คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : หลานชายคนโปรด
ำหนัิ่นหลั้อยู่ท่ามลาสวนที่มี้นไม้สูให่ร่มรื่นและเียบสบ ้านนอออาารมีลัษะโเ่น้วยสถาปัยรรมที่วิิร ารใ้สีทอและสีแึ่เป็นสีมลทำใหู้ส่าามและส่สู หลัาเป็นแบบมุระเบื้อโ้มน บริเวายามีารประับ้วยุ๊าทอที่แะสลัเป็นรูปสัว์มล ที่ประูให่มีารแะสลัลวลายอไม้และสัว์่า ๆ ทำให้มีวามสวยามและาม สมานะผู้ปรอแว้น
รอบๆ ำหนัมีเสาหินอ่อนที่สูระห่านประับ้วยโมไฟีนที่ะถูุให้แสสว่าในอน่ำืน บรรยาาศรอบำหนัเป็นที่เียบสบ มีลมพัอ่อน ๆ ่วยเพิ่มวามสื่นและให้วามรู้สึถึวามรุ่เรืออราสำนั
ประูให่อำหนัเปิว้า้อนรับแผู้มาเยือน พร้อมมีเสาหินที่สลัลวลายอไม้ประับสอ้า บรรยาาศภายในเ็มไป้วยวามสบ มีน้ำพุเล็ ๆ ไหลส่เสียน้ำไหลู่่า เสริมสร้าบรรยาาศใหู้สื่นและมีีวิีวา สวนรอบ ๆ มีารปลู้นไม้สูให่และอไม้สีสันสใส ทำให้ำหนัิ่นหลที่แห่นีู้ามและหรูหราอย่าไม่มีที่ิ
เาันที้าายอฮ่อเ้เินออมาา้านใน้วยท่าทีสบนิ่ ทุย่า้าวอเาแผ่วเบาเหมือนับอไม้ที่ถูลมพัผ่าน
ร่าอเาโปร่บาแ่มีวามแ็แร่แฝอยู่ในท่าทาที่มั่นและระมัระวัในทุารเลื่อนไหว เาโ้ำนับและยิ้มให้ับหยาเสวียนหลอย่าสุภาพ พลาล่าว “ารวะเสวียนินอ๋อ ระหม่อม้อออภัยที่ทรให้พระอ์รอนาน เิท่านอ๋อพ่ะย่ะ่ะ”
“เาเรใเินไปแล้ว เปิ่นหวามาพบเส็อาบ่อย ๆ ้อรบวน่วยูแลแล้ว” หยาเสวียนหลล่าวเสียร่าเริอย่าเป็นันเอ
“หามิไ้ เป็นหน้าที่อระหม่อมอยู่แล้วพ่ะย่ะ่ะ” เายัอบรับอย่าสุภาพ มาประสบาร์ผายมือเิหยาเสวียนหลเ้าไป้านในำหนัิ่นหลอย่าสุภาพ รอยยิ้มบาอเาเือวามนอบน้อมแฝไว้ในทุอิริยาบถ
ภายในำหนัอบอวลไป้วยลิ่นหอมาอไม้ันทน์ บรรยาาศเียบสบ พื้นหินอ่อนสะท้อนเาเป็นประาย ผ้าม่านสีทอบาเบาโบพลิ้วามสายลมที่พัแผ่วเบาเ้ามาาหน้า่า ภาพวาภูเาและสายน้ำที่ประับบนผนัสร้าวามรู้สึลุ่มลึและส่าาม เรื่อเรือนที่ทำาไม้ั้นี เหล่าอล้ำ่าวรเมือถูัวาอย่ามีระเบียบ สะท้อนวามละเมียละไมในทุรายละเอีย เมื่อเินลึเ้าไป เสียน้ำในระถาหยโปร่แว่วมาเบา ๆ ให้วามรู้สึเย็นสบาย
ฮ่อเ้หยาหย่ี ประทับอยู่หลัโ๊ะทรอัษรอย่าส่าาม พระวรายั้รราวับมิอาถูโยลอนไ้ วเนรวามอบันทึและีาที่วา้อนเรียันบนโ๊ะทอำ พระหัถ์้าหนึ่ับพู่ันแว่เบา ๆ บนระาษาวสะอา ะที่พระหัถ์อี้าเลื่อนไล้ระาษทีละแผ่น้วยวามำนา แสาโมทอประับเพานสะท้อนอาภร์สีทอที่เรือรอ้วยอัมีวาววับ
เมื่อหยาเสวียนหล้าวเ้ามา ฮ่อเ้ทรเยพระพัร์ึ้นเล็น้อย วเนรสีำสนิททอประายลึล้ำสายหนึ่ พริบาเียว็าบทับ้วยแววอ่อนโยนยินี พระอ์ทรพอพระทัยับารมาเยือนอหลานายนโปร
ะเียวัน เา็เินามหลัหยาเสวียนหลเ้ามาอย่าเียบเียบแล้วหยุรอห่าออไปพลายอบาย่ำ
“ถวายบัมเส็อาพ่ะย่ะ่ะ” หยาเสวียนหลเอ่ยน้ำเสียร่าเริามบทบาท
“อาหลเ้ามาแล้วหรือ” ฮ่อเ้แย้มรอยยิ้มอบอุ่นะทอพระเนรหลานายนเียวอพระอ์ “่วนี้้าไ้่าวว่าเ้าเอาแ่ลุัวอยู่ที่หออโรหรือ” ฮ่อเ้รัสอย่าอ่อนโยนแ่สายพระเนรริัึ้นอีระับเมื่อนึึ้นไ้ว่า่วนี้หลานายอบไปลุอยู่ับพวนาโลม ปิหยาเสวียนหล็มัเ้าออหอโมเียวเป็นว่าเล่นอยู่แล้ว แ่่วนีู้เหมือนะมาว่าปิ
“โถ่เส็อา หลานยัหนุ่มแน่น เป็นปิที่ยั้อออท่อรารีเ็บเี่ยวประสบาร์ีวินะพ่ะย่ะ่ะ” หยาเสวียนหลยัไหลลื่นเหมือนปลาไหลไ้หน้าาเย ายหนุ่มยยิ้มเ้าู้อย่าหนุ่มมารัผู้มาประสบาร์
ฮ่อเ้เห็นเ่นนั้นึอบ่นไม่ไ้ “เ้า็เป็นเสียอย่านี้ เห็นหรือไม่ว่า้าแ่ราึ้นทุวัน แล้วเมื่อใ้าะไ้อุ้มหลานน้อยาเ้าเสียทีเล่า” หยาเสวียนหลมีายารอในวนแล้วสอน ยัไม่นับอนุทั้หลายที่ายหนุ่มเลี้ยูเอาไว้ แ่นแล้วนรอฮ่อเ้็ยัไม่มีโอาสอุ้มหลานเสียที
“เส็อายัหนุ่มแน่น แ็แรยิ่ว่าหลานเสียอี ระหม่อมึไม่รีบร้อนเรื่อทายาทหรอพ่ะย่ะ่ะ” หยาเสวียนหลอบ้วยรอยยิ้มี้เล่น น้ำเสียแฝแววหยอล้อเือวามะล่อน
ฮ่อเ้หัวเราะเบา ๆ แ่ในแววพระเนรมีวามไม่พอใ่อนเร้น “เ้านี่ปามเสียริ หวัว่าเ้าะไม่มัวแ่เล่นสนุนเินไป”
หยาเสวียนหลโ้ำนับ “หลานรับทราบแล้ว” ายหนุ่มส่สายาเิบอให้เานำอที่เานำมา้วยออมา
“เส็อา ไ้ยินมาว่า่วนี้เส็อาเป็นหวั่าย เสวียนหลเป็นห่วสุภาพอเส็อายิ่นั ึออามหาโสมหิมะพันปีมาถวาย เพื่อบำรุวรายล้ำ่าอพระอ์พ่ะย่ะ่ะ” หยาเสวียนหลรับล่อสลัเนื้อีมา เปิออเห็นเป็นโสม้นอวบสีาวราวหิมะ
ฮ่อเ้หยาหย่ีเพียทอพระเนรแวบเียว็รู้ว่าเป็นอีวรเมือ พระพัร์มายึเผยแววพึพอใ
“อาหล เ้านี่ใส่ใอาริ ๆ ... อบใมา” ฮ่อเ้รัส้วยน้ำเสียนุ่มนวล โสมหิมะพันปีล้ำ่าเพียใทุนย่อมรู้ี ในลัสมบัิส่วนพระอ์ยัมีโสมหิมะพันปีแ่สอ้นเท่านั้น โสมพันปีธรรมาว่าหายาแล้ว โสมหิมะพันปียิ่หาไ้ยายิ่ว่า
“ฮ่า ๆ ๆ ลำบาเ้าแล้วอาหล” ฮ่อเ้หยาหย่ีรัส้วยสุรเสียยินี
“เพื่อเส็อาอเท่านี้ระหม่อมย่อมหามาถวายไ้เสมอพ่ะย่ะ่ะ” หยาเสวียนหลล่าว้วยรอยยิ้มริใอย่าเหลือแสน
ฮ่อเ้ทรลูบปลายเรา้า ๆ วเนรลุ่มลึ แ่พระพัร์ยัแย้มยิ้มอ่อนโยน “เ้า่ารู้ใ้าีนัอาหล... เพียแ่หวัว่าวามใส่ใอเ้าะมิใ่เพื่อแลเปลี่ยนอะไรในภายหลั”
หยาเสวียนหลหัวเราะเบา ๆ ่อนล่าวอย่าลื่นไหล “เส็อาทรรู้ัหลานีเินไปเสียแล้ว แ่สำหรับเรื่อสุภาพอพระอ์ ระหม่อมไม่หวัสิ่ใอบแทนเลยพ่ะย่ะ่ะ”
“หึหึ เานำไ่มุรารีสอหีบมามอบให้เสวียนินอ๋อ” ฮ่อเ้สะบัพระหั รัสสั่นสนิท เาเลี้ยหลานายผู้นี้มาเอับมือะไม่รู้ไ้อย่าไรว่าหยาเสวียนหลเป็นนเ่นไร
“อบพระทัยเส็อาพ่ะย่ะ่ะ!” ายหนุ่มาลุวาว รีบำนับอบุฮ่อเ้อย่าพึพอใ
“ี... หาเ้ามีเวลา ็อยู่สนทนาับ้าสัหน่อย อย่าเพิ่รีบไปหาวามสำราที่อื่นเลย”
“ระหม่อมไม่ล้าปิเสธพ่ะย่ะ่ะ” หยาเสวียนหลโ้ศีรษะน้อย ๆ ่อนแววาำมืวูบหนึ่ ่อนะนั่ลอย่าผ่อนลาย ราวับอยู่ในเปลอภัยที่สร้าึ้นาวามโปรปรานอเ้าอำหนั…
เมื่อหยาเสวียนหล้าวออมาาำหนัิ่นหลยามเิน [1] เานั่พูุยับฮ่อเ้มาหลายั่วยามว่าที่ผู้เป็นให่ะยอมปล่อยัวเาลับออมาไ้เวลา็ล่วเลยมาถึยามเิน่วปลาย ๆ แล้ว
ยัไม่ทัน้าวออาเำหนั สายามอเาพลันสะุับร่าสูส่าอ หยามู่เหยียน อ์รัทายาทผู้มีท่วท่าสบและเร่รึมริั ใบหน้าออีฝ่ายหล่อเหลาอย่าหาัวับไ้อยา ล้ายลึฮ่อเ้หยาหย่ีผู้เป็นบิามาว่าเ็ส่วน สีหน้าอเายัเยือเย็นามปิ แววาที่มอาิผู้พี่นั้นแฝไป้วยวามไม่เป็นมิรนั
บรรยาาศรอบัวหยามู่เหยียน หนัอึ้ราวับหิมะที่ไม่ละลายบนยอเา แฝ้วยวามเยือเย็นและวามันที่แผ่ออโยไม่้ออาศัยำพู เาเป็นนเร่รึม มีระเบียบวินัยสู และไม่ยินียินร้าย่อสิ่รอบ้า วามสบสุุมในท่าทาอเาวนให้นรู้สึเรใและไม่ล้าเ้าใล้เินไปนั
อย่าไร็าม ในสายาอหยามู่เหยียน หยาเสวียนหล เปรียบเสมือนั้วร้าม ทั้วามเสเพลและท่าทีหยอเย้าทีู่ไร้แ่นสารอาิผู้พี่ทำให้เารู้สึหุหิใอยู่เสมอ
