ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เปลี่ยนแปลง
“ ท่านแม่ฮะ ทำไมพวกเราต้องไปที่นั่นทุกๆวันที่ 13 ด้วยหล่ะฮะ” เด็กชายตัวเล็กผมสีดำสนิด ผิวขาวซีด ริมฝีปากเล็กแดงฉาน ชี้ไปอีกฝั่งที่เขายืนอยู่
“โตมาเจ้าก็จะได้ไปที่เมืองนั่นเองหล่ะจ๊ะ”
“แล้วมันเป็นเมืองอะไรเหรอฮะ”
“เมืองแห่งอาหารและทาสจ๊ะ”
“เหรอฮะ” เด็กชายตัวน้อยมองไปยังเมืองที่เขาชี้อย่างสงสัย
อีกฝั่งของราชวัง...
“พ่อฮะ ทำไมทุกๆวันที่ 13 เมืองของเราถึงมีคนตายมากมายหล่ะฮะ” เด็กชายตัวเล็กผมสีทองยุ่งเหยิง เนื้อตัวมอมแมมถามผู้เป็นบิดา
“ก็พวกชั่วร้ายนอกกำแพงยังไงหล่ะลูก”
“แล้วพวกเค้าเป็นใครกันครับ”
“โตมาเจ้าก็จะรู้เอง แต่ตอนนี้...พวกเราต้องไปรับพี่ชายเจ้ากลับบ้านนะ”
“พี่แฟรงก์กลับมาแล้วเหรอฮะ” ผู้เป็นพ่อพยักหน้าแล้วรีบอุ้มลูกชายตัวแสบขับรถม้าออกไปอย่างรวดเร็ว
ที่ท่าเรือ...
“พี่ฮะ...ทางนี้ครับ” มือน้อยและเสียงเล็กๆของเด็กชายดังจอแจฝ่าเสียงดังมากมายจากพวกทหารหนุ่มที่เพิ่งกลับมา
“พี่ฮะ...พี่ฮะ...โอ้!!” มือน้อยๆถูกดึงขึ้น ร่างของเจ้าของมือลอยละลิ่วพ้นฝูงชน
“โอ้โห ! เฟย์ตัวหนักขึ้นนะเนี่ย” เสียงเข้มของชายร่างสูงเจ้าของมือที่ดึงเด็กชายตัวน้อย
“แฟรงก์...เป็นอย่างไรบ้างลูกพ่อ”
“สวัสดีครับพ่อ...กลับถึงบ้านแล้วผมมีบางอย่างจะปรึกษาพ่อหน่อยนะครับ”
“เรื่องอะไรเหรอฮะ” เสียงและสายตาอยากรู้ถูกจับจ้องมาที่ผู้เป็นพี่
“โตมาแล้วเจ้าก็จะรู้เอง”
“เฮ้อ! ผมเกลียดคำนี้จัง...ชิ” เด็กชายตัวน้อยทำหน้าบูดแล้วเดินสะบัดไปที่รถม้า พ่อและพี่ยังคงช่วยกันเก็บสัมภาระกลับมาที่รถม้า
“พ่อฮะ...พี่ฮะ...บนท้องฟ้านั่นอะไรฮะ” เสียงเล็กดังออกมาจากรถม้า สายตาทุกคู่จับจ้องไปบนท้องฟ้า ผู้คนส่งเสียงร้อง ความชุลมุนวุ่นวายเกิดขึ้น แต่สิ่งที่อยู่บนฟ้ากลับบินวนอย่างสบายใจ
“พ่อครับ วันนี้ไม่ใช่วันที่ 13 นิครับ”
“2-3 ปีมานี้ พวกมันจะบินมาเลือกอาหารเอง แล้วใช้บ่วงเวทย์คล้องไว้ พอวันที่ 13 พวกมันก็จะมาเอาตัวไป”
“ทำไมพวกมันถึงได้เหิมเกริมขนาดนี้ ทั้งๆที่พวกเราก็จัดคนให้พวกมันตลอด”
“กษัตริย์องค์ใหม่ของพวกมันไม่พอใจคนที่พวกเราจัดส่งไปให้ เลยต้องการเลือกเอง”
“ไอ่บัดซบเอ้ย”
“พ่อฮะ...พี่ฮะ…” เสียงเล็กสั่นเครือ น้ำตาเอ่อล้น ร่างเล็กๆสั่นเทาด้วยความกลัว สายตาของผู้เป็นพ่อและพี่จับจ้องอย่างตกใจสุดขีดกับภาพของน้องชายวัย 5 ขวบที่ถูกพวกที่เขาเกลียดชังจับที่ต้นคอแล้วจ้องสำรวจร่างกายราวกับพิจารณาอะไรบางอย่าง แต่พวกมันก็ส่ายหน้าแล้วสะบัดเด็กชายทิ้งลงข้างรถม้า คมของกงเล็บของมันบาดลงบนอกน้อยๆอย่างจังตามแรงสะบัด ร่างเล็กลงไปกองกับพื้น เลือดเริ่มซึมออกจากบาดแผล ผู้เป็นพ่อวิ่งไปหาลูกชายทันที
“วันนี้จะเป็นวันตายของพวกแก” ผู้เป็นพ่อหยิบดาบเงินขึ้นมา แต่ก็ช้าเกินไป
“ฉัวะ...” กงเล็บอันคมกริบฟาดผ่านกลางตัวของผู้เป็นพ่อ ชายชราล้มลงช้าๆท่ามกลางเสียงหัวเราะเย้ยยัน พวกมันขยับปีกช้าๆและบินหายไป ความเงียบสงบเข้าครอบคลุมทั่วบริเวณ
“พ่อ...เฟย์...” ชายร่างสูงรีบวิ่งไปหาผู้เป็นบิดาและน้องทันที
“แฟรงก์...พ่อฝากน้องด้วย พ่อขอโทษที่ต้องทิ้งพวกเจ้าไว้ตามลำพัง พ่อฝากน้องด้วย” ชายชราหลับตาลงช้าๆ เขาจากไปอย่างสงบ แฟรงก์อุ้มเฟย์ขึ้นมาเขาดีใจมากที่น้องยังมีลมหายใจ เหล่าทหารใหม่ช่วยกันอุ้มศพชายชราขึ้นรถม้า แฟรงก์ขับรถม้าออกจากท่าเรืออย่างรวดเร็ว ไม่นานนักเสียงรถม้าก็มาหยุดอยู่หน้าสถานพยาบาลของเมือง
“มิสเจนิสครับ...มิสเจนิส” เสียงที่ดูรีบร้อนเป็นกระวนกระวายดังมาจากหน้าสถานพยาบาล
“เกิดอะไรขึ้นจ๊ะ” หญิงหม้ายร่างท้วม เอ่ยถามผู้มาเยือน
“ช่วยน้องผมด้วยครับ...ช่วยเฟย์ด้วย”
“เข้ามาก่อนนะ อุ้มไปวางที่เตียงนู้นเลยจ๊ะ” มิสเจนิสเปิดเสื้อของเฟย์ออก เผยให้เห็นแผลยาวที่ผาดผ่านตั้งแต่เนินอกด้านขวายาวมาถึงอกด้านซ้าย ปากแผลเปิดกว้าง เลือดยังคงไม่หยุดไหล
“ไปโดนอะไรมาจ๊ะเนี่ย”
“กงเล็บของพวกเลวนั่นครับ”
“โอ้...หนูเฟย์ไม่น่ามาเจอเรื่องแบบนี้เลยยังเด็กอยู่แท้ๆ เอาละจ๊ะ....เธอออกไปรอข้างนอกก่อนนะ” ชายร่างสูงออกมานั่งรอที่เก้าอี้ด้านนอก เขาก้มหน้านึกและเรียบเรียงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด เขากำมือแน่น น้ำตาแห่งความแค้นไหลออกมาจากใจของทหารหนุ่ม ‘พวกแกต้องชดใช้สิ่งที่พวกแกทำกับครอบครัวของชั้น’ เวลาผ่านไปอย่างช้าๆจนล่วงเลยถึงเช้าวันใหม่
“หนูเฟย์ปลอดภัยแล้วจ๊ะ แต่คงต้องใช้เวลาพักฟื้นซักพักนะ”
“ครับ...ขอบคุณมากนะครับ ผมรบกวนคุณมากเหลือเกิน”
“ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ เพราะอย่างน้อยข้าก็ได้รักษาคนจนวันสุดท้าย”
“วันสุดท้าย...มิสเจนิสจะไปไหนเหรอครับ” หญิงหม้ายไม่ตอบแต่ชี้ไปที่คอของเธอ
“มันคือบ่วงเวทย์ ข้ามีเวลาเหลือแค่วันนี้เท่านั้น”หญิงหม้ายพูดจบก็ยิ้มน้อยๆให้แฟรงก์และส่งเขาขึ้นรถม้า....
งานศพของผู้เป็นพ่อถูกจัดขึ้นอย่างเงียบๆ ท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาอย่างไม่ขาดสาย แขกในงานมีเพียงแค่เพื่อนบ้านไม่กี่คนกับเพื่อนของแฟรงก์เท่านั้น
“พ่อครับ... ไม่ต้องเป็นห่วงน้องนะครับ น้องปลอดภัยแล้ว ผมจะปกป้อง ดูแลน้องให้ดีที่สุด” ชายร่างสูงว่างดอกไม้สีขาวที่หน้าอกของชายชรา โลงศพถูกยกลงไปช้าๆและหายไปในพื้นดิน...
หลายวันต่อมา...
“อืม...” ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนกระพริบเบาๆ ร่างเล็กขยับตัวลุกขึ้น
“โอ้ย!...” มือน้อยจับไปที่หน้าอกของตัวเอง แผลยาวที่หน้าอกทำให้เขาตกใจมาก
“ตื่นแล้วเหรอ...เฟย์”
“พี่ฮะ ผมเจ็บ” ร่างเล็กเริ่มสอดส่ายสายตามองหาอะไรบางอย่าง
“พี่ฮะ...พ่ออยู่ไหนฮะ”
“เอ่อ...พ่อไปอยู่กับแม่บนฟ้าแล้วล่ะ” น้ำใสๆเอ่อพ้นขอบตาสวยของร่างเล็ก
“มันไม่จริงใช่มั้ยฮะ...พี่พูดเล่นใช่มั้ย” ร่างสูงคว้าร่างเล็กมากอด
“เฟย์...พ่อไม่อยู่กับเราแล้วจริงๆ”
“พวกที่ท่าเรือใช่มั้ยฮะ” ร่างสูงพยักหน้าเป็นการตอบรับ
“ผมจะไปเอาคุณพ่อคืนมา” ร่างเล็กลุกขึ้นแต่ถูกมือใหญ่คว้าไว้
“เฟย์...เราจะไปด้วยกัน แต่ไม่ใช่ตอนนี้”
“แล้วเมื่อไหร่หล่ะฮะ” ร่างสูงไม่พูดแต่อุ้มเด็กชายตัวน้อยมาที่ลานกว้างกลางเมือง
“โห...คนเยอะจังฮะ พี่แฟรงก์กำลังจะทำอะไรเหรอครับ”
“เปลี่ยนแปลงสิ่งแย่ๆให้ดีขึ้น ลบล้างความจำยอม กำจัดความหวาดกลัว และชำระแค้น”
ภาพตรงหน้าร่างเล็กคือภาพกองทัพที่แข็งแกร่ง สายตาของทุกคนดูเข้มแข็งและไม่เกรงกลัวสิ่งใด ทุกคนฝึกซ้อมอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ‘การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่นี้มันจะสำเร็จมั้ยนะ’ เด็กชายตัวเล็กจองมองอย่างสงสัย...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น