คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : แรม : ทดสอบ
~11~
♥.ทดสอบ.♥
อีกด้าน
1อาทิตย์ผ่านไป
ไวเหมือนโกหก
ผมกับมาใช้ชีวิตที่เหมือนจะปกตินะในช่วงเวลาหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมามีการเปลี่ยนแปลงมากมาย
โดยเฉพาะกะผมเนี่ยแหละแม่งเอ๊ย!เรื่องเดือนขณะก็เรื่องนึง เรื่องข้อมูลที่เสียหายของผมก็เรื่องนึง
เรื่องไอ้พี่นิ่งก็เรื่องนึง
ถ้าให้ผมเรียงเรื่องสำคัญว่าจะเอาเรื่องไหนก่อนเป็นเรื่องแรกบอกเลยว่าเรื่องไอ้พี่นิ่งนี่แหละรองมาก็เรื่องเดือนขณะ
เฮ้ออออ...อยากล่องหนได้ว่ะจะได้ไม่ต้องมาหนีให้เหนื่อยอีกต่อไป บอกตรงตอนนี้ผมหลบไอ้พี่นิ่งมันอยู่เพราะแม่งมาก่อกวนมั่งล่ะ
ส่งคนมาสร้างสถานการณ์มั่งล่ะ ชีวิตกูหนอ
แล้วแถมตอนนี้ผมถูกจับมัดมือชกให้เป็นเดือนขณะอีก
หลายคนคงสงสัยสิว่าทำไมผมถึงถูกจับมัดมือชกให้เป็นเดือนขณะใช่ไหมล่ะ
ก็เพราะวันที่ไอ้จีมาหาผมที่ขณะไงเรื่องมันเกิดขึ้นตั้งแต่วันนั้นหรอกเลยมีปัญหาติดตัวอยู่ถึงวันนี้ไง
จึก!จึก!จึก!
"ฮึ่ย!"
จึก!จึก!
"อึ่ย!..ไม่เล่น!..กูหลบคนอยู่"
จึก!จึก!
"ไม่เล่นเว้ย!"
"มึงหลบใคร..ไอ้ดื่อ"
"หลบไอ้พี่นิ่งมันอยู่"
"หลบทำไม"
"ก็กูไม่อยากเจอไง..ระ..เฮ้ย!"
"ขาอ่อนเลยเหรอ..หึ"
ผมล้มฟุบกับพื้นเมื่อไอ้คนที่ผมกำลังหลบมันดันมาอยู่ตรงน่า
เชี่ยแล้วไงหนีต้องหนีความไวไม่เคยพลาดผมรุกขึ้นทรงตัวได้ก็วิ่งไม่คิดชีวิตไงแต่ไอ้พี่แม่งรู้ทันผมงะ
เหมือนทุกอย่างไอ้พี่มันเตรียมไว้ผมเลยเสียถ้าไอ้พี่มันจนได้แม่งเอ๊ย!
"เอาล่ะเสียเวลามานานล่ะ..ได้เวลาทวงสัญญาซักที"
"สัญญาอะไร..กูไม่ยักกะจำได้"
"พูดดีๆหน่อย..กูรุ่นพี่มึงไม่ใช่เพื่อนเล่น"
"ผมก็ไม่ยังไม่ได้บอกนิ..ว่าพี่เป็นเพื่อนเล่นผม"
"กวนทีน..งั้นกูทวนสัญญาให้เผื่อมึงจะจำได้ก็แล้วกัน"
ผมเบิกตากว้างเมื่อไอ้พี่นิ่งมันชักปืนขึ้นมาจ่อหัวผมไอ้เชี่ยในมอกลางฝูงชนเลยนะเว้ยมึงจะฆ่ากูหรือไง
แกร๊ก!!
ค้าง..ช๊อก..สวรรค์..โปรส่งมารักฉันที..อยู่อย่างงี้มันเสี่ยงเกินไป..อยากจะรู้ว่ารักแท้มันเช่นไร..เพรี๊ย!!
ไอ้สาดเจ็บชิบผมลูบแก้มตัวเองปลอยๆเพราะแรงสะกิดเมื่อกี้
คงไม่ต้องบอกว่าแรงใครหรอกมั้งผมมองไอ้พี่นิ่งอย่างเคืองๆแล้วภาพในวันที่ผมเมาก็ปรากฏ
ผมจำได้ละสัญญาพนันที่ผมแพ้ไว้นิเองเชี่ย!แล้วมึงจะมาทวงอะไรเอาวันนี้ไอ้เชี่ย
ผมมองไอ้พี่อย่างไม่ยอมทั้งเคืองทั้งโกรธกับสิ่งที่ไอ้พี่มันทำกับผม
ขอปฏิญาณเลยว่าถ้ามีโอกาสได้เอาคืนเมื่อไร
ผมจะเอาคืนให้เป็นพันเท่าทวีคูณเลยค่อยดูไอ้ท่อนไม้..ฮึ่ย!
"จำได้ยัง"
"เออ..จำได้ล่ะ"
"งั้นก็ดี..จะได้เริ่มสัญญาซักที"
"จะให้ผมทำอะไรก็ว่ามาดีกว่า"
"หลังสี่ทุ่ม..ไปที่สเตเดียม..แล้วพี่จะบอก"
"เออไปก็ไป..เรื่องเยอะชิบ"
"แล้วเจอกัน"
พูดแค่นี้แล้วก็ไปแต่ไม่วายหันกับมาขู่ผมแล้วก็จากไปไอ้ห่านอะไรกะกูนักวะแม่งๆๆๆๆฮึ่ย!