ารที่หยาเสวียนหลใ้ีวิอย่าอิสระ ราวับไม่สนใเ์หรือภาระใ ๆ ทำให้หยามู่เหยียน ึ่แบรับวามาหวัในานะรัทายาท ยิ่ไม่สบอารม์นั แม้ะมิแสออร ๆ แ่วามรู้สึไม่พอในั้นสะท้อนผ่านสายาเย็นาและท่าทาเร่รึมทุรั้ที่พบหน้าัน
เมื่อหยาเสวียนหลเห็นรัทายาทหยามู่เหยียนเ้ามาใล้ เา็ยยิ้มี้เล่นส่ให้อีฝ่ายทันที
“อ้าว… อ์รัทายาท เหุใถึทรทำสีหน้าร่ำเร่เ่นนั้นล่ะ านราารท่าะหนันหมอล้ำไปทั้หน้า ระวัเถอะ เรียมา ๆ ไม่ี่อสุภาพนะ” หยาเสวียนหลล่าวพลายมือารวะ้วยท่าทีที่ใใหู้หละหลวม แถมยัยัิ้วหยอหยามู่เหยียนหนึ่ทีอย่ามีเลศนัย ราวับะท้าทายวามอทนอรัทายาทที่ยืนเียบ้วยสีหน้าไม่่อยสบอารม์
หยามู่เหยียนมอเา้วยสายาเย็นา “อย่าเ้าไม่มีทาเ้าใหรอ ว่าารแบรับภาระอแผ่นินหมายถึอะไร”
“ฮ่า ๆ ็ริอเ้า ้าเออบที่ะเบามือและสบายใ ไม่้อิหรือแบอะไรหนั ๆ ไว้เหมือนเ้า” หยาเสวียนหลอบ้วยท่าทีสบาย ๆ ทว่าแววาลับเผยแวววามบันอย่าัเน
“หวัว่าเ้าไม่ทำให้เส็พ่อหนัพระทัยไปว่านี้อี อย่าทำัวไร้่าเินไปนั เ้าำลัทำให้ราวศ์้าหยาเสื่อมเสียเียริ” รัทายาทล่าวเน้นเสีย่ำ ่อนะ้าวผ่านหยาเสวียนหลไป
“้าหรือะล้าทำเ่นนั้น… รัทายาท” หยาเสวียนหลล่าวามหลั ราวับล้อเลียน แ่อีฝ่ายไม่สนใและ้าว่อไป
“หึ…” หยาเสวียนหลเ้นหัวเราะ ๆ เบา ามแบบบับายหนุ่มเสเพล านั้นึหันหลัเินาไป…
ภายในรถม้าหรูที่แ่อย่าาม้วยราประำำหนัเยวี่ยอวิ๋น ำลัแล่นไปามท้อถนนสายหลัอัวเมือ บรรยาาศภายในเียบสั หยาเสวียนหลนั่เอนายพิพนั สีหน้าลับมาเรียบนิ่ไร้วามรู้สึอีรั้ วาายแววรุ่นิ
ายหนุ่มปล่อยวามิให้ล่อลอย สายาับ้อทิวทัศน์ภายนออย่าเลื่อนลอย ่อนะหยิบแผ่นระาษที่เยไ้รับมาานในวามทรำ เาแนบมันใล้มู แม้ว่าลิ่นาหายไปนานแล้ว แ่เายัเ็บมันไว้ใล้ัวราวับเป็นสมบัิอันล้ำ่า
บาทีะถึเวลาที่้ออบแทนบุุในอีเสียที…
******************************************************************************************************
[1] ยามเิน (申：shēn) ือ 15.00 – 16.59 น.
่อหน้าือรัันมา แ่อย่าไ้เผลอนะะอา พี่หลเ้าแทริ ๆ เลยนะ5555
ความคิดเห็น