[Yaoi] Dear Moon เดือนแรม

ลำดับตอนที่ #1 : ลำนำ : เดือนสีเลือด

~1~

♥ เดือนสีเลือด ♥

อืม..งืมๆๆ..ฮึ่ย!แม่งเอ๊ยน่ารำคาญชิบหายเสียงแหกปากของพี่ว๊ากแม่งดังกว่าโทรโขงอีกหนวกหูชิบ..แม่งๆๆผมนอนไม่ค่อยสงบเลย รับน้องวันแรกแม่งน่ารำคาญสุดๆถึงจะยังไม่เปิดเทมอก็เถอะแล้วอีกอย่างผมไม่ค่อยชอบคนเยอะๆเสียด้วยสิในเมื่อเสียงอยากดังก็ดังไปผมยังคงนอนบนต้นไม้อย่างเดิมโดยที่ไม่ต้องใส่ใจอะไร  ผมค่อยๆหลับตาลงอีกครั้งนึงไม่ใช่ผมไม่ฟังนะ หูผมยังได้ยินที่พี่ว๊ากพูดอยู่ทุกคำพูดถึงเรื่องประวัติผู้ก่อตั้งสาขาวิชา แล้วก็การถือสิทธิเคารพบอกเลยว่าเยอะ พอใกล้พักพวกพี่ว๊ากก็พูดเปรยว่าช่วงบ่ายมีสรรทนาการแนะนำตัว เออเอาที่พวกพี่มึงสบายใจกันเถอะครับผมจะนอน รู้งี้ใส่หูฟังซะก็ดีจะได้นอนสบายๆหูเสียทีผมนอนเล่นของผมเพลินๆซักพักก็มีอะไรบางอย่างมาโดนหัวผม

"โอ๊ย!~เจ็บเชี่ยๆ ใครวะ"

"กูเอง"

ผมหันไปมองทางต้นเสียงอย่างหงุดหงิด ห่า!นึกว่าใครไอ้คชานี่เอง คชาเป็นเพื่อนผมครับเราเล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็กคือบ้านติดกันแต่เรียนคนละโรงเรียนเลยมีเวลาช่วงเย็นเท่านั้นที่จะได้เล่นด้วยกันบอกเลยถ้าไม่ใช่เพื่อนละก็โดนกระทืบไปแล้วทำไมผมถึงกล้าพูดอย่างงี้นะเหรอก็เพราะผมมีพวกไงเป็นแก๊งเลยด้วยผมเป็นถึงหัวหน้าแก๊งเลยนะจะบอกให้ งั้นผมจะเท้าความที่มาของแก๊งที่ผมเป็นหัวโจกให้ฟังนะครับ คือมันเป็นมาอย่างงี้อาณาเขตที่ผมและเพื่อนควบคุมอยู่นี้มีโรงเรียนดังหกแห่งโรงเรียนผมเป็นหนึ่งในนั้น โรงเรียนม.ปลายชื่อดังที่คนอยากเข้ามาเรียน ผมเรียนที่นี่มาก็เหนื่อยนิดนึงกับการทำให้ผู้คนในโรงเรียนเกรงกลัวแต่ผมก็ปกป้องพวกเขาจากการละลานของถิ่นอื่นๆที่จะมาสร้างปัญหา แก๊งผมทำอะไรกันรวดเร็วตามชื่อที่ผมก่อตั้งขึ้นมาแก๊งวานารนี่แหละคือแก๊งผม แต่ว่ามันไม่ใช่แค่นี้ไงวันหนึ่งก็มีเรื่องบางอย่างที่ทำให้แก๊งผมเปลี่ยนไป วันนั้นผมก็ออกตรวจเขตของผมปกติอยู่ดีๆก็มีบางอย่างดึงดูดความสนใจผมมีคนสองกลุ่มกำลังมีเรื่องในอาณาเขตผมไง ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรตามชาญกับชินมือขวาและซ้ายของผมให้มาหาผมที่นี่เพื่อต้องเลือกว่าจะรอดหรือจะเละตามสถานการที่ผมกำลังดูอยู่นี้

"หึ!..มึงหนีไม่รอดหลอกไอ้พวกลูกหมา"เสียงของพวกที่มีคนมากกว่าเอ่ยขึ้น

"เอาไงดีพวกมึง"

