนี้จะคู่ควรกับผมไหมฟังแล้วแลแปลกๆใช่ไหมล่ะแต่มันคือเรื่องจริงในบางครั้งการที่คนที่เรารักตกอยู่ในสถานการณ์ที่เราช่วยไม่ทันหรือไม่ได้อย่างน้อยๆตัวคนนั้นเองก็ยังปกป้องตัวเองได้นี่แหละคือสิ่งที่ผมกำลังทำอยู่ตอนนี้ ลูกชายที่น่ารักของผมกำลังจะเริ่มการทดสอบแล้วมาดูกันว่าไอ้ดื่อจะรอดไหม

ฝุ่น's

โฮกกก!

"เชี่ย..เสียงอะไรวะ"

ผมมองไปตามเสียงแล้วก็เจอ..เชี่ย!..เสือ เสือตัวใหญ่สีขาวลายพาดกลอนจะเอายังดีล่ะเนี่ยกู บอกตรงว่าตอนนี้ผมกลัว..กลัวอะไรน่ะเหรอ..เสือไงจะอะไรล่ะเจอเสือระยะใกล้ขนาดนี้มีใครไม่กลัวบ้างวะ..แม่ง!..เล่นอย่างนี้ใครมันจะไปสนุกด้วยฟะเอาวะวิ่งเอาไว้ก่อนก็แล้วกันคือดีงาม

แฮกๆๆๆ

โฮกกก!!

"เชี่ย..จะตามกูมาทำไมฟะ"

ว๊ากกกกกกก..ไม่เอาๆไม่เล่นแบบนี้ยังไม่อยากตายเว้ยยย!อย่าให้กูรู้นะว่าเจ้าของเสือคือใครพ่อจะกระโดดขาคู่ให้..เชี่ยๆๆๆๆๆ ฮือออจะรอดไหมเนี่ยตอนนี้ผมอยู่บนยอดเสาไฟคือเสือมันก็ยังเดินวนอยู่รอบเสาที่ผมอยู่ทำไงดีๆถ้าอยู่อย่างนี้ไม่รอดแน่ 'งั้นก็..เดินหน้าเผชิญสิ..ถอยหลังทำไมล่ะ..หืม!' จู่ๆคำของไอ้พี่เข้ามาในหัวของผมงั้นก็ลองดูก็แล้วกันเผื่อมันจะดีขึ้นถ้าจะตายก็ตายวะแต่ถ้ารอดผมจะกระโดดขาคู่เจ้าของเสือให้ดู..ฮึ่ย!! ผมโดดลงจากเสาแล้วออกวิ่งไปที่ทางเข้าแล้วหันมาเผชิญกับไอ้แมวยักษ์ผมพยายามจินตนาการว้ามันเป็นแมวอยู่ ทั้งผมและมันต่างดูเชิงกันสำหรับผมถ้าพลาดเพรียงนิดเดียวผมเองก็ไม่เหลือตาประสานตาหัวใจเต้นละรัวผมเดินเข้าหามันอย่างช้าๆแต่ทะว่า

โฮกกกก!

ตุบ!

โฮกกกกก!

"โอ๊ย.."

ตายแน่กูตายแน่ๆโดนเสือกินแน่ผมหลับตาปล่อยความรู้สึกทั้งหมดแล้วได้แต่คิดว่าเวรกรรมอันใดหนอต้องมาตายหน้าทุเร็จแบบนี้ ผมคิดอะไรไปเรื่อยโดยไม่ได้มองไอ้แมวยักษ ์มันปล่อยเสียงคำลามของมันไป กลัวก็กลัวแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ชีวิตหนอชีวิตไม่นานหลังจากที่ผมคิดทบทวนชีวิตตัวเองอยู่นั้นความเย็นและเปียกชื้นมาก่อกวนอยู่บนคอและใบหน้าของผมแถมหนักตัวอีกต่างหาก ผมค่อยลืมตามมอง..เชี่ย!..เสือนอนตัวผมแถมกำลังเลียบริเวณคอและหน้าของผมอีก โล่งอกที่ไม้โดนเสือฆ่าตายแต่เสียดายที่ผมยังลุกไม่ได้เพราะไอ้แมวยักษ์มันนอนทับอยู่ไง กลัวก็กลัวเอาวะลองทำอะไรสักอย่างดูผมค่อยๆว่างมือบนหัวมันอย่างใจเย็นแล้วลูบมันเบาๆ อือหือแมวชัดๆแมวดีๆนี่เองผมลูบหัวมันอย่างเพลินมือจนมีเสียงเจ้าที่มาทักท่วงผม