วันทั้งวันผมค่อยระแวงตลอดเวลาจนไอ้ชคาเริ่มเป็นหวง
มันหันมาสะกิดผมให้มีสมาธิกับการเรียนแล้ววันทั้งวันผมก็ยังอยู่ในสภาพเช่นนั้นต่อ
ตกเย็นผมขอตัวแยกออกจากแก๊งเพื่อมาสงบจิตสงบใจเตรียมตัวไปเผชิญกับนรกขุมใหญ่ที่รอผมอยู่
สเตเดี้ยมเป็นอะไรที่ผมไม่ชอบเลยถ้าไม่จำเป็นผมไม่ไปหรอกนะ
เพราะที่นั้นเปรียบเสมือนกรงขังดีๆเนี่ยแหละถ้าจะให้เข้าใจง่ายๆเลยคือสถานที่ที่ผมไปช่วยไอ้จีนั่นล่ะโกดังเป็นแค่สวนประกอบลานจริงอยู่ข้างๆกันนี่แหละที่ที่ผมกำลังเยียบอยู่เนี่ย
ผมรวบรวมความมั่นใจเดินเข้าไปอย่างไม่มันใจนักสนามแข่งรถขนาดใหญ่ล้อมไปด้วยลูกกรงสูงบอกเลยถ้าเป็นคนอื่นต่อให้อยากปีนหนีก็ยากแต่กับผมมันง่ายมากยกเว้นเล่นสกปกอะนะ
พอผมเดินเข้าสนามจากไฟที่สลัวก็สว่างขึ้นมันได้อารมณ์ดีนะนึกถึงหนังสยองขวัญดีที่อารมณ์คลายๆว่า
แค่เปิดประตูห้องจากเทียนเพียงเล่มเดียวสว่างขึ้นนับสิบพร้อมกันเฮออ...มันได้ฟิวนั้นจริงๆนะ
ท่ามกลางแสงสว่างกับความเงียบสุดหลอนจนคิดว่าไอ้พี่แม่งไม่มาแน่ๆ
พอผมหันหลังจะกลับเสียงปริศนาก็ดังขึ้นเสียงมันเหมือนการบีบเสียงให้ใหญ่ขึ้น
ห่าจิตผมนึกว่าผมกำลังอยู่ในเรื่องซอยังไงไม่รู้แม่งหลอนดี
"สวัสดี..ขอต้อนรับ..การทดสอบแห่งโชคชะตา..คุณพร้อมจะเริ่มแล้วหรือยัง"
"แล้วถ้าบอกว่ายังล่ะ"
"งั้นก็..สิบนาทีในการเตรียมตัว..ถ้าช้าจากนั้น..คุณเละแน่"
ปริ๊บๆๆๆ
"มึงเล่นเหียไรวะ"
"นับถ่อยหลังไง..ถ้าช้า..ระเบิดจะทำงาน"
"เชี่ย..มึงเล่นแบบนี้เลยเหรอวะ..ไอ้บ้าเอ๊ย"
ผมตะโกนโวยลั้นอาการผมตอนนี้เริ่มอึนๆนิดๆแค่ยังไม่พร้อมเนี่ยถึงกับเล่นระบงระเบิดด้วยเหรอสาดดดด...ใครเป็นคนคิดวะอย่าให้รู้นะตรูจะสัดให้
ผมมองไปรอบทิศตามเสียงลำโพงที่ไอ้บ้านั่นประกาศ
อุปกรณ์ผุดเป็นดอกเห็ดเลยครับห่าจะเล่นฮังเกอร์เกมหรือไงเสียงเหมือนผู้คนมากมายกรูกันเข้ามาไอ้คนประกาศมันก็ยังคงพลามต่อไปอีกว่า
"กติกานิดเดียว..ใครควรอยู่ควรไป..ที่เหลือไม่เกี่ยงวิธี..ง่ายนิดเดียว"
สรุปง่ายๆวัดดวงเอาใช่ไหมว่าถ้าตัดสินใจผิดมีการตายอะ
ได้เล่นงี้ก็ได้เรื่องตีอกชกต่อยหยอดข้าวต้มสลบคาที่นี่ของถนัดไม้เบสบอลคู่ใจผมนี่ไม่เคยพลาดติดตัวไวตลอด
ตามกติกาจะฆ่าไม่ฆ่าก็มีค่าเท่ากันก็เพราะฉนั้นไม่ต้องยั้งมือจัดเต็มทุกฉอด
ตุบ!ตับ!ตุบตับ! เสียงการละเลงเลือดเป็นอะไรที่สวยงามในสายตาผม
หึหึ..การฆ่าสำหรับผมมันไม่ถนัดเลยซักนิดแต่ถ้าทำให้ศัตรูปรางตายก็ไม่แน่..น่าสนุกดีของแบบนี้ถ้าไม่สนุกกับมันก็หน้าเบื่อแย่เลยสิ..หึหึ..
สายฟ้า's
ผมนั่งดูลานประรองอย่างเพลิดเพลินผู้คนนับร้อยอยู่ในลานประรองรวมถึงคนรู้ใจของผมด้วย
จะใช้คำนี้ได้ไหมผมไม่รู้หรอกแต่ผมรู้อย่างเดียวคือคนๆนี้เป็นของๆผม
"เฮีย..เอาไม่อยู่แล้วครับ"
"ปล่อยมันเข้าไป..อยากจะดูเหมือนกันว่าจะอยู่หรือไป"
มาวัดตรงนี้แหละไอ้ดื้อถ้ามันเลือกมึงกูถือว่าเลือกไม่ผิด
แต่ถ้าไม่ก็เป็นได้แค่ของให้ความสุขกูเท่านั้นล่ะ เราจะมาวัดกันไอ้ดื้อ
=================================
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะ
ความคิดเห็น