เพื่อนรัก...รักเพื่อนT-T

ข้อมูลเบื้องต้น

 ความรัก มันเป็นสิ่งที่ทำให้เรามีความสุข
แต่อีกนัยนึง เราก้อเจ็บสุดๆเพราะมันได้
................

เนื้อเรื่อง

ตึกๆๆๆๆๆๆๆ

                “ เฮ้ๆ ตื่นๆๆ นี่เธอจะนอนไปไหนห๊า “ โอ๊ยย ไรวะ มาปลุกแต่เช้าเชียว

                “ น่า อีกนิดน่า ยังเช้าอยู่เลย “ ฉันเอ่ยแล้วนอนต่อ

                “ ไม่ได้ จะลุกไม่ลุก หนึ่ง สอง สา..”

                “ อ่ะจ่ะๆ ลุกล่ะๆ โหย ผู้หญิงไรดุเป็นบ้าเลย “ ฉันว่าพลางเดินเข้าห้องน้ำไป

                “ อร่อยมั้ย “

                “ เอาหน้าออกไปห่างๆน่า กินไม่ลง “ ไรของยัยนี่เนี่ย

                “ แล้วอร่อยมั้ยล่ะ “ แน่ะ ยังเซ้าซี้

                “ อร่อยคร๊าบบ คุน หวานนน “ ฉันว่าพลางยัดอาหารแสนโอชะ - -* เข้าปาก

                “ ^^ “ แหมชมหน่อยทำเป็นยิ้ม

                 เอาล่ะ มาแนะนำตัวนะ เราชื่อนัตตี้ เอ่อ เป็นทอม น่าตาหรอ เราคิดว่างั้นๆนะ  แต่คนอื่นเขาบอกว่าดูดีมากๆ ผู้หญิงเมื่อเช้าหรอ ชื่อ หวาน เป็นลูกของป้าผมเองแหละ เราต้องมาอยู่ หอ น่ะ  เลยอยู่ด้วยกัน เธอเป็นผู้หญิงน่ารัก ผมยาว หุ่นดี หน้าตาน่ารักสุดๆ เสียอย่างเดียว ..

                “ นี่ จะเหม่อไปไหนยะ เดินเร็วๆหน่อยสิ “ นั่นไง คงไม่ต้องบอก ผมเดินตามเธอไป มองเธอแบบนี้ประจำ มองทุกทีที่เธอเผลอ ผมไม่เคยเบื่อเลย แม้ได้เห็นแค่เงาของเธอ ผมก็ยังอยากมอง ไม่รู้สิ ผมเรียกความรู้สึกนี้ว่าความรักนะ ใช่ ผมชอบเธอ ชอบเธอมานานมากแล้ว ถ้าผมนั่งนับคงแทบไม่อยากเชื่อว่าชอบมาได้ยังไง แต่เพราะคำว่าเพื่อนและญาติ เธอไม่รู้หรอก เธออ่ะ รู้แค่ว่า ผมอ่ะ ทอมเจ้าชู้ๆๆๆ รู้อยู่แค่เนี่ยะ

                “ ตี้ วันนี้เลิกเรียนไปร้อง เกะ กันมั้ย “ พลอยเพื่อนในห้องมาชวนผม

                “ ไปสินัต “ หวานหันมาพูดกับผม

                “ หวานไปด้วยกันมั้ยล่ะ “ ผมถามหวาน อยากให้ไปด้วยกัน นะๆๆ

                “ ไม่ล่ะ เรามีนัดกับน้องเอกน่ะ ง่า อย่าทำน่าเซงอย่างนั้นสิ สัญญาไม่กลับดึก “ ไรวะ เซงวุ้ย

                “ อืม พลอย งั้นไปก็ไป “

                “เย้ๆๆๆ มาๆมาจุ๊บที ฟอดดดด “ พลอยหอมผมเสร็จก้อวิ่งกระโดดโหยงเหยงกลับที่นั่งไป โถ่เว้ย ไอ้เอกหรอ ไอ้นี่ มายุ่งกับหวานผมได้ไงวะ แต่ว่าไป เราก็ไม่มีสิทธิไปหึงหวานนี่หว่า ทำไงดีวะ ถ้าหวานชอบไอ้เอกขึ้นมา เราก็แห้วอ่ะดิ ผมคิด พลางมองหวานที่ตอนนี้เรียนอยู่ เรียนไปก็ไม่รู้เรื่องวะ

                เฮ้อออ ผมกลับมาจากร้องเพลงแล้วนะเนี่ย ทำไมหวานยังไม่กลับบ้านอีก ไปไหนกันนะ นี่ก้อมืดมากแล้ว โทรไปดีมั้ยนะ เอ๊ะ ไม่ดีกว่า .. เรื่องของหวานนี่นา เราจะไปสนทำไม แต่มันก็น่าเป็นห่วงนะ  ไรวะ  นี่เราชอบหวานมากขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย

                “ ขอบคุณมากนะ..ที่มาส่ง “ อ๊ะ มากันแล้ว ผมรีบวิ่งออกไป แต่ก็ต้องชะงัก

                “ พี่หวานครับ คือ..ผมชอบพี่นะครับ เป็นแฟนกับผมนะ “ เอกจับมือหวานขึ้นมา หวานก้มหน้า สักพัก แล้วเงยขึ้นมา

                “ คือ..ว่า “ อย่านะหวาน อย่าตกลงนะ ถ้าหวานไม่ตกลง เราจะบอกชอบหวานตอนนี้เลย ได้โปรด

                “ อื้ม “

                อึก!!  ผม ได้ยินมะ..ไม่ผิดใช่มั้ย หวานตอบตกลงไปแล้ว ผม ผมพลาด ผมช้าไป ผมหลบหวานที่กำลังเดินเข้าไปในบ้าน ผมเดินออกมาจากบ้านหลังนั้น เดินไปเรื่อยๆ ไม่รู้จุดหมาย ไม่รู้จะไปไหน

                เรื่องทั้งหมด ผมไม่ได้โทษใคร ไม่มีใครผิด เอกไม่ผิด หวานไม่ผิด และผม ผมเองก็ไม่ผิด ใช่ ถ้าเกิดเราสามารถเลือกความรักเองได้ ผมจะไม่เลือกที่จะรักหวานเด็ดขาด เพราะเราไม่ทางที่จะรักกันได้เลย ผมเข้าใจแล้วว่า ผมกับหวานเหมือนเส้นขนาน ที่จะอยู่คู่กันไปเรื่องๆ เหมือนตอนนี้ หวานขาดผมไม่ได้ ผมก็ขาดหวานไมได้ เพราะเราเป็นญาติ และเป็นเพื่อนสนิทกัน แต่อีกมุมนึง เส้นขนานมันไม่มีทางที่จะมาบรรจบกันได้เลย ตั้งแต่วันนี้ไป ผมคงทำได้แค่ มอง มองดูหวาน ดูคนที่ผมรัก มีความสุข ผมทำได้แค่นี้จริงๆ

                1 ปี ผ่านไป

                “ หวาน เดี๋ยวนี้แกให้ฉันปลุกแกแทนแล้วหรอวะ “ ผมยืนเขย่าตัวหวานที่นอนหลับปุ๋ยอยู่

                “ อืม ไรน๊า~~ น่าอีกนิดนะ “ หวานปัดมือไปมา ขว้าอากาศหรอแก

                “ ไม่ได้ วันนี้วันจบการศึกษานะเว้ยยย ไม่แต่งสวยไง “

                “ ห๊า จิงๆด้วย อ๊ากกก  ไม่ได้ๆๆๆ ให้ฉันเข้าห้องน้ำก่อนนะ “ หวานว่าแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไป

                ฮ่าๆๆๆๆ ผมทำใจได้แล้วนะตอนนี้ แต่ผมยังรักหวานเหมือนตอนนั้น และไม่น้อยลง กลับมากขึ้นทุกวัน แต่ว่าเวลาผ่านไป มันทำให้ผมได้รู้ว่า เราไม่จำเป็นต้องให้คนที่เรารักนั้นมารักเรา แต่แค่คนที่เรารัก มีความสุข ยิ้มอย่างจริงใจ และเราได้อยู่เป็นที่พักพิงให้เขา เท่านี้แหละ ที่ผมต้องการตอนนี้

                                                           ความรักคือ...การให้