"กะแล้ว..ว่าต้องใช่"

"ใช่อะไรมึง..อ..ไอ้พี่"

"เผือก"

คำเดียวรู้เรื่อง..ครับกูไม่ใช่เผือกครับไม่อยากรู้ก็ได้ผมยังคงลูบหัวไอ้แมวยักษ์นี่ต่อไป ซักพักไอ้พี่มันทำอะไรซักอย่าง ไอ้แมวยักษ์นี่ก็เดินออกไป หัวใจผมเต้นละรัวไม่หายไม่เคยได้สัมผัสใกล้ขนาดนี้ ผมค่อยๆพยุงตัวเนื่องจากสั่นไม่หยุดแล้วมองหน้าไอ้พี่มัน รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏอยู่บนใบหน้าจนผมต้องผะงะถอย

"กลัวอะไร"

"ม..ไม่ได้กลัวเว้ย!"

"ก็ดี..คืนพรุ่งนี้สองทุ่ม..เจอกันที่xxxชั้น3ห้องในสุด..มาคนเดียว.."

"แล้วถ้าผมไม่ไปล่ะ.."

"หึ..ง่ายนิดเดียว"

ทิ้งความงงงวยไว้ให้อีกเอ้ออ!แปลกคนแต่ไอ้ง่ายนิดเดียวมันคืออะไรวะ ทิ้งความคล้องใจเอาไว้ก่อนแล้วกับมาบ้านมาอ่านน้ำนอน ความคล้องใจอีกมากมายรอไว้ในเช้าวันถัดมา เหนื่อยก็เหนื่อย..นอนน้อยก็นอนน้อยแถมวันนี้ทั้งวันเรียนฟิซิกอีกเฮ้อออ..สมองเบลอ..เมื่อเธอบอกว่าเลิกกัน อาการโคม่ากะทันหัน..เข้าขั้นหัวใจวายยยย พอๆๆไกลเกินมือละ วันนี้ผมไม่อยากไปเลยเอาตามตรงงั้นถ้าหากผมอยากรู้ก็ต้องได้รู้คำว่า 'ง่ายนิดเดียว' ของไอ้พี่มันคืออะไร เมื่อถึงเวลานัดผมก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ซะยังไงก็ต้องพิสูธน์

Rrrrrrr Rrrrrrr

"หัลโหล..ครับ"

[อยู่ไหน]

"ใครวะ"

[กูให้ห้านาที..ถ้าช้า..]

"กูถามว่าใคร"

[ง่ายนิดเดียว]

"เชี่ย...."

ติ๊ด!!

วางสายอย่างไร้เยื่อใยมากไอ้เชี่ยถึงกับบังคับเลยเหรอกูไม่ไปใครจะทำไมมิทราบ..หึ..หงุดหงิดวะผมบอกกับฮันนี่และคาลาเมลสุดที่รักของผมก่อนจะไปอาบน้ำแต่งตัว ผมไม่อยากไปก็คือไม่ไปแต่ว่าจู่ๆก็คิดถึงพี่เมฆขึ้นมาไปหาตอนนี้คงดีใจไม่น้อย อันที่จริงผมไม่ค่อยได้เจอพี่เมฆเท่าไรหรอกพี่เมฆเป็นคนที่ทำตัวไม่ค่อยจะว่างกว่าจะได้เจอก็อยู่รพ.ตลอด ยกเว้นผมมีเรื่องอะถึงจะได้เจอ..ลองสุ่มดูดีกว่าว่าไปที่ห้องพี่เมฆจะได้เจอกันไหม ผมออกจากห้องโดยที่ไม่ลืมส่งลูกๆสุดที่รักเข้าบ้านหลังน้อยๆเเล้วออกมา ผมและพี่เมฆต่างอยู่คอนโดทั้งคู่แต่คนละที่นะคอนโดผมอยู่ติดมหาลัย ส่วนของพี่เมฆอยู่ติดรพ.แล้วตอนนี้พี่ผมก็ใกล้จะจบแล้วคงจะเหนื่อยน่าดู ผมคับมอไซค์คู่ใจมาจอดหน้าคอนโดพี่ชายของผมก่อนจะเงยหน้ามองมองชั้นที่พี่ผมอยู่ก่อนจะเดินไปกดลิฟท์เพื่อขึ้นไปชั้นที่พี่เมฆอยู่ พอถึงหน้าห้องด้วยความที่ไม่เจอกันก็นานอยู่ผมก็อยากเซอร์ไพรส์เนอะเลยเปิดเข้าไปแต่ใครจะคิดว่าจะเจอของเซอร์ไพรส์กว่าล่ะ ตาผมจะบอดหมดแล้วมั้งเนี้ย..เฮ้อออ

ก็เรื่องอย่างว่าจากพี่ผมกับพี่เขยแหละ

ครับอึ้ง..ทึ่ง..ค้าง..กันไปเลยที่เดียวเสียงลมหายใจหอบเหนื่อยยังคงก้องอยู่ในหัวไม่หาย พอได้สติก็มีมารยาทกับเจ้าของบ้านเขาหน่อยก็แล้วกันเนอะ

ก็อก ก็อก ก็อก

พอผมเคาะทั้งพี่ผมและพี่เขยหันมามองผมกันทั้งคู่ หน้าจากแดงอยู่แล้วก็แดงเขาไปใหญ่อีกจะพูดให้ถูกก็คือแดงทั้งตัวอะแหละ ผมได้แต่ยืนยิ้มตาหยีจนมองไม่เห็นลูกตาอยู่นั้นจนพี่เขยกอดพี่เมฆไว้แล้วเอ่ยถามผมขึ้นมาก่อน

"มานานหรือยัง"

"ก็..ทันเห็นตอนจุดสุดยอดแหละครับ^^"

ผมตอบตามความจริงก่อนที่พี่เมฆจะเอาหน้าซุกอกพี่เขยแล้วเอาหมอนอิงปาผม คึคึเห็นอย่างนี้แล้วก็น่ารักดีแฮะแล้วเฮียรัญก็พาพี่เมฆเขาห้องนอนไปทั้งอย่างนั้น ผมมองตามหลังแล้วกุมกระหมับอมยิ้มแล้วนั่งรอที่โซฟาตรงข้ามกับตัวที่พวกพี่พึ่งเสร็จกิจกันไปนั่นแหละครับ ซักพักพวกพี่ผมก็ออกมาจากห้องพร้อมกันแล้วมานั่งลงตรงข้ามกับผม

"นึกไงมาหาพี่ได้ล่ะเนี่ย"

"ก็อยากเจออยากเซอร์ไพรส์..แต่ไม่คิดว่า..จะมาเจอเซอร์ไพรส์"

"รู้แล้วก็เหยียบเลยนะ..เข้าใจไหม"

"พี่ก็รู้นิสัยผมกันอยู่นะ..พี่"

"ก็ดี..ที่ยังรู้"

"พี่..ถามจริง"

"อะไร.."

"ไม่ขาถ่างบ้างเหรออ..คึคึ"

"ไอ้น้องเวรนี่!!!.."

พี่ผมหน้าแดงเป็นเนื้อแตงโมไปแล้วตอนนี้ก็สนทนากันตามประสาพี่น้องจนเสียงไลน์มือถือผมดัง พอผมเปิดดูก็ถึงกับต้องขอตัวลาพี่ชายสุดที่รักและพี่เขยเพื่อไปตามที่ไอ้พี่บอกจริงๆ'ง่ายนิดด้วย'ของมึงเนี่ย เล่นกูแรงไปแล้วนะมึงผมคว้ารถได้ผมก็ไปเลยแบบไม่สนโลกแล้วตอนนี้

ณ ผับxxx

ผมจอดรถได้ก็จ้ำอย่างเดียวด้วยแรงโมโหเพราะสิ่งที่ผมเห็นต้องเห็นด้วยตาตัวเองว่าจริงหรือไม่ ผมเดินจ้ำไปตามพิกัดหมายเลขห้องที่แสดงอยู่บนหน้าจอมือถือผมไม่รออะไรทั้งสิ้น ผมเปิดอย่างไม่รอช้าและภาพที่ผมเห็นมันให้ผมปี๊ดแตกหญิงสาวที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นคนรักนั่งพลอดรักกับผู้ชายคนนึง ผมเดินไปคว้าแขนเธอและเหมือนเขาทั้งคู่จะตกใจที่เห็นผมมากผมมองคนรักด้วยความโกรธอยากจะซัดให้ยับทั้งคู่แต่ยังชั่งใจได้ว่าอยากรู้เหตุผลเลยเปิดโอกาศให้เธอได้พูดเดี๋ยวจะหาว่าผมใจร้ายไม่ฟังอะไรเลย