"ไอ้จี..มึงอย่าลน..ถ้ามันจะไฟว์เราก็ต้องสู้เท่านั้น"

"เฮีย..แต่คนมันเยอะกว่าครึ่งๆเลยนะเฮีย..เราต้านไม่ไหวหรอก"

"สู้ไม่ได้ก็ต้องสู้..ศักดิ์ศรีกลุ่มของเราอย่าให้พวกแม่งข่มเราสิไอ้จี"

"เออ..ไอ้จีอย่าปอดแหกให้พวกแม่งเห็นนะมึง"

การสนทนาของกลุ่มห้าคนที่โดนล้อมจบลงไม่มีการคิดอะไรนานและไม่ต้องพูดมากเล่นซัดกันแบบจัดเต็มผมนั่งดูสถานการณ์ไปเรื่อยระหว่างรอไอ้ชาญกับไอ้ชินที่กำลังเดินทางมาตามที่ผมชี้พิกัดให้ แย่มากบอกเลยว่าห้าต่อสามสิบยังไงก็ไม่รอดเป็นรองเห็นๆ อืมห้าคนนี้ก็เก่งใช้ได้เลยแฮะแต่ยังไงๆสถานการณ์ก็แย่อยู่ดีในตอนนี้ เฮ้อ..แต่นี่มันเขตผมไงในเมื่อกล้ามาตีกันในเขตของผมมันเท่ากับหยามหน้ากันถึงที่ทั้งมือทั้งเท้าผมตอนนี้ก็เริ่มคันๆแล้วสิ ผมหยิบไม้เยสบอลเหล็กคู่ใจกระโดดลงกลางวงอย่างเท่ๆ(ในความคิดผมนะ)

"กล้ามากเนอะ..ที่มาหยามหน้ากันถึงที่"

"มึงเป็นใครกันวะ"ไอ้คนที่อยู่ใต้เท้าผมถามขึ้น

"หึ!..เจ้าถิ่นเขตที่มึงเหยียบอยู่นี่ไง"

"หรือว่า!!"

"เออ!"

ตุบ! ตุบ! ผลัวะ! ผลัวะ!

"อึก..มึงคิดผิดแล้วที่..อึก..เล่นพวกกู"

"กูจะคิดผิดหรือไม่..หรือพวกมึงจะเป็นพวกใครก็ชั่ง..แต่นี่เขตกูถิ่นกู..ถ้าในเมื่อไม่ไว้หน้ากันกูก็จะไม่มีความปราณีให้ใครเช่นกัน"

ผลัวะ!

โหดครับโหดบอกเลยว่าต้องโหดกูเป็นเจ้างของถิ่นไงหยามกันนักก็ต้องจัดไปและก็ตัวปิดฉากการหยามเกียจด้วยตำรวจที่มาปิดท้ายช้าตามคิว เฮอก็ไอ้ชาญกับไอ้ชินไงแม่งมาช้าชิบ..

"ลูกพี่..มึงเล่นอะไรไม่เคยรอพวกกูเลยนะครับ"

"เออพี่..แม่งเล่นไม่เคยรอ"

"พวกมึงช้าอะ..คนใกล้จะเดี้ยงอยู่แล้วจะรอมึงอยู่เหรอ"

"เออ..พวกกูช้าเอง..กูผิด"

"กูพูดเเล้วเหรอว่ามึงผิด..ไปๆ..ไปดูคนเจ็บห้าคนตรงนู้นไป"

"คราฟๆๆๆๆ"

เอ๊ะไอ้นี่กวนทีนกูเหลือเกินไอ้ห่า ไอ้ชาญกับไอ้ชินมันก็เพื่อนในห้องเนี่ยแหละแต่ออกตรวจมันจะเรียกผมว่าลูกพี่เสมอเพราะให้เกียจตรงที่ว่าใครเกร่งคนนั้นก็ใหญ่ ผมเข้าไปช่วยพยุงหนึ่งในนั้นและนำทางไปยังที่พักของผมไอ้ชาญกับไอ้ชินถึงกับหอบแดกพลางบนอุบอิบไปเรื่อยจนถึงห้องผม

"ลูกพี่..พาไปไว้ไหนอะ"

"โซฟาหน้าทีวีน่ะแหละ"

พวกผมค่อยๆประคองคนเจ็บไปนั่งที่โซฟา ทั้งห้าต่างสติครบท้วนนั่งมองน่ากันต่างคนต่างคิ้วแตกหัวแตกและพกช้ำตามตัวผมเลยให้ไอ้ชาญกับไอ้ชินไปเตรียมกระมังน้ำกับผ้าเย็นมาทำความสะอาดแผลให้ทั้งห้าคน ส่วนผมก็จัดหาจัดเตรียมกล่องประถมพยาบาลกับอุปกรณ์เย็บแผลเพื่อมาทำให้พวกเขา เห็นผมอย่างงี้ก็เก่งเรื่องประถมพยาบาลเบื้องต้นนะจะบอกให้พี่ชายผมสอนเอาไว้หรอกนะอิอิ เมื่อทุกอย่างตะเตรียมเสร็จเรียบร้อยผมก็เริ่มทำแผลให้ทีละคนแต่ละคนนั้นดูไม่จืดผมทำของผมไปเรื่อยๆจนถึงคนสุดท้ายคนนี้ทำเอาผมตกใจไม่น้อยเมื่อรู้ว่าเป็นใคร

"คชา!!"

"ครื่นฝุ่น!?"

ผมกับคชาต่างคนต่างงงไม่น้อยผมมองคชาอย่างแปลกใจว่าทำไมมาอยู่ในสภาพนี้ได้ จะไม่ให้แปลกใจได้ไงใครจะไปคิดวะว่าเพื่อนที่เล่นด้วยกันตั้งแต่เด็กจะเป็นแบบนี้ผมเองก็อึ้งมันเองก็อึ้งและผมคิดว่ามันคงจะมีคำถามแบบเดียวกับผมเนี่ยแหละจะเปลี่ยนตรงที่ว่าไม่คิดว่าจะเป็นคนช่วยมึงไงเรามองน่ากันจนคชาเป็นฝ่ายเอ่ยถามผมก่อน

"ไอ้ฝุ่น..กูขอถามอะไรหน่อย..ที่มึงตอบพวกมันไป.."

"อืม..กูเนี่ยแหละ..เดือนสีเลือด"

หลายคนคงแปลกใจว่าอะไรคือ 'เดือนสีเลือด' นั่นคือชื่อฉายาผมเอง(ไม่มีบอกในข้างต้น)เป็นฉายาที่ได้มาพร้อมเลือดครับ ก็เลือดของคู่อริต่างถิ่นที่มาท้ายทายผมถึงที่ประชุมของแก๊งผมเลยไง วันนั้นผมคงจัดหนักไปหน่อยล่ะมั้งคู่อริเลือดอาบเข้ารพ.นอนใส่เฝือกหยอดข้าวต้มอยู่สามเดือนและนี่เลยเป็นที่มาของฉายาผม คชากับผมคุยกันไปกันตามภาษาเพื่อนที่ไม่ได้ค่อยเจอกัน จนคนนั่งข้างๆต่างพากันสงสัยแล้วก็มองหน้าผมกับคชาแปลกๆจู่ๆหนึ่งในเพื่อนของคชาก็ถามผม

"นี่..นายเป็นเพื่อนไอ้ชาเหรอ"

"อืม..เอ่อ.."

"เราขจี..เรียกเราจีเฉยก็ได้^^"

"ฮา..อ่า~"

เอ่อคือกูอยากรู้ครับว่าพวกคุณมึงคือใครครับมาตีสนิทเนี่ยผมหันไปมองคชาเป็นเชิงขอคำตอบคชาก็จัดคำตอบให้แบบหายคร่องใจเลยครับ

"นี่..ไอ้จี..เฮียรัญ..เบลนด์..พี่ท็อป..เพื่อนที่ก่อตังหกเสาร์หลักน่ะ"

"หกเสาร์หลัก!?..คือ?"

"คือกลุ่มหัวโจกของเรียนม.ปลายชื่อดังที่อยู่ในพื้นที่นี้..พื้นที่ของเรามีรร.หกแห่งใช่ไหมล่ะมีห้ารร.เรียนจับมือกันคอยช่วยเหลือกันและกันอยู่ขาดแต่รร.kkkที่พวกกูยังหาทางติดต่อหัวโจกรร.ไม่ได้แต่คือกูไม่คิดว่าจะเป็นมึงไง"

"เอ่อ...."

"นี่..นายเข้าร่วมกลุ่มกับพวกเราไหม?"

ชายตัวเล็กน่าขาวผมทองนามว่าจีเอ่ยชวนผมเข้าร่วมกลุ่มผมหันไปมองไอ้ชาญกับไอ้ชินเพื่อถามความเห็นพวกมันมองกันแล้วค่อยหันมามองเป็นเชิงว่า'แล้วแต่มึงเลยมึงว่าไงกูก็ว่างั้น'ผมคิดอย่างชั่งใจก่อนจะให้คำตอบ

"หน้าตากับฝีมือแบบนี้ก็เหมาะกับฉายาดีอยู่แล้วจะคิดนานไปทำไมวะ"

ชายร่างสูงใหญ่สไตล์ชายไทยผิวน้ำผึ้งนามว่ารัญเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นผมคิดอยู่นาน ในเมื่อไม่มีขอกังขาผมก็ตอบตกลงไปนับจากบัดนั้นมาผมก็มีเพื่อนเพิ่มและสนิทกันมาจนถึงตอนนี้นี่ผมก็เริ่มเท้าความยาวไปเนอะกลับมา ณ ปัจจุบันกันดีกว่าเนอะ

"ไอ้ห่า..ปามาได้เจ็บนะเฟ้ย!"

"ช่วงบ่ายถ้ามึงไม่เข้ากิจกรรมกูจะฟ้องเฮียรัญ"

"อย่านะเว้ย..เออช่วงบ่ายกูเข้าแน่"

ผมบ่นด้วยความหงุดหงิดอย่างเสียไม่ได้ก็แม่งเอะอะฟ้องแต่เฮียรัญ แล้วไม่ให้ผมหงุดหงิดได้ไง(เอาไว้ผมจะเล่าให้ฟังเรื่องผมกับเฮียรัญอะนะ..อะๆผมเชื่อว่ามีคนคิดว่าผมกับเฮียรัญ..เอ่อจริงๆแล้วไม่ใช่อย่างที่พวกคุณคิดหรอกเฮียรัญเขามีสถานะของเขาอยู่น่ะนะ..คิคิ)

"เอ้า..กูเอาข้าวมาเผื่อเอาไปแดกซะ"

"ขอบคุณครับเพื่อน~^^"

ถึงผมกับคชาจะสนิทกันจริงแต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีเรื่องให้กัดหรอกนะครับ ผมรับข้าวมากินอื่อหือคชาแม่งสุดยอดแม่งรู้ทุกอย่าง ผมชอบอะไรคชาแม่งรู้หมดขนาดข้าวที่กินคำแรกผมยังรู้เลยว่าเป็นเจ้าประจำที่ผมชอบ แต่เอร้านแม่งอยู่ไกลจากมอชิบหายผมมองหน้าคชาเพื่อนรักอย่างเกรงใจมันเองก็มองผมกับเช่นกัน

"มองหน้ากูแล้วอิ่มหรือไง"

"แต่ว่ากู..."

"ไม่ต้องพูดว่าเกรงใจนะ..กูเต็มใจแดกๆเข้าไปจะบ่ายอยู่แล้ว"

"คราฟ~..ขอบคุณที่อุตส่าห์ไปซื้อมาให้นะ"

"กูไม่ได้ไป..แต่กูโทรสั่งเอา:J"

"จ๊ะ..แล้วแต่มึงเลย..หึ"

ผมนั่งกินข้าวได้ซักพักเสียงพี่ว๊ากก็ประกาศเรียกรวมตัวปีหนึ่งพอดี ผมกับคชาก็เดินไปรวมๆกับเขารับป้ายชื่อมาเขียนแล้วก็มานั่งฟังพี่ว๊ากพล่ามต่อไป เฮอชีวิตผมชักเซ็งแล้วสิ

===================================

ฉบับแก้ไขแล้วทุกตอน

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะ