ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เด็กชายผู้สวมฮู้สสีแดง
เสียงอึกทึกครึกโครมดังสนั่นทั่วเมืองแห่งทาสและอาหาร ท้องฟ้ายามโพล้เพล้เริ่มมืดลง แสงอาทิตย์กำลังจางหาย สิ่งที่ชาวเมืองทั้งหลายเกลียดกำลังบินวนรอบเมืองของพวกเขา
“ข้าอยากพบผู้นำของเมืองนี้” แวมไพน์ที่ดูภูมิฐานเอ่ย
“มีธุระอะไรกับข้ารึ” เสียงห้าวของชายหนุ่มร่างสูง
“เจ้ายังดูเด็กยิ่งนัก” สายตาอันเย้ยยันถูกส่งกลับมา หนุ่มร่างสูงกำมือแน่น เขารู้ดีว่าเวลานี้ไม่ควรจะต่อสู้มันเสียเปรียบเกินไป
“พวกท่านมีธุระอะไรรึ...นี่ก็ยังไม่ถึงวันที่ 13 นิ” ชายหนุ่มเน้นย้ำอีกครั้ง
“ใจเย็นก่อน...ข้าไม่ได้มารับพวกทาส ข้าเป็นตัวแทนของเจ้าชายชาล์ล นำข่าวการเจรจามาบอกพวกแก” ชาวเมืองทุกคนจับจ้องไปยังผู้พูด เพราะอีกไม่กี่วินาทีต่อจากนี้พวกเขาก็จะได้รูคำตอบที่พวกเขารอคอย คำตอบที่มัยจะเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง หรือคำตอบที่จะทำให้ทุกอย่างเป็นเหมือนเดิม
“มหากษัตริย์เชรอน เคลาทิกซ์ที่ 13 ยอมรับข้อเสนอของพวกแก นับจากนี้ไปพวกแกจะเป็นส่วนหนึ่งของเมืองแวมไพน์”
“ข้าขอขอบคุณท่านที่นำข่าวมาบอกพวกเรา...เจ้านกฮูก” ชาวเมืองยิ้มด้วยมุมปาก รับคำของแฟรงก์
“ปากดีนักนะ...ระวังตัวไว้ให้ดีๆ...ไอ่เด็กเมื่อวานซืน” แฟรงก์กำมือแน่นสายตาจ้องนิ่งไปที่แวมไพน์ตนนั้น
“ข้าไม่อยากเสียเวลากับเด็กอย่างเจ้า...ข้าจะทำการย้ายเมืองของพวกแก...หาที่เกาะดีๆหล่ะ” ไม่นานนักความมืดก็เข้าปกคลุมทั่วบริเวณ ลมพัดโถมกระหน่ำ ละอองของฝุ่นดินฟุ้งกระจาย เสียงของก้อนอิฐกระทบกันไปมา ต้นไม้น้อยใหญ่พัดไหวราวล่องลอย
“พี่ฮะ...” เสียงหวานจากคนตัวเล็ก มือเรียวเกาะแขนของผู้เป็นพี่แน่น
“มีอะไรรึ...เฟย์” ร่างเล็กไม่ตอบ แต่สายตาของเขากลับจ้องมองไปยังพื้นเบื้องล่าง
“โอ้ ! พวกมันร้ายกาจกว่าที่เราคิดนะ” ร่างสูงกระซิบ มือใหญ่กุมมือเรียวแน่น ตอนนี้พวกเขา...ชาวเมือง...และเมืองของพวกเขากำลังลอยอยู่ในอากาศ เหนือเมฆหมอกทั้งมวล
“ตุ๊บ....”
“เฟย์ !” ร่างบางล้มลงไป มือใหญ่รีบคว้าไว้ เขามองไปรอบๆชาวเมืองต่างพากันล้มลงไปกองกับพื้นทีละคน
“เจ้านกฮูก...แกทำอะไรกับเรา”
“ เป็นทาสหน่ะหัดมีความเคารพบ้างนะ...”
“พลั่กกกกกก” ร่างใหญ่ถูกบางอย่างชกเข้าที่ท้องอย่างแรง แฟรงก์กุมท้องแน่น
“แกทำอะไรกับเรา”
“เฮ้อ...เจ้าพวกมนุษย์โง่ ! มันเป็นเพียงแค่ผลจากเวทย์มนต์ก็เท่านั้นเอง...แต่ก็แปลกนะที่เจ้าไม่เป็นอะ”
“ตุ๊บ...”
“โถ่เอ้ย...ไอ่เด็กอ่อนหัด”
*******************************
“อืม....” เสียงครางเบาๆจากริมฝีปากเนียน ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนค่อยๆลืมขึ้น มือเรียวกอดตัวเองแน่น ‘หนาวจัง’ ร่างบางมองไปรอบๆเขากำลังคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆแต่...
“พี่ฮะ...พี่ฮะ” เด็กชายตัวน้อยหน้าตาน่ารัก ผิวขาวซีดตัดกับฮู้สสีแดงสด ผมสีดำยุ่งเหยิง กำลังดึงชายเสื้อของร่างบาง
“จ๊ะ...มีอะไรให้พี่ช่วยเหรอ” ร่างบางก้มลงไป ดวงตาสีดำสนิดมองตอบกลับมาอย่างไร้เดียงสา
“ผมให้พี่ฮะ” มือเล็กยื่นขวดบางอย่างให้ร่างบาง
“กินซะนะฮะ...จะได้ไม่หนาว” ริมฝีปากสีแดงสดยิ้มอย่างสดใส ร่างบางรับขวดในมือน้อยมา
“เอ่อ...แล้วมันคืออะไรเหรอจ๊ะ…อ๊า!...” ร่างบางเงยหน้าขึ้นมาแต่เด็กชายตัวน้อยกลับหายไปอย่างรวดเร็ว
“อ่าว...แล้วในขวดนี่มันคืออะไรกันหล่ะ” ร่างบางจ้องมองขวดแก้วในมือ ‘ของเหลวสีแดงนี่มันอะไรกันนะ’ มือเรียวดึงฝาขวดออก
“อ๊า!...เพล้ง!!”
“อืม...เฟย์...” เสียงชายหนุ่มครางอย่างงัวเงีย
“พี่ครับ...เลือด” ร่างบางชี้ไปที่ขวดแก้วที่แตกกระจาย ของเหลวสีแดงที่ไหลลงบนพื้นส่งกลิ่นคาวคลุ้ง
“เลือดของใครกันเฟย์”
“ไม่รู้เหมือนกันครับ...ผมได้ขวดนั่นมาจากเด็กชายตัวเล็ก สวมฮู้สสีแดง”
“แล้วตอนนี้เด็กคนนั้นอยู่ไหนแล้วหล่ะ”
“เขายื่นให้ผมแล้วก็...หายไป”
“หายไป...” ร่างบางผยักหน้าเบาๆ
“อืม...พี่คิดว่าพวกเราคงอยู่ในเมืองของพวกมันแล้วหล่ะ” ชายร่างสูงมองไปรอบๆ ป่าสนใหญ่ปกคลุมเมืองนี้จนมืดครึ้ม ท้องฟ้าสดใสถูกหมอกและเมฆหนากลืนกิน แสงแดดถูกบดบังอยู่ตลอดเวลาแม้ว่ามันจะเป็นเวลากลางวัน กลิ่นดอกไม้ยามเช้าถูกแทนที่ด้วยกลิ่นเหม็นและอับชื้น ความอบอุ่นจากแสงแดดลอยหายไปในสายหมอกอันเยือกเย็น
“เมืองแวมไพน์”
********************************
เด็กชายตัวเล็กผิวขาวซีด ผมสีดำสนิดที่ตัดกับฮู้สสีแดงสด เดินไปตามระเบียงหินอ่อนที่หรูหรา แสงสีนวลสาดส่องออกมาจากโคมไฟระย้าที่งดงามและใหญ่โต มือเล็กดันประตูบานใหญ่ตรงหน้าอย่างคุ้นเคยแต่...มันกลับไม่ขยับ
“เฮ้อ...ข้าลืมอีกแล้ว” เด็กตัวน้อยบ่นงึมงำ ก่อนที่แสงสีแดงสดจะสาดส่องออกมาจากร่างกายเล็กๆไม่นานนัก
“แอ๊ดดดด......” ประตูไม้บานใหญ่เปิดออก เสื้อฮู้สสีแดงตัวใหญ่ถูกโยนลงไปบนเก้าอี้ ชายหนุ่มร่างสูงผิวขาวซีด ผมสีดำสนิด ทิ้งตัวลงบนเตียงใหญ่
“นั่นหน่ะเหรอ...มนุษย์” ริมฝีปากบางบ่นงึมงำ
“อื้ม!.... หอมจัง” เสียงหวานจากคนที่คุ้นเคย
“ท่านพี่...”
“ข้าไม่ใช่พี่เจ้า” เสียงหวานตะคอกกลับ
“ข้าขออภัย...กษัตริย์เชรอน”
“เอ่อ...ท่านมาพบข้าด้วยเหตุอันใด”
“ข้าไม่ได้มาพบเจ้า...แต่กลิ่นมนุษย์ที่ติดตัวเจ้าต่างหากที่มันเรียกข้ามา...กลิ่นของเด็กหนุ่มนั่น” มือขาวเรียวจับแขนของชายหนุ่มร่างสูง ใบหน้าเนียนเริ่มซุกไซ้ไปตามซอกคอ
“อื้ม...อ๊า...หอมจังนะกลิ่นของเด็กคนนั้นหน่ะ”
“โปรดหยุดการกระทำเช่นนี้ด้วย” ร่างบางละใบหน้าจากคอของร่างสูง
“เจ้ากล้าสั่งข้ารึ...ชาล์ล...ข้าคือกษัตริย์...อะ...อ๊า....” ร่างบางกระตุกอย่างแรงก่อนล้มหมดสติไป มือใหญ่รีบคว้าไว้แน่น
“กษัตริย์เชรอน...กษัตริย์เชรอน...” ชาล์ลอุ้มร่างอันไร้สติของร่างบางวางลงบนเตียงใหญ่ ‘มันเกิดอะไรขึ้นนะ อยู่ดีๆท่านพี่ก็หมดสติไป ท่านพี่จะกลับมาหลังจากที่ได้ดื่มเลือดมนุษย์หนิ แต่นี่ยังไม่ได้แตะเลยด้วยซ้ำ หรือว่า...’
“อื้ม...” เสียงหวานแทรกเข้ามาตัดความคิดของชาล์ล
“ชาล์ล”
“ท่านพี่เชลลีน”
“เอ่อ...พี่เข้ามาอยู่ในห้องเจ้าได้อย่างไร” ร่างใหญ่ไม่ตอบใดๆ
“เชรอนซินะ” ร่างบางถอนหายใจเบาๆ เขาเบื่อกับสภาพแบบนี้เต็มทนแล้ว
‘ท่านพี่...รอให้ข้ามั่นใจกว่านี้ก่อนนะ แล้วข้าจะเป็นคนปลดปล่อยท่านพี่เอง’ ร่างใหญ่คิด เขายังไม่อยากบอกร่างบางในเรื่องที่เกิดขึ้น เขาไม่อยากให้ความหวังใคร เขาไม่อยากเห็นคนตรงหน้าต้องเจ็บปวดไปมากกว่านี้อีกแล้ว คนตรงหน้าที่เขาต้องปกป้องด้วยชีวิตและลมหายใจสุดท้าย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น