"ฝุ่นฟังดาก่อนนะ"

"งั้นก็..พูดมา"

ผมพูดเสียงนิ่งพลางใช้สายตาคาดครั้นเอาความจริงจากคนรักของผม

"คือดา..ดา..เอ่อ"

"......."

"บอกเขาไปสิที่รัก..อยากปิดบังอะไรเขาอีกเลย"

ผมหันไปมองหน้าไอ้นั้นก่อนจะหันมามองดาที่ตอนนี้น้ำตาคลอกลืนไม่เข้าคายไม่ออกกลายเป็นคนน้ำท่วมปาก ผมมองดาอย่างเค้นเอาคำตอบเธอก้มหน้างุดตัวสั่นสะอึกสะอื้นแล้วผมก็ได้คำตอบจากปากของเธอ

"ขอโทษ"

"ดาหลา..ตั้งแต่..เมื่อไร"

"ฝุ่น..ดาขอโทษ..ฮึก"

"ได้..ฝุ่นเข้าใจดาแล้ว"

เธอคงรู้แหละว่าการที่ผมเรียกชื่อเล่นเต็มๆมันหมายถึงอะไรน้อยครั้งนักที่ผมจะเรียกแบบนั้น ผมเดินเข้าไปหาผู้ชายคนนั้นคนที่ดาเลือกตอนนี้ผมก็เหลือทนแล้วเหมือนกันผมจองหน้าคลียิ้มให้เล็กน้อยทั้งน้ำตาแล้วก็พูดอะไรเล็กน้อยเพื่อเป็นการบอกลาคนทั้งสอง

"ในเมื่อดาเธอเลือกมึง..ต่อให้กูรั้งเอาไว้ก็ไม่ได้ปะโยชน์..เพราะฉนั้นดูแลเขาให้ดีเหมือนที่กูทำด้วยนะมึง"

ผลัวะ!

ซัดไปหมัดนึงแบบจัดเต็มแล้วผมก็เดินออกมาทำกับว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่ผมว่าคนในห้องนั้นคงงงแหละว่าผมทำห่าอะไรลงไป แต่จะมีใครรู้ไหมว่าผมเจ็บมันเจ็บมากด้วยเหมือนโดนฉีกอกทั้งเป็นคบกันมาสี่ปีผมดูแลดาดีมาตลอดแต่สุดท้ายก็เสียป่าว ในตอนคบกันปีสองปีหลังมานี่มีคนมาบอกผมตลอดนะว่าดากำลังนอกใจแต่ผมก็พยายามมโนตลอดว่ามันไม่ใช่เรื่องจริงแต่สุดท้ายก็กายเป็นว่าผมกำลังหลอกตัวเองอยู่ ผมพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้มันไหล ผมเดินไปเข้าห้องน้ำไปที่อ่างล้างหน้าเปิดน้ำแล้ววักใส่หน้าตัวเองเพื่อเป็นการระบายก็คงเข้าใจผมนะฟิวส์คนคบกับมานานแล้วเลิกมันเป็นยังไง ผมกำลังทบทวนตัวเองอยู่ในห้องน้ำแล้วเสียงมือถือผมก็ดังขึ้นอีก

Rrrrrrr Rrrrrrr

"ฮัลโหล.."

"ไหนๆก็มาแล้ว..มาหากูที่ห้องด้วย"

ติ๊ด!

เออชีวิตกูให้มันได้อย่างนี้สิในเมื่อเสียใจแล้วจะหาที่ระบายก็คงไม่เสียหลายมั้ง สิ้นเสียงโทรศัพท์ผมก็ไปที่ห้องที่ไอ้พี่มันนัดผมทันทีหวังว่าไอ้พี่มันคงไม่มาซ้ำเต็มผมหรอกนะเพราะผมยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่

 =================================

ฉบับแก้ไขแล้วทุกตอน

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะ